Quantcast
Channel: Ξωτικό
Viewing all 4989 articles
Browse latest View live

Το θησαυροφυλάκιο του Εθνικού Αρχείου στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ

$
0
0
Η Rotunda των Χαρτών της Ελευθερίας στο κτήριο του National Archives στην Ουάσιγκτον - πηγή

Το Σύνταγμα των ΗΠΑ προστατεύεται από κλέφτες και τρομοκράτες σε έναν αδιαπέραστο ακόμα και από ατομική βόμβα χώρο.



Το κτήριο του Εθνικού Αρχείου στην Ουάσιγκτον στεγάζει μερικά από θεμελιώδη κείμενα των ΗΠΑ, όπως το Σύνταγμα, τη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ. Αυτά τα τρία έγγραφα είναι γνωστά μαζί ως Χάρτες της Ελευθερίας και ίσως είναι τα πιο καλά φυλαγμένα κομμάτια χαρτιού στον πλανήτη.

Κατά την κατασκευή του πρώτου θησαυροφυλακίου - πηγή

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, αυτά τα σημαντικά έγγραφα είναι διαθέσιμα στο κοινό, προστατευμένα πίσω από αλεξίσφαιρο γυαλί και φρουρά. Αλλά κάθε βράδυ (και με το πάτημα ενός κουμπιού, σε περίπτωση ανάγκης), ένα ειδικό ασανσέρ τα κατεβάζει στο υπόγειο, σε ένα θωρακισμένο θόλο που κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας.

Μοντέλο υπό κλίμακα του πρώτου θησαυροφυλακίου - πηγή

Ο αρχικός θόλος χτίστηκε το 1953 από την εταιρία που είχε κατασκευάσει νωρίτερα το θησαυροφυλάκιο στο Fort Knox (όπου οι ΗΠΑ διατηρούν τον χρυσό τους) και το χρηματοκιβώτιο μιας τράπεζας στη Χιροσίμα ο οποίος επιβίωσε από την ατομική βόμβα.


Ο αρχικός, βάρους 55 τόνων θόλος είχε το μέγεθος μιας ντουλάπας και με τη χρήση ενός ασανσέρ ύψους 20 ποδών ανεβοκατέβαζε τα έγγραφα. Το θησαυροφυλάκιο αντικαταστάθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000, καθώς το Εθνικό Αρχείο υποβλήθηκε σε ανακαίνιση κόστους 110 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο σημερινός θόλος εξακολουθεί να περιβάλλεται από μυστικότητα.

Ο Guardianship, ένα άγαλμα του 1935 του James Earle Fraser, έξω από του κτήριο του NARA - πηγή

Στην Γαλλία του 16ου αιώνα πίστευαν ότι η πόση χρυσού ήταν το ελιξήριο της νιότης

$
0
0
Η Diane de Poitiers - πηγή

Το ελιξίριο σκότωσε την ελίτ που αναζητούσε νεανική επιδερμίδα.



Ο άνθρωπος πάντα θα ασχολείται με τα προβλήματα της γήρανσης. Σήμερα, υπάρχουν άπειρες κρέμες και οροί για το δέρμα μας. Στη Γαλλία όμως του 16ου αιώνα, οι άνθρωποι, ειδικά τα μέλη της αριστοκρατίας, προσπάθησαν να καταπραΰνουν τις ρυτίδες και τις σημάδια της γήρανσης με μια θανατηφόρο ουσία: τον χρυσό. Η Diane de Poitiers, μέλος της γαλλικής βασιλικής αυλής, έπινε καθημερινά τονωτικό χλωριούχου χρυσού αναμεμιγμένο με διαιθυλαιθέρα. Πιθανώς, αυτό το κοκτέιλ, την σκότωσε.

Ενώ η de Poitiers δεν φόρεσε ποτέ το στέμμα, ασκούσε ουσιαστική πολιτική και καλλιτεχνική επιρροή στην αυλή του Ερρίκου Β'της Αγγλίας (ο οποίος ήταν εραστής της). Συχνά περιγράφεται ως μια έξυπνη γυναίκα της Αναγέννησης, ήταν προστάτης των τεχνών και διαχειριζόταν την εκπαίδευση των παιδιών της βασιλικής οικογένειας.

Η ίδια φαινόταν αγέραστη. Ένας Γάλλος ιστορικός έγραψε κάποτε για τη συνάντηση του με την de Poitiers, που είχε λάβει χώρα έξι μήνες πριν εκείνη πεθάνει, στην ηλικία των 66 χρόνων. Αν και παραδέχτηκε ότι δεν γνώριζε πολλά για την "πόση χρυσού και άλλων φαρμάκων"που εκείνη έπαιρνε καθημερινά, γεγονός που συνέβαλε στην "εμφάνισή"της, πρόσθεσε ότι, "πιστεύω ότι αν αυτή η κυρία είχε ζήσει άλλα εκατό χρόνια, δεν θα είχε γεράσει ... το πρόσωπό της ήταν τόσο καλά διατηρημένο".

Η πόση χρυσού ήταν εκτός μόδας όταν οι φαρμακοποιοί έφτιαξαν προϊόντα από έλαιο σκορπιών μέχρι ελιξίρια από ιστούς αραχνών. Όμως, η πρακτική της κατάποσης χρυσού επέστρεψε πιο δυνατή. Ο Ρωμαίος συγγραφέας, φυσιοδίφης και φυσικός φιλόσοφος, καθώς και στρατιωτικός και ναυτικός διοικητής των πρώτων χρόνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και φίλος του αυτοκράτορα Βεσπασιανού, Πλίνιος ο Πρεσβύτερος πρότεινε τον χρυσό ως αλοιφή για τα κονδυλώματα και τα έλκη. Ο Wei Boyang, ένας Κινέζος αλχημιστής του 2ου και 3ου αιώνα μ.Χ., έγραψε ότι ο χρυσός είναι "αθάνατος"και πως όσοι το πίνουν "απολαμβάνουν τη μακροζωία". Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ορκίζονταν στο "χρυσό νερό"ως φάρμακο κατά της γήρανσης. Η ιδέα προέκυψε από το γεγονός ότι ο χρυσός δεν διαβρώνεται και άρα συνιστά μακροζωία.


Η πόση χρυσού εξελίχθηκε από περιέργεια και έφτασε στην απόλυτη θέρμη κατά τον Μεσαίωνα, όταν ένας αλχημιστής κατάφερε να διαλύσει τον στερεό χρυσό σε υγρό. Το Aurum potabile (μερικές φορές γνωστό ως aurum potable, δηλαδή η φιλοσοφική λίθος -μια θρυλική αλχημική ουσία που είναι ικανή να μετατρέψει βασικά μέταλλα όπως ο υδράργυρος σε χρυσό ή άργυρο), ως πόσιμος χρυσός ήταν γνωστό τον 16ο αιώνα και διαφημιζόταν ως θεραπεία για τα πάντα, από την επιληψία μέχρι τη μανία.

Οι συνταγές χρυσού βρέθηκαν στα εγχειρίδια χημείας από τους Γάλλους επαγγελματίες ιατρούς Jean Beguin και Christophe Glaser και τον βραχύβιο Πορτογάλο Πάπας Ιωάννης ΚΑ'. Το 1578, ο Πάπας έγραψε μια επίπονη, νεανική συνταγή υγρού με χρυσό. Η συνταγή περιελάμβανε χρυσό, ασήμι, σίδηρο, χαλκό, χάλυβα και μόλυβδο. Έπρεπε κανείς να βάλει το μείγμα "την πρώτη ημέρα, στα ούρα ενός παρθένου παιδιού", έπειτα σε λευκό κρασί, χυμό μάραθου και ασπράδι αυγού στο γάλα μιας γυναίκας που θηλάζει, και τέλος, σε κόκκινο κρασί και πάλι σε ασπράδια αυγών. Με αυτή τη σειρά. Για τις επόμενες έξι ημέρες...

Ο πόση χρυσού είχε χρησιμοποιηθεί -σκοπίμως- για να θανατωθούν άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ισπανικής Ιεράς Εξέτασης. Όμως, μέχρι πολλούς αιώνες αργότερα, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι κάτι τέτοιο μπορούσε να είναι θανατηφόρο, όπως φαίνεται να συνέβη με την de Poitiers. Η ίδια πέθανε στην πόλη Anet της Γαλλίας το 1566, αλλά τα απομεινάρια της εμφανίστηκαν κατά την ανασκαφή ενός μαζικού τάφου στην περιοχή. Πιστεύεται ότι το σώμα της ξεθάφτηκε και ο τάφος της καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά την ανάλυση των μαλλιών της de Poitiers, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα πέθανε από χρόνια δηλητηρίαση λόγω της μακράς κατανάλωσης χρυσού.

Σήμερα, η κατανάλωση χρυσού δεν έχει σταματήσει. Στο ελβετικό λικέρ κανέλας Goldschläger, επιπλέουν πολύ λεπτές νιφάδες χρυσού. Η πραγματική ποσότητα χρυσού μετρήθηκε σε περίπου 13 mg σε φιάλη ενός λίτρου. Τον Ιανουάριο του 2018, αυτή η ποσότητα ανέρχεται σε €0,46, ή και λιγότερο, στην διεθνή αγορά χρυσού.

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Volume 136

$
0
0


Η φυσούνα στο στάδιο του Ερυθρού Αστέρα Βελιγραδίου, το Rajko Mitić Stadium, γνωστό ως «Μαρακανά» που... τρομάζει. Η διαδρομή από τα αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο... Βάλτε ήχο!



Η Καπνικαρέα και η Παναγία Κοσμοσώτειρα των Φερών σε ανεπανάληπτη 3D απεικόνιση





Τα δύο βίντεο περιλαμβάνουν σημαντικά πληροφορίες σχετικά με τους δύο ναούς, ενώ ο θεατής έχει τη δυνατότητα να δει από κοντά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των δύο αυτών μεσαιωνικών ναών στο εσωτερικό και το εξωτερικό τους, συνοδευόμενες από επεξηγηματικά στοιχεία. Η ποιότητα και λεπτομέρεια της απεικόνισης είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή. - στο: huffingtonpost.gr


Πως δημιουργήθηκαν τα Μετέωρα



Ο καθηγητής γεωλογίας Μάρκος Βαξεβανόπουλος δημιούργησε ένα κατατοπιστικό βίντεο για το πώς δημιουργήθηκαν οι επιβλητικοί βράχοι των Μετεώρων. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το φαινόμενο των Μετεώρων παρέχονται στο νέο Μουσείο Γεωλογικής Ιστορίας Μετεώρων στο Καστράκι Καλαμπάκας. Τη Μουσειολογική Μελέτη ανέλαβε και έφερε εις πέρας ομάδα επιστημόνων του Τμήματος Γεωλογίας Α.Π.Θ.


Πινακίδα άνευ προηγουμένου στη ΔΕΘ


Η πινακίδα θα έπρεπε να γράφει πιθανότατα Federation of Commercial Agents. Ο υπάλληλος όμως πήρε τις μετρητοίς την οδηγία και έγραψε φαρδιά πλατιά: «Ομοσπονδία εμπορικών αντιπροσώπων, με λατινικούς χαρακτήρες»... Και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Μια άλλη εκδοχή της εντολής, θα ήταν να έχει ζητήσει ο υπεύθυνος στον υπάλληλο που έφτιαξε τις ταμπέλες να γράψει το Ομοσπονδία Εμπορικών Αντιπροσώπων, με λατινικούς χαρακτήρες. Δηλαδή Omospondia Emporikon antiprosopon. Αλλά τι νόημα θα είχε μια τέτοια ταμπέλα. Άγνωστο... Σε κάθε περίπτωση αυτό που έγραψαν στην ΔΕΘ, θυμίζει το παλιό ανέκδοτο με τα συνθήματα των αριστερών οργανώσεων στις πορείες. Οταν ο επικεφαλής της πορείας ειδοποιούσε με την ντουντούκα τους διαδηλωτές για το πόσες φορές θα φωνάξουν το σύνθημα. Μία εγω, 4 εσείς. Και μετά ακουγόταν το σύνθημα: «Μία εγω, 4 εσείς».... ρυθμικά και αγωνιστικά. - από: iefimerida.gr


Έτσι έκαναν unfriend κάποτε...


Έτσι μου έχουν πει δηλαδή... Που να ξέρω εγώ από τόοοτε! - από: imgur


Το πέπλο αράχνης που «κατάπιε» 300 μέτρα βλάστησης στο Αιτωλικό!




Κάτι μου λέει ότι μας επισκέφτηκε ο Spiderman... - από: koutipandoras.gr


Ποιος έχτισε καλύβα πάνω στους Στύλους του Ολυμπίου Διός; Μια εκπληκτική και αληθινή ιστορία


Η δουλειά ενός ερευνητή ιστορίας είναι η εξής: Ατελείωτες ώρες αναζήτησης σε βιβλία, πίνακες ζωγραφικής, φωτογραφίες και χειρόγραφα, αναζητώντας ενδείξεις για να δημιουργήσει μια πιο ακριβή εικόνα του παρελθόντος.

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην περίπτωση του συγγραφέα και διδάκτορα Πολ Κούπερ, από το Νόργουιτς της Αγγλίας, ενώ ερευνούσε τον Ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα. Ο Πολ έπεσε επάνω σε μια απίστευτη φωτογραφία των ερειπίων του ναού, που τραβήχτηκε το 1858. - στο: iefimerida.gr


Το «φρούριο» της θλίψης


Χτισμένο στις παρυφές της Θεσσαλονίκης, το Γεντί Κουλέ συνεχίζει να αποτελεί από την περίοδο της βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, ένα σύμβολο της πόλης διαφορετικό από τα άλλα. Η ησυχία και η ηρεμία του χώρου τρομάζουν...

Το Γεντί Κουλέ υπήρξε ένα από τα πιο αυστηρά σωφρονιστικά ιδρύματα που πέρασε από την Οθωμανική διοίκηση στην Ελληνική, με την απελευθέρωση της πόλης το 1912. Για τη φυλακή του Επταπυργίου ωστόσο τίποτε δεν άλλαξε και παρέμεινε, όσο λειτούργησε, ένα αυστηρό σωφρονιστικό ίδρυμα στο οποίο οδηγούνταν σκληροί εγκληματίες που είχαν διαπράξει φόνους ή βιασμούς, με κελιά σκληρής απομόνωσης για ισοβίτες και θανατοποινίτες. Οι πληροφορίες από μόνες τους αρκούν για να σε αναγκάσουν να αντιληφθείς και να σεβαστείς την ησυχία του λόφου στον οποίο βρίσκεται... - στο: maxmag.gr


Ζαγόρι: Η Αρίστη, η Γκραμπάλα και η κοιλάδα του Βοϊδομάτη


Πετρόχτιστα σπίτια και αρχοντικά, λιθόστρωτα καλντερίμια συνθέτουν την εικόνα της Αρίστης, όμορφου χωριού με εμφανώς ηπειρώτικο χρώμα

Η Αρίστη ήταν ένα από τα πρώτα χωριά του Ζαγορίου στα οποία συστάθηκαν σχολεία (αλληλοδιδακτικό, Ελληνικό και παρθεναγωγείο).

Τα θρυλικά υψώματα της Γκραμπάλας, στην ευρύτερη περιοχή, αποτέλεσαν πεδίο σφοδρών συγκρούσεων κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, το 1940. - στο: in.gr


Κώστας Γεωργάκης: Ο άνθρωπος που αυτοκτόνησε για την ελευθερία


Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, η ομάδα οδοκαθαριστών που καθάριζε την πλατεία Ματεότι, στη Γένοβα, βρέθηκε μπροστά σε μια εικόνα που έμελλε να αποτελέσει την αρχή της διεθνούς αντίδρασης για τη χούντα στην Ελλάδα. Ένας νέος, τυλιγμένος στις φλόγες, έτρεχε μπροστά από το δικαστικό μέγαρο και φώναζε «Ζήτω η Ελλάδα, κάτω η δικτατορία». Αρνήθηκε την βοήθειά τους και πέθανε εννιά ώρες αργότερα, στο κοντινό νοσοκομείο. Το όνομά του ήταν Κώστας Γεωργάκης και γεννήθηκε, στις 23 Αυγούστου 1948. - στο: tvxs.gr


Το τελευταίο ταξίδι του MV Doulos



Το 2003, είχε πιάσει και στο λιμάνι του Πειραιά. Το MV Doulos διαφημιζόταν ως η μεγαλύτερη πλωτή βιβλιοθήκη (περιλάμβανε γύρω στους 300.000 τόμους ). 'Οταν το απέσυραν 6 χρόνια αργότερα, το 2009, διέθετε κι ένα άλλο ρεκόρ, του μακροβιότερου πλοίου (96 χρόνια στις θάλασσες). - στο: lifo.gr


Θα σκαλώσεις με το Μουσείο των Ψευδαισθήσεων της Αθήνας


Στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, άνοιξε ένα από τα πιο περίεργα και funky μουσεία της πόλης όπου οι επισκέπτες παρακαλούνται να αγγίζουν τα εκθέματα και έχουν την δυνατότητα να παίξουν πόκερ με τον εαυτό τους.

