Quantcast
Channel: Ξωτικό
Viewing all 4989 articles
Browse latest View live

Μικροσκοπικά φυτά από χαρτί

$
0
0

Η Raya Sader Bujanaείναι μια Λιβανο-Βενεζουαλή καλλιτέχνις του χαρτιού που ζει στην Βαρκελώνη.



Σε μια σειρά που συνεχώς εμπλουτίζεται, η Rayaδημιουργεί εκπληκτικές μικρογραφίες φυτών και μάλιστα υφαίνει τα περίπλοκα καλάθια και τις γλάστρες τους.






Ο Πόλεμος του Βραστήρα

$
0
0

Ο Keteloorlog ή Marmietenoorlog, όπως είναι στα Ολλανδικά, δηλαδή, ο Πόλεμος του Βραστήρα του 1784 ήταν μια ιστορία ανάλογη με εκείνη του Δαυίδ και του Γολιάθ.



Στην σύντομη μάχη, η οποία διήρκεσε λιγότερο από μία ημέρα, τέθηκαν αντιμέτωποι ένας μικρός στόλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εναντίον ενός και μόνο θωρηκτού -μια εντελώς άνιση μάχη-, ο οποίος στόλος επέστρεψε ηττημένος. Στην μάχη έγινε μόνο ένας πυροβολισμός και η μόνη απώλεια ήταν ένας βραστήρας.

Οι συνθήκες που οδήγησαν σε αυτήν την παράξενη σύγκρουση ξεκίνησαν περισσότερο από 200 χρόνια πριν, σε μια εποχή που οι Κάτω Χώρες -στην σημερινή Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο- βρίσκονταν υπό ισπανική κυριαρχία, εποπτευόμενες από τον Οίκο των Αψβούργων, ο οποίος επίσης έλεγχε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 1568, μια ομάδα επτά ολλανδικών πολιτειών που καταλάμβαναν το βόρειο τμήμα της περιοχής εξεγέρθηκε εναντίον των Ισπανών ηγεμόνων τους. Μετά από 80 χρόνια συγκρούσεων, οι Αψβούργοι υπέκυψαν και οι Ολλανδοί απέκτησαν ανεξαρτησία για να σχηματίσουν την Ολλανδική Δημοκρατία, η οποία σταδιακά έγινε η σημερινή Ολλανδία. Οι νότιες επαρχίες, οι οποίες αργότερα θα γίνουν το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο, παρέμειναν υπό την ισπανική κυριαρχία.

Από τότε, πέρασε πάνω από ένας αιώνας, αλλά οι σχέσεις μεταξύ της Ολλανδικής Δημοκρατίας και της Ισπανίας παρέμειναν τεταμένες. Η αιτία της έχθρας μεταξύ των δύο ήταν ο ποταμός Σκάλδης -Escaut (Εσκώ) στα γαλλικά, Schelde (Σχέλντε) στα φλαμανδικά και ολλανδικά- στον οποίο οι Ολλανδοί είχαν απαγορεύσει την πρόσβαση από το 1585. Ο ποταμός πηγάζει στην βόρεια Γαλλία, ρέει μέσω των νότιων επαρχιών και μπαίνει για λίγο στην Ολλανδική Δημοκρατία, πριν χυθεί στην Βόρεια Θάλασσα. Πριν οι Ολλανδοί αναλάβουν τον έλεγχο της εκβολής του ποταμού, οι νότιες επαρχίες είχαν δύο ακμάζοντα λιμάνια στον ποταμό, την Γάνδη και την Αμβέρσα. Με το απαγόρευση της ναυσιπλοΐας στον ποταμό, το εμπόριο μετατοπίστηκε από αυτά τα λιμάνια στο Άμστερνταμ και στο Μίντελμπουρχ και έπληξε σοβαρά το εμπόριο των νότιων επαρχιών.

Η ναυμαχία μεταξύ του Dolphyn και του Louis στο Lillo στις 8 Οκτωβρίου του 1784 - πηγή

Ο αυτοκράτορας Ιωσήφ Β'της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν ικανοποιημένος που η αυτοκρατορία του έχανε χρήματα και ζήτησε να αφαιρεθούν τα εμπόδια. Οι Ολλανδοί αρνήθηκαν. Το 1784, ο Ιωσήφ Β'έστειλε τρία πλοία από την Αμβέρσα στον Σκάλδη για να αναγκάσει το άνοιγμα του ποταμού. Σε απάντηση, οι Ολλανδοί έστειλαν ένα και μόνο πλοίο, το Dolfijn, για να αναχαιτίσει τα πλοία της αυτοκρατορίας. τα πλοία συναντήθηκαν στις 9 Οκτωβρίου του 1784, κοντά στην πόλη Saeftinghe -σήμερα δεν υπάρχει- στις νοτιοδυτικές Κάτω Χώρες. Τα αρχεία για το τι ακριβώς συνέβη εκείνη την ημέρα είναι ελάχιστα, αλλά η πιο δημοφιλής ιστορία αναφέρει ότι το Dolfijn έριξε ένα πολύ καλό πυροβολισμό εναντίον της ναυαρχίδας του εχθρού Le Louis και κατέστρεψε έναν βραστήρα στο κατάστρωμα του πλοίου. Ο καπετάνιος του Le Louis παραδόθηκε αμαχητί.