Το Museum of Illusions μετά την διεθνή επιτυχία του σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, ήρθε να φέρει τα πάνω-κάτω (στην κυριολεξία) και στην Αθήνα, καλωσορίζοντας τους πρώτους επισκέπτες το προηγούμενο Σάββατο σε ένα κτίριο συνολικής επιφάνειας πάνω από 400 τ.μ. και με περισσότερα από 80 εκθέματα και οπτικά παιχνίδια σχεδιασμένα για να ακονίσουν το μυαλό και θα μπερδέψουν το μάτι.

Το μουσείο είναι ανοιχτό για το κοινό από τις 15 Σεπτεμβρίου, κάθε μέρα από της 10:00 έως τις 22:00. Η τιμή του εισιτηρίου είναι €9 για ενήλικες, €6 για παιδιά, ενώ είναι διαθέσιμα οικογενειακά πακέτα και εισιτήρια για ανέργους. Διεύθυνση: Άστιγγος 12 (Ερμού 119), Μοναστηράκι - στο: athensvoice.gr


Neorion Chicago: Η άγνωστη ελληνική λιμουζίνα και το άδοξο τέλος της


Η «μυώδης» σχεδιαστικά λιμουζίνα Neorion Chicago είχε προκαλέσει αίσθηση στην εποχή της για τον πρωτοποριακό της σχεδιασμό, καθώς συγκέραζε αρμονικά στοιχεία λιμουζίνας α λα Rolls Royce, με χαρακτήρα οχήματος 4x4 και στοιχεία κουπέ - στο: skai.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...



Ο Μπέντζαμιν Κολολί σκόραρε για τη Ζυρίχη στο ΓΣΠ, απέναντι στην ΑΕΚ Λάρνακας, όμως έκανε ένα λάθος: Βούτηξε στην τάφρο... - από: sport24.gr

Ο λαβύρινθος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ

$
0
0

Αυτός ο κρυμμένος λαβύρινθος προσφέρει στους πεζοπόρους λίγη σύντομη πνευματική ηρεμία.



Στην αυλή, κοντά στην Andover Hall της Θεολογικής Σχολής του Χάρβαρντ, στο Κέιμπριτζ της Μασαχουσέτης, βρίσκεται κρυμμένος ένας μικρός λαβύρινθος, ο οποίος δημιουργήθηκε με σκοπό να είναι κάτι σαν ένα μικρό καταφύγιο, ένα μέρος για να κάνουν μια βόλτα όσοι θέλουν να καθαρίσουν το μυαλό τους.

Η Θεολογική Σχολή του Χάρβαρντ - πηγή

Όπως γράφει και σε μια πλάκα κοντά στον λαβύρινθο, το περπάτημα αποτελεί κάτι σαν προσκύνημα. Ο δρόμος προς το κέντρο ακολουθεί τη μακρύτερη δυνατή διαδρομή, δίνοντας στους περιπατητές άφθονο χρόνο για να συνδεθούν με τις σκέψεις τους. Και επειδή υπάρχει μόνο μία πιθανή διαδρομή -δεν είναι ακριβός λαβύρινθος- δεν χρειάζεται κανείς να βιαστεί να φτάσει στο κέντρο.


Το σχέδιο του λαβύρινθου δεν είναι μοναδικό. Στην πραγματικότητα, ο λαβύρινθος του Χάρβαρντ βασίζεται στο σχέδιο του λαβυρίνθου του 13ου αιώνα στον καθεδρικό ναό της Σαρτρ. Κάποιες φορές, ο λαβύρινθος καλύπτεται από καρέκλες.

Ένα μουσείο μικροσκοπικών θαυμάτων

$
0
0

Βρίσκεται στην πόλη Σενταντρέ στην Ουγγαρία και η συλλογή αποτελείται από πολύπλοκα γλυπτά, τόσο μικρά, που μπορεί κανείς να τα δει μόνο με μικροσκόπιο.



Οι τουρίστες επισκέπτονται τεράστια αξιοθέατα όπως ο Παρθενώνας, οι Πυραμίδες, το Ταζ Μαχάλ ή τον Πύργο του Άιφελ. Σε ένα στενό δρόμο όμως στην πόλη Σενταντρέ της Ουγγαρίας, το πιο περίεργο αξιοθέατο είναι μοναδικό για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: επειδή είναι απίστευτα μικρό.


Το MikroCsodak Muzeuma, όπως ονομάζεται στην ουγγρική το Μουσείο Μικροσκοπικών Θαυμάτων, βρίσκεται μόλις 30 λεπτά από την Βουδαπέστη και διαθέτει μια μεγάλη συλλογή από μινιατούρες τόσο μικρές που μπορεί κανείς να δει μόνο με τη χρήση μικροσκοπίου. Οι μικρογραφίες έχουν απίστευτη λεπτομέρεια σε μόλις ένα χιλιοστό χώρου.


Σε όλο το μουσείο -ένα δωμάτιο- υπάρχουν μικροσκόπια, καθένα με ένα μικροσκοπικό γλυπτό ισορροπημένο σε ένα μικρό αντικείμενο, όπως μια βελόνα ή μια καρφίτσα. Μπορεί κανείς να δει μικροσκοπικά χρυσά ποτήρια, ένα σετ σκακιού που κρέμεται στο κεφάλι μιας καρφίτσας, ένα περίγραμμα του προσώπου του Αβραάμ Λίνκολν, ένα χρυσό μπουκάλι Coca-Cola και έναν τοξότη σε ένα άρμα που το έλκει ένα άλογο. Από τα πιο ενδιαφέροντα εκθέματα είναι μια σειρά αντικειμένων με θέμα την Αρχαία Αίγυπτο που βρίσκονται μέσα στο μάτι μιας βελόνας, με πυραμίδες, καμήλες και φοίνικες.


Τα μικροσκοπικά σχέδια είναι έργα του Mykola Syadristy, ενός Ουκρανού καλλιτέχνη γνωστού ως "αυθεντία της τέχνης των μιανιατούρων". Ο Syadristy δημιουργεί τα γλυπτά με το χέρι χρησιμοποιώντας ειδικά εργαλεία ακριβείας.

Αδελφοί Collyer: οι πιο μανιακοί ρακοσυλλέκτες στην Ιστορία

$
0
0

Στην καρδιά του Χάρλεμ, στη Νέα Υόρκη, στη βορειοδυτική γωνία της 128th Street και της 5th Avenue, βρίσκεται ένα μικρό ορθογώνιο οικόπεδο. Μια ταμπέλα -στον περιμετρικό φράκτη- του NYC Parks Department (Τμήμα Πάρκων της Νέας Υόρκης), αναφέρει ότι το σχεδόν άδειο οικόπεδο ήταν το "Collyer Brothers Park" (Πάρκο των Αδερφών Collyer). Είναι ένα από τα μικρότερα πάρκα της Νέας Υόρκης με δύο παγκάκια, λίγα φυτά σε γλάστρες και διάφορα δέντρα. Η Νέα Υόρκη έχει δεκάδες τέτοια "πάρκα τσέπης"διάσπαρτα παντού, οπότε δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Είναι όμως ασυνήθιστη η ιστορία των αδελφών από τους οποίους ονομάστηκε το πάρκο.



Ο Homer και ο Langley Collyer γεννήθηκαν στη δεκαετία του 1880, γόνοι μίας από τις πιο αξιοσέβαστες οικογένειες της Νέας Υόρκης. Ο πατέρας τους ήταν γυναικολόγος και η μητέρα τους πρώην τραγουδίστρια της όπερας και απόγονος του δικηγόρου Ρομπέρ Ρ. Λίβινγκστον, της πρώτης οικογένειας Λίβινγκστον που μετανάστευσε στην Αμερική τον 17ο αιώνα, μόλις μισό αιώνα μετά το ιστορικό ταξίδι του πλοίου Μειφλάουερ, ένα αγγλικό πλοίο διάσημο γιατί μετέφερε τους πρώτους Άγγλους Πουριτανούς, γνωστοί σήμερα ως Προσκυνητές, από το Πλύμουθ της Αγγλίας στον Νέο Κόσμο. Οι αδελφοί έζησαν με τους γονείς τους στο νούμερο 2078 της 5th Avenue, ένα σπίτι που σήμερα είναι το ο Collyer Brothers Park.

Ο Δρ. Collyer ήταν γνωστό ότι ήταν εκκεντρικός. Συχνά, έπλεε με κανό τον East River μέχρι το νοσοκομείο στο Νησί του Ρούσβελτ, όπου εργαζόταν, και στη συνέχεια μετέφερε το κανό πίσω στο σπίτι μέσα από τους δρόμους της πόλης. Οι αδελφοί, καθώς γερνούσαν, ακολούθησαν όλο και περισσότερο τα παράξενα βήματα του πατέρα τους...

Ο Langley Collyer

Ο Δρ. Collyer πέθανε το 1923 και τον ακολούθησε η σύζυγός του και μητέρα των αδερφών το 1929, αφήνοντας στα αδέρφια την περιουσία στο Χάρλεμ. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Homer και ο Langley ακολούθησαν μια αρκετά φυσιολογική ζωή. Ο Homer ήταν δικηγόρος, παρόλο που δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμά του, προτιμώντας να αφιερώσει το χρόνο του στη μουσική. Ήταν επαγγελματίας πιανίστας συναυλιών. Ο Langley μηχανικός.

Ο Homer Collyer

Το 1933, ο Homer έχασε την όρασή του. Ο Langley εγκατέλειψε τη δουλειά του έτσι ώστε να μπορεί να φροντίσει τον αδελφό του. Οι δύο τους άρχισαν να απομακρύνονται από την κοινωνία. Καθώς ο χρόνος περνούσε, οι αδελφοί φοβούνταν τις αλλαγές που συνέβαιναν στη γειτονιά. Η Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929 είχε αλλάξει δραματικά την οικονομία, ενώ ο μεγάλος αριθμός Αφροαμερικανών που μετακόμισαν στη γειτονιά τους, τους έπληξε. Όταν πιτσιρικάδες άρχισαν να πετάνε πέτρες στα παράθυρά τους, εκείνοι τα σφράγισαν και αποκλείστηκαν από τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο πιο απόμακροι γινόντουσαν οι αδελφοί, τόσο περισσότερο ενδιαφερόντουσαν οι γείτονες για τις εκκεντρικότητές τους, κάτι που έκανε τους αδελφούς να υποχωρήσουν περισσότερο στον σκοτεινό τους κόσμο. Άρχισαν να εμφανίζονται φήμες ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες υπήρχαν τεράστια πλούτη και πολυτέλειες από την Ανατολή. Στην πραγματικότητα, οι αδελφοί, σιγά-σιγά, συρόταν στην τρέλα.


Ο Langley περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε διάφορα εφευρέσεις, όπως μια συσκευή για να καθαρίζει το εσωτερικό των πιάνων και ένα Model T Ford προσαρμοσμένο να παράγει ηλεκτρική ενέργεια. Επίσης, έβαλε παγίδες σε όλο το σπίτι, σε περίπτωση που κάποιος εισέβαλλε. Μετά τα μεσάνυχτα, ο Langley έβγαινε από το σπίτι και περπατούσε τεράστιες αποστάσεις στην πόλη για να πάρει φαγητό. Ψαχούλευε δηλαδή σε σκουπιδοτενεκέδες έξω από παντοπωλεία και κρεοπωλεία. Επίσης, άρχισε να κουβαλάει στο σπίτι όλα τα άχρηστα σκουπίδια που έβρισκε φανταχτερά και γέμιζε με αυτά το σπίτι. Το σπίτι σύντομα έγινε ένας λαβύρινθος από κουτιά και περίπλοκα συστήματα σηράγγων. Το σπίτι δε διέθετε ούτε ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε νερό -ήταν όλα απενεργοποιημένα λόγω των απλήρωτων λογαριασμών.


Ο Langley επίσης, μάζευε χιλιάδες εφημερίδες, προσεκτικά δεμένες μεταξύ τους, έτσι ώστε ο αδελφός του να μπορέσει να διαβάσει τα νέα μόλις ανακτούσε την όρασή του. Ο Langley ήταν σίγουρος ότι ο αδελφός του θα την ανακτούσε, γιατί είχε σκεφτεί μια θεραπεία για εκείνο: εκατό πορτοκάλια την εβδομάδα, μαύρο ψωμί και φυστικοβούτυρο. Η θεραπεία δεν λειτούργησε ποτέ, φυσικά. Αντ'αυτού, η υγεία του Homer άρχισε να κλονίζεται και έμεινε παράλυτος. Τα αδέρφια όμως δεν ζήτησαν την βοήθεια κάποιου γιατρού.

Κατά ειρωνικό τρόπο, η εκκεντρική συμπεριφορά τους τράβηξε μεγαλύτερη προσοχή. Κάποτε, κάποιοι εργάτες έπρεπε να μπουν να μπουν στο σπίτι για να αφαιρέσουν δύο παλιούς μετρητές αερίου. Αυτό προσέλκυσε πλήθος χιλιάδων θεατών -σύμφωνα με άρθρο του The New York Times.


Η σοβαρότητα της ψυχικής διαταραχής των αδελφών ήρθε στο φως μόλις τον Μάρτιο του 1947, όταν κάποιος ανώνυμος ανέφερε ότι αναδυόταν μυρωδιά αποσύνθεσης από το σπίτι. Όταν έφτασε η αστυνομία, αρχικά, δεν μπορούσαν να μπουν στο σπίτι. Ένας συμπαγής τοίχος παλιοπραγμάτων, αποτελούμενος από παλιές εφημερίδες, κρεβάτια, καρέκλες και κιβώτια, εμπόδιζε την είσοδο. Τελικά, άνοιξε ένα παράθυρο του δεύτερου ορόφου και μετά από πέντε ώρες αναρρίχησης και σκάψιμο ανάμεσα σε εκατομμύρια σκουπίδια, βρέθηκε το σώμα του Homer σε μια εσοχή, περιτριγυρισμένο από γεμάτα κιβώτια και εφημερίδες που έφταναν μέχρι το ταβάνι. Ο Homer είχε πεθάνει από ασιτία. Ο αδερφός του Langley έλειπε.


Η αστυνομία θεώρησε ότι ο Langley είχε φύγει και ξεκίνησε ένα κυνηγητό ερευνώντας μέχρι το Ατλάντικ Σίτι στο Νιου Τζέρσεϊ. Στο άρχισαν να βρίσκουν παράξενα αντικείμενα, όπως τη γνάθο ενός αλόγου, μια πρώιμη μηχανή ακτίνων Χ, καροτσάκια, πολλά όπλα, περισσότερα από 25.000 βιβλία, ανθρώπινα όργανα σε βάζα, οκτώ ζωντανές γάτες, τόπια από αχρησιμοποίητα μεταξωτά υφάσματα, δεκατέσσερα πιάνα και αμέτρητες δέσμες εφημερίδων και περιοδικών, μεταξύ άλλων. Συνολικά, αφαιρέθηκαν από το σπίτι 120 τόνοι συντριμμιών και σκουπιδιών. Πάνω από 2.000 άνθρωποι στέκονταν καθημερινά έξω από το σπίτι για να παρακολουθήσουν την προσπάθεια καθαρισμού.


Δύο εβδομάδες αργότερα, βρήκαν το σώμα του Langley. Ήταν μόλις δέκα πόδια μακριά από το σημείο που είχε πεθάνει ο αδελφός του. Ο Langley ενεργοποίησε μια από τις δικές παγίδες του και βρισκόταν κάτω από ένα τεράστιο φορτίο εφημερίδων και μεταλλικών κιβωτίων. Ο Langley έφερνε το φαγητό στον Homer μέσω μιας σήραγγας που είχε δημιουργήσει, όταν η σήραγγα κατέρρευσε και πέθανε από ασφυξία. Ο Homer πιθανότατα πέθανε αρκετές μέρες μετά τον Langley.


Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, το σπίτι κατεδαφίστηκε επειδή ήταν δεν επισκευαζόταν. Το 1965, ο χώρος έγινε ένα από τα πρώτα μικρά πάρκα της Νέας Υόρκης.

Μόλις το 2013, το "σύνδρομο του Διογένη", όπως είναι γνωστό, ή σύνδρομο αποθησαύρισης, ορίστηκε για πρώτη φορά ως ψυχική διαταραχή, παρόλο που οι ψυχολόγοι εξακολουθούν να μην μπορούν να αποφασίσουν εάν πρόκειται για εκδήλωση κάποιας άλλης πάθησης ή μιας διαταραχής από μόνη της.

από: amusing planet

7 αληθινές ιστορίες πίσω από το American Horror Story

$
0
0
Ο John Wayne Gacy - πηγή

Η τηλεοπτική σειρά τρόμου American Horror Story αποτελείται από θεματικά διαφορετικές σεζόν (έχουν προβληθεί επτά και έχουν προγραμματιστεί ήδη άλλες δύο), κάθε μία εκ των οποίων περιγράφει ξεχωριστές ιστορίες με νέους χαρακτήρες και νέα γεγονότα.

Δείτε επτά ιστορικές δολοφονίες, απαγωγές και άλλες περίεργες περιπτώσεις που έχουν παρουσιαστεί σε παλαιότερες σεζόν.



Οι φόνοι του Ρίτσαρντ Σπέκ

Ο Ρίτσαρντ Σπεκ - πηγή

Το δεύτερο επεισόδιο της σειράς παρουσίασε μια αναδρομή εμπνευσμένη από τον κατά συρροή δολοφόνο Ρίτσαρντ Σπέκ. Στο επεισόδιο παρουσιάστηκε ένας άνθρωπος να μπαίνει σε ένα σπίτι γεμάτο από γυναίκες που συγκατοικούσαν και στη συνέχεια να δολοφονεί, μια νοσοκόμα και μια μαθήτρια νοσηλευτικής.

Το 1966, ο Σπεκ μπήκε σε μια μονοκατοικία στο Σικάγο όπου ζούσαν εννιά νοσηλεύτριες. Έδεσε τις οκτώ από αυτές -τις Gloria Davy, Patricia Matusek, Nina Jo Schmale, Pamela Wilkening, Suzanne Farris, Mary Ann Jordan, Merlita Gargullo και Valentina Pasion- με σεντόνια και στη συνέχεια, τις οδήγησε σε ξεχωριστά δωμάτια. Μια προς μια, τις μαχαίρωσε ή τις στραγγάλισε. Είτε γιατί ο Σπεκ (ο ίδιος δήλωσε ότι ήταν υπό την επήρεια αλκοόλ και ναρκωτικών) έχασε το λογαριασμό, είτε γιατί δεν ήξερε ότι στο σπίτι υπήρχε και μια ένατη γυναίκα, αυτή η συγκάτοικος επέζησε. Η Corazon Amurao είχε κρυφτεί κάτω από ένα κρεβάτι και χάρη στην κατάθεσή της παγιδεύτηκε ο Σπεκ.

Η Amurao είπε στην αστυνομία ότι ο δολοφόνος είχε ένα τατουάζ στον βραχίωνά του, που έγραφε "Born to Raise Hell". Όταν ο Σπεκ προσπάθησε να αυτοκτονήσει λίγες μέρες μετά τις δολοφονίες, ο γιατρός στο νοσοκομείο αναγνώρισε το τατουάζ. Ο Σπεκ συνελήφθη, καταδικάστηκε και πέθανε στη φυλακή το 1991.


Η Μαύρη Ντάλια

Η Elizabeth Short - πηγή

Κατά τη διάρκεια της πρώτης σεζόν επίσης, η σειρά παρουσίασε την Elizabeth Short, γνωστή απλά ως Μαύρη Ντάλια. Αν και η σειρά παρουσίασε έναν ανατριχιαστικό οδοντίατρο να βιάζει την επίδοξη ηθοποιό και στη συνέχεια να αφήνει ένα φάντασμα να την ακρωτηριάσει, ο πραγματικός δολοφόνος της Short παραμένει μυστήριο. Το πρωινό της 15ης Ιανουαρίου του 1947, μια μητέρα και το παιδί της βρέθηκαν μπροστά στο σώμα της, το οποίο είχε τεμαχιστεί στη μέση και το αίμα είχε αποστραγγίστηκε. Ο θάνατός της έκανε αίσθηση στα ΜΜΕ της εποχής και οι εφημερίδες την ονόμασαν γρήγορα "Μαύρη Ντάλια", λόγω μιας ταινίας του 1946 με τίτλο The Blue Dahlia, αλλά και λόγω της αγάπης της Short για τα μαύρα φορέματα.

Επειδή τα κοψίματα στο σώμα της έδειχναν έναν δολοφόνο με χειρουργικές δεξιότητες, η αστυνομία άρχισε να ψάχνει τους γιατρούς. Ο ένοχος δεν αναγνωρίστηκε ποτέ, αλλά ο κόσμος εξακολουθεί να κατονομάζει ύποπτους μέχρι και σήμερα. Το 2014, ο συνταξιούχος ντετέκτιβ ανθρωποκτονίας Steve Hodel έδωσε στοιχεία ότι δολοφόνος ήταν ο ίδιος ο πατέρας του.


Η απαγωγή των Barney και Betty Hill

Οι Hill - πηγή

Στην δεύτερη σεζόν παρουσιάστηκε η υποτιθέμενη απαγωγή από εξωγήινους των Barney και Betty Hill. Οι Hill ήταν ένα διαφυλετικό ζευγάρι οι οποίοι υποστήριξαν ότι απήχθησαν από εξωγήινους το 1961. Σύμφωνα με την ιστορία που είπαν, το ζευγάρι επέστρεφε με αυτοκίνητο στο σπίτι τους στο Πόρτσμουθ του Νιού Χάμσαϊρ μετά από διακοπές στο Μόντρεαλ. Στη διαδρομή είδαν φώτα στον ουρανό. Ένα μεγάλο διαστημόπλοιο προσγειώθηκε σε ένα κοντινό χωράφι. Ήταν τόσο κοντά που μπορούσαν να δουν τους εξωγήινους στα παράθυρα. Στη συνέχεια, λένε, όλα σκοτείνιασαν.

Οι Hill ξύπνησαν δύο ώρες μετά με χαλασμένα παπούτσια και σχισμένα ρούχα, αβέβαιοι για το τι είχε συμβεί. Μετά από μια ύπνωση, θυμήθηκαν τα πάντα. Η περίεργη ιστορία τους έγινε βιβλίο, το The Interrupted Journey, καθώς και τηλεταινία το 1975, The Incident UFO, με πρωταγωνιστές τον James Earl Jones και τον Estelle Parsons.


Η σοφίτα του τρόμου της Ντελφίν Λαλορί

Η Ντελφίν Λαλορί - πηγή

Στην τρίτη σεζόν παρουσιάστηκε η Ντελφίν Λαλορί (Delphine LaLaurie), μια κοσμικός στη Νέας Ορλεάνη τον 19ο αιώνα με δολοφονικό πρόσωπο. Η Λαλορί είναι μια μακάβρια φιγούρα που συναντά κανείς συχνά στη λαογραφία της Νέας Ορλεάνης.

Παρά το ότι η Λαλορί προέβαλε την εικόνα μιας γενναιόδωρης οικοδέσποινας και διοργανώτριας πάρτι, η ίδια ήταν πολύ κακή στους σκλάβους της, πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού της. Πολλοί υποψιάζονταν ότι οι σκλάβοι της λιμοκτονούσαν, αλλά αυτές οι φήμες για την σκληρότητα της έμενα -για λίγο καιρό- μέχρι εκεί. Τα πράγματα άλλαξαν όταν η Λαλορί κυνήγησε μια 12χρονη σκλάβα από την άκρη της στέγης, θέλοντας να την μαστιγώσει επειδή της βούρτσισε λάθος τα μαλλιά της. Η κοπέλα πέθανε και η Λαλορί έριξε το σώμα της σε ένα πηγάδι.

Παρά την δημόσια κατακραυγή, τίποτα δεν συνέβη στην Λαλορί. Κάποια στιγμή, ο μάγειράς της έβαλε φωτιά στο αρχοντικό της. Οι γείτονες συνειδητοποίησαν ότι η Λαλορί δε σκόπευε να αφήσει τους σκλάβους της να ξεφύγουν ζωντανοί από τη φωτιά. Μπήκαν λοιπόν στη σοφίτα του σπιτιού για να τους σώσουν. Εκεί βρήκαν αρκετούς νεκρούς σκλάβους, δεμένους στους τοίχους. Άλλοι ήταν ζωντανοί, αλλά ακρωτηριασμένοι ή διαμελισμένοι. Τα όργανά τους και τμημάτων των σωμάτων τους ήταν διάσπαρτα στο πάτωμα. Η Λαλορί κινδύνεψε να σκοτωθεί από τον εξοργισμένο όχλο που μαζεύτηκε μετά από την ανακάλυψη, αλλά δραπέτευσε από την πόλη με την άμαξά της, αφήνοντας πίσω μια ανείπωτη φρίκη.


Ο άνθρωπος με το τσεκούρι της Νέας Ορλεάνης

Χάρτης με τα εγκλήματα του Axeman, Μάρτιος 1919 - πηγή

Και αυτή η ιστορία παρουσιάστηκε στην τρίτη σεζόν. Ο ανώνυμος δολοφόνος τρομοκρατούσε την πόλη μεταξύ του 1918 και του 1919, μπαίνοντας σε σπίτια και σκοτώνοντας τους ένοικους με τσεκούρι. Τον Μάρτιο του 1919, σύμφωνα με πληροφορίες, έγραψε στο The Times-Picayune, απειλώντας για μια νέα επίθεση, αλλά υποσχόμενος ότι θα άφηνε ήσυχο οποιοδήποτε σπίτι έπαιζε τζαζ, την αγαπημένη του μουσική.

Η τζαζ ακουγόταν σε κάθε σπίτι στην πόλη εκείνη τη νύχτα, οπότε κανείς δε σκοτώθηκε. Ωστόσο, οι επιθέσεις -σποραδικά πλέον- συνεχίστηκαν μέχρι τον Οκτώβριο σε ένα παντοπωλείο, που ήταν και το τελικό χτύπημα. Παρόλο που κάποιοι πιστεύουν ότι οι θάνατοι προκλήθηκαν από μια βεντέτα της Μαφίας, το κίνητρο και η ταυτότητα του Axeman δεν καθορίστηκαν ποτέ, ο οποίος παραμένει διάσημος για την περίεργη επιστολή του.


John Wayne Gacy, ο Killer Clown
Τα εγκλήματα του John Wayne Gacyεμφανίστηκαν σε δύο ξεχωριστές σεζόν. Αρχικά, μέσω του Twisty the Clown, ενός παραμορφωμένου διασκεδαστή παιδιών που απήγαγε και σκότωνε. Έπειτα ο Twisty επέστρεψε για να παίξει σε ένα ειδικό επεισόδιο για το Χάλογουιν, όπου εμφανίστηκαν και άλλοι γνωστοί κατά συρροή δολοφόνοι, όπως οι Aileen Wuornos και Jeffrey Dahmer.

Από το 1972 έως το 1978, ο Gacy επιτέθηκε σεξουαλικά και δολοφόνησε τουλάχιστον 33 έφηβους, όλα αγόρια. Όταν δε ασχολούνταν με βιασμούς και δολοφονίες, ντυνόταν σαν κλόουν -Pogo the Clown- και πήγαινε σε παιδικά πάρτι γενεθλίων. Όταν οι αστυνομικοί αποκάλυψαν μαζικούς τάφους στην περιουσία του, ο Gacy δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θανατική ποινή. Παρέμεινε φυλακισμένος επί 14 χρόνια πριν εκτελεστεί το 1994.


Ξενοδοχείο Cecil

Το ξενοδοχείο το 2013 - πηγή

Μπορεί να ονομαστεί Hotel Cortez, αλλά το πανδοχείο στην πέμπτη σεζόν είναι το Cecil Hotel του Λος Άντζελες. Το Cecil απέκτησε μια άσχημη φήμη, κυρίως επειδή όσοι μένουν εκεί πεθαίνουν ή σκοτώνουν άλλους. Έμπνευση αποτέλεσε ένα βίντεο από κάμερα παρακολούθησης που έδειχνε μια γυναίκα να μπαίνει σε ένα ασανσέρ σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης που φημολογείται ότι είναι στοιχειωμένο και δεν την είδαν ποτέ ξανά. Πρόκειται για την ιστορία της Elisa Lam, μιας Καναδής φοιτήτριας που βρέθηκε νεκρή στην πισίνα του Cecil.

Το Cecil ήταν αγαπημένο στέκι κατά συρροή δολοφόνων όπως ο Richard Ramirez (The Night Stalker), ο οποίος εμφανίζεται στη σειρά. Αρκετές γυναίκες που βρέθηκαν στο ξενοδοχείο, αργότερα πέθαναν. Σύμφωνα με τις αλληλένδετες ιστορίες της σειράς, λέγεται ότι σ'αυ΄το το ξενοδοχείο εθεάθη ζωντανή, τελευταία φορά, η Μαύρη Ντάλια.

από: mental floss

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Volume 137

$
0
0



Σπάνιο χέλι που αλλάζει σχήμα



Το ένα επιφώνημα θαυμασμού διαδεχόταν το άλλο στους θαλάσσιους βιολόγους που παρακολουθούσαν έκθαμβοι το σπάνιο αυτό θαλάσσιο πλάσμα. Το χέλι πελεκάνο (Eurypharynx pelecanoides) εντόπισε σε βάθος 1.425 μέτρων στο βυθό της Χαβάης η κάμερα του υποβρυχίου Nautilus. Ζει σε μεγάλο βάθος, είναι ακριβοθώρητο, φτάνει σε μήκος το ένα μέτρο, έχει τεράστια σαγόνια και μία σακούλα κάτω από τη γνάθο του. Κύριο χαρακτηριστικό του, πως μπορεί να αλλάζει το σχήμα του, εν είδει αμυντικού μηχανισμού για να τρομάζει τους θηρευτές του. - από: cnn.gr


Στα άδυτα της Αγιάς Σοφιάς: μυστικά ενός αθέατου, υπόγειου κόσμου στο φως



Στο εμβληματικό Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες, LACMA, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα ένα ντοκιμαντέρ που μας καλεί σε ένα υπόγειο ταξίδι στο χρόνο κάτω από την Αγία Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη.

Το ντοκιμαντέρ, παραγωγής Kinostanbul, υπογράφει ο Γκοκσέλ Γκιουλενσόϊ (Göksel Gülensoy), ο πρώτος σκηνοθέτης, που είχε την ευκαιρία να κινηματογραφήσει τoν υπόγειο κόσμο κάτω από την Αγία Σοφιά από την ανοικοδόμηση της μέχρι σήμερα. Ο σκηνοθέτης ξεκίνησε το δύσκολο έργο της κινηματογράφησης με τη βοήθεια υποβρύχιων συνεργείων το 1998. Η τελευταία κατάδυση του στον άγνωστο, υπόγειο και αθέατο μέχρι σήμερα κόσμο της Αγίας Σοφίας έγινε το 2012. Ο Γκιουλενσόϊ θα συνεχίσει το ερευνητικό του πρόγραμμα για να φέρει στο φως μυστικά γύρω από την Αγιά Σοφιά.

Το ντοκιμαντέρ “Στα άδυτα της Αγιάς Σοφιάς» είναι βασισμένο σε πολύχρονες εξερευνήσεις των υπόγειων στοών και υδροφόρων διόδων του εμβληματικού ναού. Για την παραγωγή του, της οποίας εκτελεστικός διευθυντής είναι ο Σενά Ντεκτάς (Sena Denktas), δούλεψαν περίπου 45 άτομα διαφόρων ειδικοτήτων. - στο: cnn.gr


Απίστευτες εικόνες από τον αστεροειδή Ριούγκου - Πώς φαίνεται ο Ήλιος από την επιφάνειά του



Εντυπωσιακές είναι οι εικόνες που έδωσε στη δημοσιότητα η Ιαπωνική Διαστημική Υπηρεσία (JAXA) από τον αστεροειδή Ριούγκου.


Το ιαπωνικό σκάφος Hayabusa2 έχει προσεγγίσει τον αστεροειδή που κινείται σε απόσταση 322 εκατ. χλμ. από τη Γη, αφήνοντας στην επιφάνειά του δύο μικροσκοπικά ρόβερ, Minerva. Τα ρομπότ έστειλαν τις πρώτες φωτογραφίες και ένα σύντομο video, όπου μεταξύ άλλων φαίνεται και ο Ήλιος. - από: athensvoice.gr


Όταν οι κάτοικοι ενός μικρού γαλλικού χωριού πίστεψαν ότι ήταν δαιμονισμένοι



Άνθρωποι να τρέχουν πανικόβλητοι στους δρόμους, λέγοντας ότι τους κυνηγάει ο διάβολος, να πηδούν από τα παράθυρα των σπιτιών τους, να ουρλιάζουν και να καλούν σε βοήθεια...
Εκείνο το αυγουστιάτικο βράδυ του 1951 στο μικρό γαλλικό χωριό του Πον-Σαιντ-Εσπρί (Pont-Saint-Esprit) κανείς δεν μπορεί να το ξεχάσει, καθώς αυτά που συνέβησαν εξηγήθηκαν μόλις πριν από λίγο καιρό και με μάλλον τραγικό τρόπο.

Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά από τις γαλλικές υγειονομικές αρχές, η μαζική υστερία από την οποία κατελήφθησαν οι κάτοικοι, αρχικώς αποδόθηκε σε μαζική δηλητηρίαση από ψωμί. Στο ζυμάρι υπήρχε, λένε τα ρεπορτάζ της εποχής, ένας μύκητας που προκαλούσε συμπτώματα παρόμοια με αυτά του LSD: νευρικότητα, βίαια ξεσπάσματα και αυτοκαταστροφικές τάσεις.
Η μαρτυρία ενός κατοίκου είναι χαρακτηριστική: όπως λέει, δεν μπόρεσε να κοιμηθεί για περίπου 20 μέρες από εκείνο το τρομερό βράδυ και στο μυαλό του είχε καρφωθεί η λέξη saxophile, η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και η σκέψη ότι έπρεπε να βάλει τέλος στη ζωή του, πηδώντας από κάπου...

Με την υπόθεση ανοιχτή και χωρίς πλήρη εξήγηση στο συμβάν εκείνης της νύχτας, μόλις το 2007, ένας δημοσιογράφος κατάφερε να συσχετίσει την ιστορία του "καταραμένου ψωμιού"με την υπόθεση εξαφάνισης ενός βιοχημικού, υπαλλήλου της CIA: ο λόγος για τον Φρανκ Όλσον ο οποίος ειδικευόταν στα σκληρά ναρκωτικά, μεταξύ των οποίων και το LSD.
Ο ίδιος βρισκόταν στη Γαλλία, λίγες εβδομάδες πριν από το τραγικό περιστατικό στο χωριό, ενώ όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ, λέγεται ότι είπε στη γυναίκα του ότι έκανε "ένα τρομερό λάθος"... Έβαλε τέλος στη ζωή του το 1953, όταν κατάπιε κατά λάθος (;) ποσότητα LSD.
To 1975 o Λευκός Οίκος κατέστρεψε τα αρχεία των πειραμάτων του Όλσον. Ακόμη και σήμερα ερευνάται η υπόθεση, το παρασκήνιο της οποίας ποτέ δεν έγινε γνωστό... - από: lifo.gr


Ο Μεσογειακός Κυκλώνας "Ξενοφών"

Η δομή του Μεσογειακού Κυκλώνα "Ξενοφών"όπως την αποτύπωσε ο δορυφόρος της NASA Suomi NPP στις 03:50 ώρα Ελλάδος το Σάββατο 29/09. Ο κυκλώνας βρισκόταν περίπου 200 km νοτιοδυτικά των ακτών της Μεσσηνίας και μέχρι τις 09:00 το πρωί του Σαββάτου το κέντρο του έφτασε κοντά στη Φοινικούντα. - από: Meteo Gr

Σαμικό Ηλείας, 29 Σεπτεμβρίου - από: facebook

Σούνιο, 29 Σεπτεμβρίου - φωτογραφία: Aris Messinis


25 φωτογραφίες της υποβρύχιας ζωής


"Μετά από δύο ώρες περπάτημα, ο φωτογράφος του Your Shot, Marc Henauer, έφτασε σε έναν καταρράκτη στον ποταμό Verzasca στην Ελβετία". - φωτογραφία: National Geographic Magazineκαι οι υπόλοιπες στο nationalgeographic.com


Athens Flying Week 2018




φωτογραφίες: Athens Flying Week


Το πρώτο Υπαίθριο Μουσείο Τοιχογραφίας στην Ελλάδα εγκαινιάζεται στον Βόλο



Το πρώτο «Υπαίθριο Μουσείο Δημόσιων Τοιχογραφιών» της Ελλάδας είναι γεγονός. Παραδίδοντας στο κοινό την 40ή δημόσια τοιχογραφία μεγάλων διαστάσεων, η Urbanact συμπληρώνει ένα σύνολο έργων στην πόλη που έχουν φιλοτεχνηθεί κατά την εικοσαετή δράση της.



Όλες οι μεγάλες τοιχογραφίες έχουν υλοποιηθεί από επώνυμους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, οι οποίοι προσφέρουν κάθε χρόνο αφιλοκερδώς το έργο τους στη πόλη. - στο: lifo.gr


Ξώμπουργο, η μεσαιωνική πρωτεύουσα της Τήνου


Στην καρδιά της Τήνου, του νησιού των Κυκλάδων με το έντονο θρησκευτικό χρώμα και την πλούσια πολιτιστική παράδοση, δεσπόζει το Εξώμβουργο ή Ξώμπουργο, επιβλητικό ύψωμα με μαγευτική θέα.


Στο ύψωμα του Εξωμβούργου, που κατοικήθηκε μάλλον από τους Προϊστορικούς Χρόνους, ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. ιερό αφιερωμένο στη Δήμητρα. Το οχυρωμένο ήδη από την αρχαιότητα Εξώμβουργο ήταν γνωστό κατά τους Βυζαντινούς Χρόνους ως Κάστρο της Αγίας Ελένης. - στο: in.gr


Μια βόλτα στην Αθήνα του 19ου αιώνα


Τα κτίρια του Τσίλερ. Οι χοροεσπερίδες του Όθωνα. Οι εξοχές της Αλεξάνδρας. Οι λασπωμένοι δρόμοι μιας πρωτεύουσας που στήθηκε βιαστικά. Ακολουθήστε μας, σε μια βόλτα στην Αθήνα του 19ου αιώνα.


Η Αθήνα του Όθωνα. Η Αθήνα του Τσίλερ. Η Αθήνα των πρώτων αρχιτεκτονικών σχεδίων, των οδών που παίρνουν τα πρώτα (αρχαιοελληνικά, πάντα αρχαιοελληνικά) ονόματά τους και των νεοκλασικών αρχοντικών. Η Αθήνα του Γεώργιου Σουρή. Η Αθήνα των περίλαμπρων χορών στα σπίτια των πρέσβεων της. Η Αθήνα του πετροπολέμου. Η Αθήνα του Οφθαλμιατρείου και του «κονιορτού», της μόνιμης σκόνης που αιωρούνταν πάνω από τους χωματόδρομούς της. Η Αθήνα του 19ου αιώνα. Η Αθήνα που δεν ξέρουμε. - στο: in2life.gr


Η Finos Film, ο... κατσαβιδάκιας και η πορεία από την καταξίωση στο περιθώριο


Ο Φίνος αντιπαθούσε την τηλεόραση. Στη συνέχεια όμως αναγκάστηκε να παραχωρήσει τα δικαιώματα των ταινιών του στη μικρή οθόνη για να πληρώνει τα χρέη του.

Πέθανε χρεωμένος με υποχρεώσεις που έφταναν τις περίπου 50.000.000 εκατομμύρια δραχμές. Ένα χρέος το οποίο κληροδότησε στη σύζυγό του, Τζέλα. Κι εκείνη με μαεστρία κατάφερε να διατηρήσει ζωντανή την επιχείρηση χωρίς να εκποιήσει το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο. - στο: newsbeast.gr


Λιντσάρισμα: Μια λέξη με ιστορία


Τον 18ο – 19o αιώνα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας γαιοκτήμονας στη Βιρτζίνια, ο Λιντς (W. Lynch), είχε οργανώσει κάτι σαν παράνομα λαϊκά δικαστήρια, που αποτελούνταν από ομάδες πολιτών, οι οποίες προέβαιναν στην άμεση τιμωρία «εγκληματιών», παρακάμπτοντας την δικαστική και την εκτελεστική εξουσία. Τα πρώτα θύματα του Λιντς και των ομοϊδεατών του ήταν οι «loyalists», δηλαδή αυτοί που αναγνώριζαν την εξουσία του Αγγλικού στέμματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την Αμερικανική Επανάσταση εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας. Κάποιοι λοιπόν, από τους Αμερικανούς «λόγιαλιστς», τους «νομιμόφρονες», βρέθηκαν να χορεύουν στην άκρη ενός σκοινιού το χορό του κρεμασμένου, ενώ από κάτω αλάλαζε ο όχλος που δίκασε, καταδίκασε και επέβαλε την ποινή του θανάτου στον «ένοχο». - στο: news247.gr


Αριάδνη, Ιοκάστη, Ξενοφώντας και Ζορμπάς. Ποιος αποφάσισε να ονομάσει τα ελληνικά καιρικά φαινόμενα;


Βλέποντας τις πρώτες αντιδράσεις οι μετεωρολόγοι εξήγησαν το σκεπτικό τους. Από τις αρχές του 2017, λοιπόν, αποφάσισαν να δίνουν ονόματα σε διαταραχές οι οποίες αναμένεται να προκαλέσουν καιρικά φαινόμενα με σημαντικές κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις. Με τον τρόπο αυτό πιστεύουν, όπως οι ίδιοι λένε, ότι γίνεται πιο «αποδοτική» η μετάδοση της πληροφορίας στους πολίτες ώστε να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία της ζωής και της περιουσίας τους.

Πάντως η πρακτική αντιμετώπιση της «ονοματοδοσίας» των καταιγίδων και ειδικά των τροπικών χρησιμοποιείται συστηματικά παγκοσμίως από τη δεκαετία του ’50 [...]

Η πρακτική αυτή της μετεωρολογικής κοινότητας, είχε ως πρωτοπόρο τον Αυστραλό μετεωρολόγο Clement Wragge, που στα τέλη του 19ου αιώνα χρησιμοποίησε γυναικεία ονόματα – αλλά και ονόματα πολιτικών που δεν συμπαθούσε – για να ονομάζει τις τροπικές θύελλες που εμφανίζονταν στα Αυστραλιανά πελάγη. - στο: mikropragmata.lifo.gr


Σε ένα νησάκι 270.000 κατοίκων θα γίνει δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του μετά από 164 χρόνια αποικιοκρατίας


Και εάν οι πολίτες πουν «ναι», θα γίνει αυτομάτως το νεότερο κράτος στον κόσμο

Η Δημοκρατία του Νοτίου Σουδάν είναι σήμερα η νεότερη χώρα στον κόσμο καθώς με το δημοψήφισμα που διεξήχθη τον Ιούλιο το 2011, οι κάτοικοι τάχθηκαν υπέρ της ανεξαρτησίας και έτσι ουσιαστικά αποσχίστηκαν από το Σουδάν (που σήμερα πολλοί το αποκαλούν Βόρειο Σουδάν).

Πρόκειται για την Νέα Καληδονία. Ένα νησάκι έκτασης μόλις 18.575 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με λιγότερους από 270.000 κατοίκους, που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό και τελεί υπό αποικιοκρατικό καθεστώς επί 164 χρόνια ως μια από τις υπερπόντιες κτήσεις της Γαλλίας. - στο: huffingtonpost.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...



Οι σήραγγες της Βαλέτα: Ένα ξεχασμένος εδώ και αιώνες υπόκοσμος στη Μάλτα

$
0
0

Το βαθύτερο λιμάνι στη Μεσόγειο Θάλασσα, η πρωτεύουσα της Μάλτας, η Βαλέτα, είναι εδώ και αιώνες στρατηγικής σημασίας φρούριο, λόγω της θέσης της ανάμεσα στην Βόρεια Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία. Τα τείχη της πόλης την προστάτευαν για πολλούς αιώνες. Όμως, ένα δίκτυο από σήραγγες κάτω από την πόλη, της παρείχαν επίσης προστασία.



Η Μάλτα ήταν μέρος του Βασιλείου της Σικελίας μέχρι το 1530, όταν ο Κάρολος Ε', γνωστός και ως Κάρολος Κουίντος, δηλαδή πέμπτος, αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μίσθωσε το αρχιπέλαγος στο Ordo Hospitalis Sancti Johannis Hierosolymitani, το ρωμαιοκαθολικό μοναχικό-ιπποτικό τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών. Σήμερα τους γνωρίζουμε ως Ιππότες της Μάλτας. Εκείνη την εποχή, η ετήσια τιμή για το μίσθωμα ήταν ένα γεράκι.


Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση των σηράγγων ήταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πολιορκίας της Μάλτας το 1565. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναγνωρίζοντας τη σημασία της Μάλτας, επιτέθηκε στο νησί. Ως μέρος της άμυνάς τους, οι Ιππότες έσκαψαν σήραγγες κάτω από την περιοχή που αργότερα θα γίνει η πρωτεύουσα, για να αποθηκεύσουν νερό και φαγητό. Λέγεται ακόμη ότι κατά τη διάρκεια της πολιορκίας, τα οθωμανικά στρατεύματα και οι Ιππότες της Μάλτας έσκαψαν σήραγγες για το φρούριο, κάτι που οδήγησε σε υπόγειες συγκρούσεις όταν η μια πλευρά έφτανε στις σήραγγες της άλλης.

Οι σήραγγες κάτω από την πόλη δεν ήταν αυτό καθ'αυτό αμυντικές. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι μερικές είναι απομεινάρια ενός αποχετευτικού συστήματος που ήταν πιο προηγμένο από άλλα στην Ευρώπη της εποχής.


Αν και οι Ιππότες εκδιώχθηκαν από το νησί από τον Ναπολέοντα το 1798, οι σήραγγες της Βαλέτας συνέχισαν να αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της πόλης. Κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου παρείχαν ασφάλεια σε πολλούς ντόπιους.

Ως βρετανική αποικία εκείνη την εποχή, η Μάλτα βομβαρδίστηκε βίαια από τις δυνάμεις του Άξονα σε μια προσπάθεια να καταλάβουν το νησί και να εδραιώσουν τη θέση τους στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής. Μέσα σε δύο χρόνια, οι δυνάμεις του Άξονα έκαναν πάνω από 3.000 βομβιστικές επιδρομές πάνω από το νησί, ρίχνοντας χιλιάδες βόμβες. Οι κάτοικοι της Βαλέτας κατέφυγαν στις σήραγγες της πόλης, και μάλιστα έσκαψαν ακόμη και νέες σήραγγες στα σπίτια τους ή στις επιχειρήσεις τους, όπου κρυβόντουσαν από τις συνεχείς αεροπορικές επιθέσεις.


Μετά τον πόλεμο, οι σήραγγες της Βαλέτας έμειναν αδρανείς μέχρι το 2009, όταν ανακαλύφθηκε μια σειρά από σήραγγες κάτω από την πόλη κατά τη διάρκεια μιας αρχαιολογικής έρευνας για την κατασκευή ενός νέου γκαράζ στάθμευσης.

Σήμερα, μερικές από τις πολλές σήραγγες αποκαθίστανται για πρόσβαση στο κοινό.

Ο άνθρωπος μέσα στον κύλινδρο

$
0
0

Ο κύλινδρος σε μια φωτογραφία τοπικής εφημερίδας το 1945

Μια μέρα του 1941, οι Ναζί βομβάρδισαν το Λίβερπουλ. Σε έναν από τους δρόμους που χτυπήθηκαν, εκτέθηκε ανάμεσα στα συντρίμμια, ένας υδατοστεγές μεταλλικός κύλινδρος μήκους περίπου 2 μέτρων. Για αρκετά χρόνια, ο κύλινδρος παρέμεινε στην πλευρά του δρόμου. Ο κόσμος τον χρησιμοποίησε ως παγκάκι, τα παιδιά έπαιζαν μαζί του και κανείς δεν τον έβρισκε ασυνήθιστο. Μέχρι που μια μέρα, κάποιος έριξε μια ματιά μέσα στον κύλινδρο.



Το Λίβερπουλ ήταν η πιο βαριά βομβαρδισμένη πόλη μετά το Λονδίνο κατά τη διάρκεια του Μπλιτζ (Blitz), του βομβαρδισμού που εξαπέλυσαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου κατά της Μεγάλης Βρετανίας. Μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε, και εν μέσω του χάους, η έκρηξη στην Great Homer Street έμοιαζε σαν κάθε άλλη. Τα συντρίμμια απομακρύνθηκαν από Αμερικανούς στρατιώτες, οι οποίοι άφησαν πίσω τους τα μεγαλύτερα κομμάτια, συμπεριλαμβανομένου του κυλίνδρου.

Ο κύλινδρος αγνοήθηκε μέχρι τις 13 Ιουλίου 1945.

Εκείνη την ημέρα, μερικά παιδιά κατόρθωσαν να σπάσουν ένα μέρος του κυλίνδρου και κοίταξαν μέσα. Αυτό που είδαν μέσα τα πάγωσε. Ήταν ένα πτώμα.

Αμέσως ειδοποιήθηκε η αστυνομία και ο κύλινδρος ανοίχτηκε πλήρως για να αποκαλυφτεί ο σκελετός ενός ανθρώπου που πολλοί ντόπιοι είχαν υποθέσει, ότι είχε χάσει τη ζωή του κατά τη διάρκεια των επιθέσεων πριν από μερικά χρόνια. Όμως, ο άνδρας ήταν ντυμένος με ρούχα που ταίριαζαν στην βικτοριανή εποχή και ήταν ξαπλωμένος πάνω σε κάποιο είδος υφάσματος. Στο κρανίο υπήρχαν ακόμα μερικές τούφες μαλλιών, το οποίο στηριζόταν πάνω σε ένα αυτοσχέδιο μαξιλάρι από ένα τούβλο τυλιγμένο σε λινάτσα.

Φήμες, εικασίες και μια σύγχυση περιέβαλλαν τις πρώτες μέρες της ανακάλυψης. Μια τοπική εφημερίδα έγραψε ότι "στο παρόν στάδιο δεν φαίνεται να υπάρχει καμία περίπτωση δολοφονίας. Ήταν πολύ πιθανό ο άνθρωπος να ήταν 'queer'και είχε μπει στον κύλινδρο για να κοιμηθεί. Μπορεί να ήταν νεκρός 20 χρόνια". (σημ. queer σημαίνει γκέι ή λεσβία, αλλά στην περίπτωση ίσως αναφερόταν σε κάποιον με ψυχική ασθένεια). Το μυστήριο μεγάλωσε λίγες μέρες αργότερα, όταν ο ιατροδικαστής -κάποιος G. C. Mort- ανακοίνωσε ότι μαζί με το σώμα είχαν ανακαλύψει δύο ημερολόγια (δυστυχώς δυσανάγνωστα), μια καρτ ποστάλ και ένα εισιτήριο τρένου, όλα χρονολογούμενα από το 1884 ή το 1885, καθώς και ένα φθαρμένο δαχτυλίδι, μεριά κλειδιά και μια αχρονολόγητη απόδειξη από κάποια T. C. Williams and Co.

Μια έρευνα του ιατροδικαστή έδειξε ότι η T. C. Williams and Co. ήταν μια τοπική εταιρεία κατασκευής βαφών που λειτουργούσε από τη δεκαετία του 1870 μέχρι το 1884, όταν η εταιρεία καταστράφηκε οικονομικά και έκλεισε. Ο ιδιοκτήτης της, ο Thomas Cregeen Williams, κηρύχθηκε σε πτώχευση το 1884. Οι πιστωτές κλήθηκαν επανειλημμένα να προσέλθουν και να συμμετάσχουν στις απαιτήσεις τους, αλλά μέχρι το 1885 το Williams εξαφανίστηκε.

Οι τοπικές εφημερίδες ανακοίνωσαν ότι το μυστήριο λύθηκε. Ο ιατροδικαστής όμως δεν ήταν τόσο σίγουρος.

Ο Williams είχε έναν γιο, που γεννήθηκε το 1859. Κάποιοι πίστεψαν ότι ήταν το σώμα του παιδιού στον κύλινδρο. Η θεωρία όμως αποκλείστηκε όταν ο ερευνητής διαπίστωσε ότι ο μικρός Williams ήταν θαμμένος σε ένα νεκροταφείο στο Λιντς. Εν τω μεταξύ, ο τόπος διαμονής του Williams παρέμενε ανεπιβεβαίωτος.

Στις 31 Αυγούστου 1945, η επίσημη έρευνα αποφάνθηκε ότι ο θάνατος ήταν ύποπτος αλλά χωρίς προφανή αιτία. Σύμφωνα με την Liverpool Evening Express, ο ιατροδικαστής δήλωσε ότι "ήταν αδύνατο να βρεθεί η αιτία του θανάτου, ο οποίος πίστευε ότι συνέβη το 1885". Αν και το σώμα στον κύλινδρο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ επίσημα ως αυτό του T. C. Williams, παραμένει μέχρι και σήμερα η επικρατούσα θεωρία.

Όμως, ο κύλινδρος; Και πώς κατέληξε το σώμα εκεί μέσα;

Σύμφωνα με έναν υπάλληλο του Υπουργείου Εσωτερικών το 1945, ο κύλινδρος ίσως αποτελούσε μέρος ενός συστήματος εξαερισμού (δεν βρέθηκαν ίχνη χρώματος μέσα, αποκλείοντας κάθε πιθανότητα τυχαίων ατυχημάτων).

Κοιμόταν ο T. C. Williams στους εξαερισμούς του παλαιού εργοστασίου του για να κρυφτεί από τους πιστωτές του και υπέκυψε σε θανάσιμες αναθυμιάσεις; Ο κύλινδρος βρέθηκε σε απόσταση περίπου ενός μιλίου από το εργοστάσιο, αλλά οι βομβαρδισμοί και οι μπουλντόζες που καθάρισαν τα συντρίμμια ίσως το μετακίνησαν. Μήπως, προσποιήθηκε τον θάνατό του χρησιμοποιώντας το σώμα που βρέθηκε και ενώ ο ίδιος το έσκασε στην Αμερική; Ίσως δε μάθουμε ποτέ τι πραγματικά συνέβη...

από: mental floss

Ο μπαμπούλας και οι διαφορετικές εκδοχές του στον κόσμο

$
0
0
Goya, Que viene el Coco ("Here Comes the Bogeyman / The Boogeyman is Coming"), c. 1797 - πηγή

Πολλοί από τους πρωταρχικούς φόβους της ανθρωπότητας προέρχονται από την παιδική ηλικία. Λίγοι από αυτούς όμως είναι τόσο δυνατοί όσο ο Μπαμπούλας, ο οποίος εξυπηρετεί διπλό σκοπό, προκαλεί την φαντασία των παιδιών, αλλά ταυτόχρονα, τα κάνει να είναι ήσυχα.



Είτε κρύβεται στην ντουλάπα, είτε κάτω από το κρεβάτι, ο μπαμπούλας στοιχειώνει τους ανθρώπους για πολύ καιρό μέχρι να ενηλικιωθούν. Βέβαια, οι ενήλικες δεν τον λαμβάνουν σοβαρά, αλλά, όταν τα φώτα σβήνουν, δεν είναι λίγοι αυτοί που τον φέρνουν πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Ζει στο σκοτάδι, και, είτε φοβίζει τα παιδιά, είτε τα τρώει, ανάλογα με το πόσο άτακτα τα βρίσκουν οι γονείς. Ο μπαμπούλας αποτελεί μέρος μιας πλούσιας παράδοσης σε όλο τον κόσμο.

Στη Ελλάδα η λέξη Μπαμπούλας ίσως προέρχεται από την γαλλική λέξη baboula που σημαίνει το ταμ-ταμ και κατά συνεκδοχή τον κανίβαλο. Άρα ο Έλληνας μπαμπούλας τρώει τα παιδιά. Γι'αυτό και η πιο χρησιμοποιούμενη φράση γι'αυτόν είναι "Ο μπαμπούλας θα έρθει και θα σε φάει!". Στην Κύπρο, ο μπαμπούλας ονομάζεται Κκουλλάς (σύμφωνα με το Γιαγκουλλή, 2005, προέρχεται από το τουρκικό kullar) και είναι ένας άνθρωπος που περιγράφεται αόριστα ότι φοράει μια κουκούλα ή είναι παραμορφωμένος και ο οποίος βάζει τα κακά παιδιά σε μια τσάντα και θα τα παίρνει μακριά από τα σπίτια τους.

Στις αγγλόφωνες χώρες ο μπαμπούλας αποκαλείται Boogeyman.

Αφίσα του 1919 του έργου του Frederik van Eeden "De Bokkenrijder" - πηγή

Στην Ολλανδία υπάρχουν οι Bokkenrijders. Πρόκειται για πνεύματα κλεφτών από τον 18ο αιώνα, τα οποία κινούνται με εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Η συμμορία των πνευμάτων απαντάται στην ολλανδική επαρχία Λιμβουργία και "είχαν κάνει συμφωνία με τον Σατανά και τριγυρνάνε στον ουρανό στις πλάτες κατσικιών". Πρόκειται για μια ιστορία που "φαίνεται να είναι ένας μύθος που εσκεμμένα έστησαν οι επιτηρητές του νόμου εκείνη τη εποχή, ως πρόσχημα για τον βασανισμό υπόπτων κατά τη διερεύνηση περίπου δέκα διαρρήξεων", όπως αναφέρει η ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Πρίνστον. "Οι ύποπτοι βασανίζονταν τόσο πολύ που έδιναν ονόματα άλλων "μελών"της συμμορίας... Ο λόγος που οι επιτηρητές του νόμου και οι δικαστές λάμβαναν αυτά τα ακραία μέτρα για την καταπολέμηση αυτών των μικρών εγκλημάτων είναι άγνωστος". Από την Ολλανδία λοιπόν, στις πλάτες κατσικιών, οι Bokkenrijders έφτασαν μέχρι το Βέλγιο και τη Γερμανία.

Krampus, ο δαίμονας βοηθός του St. Nicholas που βάζει τα κακά παιδιά στο σάκο του

Στις ίδιες περιοχές υπάρχει και ο Butzemann. Αυτός, αντλεί το όνομά του από την λέξη "bôtzen", μια διαλέκτου της γερμανικής γλώσσας κατά το Μεσαίωνα, που σημαίνει "κάνει κάποιος δυνατό θόρυβο"και τη λέξη "verbutzen"που σημαίνει "μεταμφίεση". Βάλτε αυτά τα χαρακτηριστικά μαζί και έχετε κάτι πολύ κακό. Όπως ο Άγγλος Boogeyman, και αυτός αγαπά τις σκιερές γωνίες των σπιτιών των ανθρώπων. Η δύναμή του να απολιθώνει μειώνεται ελαφρώς καθώς συνδέεται με ένα παιδικό τραγούδι για ένα poltergeist (στοιχειό) που λέγεται Es tanzt ein Bi-Ba-Butzemann, ο τίτλος του οποίου μεταφράζεται ως "Χορεύει το Bi-Ba-Butzemann". Υπάρχει μια λεπτομερής αναφορά της λαϊκής ιστορίας πίσω από τον Butzemann. Πρόκειται για μια ολλανδική εκδοχή από την Πενσυλβανία των ΗΠΑ και η οποία αναφέρει ότι ξεκίνησε ως σκιάχτρο που έφτιαξε ένας αγρότης κατόπιν οδηγιών που του έδωσε μια ντόπια σοφή γυναίκα. Σκοπός του ήταν να προστατεύσει τις καλλιέργειές του από τις διάφορες δυνάμεις και έδωσε στο δημιούργημά του μια αδυναμία -ένα κουτσό πόδι- όπως ήταν και ο ίδιος και αυτό για να είναι κομμάτι του. Το σκιάχτρο ονομάζεται Delbel και "εμφανιζόταν ως πνεύμα από το σκιάχτρο. Παρά το κουτσό πόδι του, έμαθε να πολεμάει τους Frost Giants και να διώχνει μακριά τα ενοχλητικά στοιχεία". Δυστυχώς, ο αγρότης πέθανε και ο Delbel βρέθηκε να πολεμάει για την ψυχή του.

Ιστορίες σαν αυτή δείχνουν ότι ο μπαμπούλας δεν είναι μια αόρατη και άγνωστη παρουσία και ότι μερικοί μύθοι που σχετίζονται μαζί του κρύβουν κάποια τραγωδία.


Ένα ιδιαίτερα τραγικό υπόβαθρο απαντάει κανείς στην ιστορία του El Sacoman που τρομοκρατεί τη φαντασία των παιδιών στην Ισπανία καθώς και στη Λατινική Αμερική, αν και το όνομά του αναφέρεται σε μεγάλα μέρη της Νότιας Ευρώπης. Αυτός, είναι γνωστός για την περίεργη εμφάνισή του και ότι κουβαλάει έναν σάκο, στον οποίο βάζει τα κακά παιδιά. Πιστεύεται ότι είτε τα τρώει ή τα πουλάει, ίσως ακόμη και σε άλλους εξοργισμένους μπαμπούλες. Η ιστορία του El Sacoman ξεκίνησε από μια πραγματικά τρομακτική περίπτωση παιδικής δολοφονίας στα χέρια κάποιου Francisco Leona, ενός μάγου γιατρού. Το 1910, ο Leona σκότωσε τον επτάχρονο Bernardo Gonzalez Parra με την περίεργη πεποίθηση ότι έτσι θα θεράπευε τη φυματίωση ενός αγρότη, του Francisco Ortega. "Για ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, ο θεραπευτής τράβηξε το αγόρι, το έβαλε σε ένα σάκο, το σκότωσε και το χρησιμοποίησε σύμφωνα με κάποιες οδηγίες. Ο Ortega και ο θεραπευτής εκτελέστηκαν. Αυτή η ζοφερή ιστορία συνδέεται πλέον με το μύθο του άνδρα που κουβαλάει έναν μαύρο σάκο. Τριγυρίζει στους δρόμους τη νύχτα, στο Μεξικό και τη Λατινική Αμερική, πάντα προσέχοντας για παιδιά που δεν πρέπει να είναι έξω εκείνη την ώρα ή που είναι κακά".

Σήμερα, έχουμε ξεχάσει ότι πολλές ιστορίες του μπαμπούλα έχουν μια σκοτεινή προέλευση στη λαογραφία και σε κάποιες χώρες αποτελεί μεταφορά πραγματικών, συγκλονιστικών εγκλημάτων.

Ο Θάνατος από τα Χίλια Κοψίματα

$
0
0
Εικονογράφηση του 1858 της γαλλικής εφημερίδας Le Monde illustré, της εκτέλεσης με lingchi του Γάλλου ιεραποστόλου, Auguste Chapdelaine, στην Κίνα. Στην πραγματικότητα, ο Chapdelaine πέθανε από σωματική κακοποίηση στη φυλακή και αποκεφαλίστηκε μετά το θάνατο. - πηγή

Η φωτογραφία έχει να κάνει -σε μεγάλο βαθμό- με το θάνατο, την καταστροφή και τη δυστυχία. Οι άνθρωποι απαθανατίζονται σε εικόνες που υπογραμμίζουν την ευθραυστότητα της ύπαρξής μας. Μερικές φορές, υπάρχουν εικόνες που είναι τόσο ζοφερές, τόσο βίαιες και τόσο μη ανθρώπινες.



Αν κάνετε κλικ στον σύνδεσμο πιο κάτω, θα δείτε εικόνες με θύματα από lingchi (ή leng-t'che), κοινώς γνωστό ως Death by a Thousand Cuts (Θάνατος από Χίλια Κοψίματα).

Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία, η δυτική φαντασία χτυπήθηκε από φοβίες της Ανατολής -φόβοι που ενσωματώθηκαν σε χαρακτήρες όπως ο Fu Manchu ή ο Δρ No. Αυτοί οι φόβοι ίσως χρονολογούνται από την εποχή του Β'Πολέμου του Οπίου. Τότε, ένας Βρετανός αιχμάλωτος πολέμου αρνήθηκε να γονατίσει στους Κινέζους απαγωγείς του και εκτελέστηκε συνοπτικά.

Lingchi ήταν το δέσιμο ενός φυλακισμένου σε ένα ξύλινο πλαίσιο και η αργή κοπή τμημάτων του σώματός του. Κατά τον Κομφουκιανισμό, που η αλλαγή ή κοπή του σώματος ήταν μια πνευματική αμαρτία, το lingchi ήταν η τελική τιμωρία γι'αυτή τη ζωή και την επόμενη, προοριζόταν για μεγάλα εγκλήματα -όπως η προδοσία, η μαζική δολοφονία ή πατροκτονία και μητροκτονία. Ο άνδρας στις φωτογραφίες, ο Fou-tchou-li, καταδικάστηκε σε lingchi για ένα εξίσου σημαντικό έγκλημα: ήταν ένας φύλακας που σκότωσε τον εργοδότη του, την βασιλική πριγκίπισσα της Εσωτερικής Μογγολίας.

Ο Fou ήταν ένας από τους τελευταίους που εκτελέστηκαν επίσημα στην Κίνα με lingchi.

Η εκτέλεση του, στις 10 Απριλίου του 1905, έγινε επειδή το lingchi επρόκειτο να καταργηθεί δύο εβδομάδες αργότερα, παρόλο που η ανεπίσημη χρήση του συνεχίστηκε μέχρι τις δεκαετίες του 1920 και τη '30, καθώς στην Κίνα υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και οι δημόσιες εκτελέσεις ως πράξεις ταπείνωσης συνεχίστηκαν μέχρι και τις μέρες του Μάο. Κατά ειρωνικό τρόπο, ο Fou ήταν ένα από τα πιο διάσημα θύματα του lingchi, καθώς οι παραπάνω φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν από έναν Γάλλο στρατιώτη που βρισκόταν στο Πεκίνο, ανατυπώθηκαν ευρέως από τον Georges Bataille (Ζωρζ Μπατάιγ) στο έργο του Les Larmes d'Eros (Τα δάκρυα του έρωτα), την έκσταση και τη σεξουαλικότητα πίσω από τελετουργίες και θυσίες.

Μπορείτε να δείτε όλες τις φωτογραφίες εδώ.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Γκλίβιτσε, εκεί που ξεκίνησε ο Β'Παγκόσμιος Πόλεμος

$
0
0
Ο Πύργος του Άιφελ της Σιλεσίας, όπως αποκαλείται από τους ντόπιους ο ραδιοφωνικός σταθμός του Γκλίβιτσε

Το βράδυ της 31ης Αυγούστου του 1939, καθώς οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου βρισκόταν στην κορυφή του γιγαντιαίου ξύλινου ιστού στην -τότε- γερμανική πόλη Γκλίβιτσε, λίγα μίλια από τα σύνορα με την Πολωνία, δύο αυτοκίνητα πέρασαν από τις πύλες του ραδιοσταθμού της πόλης και σταμάτησαν έξω από το τριώροφο κτίριο μετάδοσης. Μια μικρή ομάδα αξιωματικών των SS που υποδύθηκαν Πολωνούς αντάρτες βγήκαν από το αυτοκίνητο. Μαζί τους ήταν και ο Franciszek Honiok, ένας 43χρονος Γερμανός Καθολικός, ο οποίος συνελήφθη την προηγούμενη ημέρα για τη συμμετοχή του σε διάφορες τοπικές εξεγέρσεις κατά της γερμανικής κυριαρχίας στη Σιλεσία, μια παραμεθόρια περιοχή που καλύπτει τη σημερινή Πολωνία. Ο Honiok ήταν ντυμένος με μια κλεμμένη πολωνική στρατιωτική στολή. Η Γκεστάπο είχε επιλέξει να τον θυσιάσει για να κάνει την επίθεση που επρόκειτο να συμβεί, να φανεί σαν έργο Πολωνών σαμποτέρ. Ο Honiok δεν αντιστάθηκε επειδή ήταν ναρκωμένος.



Από τότε που ο Αδόλφος Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία στη Γερμανία, ήθελε να εισβάλει και να προσαρτήσει την Πολωνία. Αλλά το Σύμφωνο Γερμανίας-Πολωνίας που υπεγράφη το 1934, όπως και η Συνθήκη των Βερσαλλιών, τον εμπόδιζε να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του ενάντια στην χώρα οι κάτοικοι της οποίας ήταν κυρίως εβραϊκής καταγωγής. Αυτό που χρειαζόταν ο Χίτλερ ήταν μια απλή πράξη επιθετικότητας από την πολωνική πλευρά για να δικαιολογήσει τη γερμανική εισβολή. Επειδή όμως δε συνέβαινε κάτι τέτοιο, ο Χίτλερ αποφάσισε να εφεύρει μια τέτοια κατάσταση. Έτσι γεννήθηκε η Επιχείρηση Himmler.

Σχεδιασμένη από τον φοβερό Χάινριχ Χίμλερ (από τους γνωστότερους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές πολιτικούς και από τους πιο σημαντικούς διαμορφωτές της ναζιστικής πολιτικής, ο άνθρωπος που θεωρείται ο ιθύνων νους και ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος) και υπό την εποπτεία του Ράινχαρντ Χάιντριχ (με προσωνύμιο Der Henker, στέλεχος των SS, ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τον Χίμλερ, ο πρωτοστάτης της Τελικής Λύσης, του σχεδίου των Ναζί για το Εβραϊκό Ολοκαύτωμα), ο στόχος της Επιχείρησης Himmler ήταν να φυτέψει πολλές ψευδείς καταστάσεις σε διάφορα μέρη κατά μήκος των συνόρων για να δημιουργήσει την εμφάνιση της πολωνικής επιθετικότητας εναντίον της Γερμανίας. Στις ημέρες που προηγήθηκαν της εισβολής της Πολωνίας, Γερμανοί στρατιώτες, ντυμένοι με πολωνικές στολές, κατέστρεψαν διάφορες γερμανικές θέσεις κατά μήκος των συνόρων και προέβησαν σε πράξεις βανδαλισμού, ενώ στη συνέχεια έφευγαν αφήνοντας πίσω τους νεκρούς ντυμένους με πολωνικές στολές. Τα πτώματα -γνωστά ως "Κονσέρβες", ή "κονσερβοποιημένα προϊόντα"- τα έπαιρναν από στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.

Μία από τις επιλεγμένες τοποθεσίες -και αναμφίβολα ο σημαντικότερος στόχος της Επιχείρησης- ήταν ο γερμανικός ραδιοφωνικός σταθμός στην πόλη Γκλίβιτσε.


Τρεις εβδομάδες περίπου πριν από την επίθεση, ο Χάιντριχ κάλεσε τον SS Sturmbannführer (βαθμός παραστρατιωτικών οργανώσεων των Ναζί, ισοδύναμος με τον βαθμό του ταγματάρχη), Alfred Naujocks, στο Βερολίνο και περιέγραψε τις λεπτομέρειες της επιδιωκόμενης επίθεσης.

"Μέσα σε ένα μήνα, θα είμαστε σε πόλεμο με την Πολωνία", δήλωσε ο Χάιντριχ στους Naujocks. "Ο Φυρέρ είναι αποφασισμένος. Αλλά πρώτα, πρέπει να έχουμε κάτι για να πάμε σε πόλεμο. Έχουμε οργανώσει περιστατικά στο Danzig, κατά μήκος των συνόρων της Ανατολικής Πρωσίας με την Πολωνία και κατά μήκος των γερμανικών συνόρων. Αλλά πρέπει να υπάρχει κάτι μεγάλο και προφανές".

Τότε, ο Χάιντριχ κοίταξε έναν χάρτη της Ανατολικής Ευρώπης σε έναν τοίχο και έδειξε με το δάχτυλό του το Γκλίβιτσε. "Έξι άντρες και εσείς θα βγείτε στον ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης, θα χτυπήσετε το προσωπικό και θα μεταδώσετε μια ομιλία στα πολωνικά και τα γερμανικά με την οποία θα επιτίθεστε στη Γερμανία και τον Φυρέρ και θα ανακοινώσετε την πρόθεση της Πολωνίας να πάρει πίσω τα αμφισβητούμενα εδάφη με τη βία".

Την προγραμματισμένη ημέρα. την 31 Αυγούστου, μια μέρα πριν τα γερμανικά άρματα περάσουν τα σύνορα και μπουν στην πολωνική επικράτεια, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας οδυνηρής μακράς παγκόσμιας σύγκρουσης, ο Alfred Naujocks οδήγησε μια ομάδα επτά SS, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου, στον ραδιοφωνικό σταθμό. Οι Ναζί εξουδετέρωσαν γρήγορα τους φρουρούς και έπεισαν τρεις μηχανικούς να μεταδώσουν ένα αντιγερμανικό μήνυμα. Ένας από τους άνδρες, ο Karl Hornack, ο οποίος μίλησε πολωνικά, άρπαξε το μικρόφωνο και φώναξε: "Uwage! Tu Gliwice. Rozglosnia znajduje sie w rekach Polskich" (Προσοχή! Εδώ Γκλίβιτσε, ο σταθμός είναι σε πολωνικά χέρια.)

Ο Hornack συνέχισε να μιλά εναντίον των Γερμανών, αλλά ένας από τους μηχανικούς απενεργοποίησε την εκπομπή. Ωστόσο, οι πρώτες εκείνες εννέα λέξεις που ακούστηκαν ήταν αρκετές για να προκαλέσουν μια κατακλυσμική αλυσίδα γεγονότων.

Το πρώτο θύμα του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Franciszek Honiok, ένας αγρότης που δολοφονήθηκε ως μέρος του σχεδίου της εισβολής των Ναζί στην Πολωνία - πηγή

Το επόμενο πρωί, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ, ο Χίτλερ κατηγόρησε την Πολωνία ότι προκαλούσε τη βία, αναφέροντας 21 επιθετικές πράξεις της εναντίον της Γερμανίας, όλες οργανωμένες από τα SS. "Δεν βλέπω την προθυμία της πολωνικής κυβέρνησης να διεξάγει σοβαρές διαπραγματεύσεις μαζί μας. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να μιλήσω στην Πολωνία στην ίδια γλώσσα που η Πολωνία εδώ και μήνες έχει χρησιμοποιήσει προς εμάς", δήλωσε ο Χίτλερ.

Πριν οι άνδρες των SS φύγουν από τον ραδιοφωνικό σταθμό, πυροβόλησαν τον Franciszek Honiok στο μέτωπο και παράτησαν το σώμα του. Για δεκαετίες, κανείς δε μίλησε γι'αυτόν και δεν υπήρξε κανένας εορτασμός στην Πολωνία για τον θάνατό του. Η οικογένειά του ήταν απρόθυμη να επαναφέρει το θέμα και ήταν φοβισμένη για να θέσει ερωτήσεις. Η Πολωνία ήταν υπό γερμανική κατοχή μέχρι το τέλος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ στη συνέχεια, υπό τους κομμουνιστές, μέχρι τη διάλυσή τους, το 1989. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να μαθευτεί η αλήθεια και κανείς δεν ήξερε ούτε καν είχε θαφτεί.

Λεπτομέρειες για το περιστατικό στο Γκλίβιτσε ήρθαν στο φως κατά τη διάρκεια των Δικών της Νυρεμβέργης, αμέσως μετά τον πόλεμο. Όμως, τα πλήρη γεγονότα αποκαλύφθηκαν το 1958 όταν ο Βρετανός συγγραφέας Comer Clarke εντόπισε τον Alfred Naujocks στο Αμβούργο. Ο Naujocks πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Ποτέ δεν δικάστηκε σε δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου.


Ο ραδιοφωνικός πύργος του Γκλίβιτσε -η ψηλότερη ξύλινη δομή στην Ευρώπη με ύψος 118 μέτρα- στέκεται ακόμη και σήμερα, αν και ο σταθμός έχει πάψει να υπάρχει. Το κτίριο στεγάζει σήμερα ένα μουσείο αφιερωμένο στο περιστατικό. Ο ξύλινος πύργος φέρει πλέον κεραίες για υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας και ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές. Το μέρος ανήκει σήμερα στην Πολωνία.

από: amusing planet

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Volume 138

$
0
0



Ροτόντα, το μεγαλοπρεπές μνημείο της Θεσσαλονίκης που υπήρξε ναός τριών θρησκειών και θεωρείται «δίδυμο» με το Πάνθεον της Ρώμης



Η Ροτόντα είναι ένα τεράστιο κυκλικό κτίσμα που ανεγέρθηκε περίπου το 300 μ.Χ. από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Γαλέριο ως ναός του θεού Κάβειρου ή του αρχηγού του αρχαίου Δωδεκάθεου Δία. Θεών δηλαδή που είχαν ως προστάτες τους οι τετράρχες (Διοκλητιανός, Γαλέριος, Μαξιμιανός, Κωνσταντίνος Χλωρός).

Οι διαστάσεις του μεγαλοπρεπούς μνημείου είναι εντυπωσιακές. Ο ισχυρός τοίχος του έχει πάχος 6,30 μέτρα, η εσωτερική διάμετρός του είναι 24,5 μέτρα και το ύψος του έως τον θόλο είναι 29,8 μέτρα. Το κάτω τμήμα του εσωτερικού τοίχου διαμορφώνεται σε οκτώ ορθογώνιες κόγχες με καμάρες που διακοσμούνται από ψηφιδωτά. Το εσωτερικό του μνημείου εντυπωσιάζει με τη μεγαλειώδη αίσθηση που δίνει ο μεγάλος χώρος με τον τεράστιο τρούλο, ο οποίος φαίνεται σαν μετέωρος από το άπλετο φως που χύνεται από τα πολλά παράθυρα....

Η Ροτόντα στα χρόνια του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδόσιου μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό [...] Το 1590 η Ροτόντα μετατράπηκε σε τζαμί [...] - στο: mixanitouxronou.gr


Σπηλιά της Φώκιας: Εκεί που ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ



Υπάρχει ένα ιδιαίτερο μέρος στην Κορινθία, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο.

Τα κάθετα βράχια της ακτογραμμής κοντά στον οικισμό Στραβά Κορινθίας διακόπτονται από μια φυσική, πέτρινη, τεράστια αψίδα. Μπαίνοντας μέσα στην αψίδα, στα δεξιά υπάρχει μια σπηλιά που στο εσωτερικό της φιλοξενεί μια μαγευτική παραλία με λεπτό, άσπρο βότσαλο, που δίνει στα νερά χρώμα σαν του οινοπνεύματος, όπως συνηθίζεται στο Ιόνιο, σε νησιά όπως οι Παξοί, η Κεφαλονιά και η Ζάκυνθος.
Η παραλία και η αψίδα αποτελούν ένα πραγματικό «μνημείο της φύσης» που όμοιό του δεν πρέπει να υπάρχει άλλο στην Ελλάδα. Λόγω του γεγονότος ότι η παραλία βρίσκεται μέσα στη σπηλιά, ο ήλιος δεν την «βλέπει» ποτέ, με αποτέλεσμα να είναι πάντα δροσερά και να μη χρειάζεται να φορέσετε αντιηλιακό. - στο: athensvoice.gr


Follow the money...



Θεσσαλονίκη, δεκαετία του '60


από: MAXMAG


Ο Τσε Γκεβάρα σε ένα εντυπωσιακό γκράφιτι στη Νάπολη


Ο καλλιτέχνης Jorit Agoch ζωγράφισε τις δύο πλευρές, δύο ξεχωριστών κτιρίων με τη μορφή του αγωνιστή. Ο ίδιος γεννήθηκε στη Νάπολη, από ναπολιτάνο πατέρα και Ολλανδή μητέρα και τέλειωσε τη Σχολή καλών Τεχνών στην ίδια πόλη. - από: koutipandoras.gr


Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα νέο πολύχρωμο ψάρι


Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, ερευνητές από την Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνιας περιγράφουν ένα νέο ψάρι που ονομάζεται «Αφροδίτη». Το πρόσφατα ανακαλυφθέν ψάρι είναι ροζ και κίτρινο, και εντοπίστηκε από τους ερευνητές κατά τη διάρκεια μιας κατάδυσης σε πολύ μεγάλο βάθος. Το νέο αυτό ψάρι ζει σε ένα απομονωμένο αρχιπέλαγος στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, περίπου 580 μίλια βορειοανατολικά της ακτογραμμής της Βραζιλίας. - στο: protothema.gr


Η κρυφή γοητεία των εγκαταλελειμμένων τόπων




Μοιάζουν σαν ερειπωμένα σκηνικά ταινιών μετά την ολοκλήρωση του γυρίσματος. Είναι όντως σκηνικά, όχι κινηματογραφικά, αλλά καθημερινής ζωής. Ή πιο σωστά, ήταν. Τα μέρη που κάποτε χρησιμοποιούσαμε και για διάφορους λόγους εγκαταλείψαμε ασκούν μια κρυφή γοητεία. Οι φωτογράφοι της FOSPHOTOS συνέλαβαν με τον φακό τους την ιδιαίτερη μελαγχολία που αναδύουν τα αντικείμενα αλλά και τα κτίρια που πλέον συνεχίζουν τη “ζωή” τους χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. - στο: popaganda.gr


Η μυθική λίμνη της Στυμφαλίας στην Κορινθία


Ο ομφάλιος λώρος που συνδέει τη μυθολογία με την πραγματικότητα



Σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού Κορινθίας βρίσκεται η πανέμορφη ορεινή λίμνη της Στυμφαλίας. Και είναι σπάνια από άποψη ιστορίας, ομορφιάς, αλλά και τοποθεσίας, αφού δε συναντάς συχνά σε όλη την Ελλάδα, ορεινή λίμνη όπως της Στυμφαλίας. - στο: newsbeast.gr


Τα ελληνικά μακαρόνια που ξεκίνησαν από ένα μπακάλικο και σήμερα εξάγονται σε 35 χώρες


Η αρχή για τα μακαρόνια «Μέλισσα» έγινε σε ένα χωριό της Αρκαδίας. Τότε που η οικογένεια Κίκιζα, ξεκίνησε την εμπορική της ιστορία από το Ελαιοχώριο.

Ο Αλέξανδρος Κίκιζας, ένα από τα 12 παιδιά του Γιώργου και της Κανέλλας γεννιέται το 1913. Το 1920 οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του ανοίγουν ένα κατάστημα με «εδώδιμα-αποικιακά» δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού τους. Το κατάστημα πηγαίνει πολύ καλά και σύντομα αποφασίζουν να επεκτείνουν την δουλειά τους. Το 1925 ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια Αθανάσιος φεύγει για την Αθήνα και ανοίγει κατάστημα τροφίμων στην οδό Λένορμαν και Παλαμηδίου στο Μεταξουργείο. Το μπακάλικο απασχολεί πάνω από 35 υπαλλήλους και έχει δύο ταμεία με τις πρώτες ταμειακές μηχανές της εποχής. Οι Αθηναίοι ανακαλύπτουν ότι «στου Κίκιζα» βρίσκεις πολλά προϊόντα και η φήμη του είναι τόσο μεγάλη που δίνει το όνομά του στη γειτονιά. «Η γειτονιά του Κίκιζα» έγινε στη δεκαετία του 60 και τραγούδι από τον Γιώργο Ζαμπέτα. Τότε ξεκίνησε και η πρώτη τους σχέση με τα μακαρόνια. Αναθέτουν στο μακαρονοποιείο «Δήμητρα» να φτιάξει ζυμαρικά με την φίρμα τους. Το 1954 ο Γρηγόρης Κίκιζας αποχωρεί και η εταιρεία περνάει ολοκληρωτικά στα χέρια του Αλέξανδρου, που της δίνει την σημερινή επωνυμία «Μέλισσα», έχοντας στο μυαλό του το σύμβολο της εργατικότητας. - στο: newsbeast.gr


Ξέρετε τι είναι τα έρκερ της Αθήνας;


Για πολλούς η Αθήνα είναι η τσιμεντούπολη που κατάπιε τα νεοκλασικά. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, κάποιες μικρές αστικές γωνιές που δίνουν έναν τόνο νοσταλγίας, στο φασαριόζικο αθηναϊκό παρόν. Τα φώτα της πόλης βάζουν την γοητεία, η προσεγμένη αρχιτεκτονική την φινέτσα και έτσι έχουμε τα έρκερ, που ομορφαίνουν τη πρωτεύουσα και τη ζωή μας. Τι είναι όμως τα έρκερ;


Είναι οι κλειστοί εξώστες, δηλαδή οι αρχιτεκτονικές προεξοχές σαν κλειστά μπαλκόνια σε μία πολυκατοικία, που προεξέχουν από το επίπεδο της όψης και σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε μπαλκόνι. Την παρθενική τους εμφάνισή στην αθηναϊκή αρχιτεκτονική έκαναν τη δεκαετία του 1920 κατά τον ύστερο εκλεκτικισμό και εξαπλώθηκαν με τη κυριαρχία του Μοντερνισμού, την εποχή του Μεσοπολέμου, το 1930. - στο: athensvoice.grαλλά και στο kathimerini.gr


10 πολύ ενδιαφέροντα τρίβια για τα βραβεία Νόμπελ



Κάθε Οκτώβριο, η Ακαδημία Βραβείων Νόμπελ, ανακοινώνει τις προσωπικότητες που ξεχώρισαν στους τομείς της φυσικής, χημείας, λογοτεχνίας, οικονομικών, ιατρικής και ειρήνης. Φέτος μάλιστα, το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν θα ανακοινωθεί για πρώτη φορά από το 1949, εξαιτίας εσωτερικών προβλημάτων στην Επιτροπή και της αποχώρησης σειράς μελών που κατέστησαν αδύνατη τη λειτουργία της. - στο: mikropragmata.lifo.gr


Βαλίτσες - έργα τέχνης με σπίτια προσφύγων διαλυμένα από τον πόλεμο


Ο καλλιτέχνης από τη Συρία Μοχάμαντ Χαφέζ (Mohamad Hafez), εκθέτει μια σειρά από έργα που προσπαθούν να εξανθρωπίσουν τη λέξη «πρόσφυγας».


Με τίτλο «UNPACKED: Refugee Baggage», οι δημιουργίες του είναι βαλίτσες που περιέχουν μικροσκοπικές αναπαραστάσεις σπιτιών κατεστραμμένων από τον πόλεμο. Ο καλλιτέχνης «έχτισε» καμένα αυτοκίνητα, σπίτια που καταρρέουν, πολύτιμα προσωπικά αντικείμενα.


Τα λεπτομερή έργα συνοδεύονται από ηχογραφημένες εξιστορήσεις ιστοριών από πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Κονγκό, τη Συρία, το Ιράκ και το Σουδάν. - στο: koutipandoras.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Volume 139

$
0
0

από: kijof



Τα καλύτερα τοπία της Ηπείρου μέσα σε 2.30 λεπτά: Από τις κορυφές τις Πίνδου στα μαγευτικά ακρογιάλια του Ιονίου



Ζαγοροχώρια, Μέτσοβο,Τζουμέρκα, Δρακόλιμνη, Πάργα, Σύβοτα, Μπέλλα Βράκα, εκβολές Αχέροντα, Κόνιτσα. Η Ήπειρος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η περιοχή τα χίλια πρόσωπα. - από: mixanitouxronou.gr


Μακέτα ή πραγματικότητα; Ο παραμυθένιος οικισμός στη μέση του πουθενά με τη "σκοτεινή"ιστορία



Δίπλα στην πιο "βρώμικη"παραλία του Αιγαίου υπάρχει ένας οικισμός που έμεινε "φάντασμα".

Πετάμε πάνω από τον οικισμό "Διόνυσος", πρώην ΣΟΕ, στην περιοχή Ανάλουκας, κοντά στη Σητεία της Κρήτης. Στα τέλη της δεκαετίας του '90 ο κ. Τροχανάς παρουσίασε το φιλόδοξο σχέδιο της δημιουργίας αυτού του οικισμού. Ο οικισμός ολοκληρώθηκε το 1997, ωστόσο έμεινε ακατοίκητος. Το επιχειρηματικό σχέδιο δεν προχώρησε τότε μετά από δικαστικές διαμάχες μεταξύ των μετόχων. Υπολειτούργησαν μονάχα κάποιες λίγες υποδομές, μία πισίνα, καφέ και κάποιες βίλες, στις οποίες πήγαν για παραθερισμό οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες ή λίγοι τουρίστες στους οποίους ενοικιάστηκαν. - από: news247.gr


Πετώντας πάνω από τα σύννεφα των Ελβετικών Άλπεων



Έχετε δε ποτέ μια ξύλινη εξέδρα που οδηγεί στο... κενό; Μπορεί οι περισσότεροι να πιστεύουν ότι οδηγεί στη θάλασσα, αλλά τα σύννεφα στο γύρο τοπίο και η καταπράσινη βλάστηση μαρτυρούν ότι βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο.

Όπως μπορείτε να δείτε ο επαγγελματίας πιλότος με το ανεμόπτερο του κάνει μερικά βήματα και πετά πάνω από τα σύννεφα. «Ένα, δυο βήματα και βρίσκεσαι στην ονειροχώρα» σχολιάζει πλάι στο βίντεο που τον δείχνει να ξεχύνεται στις κορυφές των ελβετικών Άλπεων, ώσπου να χαθεί στον ορίζοντα.


Βλέμμα που σκοτώνει...



Με λίγη φαντασία, ο συνδυασμός αυτών των δύο πινακίδων προειδοποιεί για απαγωγές εξωγήινων...



Μαγειρεύοντας στην Ανταρκτική




Και μια όμορφη εικόνα


από: Cyprien Verseux


Γιάνκα: Η απίθανη ιστορία του χορού που κάποτε σάρωσε την Ελλάδα



Το 1964, η ελληνική νεολαία, ενθουσιάζεται από έναν καινούργιο χορό, την περίφημη Γιάνκα.

Ο χορός εμφανίζεται με το τραγούδι Jeronimo Yanka του συγκροτήματος Forminx, και γίνεται αστραπιαία μόδα σε όλη την Ελλάδα. [...] Όταν οι Forminx, κυκλοφόρησαν το Jeronimo Yanka, σε όλους επικρατεί η εντύπωση, ότι και ο χορός και το τραγούδι, ήταν ιδέες του συγκροτήματος και του μάνατζερ τους, Νίκου Μαστοράκη. Δεν ήταν αυτή η αλήθεια. [...] Ο χορός και το τραγούδι, ερχόταν από την Σκανδιναβία. Το Yanka ήταν το Jenka, μία Φινλανδική παραδοσιακή μελωδία, που χόρευαν οι Φινλανδοί στα γλέντια και στις χαρές τους. - στο: iefimerida.gr


Ποιοι ήταν οι μεγαλύτεροι δεινόσαυροι ανά περίοδο



Γνωρίζουμε όλοι ότι οι δεινόσαυροι ήταν τα μεγαλύτερα ζώα που κατοίκησαν ποτέ τον πλανήτη. Όμως δεν ήταν όλοι μεγάλοι. Οι πρώτοι δεινόσαυροι ήταν από τους πιο μικρούς και έφταναν μέχρι το γόνατο του ανθρώπου. - στο: huffingtonpost.gr


Τα πρώτα αυτοκίνητα στην Ελλάδα: Ιστορική αναδρομή


Η κατάσταση στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα - Τα πρώτα αυτοκίνητα στην Αθήνα - Οι αντιδράσεις - Το πρώτο θανατηφόρο τροχαίο στη χώρα μας - Τα πρώτα αυτοκίνητα σε άλλες ελληνικές πόλεις - στο: protothema.gr


Σκεπαρνάς, το πουλί που προσγειώνεται το πολύ κάθε έξι μήνες


Πολλοί υποψιάζονταν ότι ο σκεπαρνάς, ένα πτηνό που θυμίζει πετροχελίδονο και απαντάται και στην Ελλάδα, περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στον αέρα. Μελέτη στην Ελβετία, η οποία παρακολούθησε πτηνά με συσκευές καταγραφής δεδομένων, επιβεβαιώνει τώρα ότι ο μετρ των αιθέρων περνά τουλάχιστον 200 μέρες εν πτήσει σε κάθε του εξόρμηση. - στο: in.gr


Πώς ο Κολόμβος «έχασε» την ονομασία της Αμερικής από τον Αμέριγκο Βεσπούτσι


Όλοι γνωρίζουν για το ιστορικό ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου το 1492, που είχε ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ευρωπαίους- και παράλληλα γνωρίζουν πως ο Νέος Κόσμος δεν πήρε το όνομά του από αυτόν, αλλά από τον Ιταλό εξερευνητή Αμέριγκο Βεσπούτσι. Ο λόγος, όπως είναι αρκετά γνωστό, είναι πως ο Κολόμβος επέμενε μέχρι το τέλος της ζωής του ότι αυτό που είχε ανακαλύψει ήταν οι δυτικές ακτές της Ασίας, τη στιγμή που ο Βεσπούτσι ήταν ένας από τους πρώτους- αν όχι ο πρώτος- εξερευνητής που είπε πως επρόκειτο για μια εντελώς νέα ήπειρο. [...] Το 1493 ο Κολόμβος έγραψε μια επιστολή σε έναν από τους υποστηρικτές του, τον Λουΐς ντε Σαντάνγκελ, όπου μιλούσε για τις ανακαλύψεις του. Το γράμμα αυτό επανατυπώθηκε και διαβάστηκε από πολλούς, ωστόσο ήταν τα γράμματα του Βεσπούτσι (1459-1512) που αποδείχτηκαν πολύ πιο δημοφιλή: Ο Βεσπούτσι, που ταξίδεψε υπό την πορτογαλική σημαία, πήγε για πρώτη φορά στον Νέο Κόσμο το 1499, και αντιλήφθηκε πως δεν επρόκειτο για την Ασία, αλλά για άλλη ήπειρο. - στο: huffingtonpost.gr


Ταξιδεύοντας με τρένο από το Σινικό Τείχος και το Πεκίνο μέχρι τη Μόσχα και την Αγ. Πετρούπολη


Ο Βαγγέλης Πρωτόπαπας έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και μπήκε στο τρένο του υπερσιβηρικού για να κάνει «ένα ταξίδι ζωής» όπως δηλώνει στο ΑΠΕ ΜΠΕ (στο Κάνοντας τον γύρο του κόσμου σε... 60 χώρες). «Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία σε πολλά επίπεδα. Πέρα από το ενδιαφέρον που είχε η κάθε χώρα χωριστά, μου δόθηκε η ευκαιρία να δω πώς η Ασία γίνεται σιγά σιγά Ευρώπη όχι μόνο μέσα από την εναλλαγή τοπίων, αλλά ζώντας την όσμωση της κουλτούρας και των πολιτισμών καθώς και της νοοτροπίας των ανθρώπων». - στο: protothema.gr


Γιατί σας... κολλάει η κουρτίνα του μπάνιου όταν κάνετε ντους και πώς να το σταματήσετε


Όταν ανεβαίνει η θερμοκρασία, τίποτε δεν είναι καλύτερο από ένα δροσιστικό ντουζάκι. Ωστόσο πολύ συχνά συμβαίνει κάτι ιδιαίτερα ενοχλητικό την ώρα που απολαμβάνουμε το μπάνιο μας: η κουρτίνα του μπάνιου αρχίζει και κολλάει επάνω μας, προκαλώντας μια αρκετά δυσάρεστη αίσθηση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Η εξήγηση έρχεται από την επιστήμη της Φυσικής. - στο: lazenotes.blogspotαπό: newmoney.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...


Όταν τα κλύσματα καπνού επανέφεραν στη ζωή θύματα πνιγμού

$
0
0

Το μικρό κουτί που βλέπετε στην φωτογραφία πιο πάνω, περιέχει ένα φυσερό, μερικούς σωλήνες και άλλα εξαρτήματα. Ήταν ένα κιτ που διέθετε στην αγορά η Tobacco Resuscitator Kit από τον 18ο αιώνα και είχε εγκριθεί για χρήση από την Royal Humane Society -τότε γνωστή ως Society for the Recovery of Persons Apparently Drowned- του Λονδίνου, μια βρετανική φιλανθρωπική οργάνωση που προωθεί την επέμβαση για να σωθεί η ζωή κάποιου.



Ο καπνός θεωρούνταν ότι έχει αναζωογονητικές ιδιότητες και είχε την ιδιότητα να απορροφά την υγρασία και να ζεσταίνει το σώμα εκ των έσω. Έτσι, η εμφύσηση καπνού σε διάφορα ανοίγματα του ανθρώπινου σώματος ήταν μια διαδικασία που συνιστούσαν για να αναζωογονηθεί το φαινομενικά άψυχο σώμα ενός πνιγμένου. Το φυσερό στο κιτ επέτρεπε στον γιατρό ή τον εξεταστή να εμφυσήσουν καπνό μέσω διαφόρων ακροφυσίων που σχεδιάστηκαν ώστε να ταιριάζουν στα ρουθούνια, αλλά και τον... ορθό.

Πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα, αν κάποιος έπεφτε στο νερό και δεν μπορούσε να κολυμπήσει έβρισκε σίγουρα το θάνατο, διότι ακόμα και αν το θύμα σωζόταν, δεν υπήρχε κάποια ενδεδειγμένη μέθοδος για ανάνηψη. Η εμφύσηση αέρα από στόμα ήταν ακόμα κάτι νέο -και παράξενο- και οι σύγχρονες τεχνικές ΚΑΡΠΑ απείχαν πολλούς αιώνες ακόμα.

Το 1745, Άγγλος γιατρός John Fothergill έδωσε την πρώτη διάλεξη για την εμφύσηση αέρα από στόμα σε στόμα, επικαλούμενος το έργο ενός χειρούργου από τη Σκωτία, του William Tossach, ο οποίος κάποτε επανέφερε στη ζωή έναν ασθενή με καπνό από την καύση κάρβουνου. Η εμφύσηση αέρα στους πνεύμονες θυμάτων πνιγμού έγινε η γενική διαδικασία.

Εκείνη την εποχή, υπήρχε η φήμη ότι οι Ινδιάνοι της Βορείου Αμερικής χρησιμοποιούσαν τον καπνό ως φάρμακο για να θεραπεύσουν διάφορες ασθένειες. Εκτός από την εισπνοή του καπνού των καμένων φύλλων, υπήρχε ακόμη μια διαδικασία, αυτή του να φυσούν καπνό προς τα μέσα μέσω του ορθού. Οι Ευρωπαίοι γιατροί θεωρούν ότι ήταν πολύ καλή ιδέα για να αναζωογονήσουν θύματα πνιγμού, επειδή ο καπνός είναι ζεστός και οι πνιγμένοι χρειάζονται ζέστη.


Το 1773, ο γιατρός William Hawes, για να πειραματιστεί με τη νέα θεωρεία, άρχισε να προσφέρει ανταμοιβή σε οποιονδήποτε μπορούσε να του φέρει κάποιον που είχε σωθεί από πνιγμό, εντός βεβαίως εύλογου χρόνου βύθισης. Προφανώς, ο Hawes είχε αρκετή επιτυχία με την επαναφορά θυμάτων πνιγμού και έτσι, τον επόμενο χρόνο, ίδρυσε την Society for the Recovery of Persons Apparently Drowned, μαζί με έναν άλλο γιατρό, τον Thomas Cogan. Αργότερα, η εταιρία έγινε η Royal Humane Society και άνοιξε υποκαταστήματα σε όλη τη χώρα, αλλά κυρίως σε λιμάνια και παράκτιες πόλεις, εκεί δηλαδή όπου ο κίνδυνος πνιγμού ήταν υψηλός. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, η κοινωνία είχε πάνω από 280 αποθήκες σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, οι οποίες τροφοδοτούσαν τον κόσμο με τέτοια κιτ διάσωσης. Οι συσκευές αυτές εγκαταστάθηκαν κατά μήκος του ποταμού Τάμεση στο Λονδίνο, όπως γίνεται σήμερα τους απινιδωτές σε δημόσιους χώρους.

Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, τα κλύσματα καπνού είχαν γίνει μια καθιερωμένη πρακτική στην ιατρική της Δύσης. Μάλιστα, δεν χρησιμοποιούνταν μόνο σε θύματα πνιγμού αλλά και σε διάφορες άλλες ασθένειες, όπως οι πονοκέφαλοι, η αναπνευστική ανεπάρκεια, οι σπασμοί, τα κρυολογήματα, οι κήλες και οι κοιλιακές κράμπες.

Η πρακτική του κλύσματος καπνού εγκαταλείφθηκε σύντομα, όταν, το 1811 ο Άγγλος επιστήμονας Ben Brodie ανακάλυψε ότι η νικοτίνη ήταν τοξική για την καρδιά. Όμως, η χρήση ερεθιστικών αναθυμιάσεων για αναπνευστική θεραπεία συνεχίστηκε για περισσότερο από έναν αιώνα.

από: amusing planet

Η τελευταία γυναίκα που της απονεμήθηκε Βραβείο Νόμπελ Φυσικής εργαζόταν αμισθί

$
0
0
Η Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ - πηγή

Το 1963, απονεμήθηκε στη Γερμανοαμερικανίδα θεωρητική φυσικό Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Ήταν η δεύτερη γυναίκα που της απονέμονταν το βραβείο. Η πρώτη ήταν η Μαρία Κιουρί, το 1903. Η τρίτη γυναίκα που της απονεμήθηκε το Βραβείο είναι η Ντόννα Στρικλάντ, η οποία βραβεύτηκε στις 02 Οκτωβρίου για το έργο της -μαζί με τους Αρθουρ Ασκιν και Ζεράρ Μουρού- για τις έρευνές τους στον τομέα των λέιζερ (laser) που επέτρεψαν την ανάπτυξη εργαλείων που χρησιμοποιούνται στην βιομηχανία και την Ιατρική. Όταν της είπαν ότι ήταν η τρίτη γυναίκα που βραβεύτηκε με το εν λόγω Νόμπελ, έμεινε έκπληκτη. "Νόμιζα ότι μπορεί να υπήρχαν περισσότερες", δήλωσε.

Εκπληκτικό όμως είναι και το γεγονός ότι η Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ βραβεύτηκε με το Νόμπελ ενώ δούλευε αμισθί, σε μια "εθελοντική"θέση. Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, μόλις τρία χρόνια πριν βραβευτεί με το Νόμπελ, ένα πανεπιστήμιο την προσέλαβε με πλήρες ωράριο.



Η Μαρία Γκέπερτ γεννήθηκε το 1906 στο Κατόβιτσε, τότε Κάτοβιτς του Βασιλείου της Πρωσίας, ως το μόνο παιδί του Φρήντριχ Γκέπερτ και της συζύγου του Μαρία Βολφ. Το 1910 η οικογένεια μετακόμισε στο Γκέτινγκεν, καθώς ο πατέρας της, πανεπιστημιακός καθηγητής έκτης γενιάς, διορίσθηκε καθηγητής της παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν. Αφού ξεκίνησε τις σπουδές της στα μαθηματικά, η Γκέπερτ πέρασε στη μελέτη της φυσικής, γιατί είχε γοητευτεί από την κβαντική μηχανική. Αφού μετακόμισε με τον σύζυγό της -τον Αμερικανό χημικό Τζόζεφ Έντουαρντ (Τζο) Μάγιερ, έναν από τους βοηθούς του Τζέιμς Φρανκ- στις ΗΠΑ, πέρασε τα χρόνια της στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια και στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, συνεχίζοντας το έργο της στη φυσική, χωρίς κάποια επίσημη ακαδημαϊκή δομή. Σήμερα, τα ακαδημαϊκά ζευγάρια συχνά προσλαμβάνονται και μισθώνονται ως ζευγάρι, αλλά τη δεκαετία του 1930, τα πανεπιστήμια απέφευγαν να δίνουν θέσεις εργασίας σε συνεργάτες καθηγητών, δηλαδή στις συζύγους τους, όσο ταλαντούχες και αν ήταν. Στο Σικάγο, η Γκέπερτ-Μάγιερ έγινε καθηγήτρια, αλλά άμισθη.

Ενώ ήταν στο Σικάγο, άρχισε την έρευνά της στο έργο που θα της απέφερε το βραβείο. Τρεις Γερμανοί επιστήμονες, οι Ότο Χάξελ, Χανς Γιένσεν και Χανς Ζούες, εργάζονταν επίσης για την επίλυση του ίδιου προβλήματος, και έφθασαν ανεξάρτητα στο ίδιο συμπέρασμα. Τα αποτελέσματά τους ανακοινώθηκαν στο περιοδικό Physical Review τον Ιούνιο του 1949, πριν την ανακοίνωση της Γκέπερτ-Μάγιερ. Η Γκέπερτ συνεργάσθηκε μαζί τους. Ο Χανς Γιένσεν και η Γκέπερτ συνέγραψαν μαζί ένα βιβλίο που εκδόθηκε το 1950 με τον τίτλο Elementary Theory of Nuclear Shell Structure (Στοιχειώδης θεωρία της δομής των πυρηνικών φλοιών). Το 1963 η Γκέπερτ-Μάγιερ, ο Γένσεν και ο Γουίγκνερ μοιράσθηκαν το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής "για τις ανακαλύψεις τους σχετικά με τη δομή των πυρηνικών φλοιών".

Μέχρι τότε, η Γκέπερτ-Μάγιερ ήταν έμμισθη καθηγήτρια μόλις τρία χρόνια καθώς, το 1960, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο την διόρισε σε θέση πλήρους απασχόλησης.

Μετά τον θάνατό της θεσπίσθηκε το "Βραβείο Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ"από την Αμερικανική Φυσική Εταιρεία, το οποίο απονέμεται ετησίως από το 1986 σε νεαρές φυσικούς, κατόχους διδακτορικού που βρίσκονται στην αρχή της σταδιοδρομίας τους. Το Εθνικό Εργαστήριο Αργκόν απονέμει επίσης ένα βραβείο κάθε χρόνο σε εξέχουσα νέα επιστήμονα ή μηχανικό στη μνήμη της Γκέπερτ-Μάγιερ, ενώ το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο διοργανώνει ένα ετήσιο "Διεπιστημονικό Συμπόσιο Μαρία Γκέπερτ-Μάγιερ", που συγκεντρώνει ερευνήτριες για να συζητήσουν τρέχοντα επιστημονικά θέματα. Επίσης, ο κρατήρας Γκέπερτ-Μάγιερ στον πλανήτη Αφροδίτη ονομάσθηκε έτσι προς τιμή της. Το 2011 η Γκέπερτ-Μάγιερ εμφανίσθηκε και σε αμερικανικό γραμματόσημο, και συγκεκριμένα στην τρίτη σειρά των «Αμερικανών επιστημόνων», μαζί με τους Μέλβιν Κάλβιν, Έιζα Γκρέι και Σεβέρο Οτσόα.

από: atlas obscuraμε πληροφορίες από wikipedia

Η τελευταία εμφάνιση των Γιγαντιαίων Μαριονετών του Royal de Luxe

$
0
0
Ο Shipwrecked Giant στο Λίβερπουλ της Αγγλία στις 5 Οκτωβρίου του 2018.

Για περισσότερα από 20 χρόνια, η γαλλική εταιρεία street-theatre, Royal de Luxe, έχει παρουσιάσει πολυήμερες υπαίθριες παραστάσεις με τις γιγάντιες μαριονέτες της, για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Ο τρέχον θιάσος με τις μαριονέτες -ο Big Giant, η Little Giantess, ο Xolo the Dog, η Giant Grandmother και το Little Boy Giant- μόλις συνταξιοδοτήθηκαν, μετά την τελευταία τους εμφάνιση την περασμένη εβδομάδα στο Λίβερπουλ της Αγγλίας.

Δείτε τους γίγαντες της Royal de Luxe στο πέρασμα των χρόνων, σε διάφορες πόλεις του κόσμου.



Η Giant Grandmother στους δρόμους του Λίβερπουλ στις 25 Ιουλίου του 2014, σε μια παρέλαση με τίτλο "Memories of August 1914"που έλεγε την ιστορία της εμπλοκής της πόλης στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το Little Girl Giant και η Grandmother Giant χορεύουν στους δρόμους της Γένοβα στις 29 Σεπτεμβρίου του 2017.

Το τέλος της "Sea Odyssey,"όπου ο giant deep-sea diver, το little giant girl και το σκυλί της, ο Xolo, σάλπαραν στον ποταμό Mersey στις 22 Απριλίου του 2012, στο Λίβερπουλ.

Ο giant deep-sea diver στους δρόμους της Χάβρης στη Γαλλία, στις 7 Ιουλίου του 2017.

Ο Big Giant και η Little Giantess μπροστά από την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο στις 3 Οκτωβρίου του 2009.

Η Little Giantess στους δρόμους του Λίβερπουλ στις 25 Ιουλίου του 2014.

Η Litte Giantess και ο σκύλος της, ο Xolo, στους δρόμους του Λίβερπουλ στις 25 Ιουλίου του 2014.

Η Giant Grandmother στην Αμβέρσα του Βελγίου στις 19 Ιουνίου του 2015.

από: the atlantic

Το Μονοπάτι της Φλόγας της Παγκόσμιας Ειρήνης στη Χάγη

$
0
0

Σημαντικοί λίθοι από όλο τον κόσμο περιβάλλουν ένα μνημείο για την ειρήνη.



Η Παγκόσμια Φλόγα της Ειρήνης (World Peace Flame, WPF) είναι μια φλόγα που καίει στην πόλη Μπάνγκορ της Ουαλίας, όταν, την 31η Ιουλίου του 1999, συγκεντρώθηκαν στην πόλη επτά φλόγες που είχαν ανάψει από επιφανείς ειρηνοποιούς σε πέντε ηπείρους και μεταφέρθηκαν αεροπορικώς στον Ηνωμένο Βασίλειο.


Την ευρωπαϊκή φλόγα άναψε η Irene van Lippe-Biesterfeld, πριγκίπισσα της Ολλανδίας. Η καναδική φλόγα άναψε σε μια αρχαία τελετή. Η ασιατική άναψε στο μνημείο του Γκάντι στο Νέο Δελχί (η φλόγα πάρθηκε από την αιώνια φλόγα που καίει εκεί από το 1947). Την φλόγα της Αυστραλίας άναψαν αντιπρόσωποι Αβορίγινων. Η αμερικάνικη άναψε στην ιερή κορυφή του Pike’s Peak στο Κολοράντο. Τέλος, η φλόγα της Μέσης Ανατολής άναψε στο αρχαίο πολιτιστικό κέντρο του Μπαχρέιν.

Η Φλόγα της Ειρήνης είναι μια πρωτοβουλία του πνευματικού και φιλανθρωπικού ιδρύματος Life Foundation, το οποίο ιδρύθηκε το 1978.

Το Παλάτι της Ειρήνης - φωτογραφία

Το 2004, ένας εκπρόσωπος από κάθε χώρα που ήταν αναγνωρισμένη από των ΟΗΕ -κατά την εποχή- δώρισε ένα γεωλογικό κομμάτι της χώρας του, με εγγενή πολιτιστική ή συμβολική σημασία, ως μέρος μιας κοινής δήλωσης για την παγκόσμια ειρήνη.


Η ευρωπαϊκή Φλόγα της Ειρήνης καίει μέσα σε έναν πέτρινο πυλώνα δίπλα στο Παλάτι της Ειρήνης, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, από το 2002.


Ο διακριτικός βραχόκηπος στον οποίο βρίσκεται το μνημείο προστέθηκε το 2004 και περιλαμβάνει 197 πέτρες από 197 χώρες, διατεταγμένες γύρω από ένα μικρό κυκλικό μονοπάτι που περικλείεται από ένα θάμνους. Δίπλα στο μνημείο υπάρχει χάρτης που δείχνει τη θέση κάθε λίθου.

Η φλόγα - φωτογραφία

Ορισμένες πέτρες αντιπροσωπεύουν τη χαρακτηριστική ή μοναδική γεωλογία του εδάφους της χώρας που την δώρησε. Άλλες έχουν βαθύτερη σημασία και χρησιμεύουν ως υπενθύμιση των σκοτεινότερων πλευρών της εθνικής αλλά και διεθνούς ιστορίας, όπως για παράδειγμα η πέτρα της Γερμανίας -πρόκειται για ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου- ή της Νοτίου Αφρικής (είναι μια πέτρα από τη νήσο Ρόμπεν, εκεί που ήταν φυλακισμένος ο Μαντέλα).

Ο φάρος που κατέστρεψε περισσότερα πλοία απ'ότι έσωσε

$
0
0

Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ένας φάρος στέκεται σε μια μεγάλη χερσόνησο που φτάνει στη Θάλασσα της Τασμανίας κοντά στον κόλπο Jervis, στη νότια Αυστραλία. Βρισκόταν σε ένα μέρος που δεν έπρεπε να υπάρχει καθώς έστελνε τα πλοία στα βράχια τα οποία προσπαθούσαν να αποφύγουν.



Τα βράχια γύρω από το ακρωτήριο St George, νότια του κόλπου Jervis, ήταν διαβόητος για τα ναυάγια. Έτσι, στα μέσα του 19ου αιώνα, αποφασίστηκε να χτιστεί ένας φάρος για ασφαλή ναυσιπλοΐα.

Το 1857, ο αρχιτέκτονας Alexander Dawson και ο βοηθός επιθεωρητή E.F. Millington άρχισαν να ψάχνουν για την κατάλληλη τοποθεσία. Ο Dawson όμως, ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την ευκολία κατασκευής παρά για την παροχή αποτελεσματικής βοήθειας. Όταν ελεγκτική αρχή πήγε για να επαληθεύσει τη θέση που επέλεξε ο Dawson, διαπίστωσε ότι το μέρος δεν ήταν ορατό. Επίσης, είδαν ότι ο χάρτης που είχαν ετοιμάσει οι Millington και Dawson ήταν πολύ διαφορετικός από την πραγματικότητα σε τέτοιο βαθμό που "ήταν αδύνατο να αποφασιστεί αν υπάρχει κάποιο μέρος στο χάρτη που είναι υπαρκτό". Τέλος, η αρχή υποπτεύθηκε ότι ο Dawson επέλεξε το εν λόγω μέρος επειδή βρισκόταν πολύ κοντά σε ένα λατομείο απ'όπου σχεδίαζε να πάρει πέτρες.


Παρ'όλα αυτά, ο πρόεδρος του συμβουλίου ενέκρινε την κατασκευή του φάρου. Τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες, ο φάρος, ο οποίος δεν ήταν ορατός ούτε από τα βόρεια ούτε από τα νότια, ήταν υπεύθυνος για δυο ντουζίνες ναυάγια. Τελικά το 1899, ο φάρος αντικαταστάθηκε από το Point Perpendicular Light στο Point Perpendicular, μια πολύ πιο κατάλληλη θέση για φάρο.

Ακόμη όμως και μετά τον παροπλισμό του, ο φάρος συνέχισε να προκαλεί προβλήματα στη ναυσιπλοΐα, ειδικά τις νύχτες που το φως του φεγγαριού ήταν έντονο, καθώς ο πύργος από ψαμμίτη έλαμπε στο σκοτάδι. Έτσι, κοντά στο τέλος του 19ου αιώνα, ο πύργος γκρεμίστηκε για να αποφευχθούν περαιτέρω ναυάγια.

Ο φάρος του ακρωτηρίου St George ήταν κακόφημος όχι μόνο για τα πλοία, αλλά και για τους φύλακες. Φαίνεται ότι πολλές τραγωδίες χτύπησαν όσους έζησαν στον φάρο. Ένας φύλακας πνίγηκε ενώ ψάρευε, ενώ άλλος πέθανε όταν ένα άλογο τον κλώτσησε στο κεφάλι. Σε ένα άλλο περιστατικό, δύο έφηβες έπαιζαν με γεμάτο όπλο, το οποίο εκπυρσοκρότησε και σκότωσε τη μια.


Σήμερα, ο φάρος αν και είναι ερείπιο, βρίσκεται σε λίστα προστασίας λόγω της ασυνήθιστης ιστορίας του.
Viewing all 4989 articles
Browse latest View live