Ο Ιωσήφ Β'ήταν -εύλογα- έξαλλος. Κήρυξε τον πόλεμο στους Ολλανδούς και έστειλε στρατό για να καταλάβει το παλιό φρούριο Lillo, βόρεια της Αμβέρσας. Οι δυνάμεις του αυτοκράτορα έσπασαν διάφορα αναχώματα, πλημμυρίζοντας μια μεγάλη περιοχή και πνίγοντας πολλούς ανθρώπους.

Τελικά, τα δυο αντιμαχόμενα μέρη συμφώνησαν στον τερματισμό της σύγκρουσης και κάθισαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι Ολλανδοί διατηρούσαν τον έλεγχο του ποταμού, αλλά έπρεπε να πληρώσουν αρκετά εκατομμύρια ολλανδικά φιορίνια στους Αψβούργους ως αποζημίωση. Ο ποταμός δεν παρέμεινε κλειστός για πολύ. Καθώς οι Ολλανδοί έχασαν τα εδάφη τους από τους Γάλλους, το 1792, ο ποταμός άνοιξε ξανά για το εμπόριο.

από: amusing planet

Ο νεότερος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα στις ΗΠΑ

$
0
0
Ο George Junius Stinney, Jr. - πηγή

Το 1944, ο 14χρονος Αφροαμερικανός George Stinney Jr. αναγκάστηκε από την τοπική αστυνομία να ομολογήσει ένα έγκλημα, δικάστηκε μέσα σε 2 ώρες και εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα. Η καταδίκη του ανατράπηκε 70 χρόνια μετά.



Ο νεότερος άνθρωπος που εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα στις ΗΠΑ είναι ο 14χρονος Αφροαμερικανός George Stinney Jr. Η εκτέλεση έγινε στον Βαθύ Νότο κατά τη διάρκεια της εποχής των Νόμων του Jim Crow, των πολιτειακών και τοπικών νόμων που επέβαλλαν τον φυλετικό διαχωρισμό στις πολιτείες του Νότου των ΗΠΑ.

Ο George Stinney Jr. ζούσε στην μικρή πόλη Alcolu στην Νότια Καρολίνα, όπου οι λευκοί και οι μαύροι χωρίζονταν από σιδηροδρομικές γραμμές. Η οικογένεια του Stinney ζούσε σε μια εργατική κατοικία, μέχρι που ο πατέρας του, George Sr., αναγκάστηκε να φύγει επειδή απολύθηκε από την επιχείρηση ξυλείας που δούλευε. Ο λόγος ήταν ότι ο γιος του κατηγορήθηκε ότι χτύπησε μέχρι θανάτου δύο λευκά κορίτσια.

Οι φόνοι των Betty June Binnicker και Mary Emma Thames
Σύμφωνα με αρχεία του δικαστηρίου, στις 24 Μαρτίου του 1944, η 11χρονη Betty June Binnicker και η 7χρονη Mary Emma Thames ήταν με τα ποδήλατά τους στην πλευρά της πόλης που ζούσαν οι μαύροι, μαζεύοντας λουλούδια. Όταν είδαν τον Stinney και την μικρότερη αδερφή του, την Aime, έξω από το σπίτι τους, σταμάτησαν και τους ρώτησαν αν ήξεραν πού θα έβρισκαν λουλούδια του πάθους.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδαν ζωντανά τα δύο κορίτσια.

Οι Binnicker και Thames δεν επέστρεψαν ποτέ στο σπίτι τους. Η εξαφάνισή τους ώθησε εκατοντάδες κατοίκους της πόλης, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα του Stinney, να βγουν για να τις ψάξουν. Το επόμενο πρωί, ανακαλύφτηκαν τα σώματά τους σε ένα χαντάκι γεμάτο με νερό. Τα κρανία τους ήταν διαλυμένα.

Στις 2:30 μ.μ. εκείνης της ημέρας, ο ιατροδικαστής A. C. Bozard πραγματοποίησε αυτοψία στα δύο κορίτσια και διαπίστωσε ότι αιτία θανάτου ήταν τραύματα από αμβλεία δύναμη. Ο Bozard κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα κορίτσια είχαν χτυπηθεί πολλές φορές στο κεφάλι με ένα αντικείμενο με "μικρό, στρογγυλό κεφάλι περίπου στο μέγεθος ενός σφυριού".

Ένας μάρτυρας δήλωσε στην αστυνομία της πολιτείας ότι είχε δει τελευταία φορά τα κορίτσια να μιλούν με τον Stinney. Η αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι του, του πέρασαν χειροπέδες και τον μετέφεραν στη φυλακή, όπου τον ανέκριναν για ώρες, κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο, χωρίς μάρτυρες ή δικηγόρο.

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο Stinney ομολόγησε τις δολοφονίες των Binnicker και Thames όταν απέτυχε το σχέδιο του να κάνει σεξ με μια από αυτές.

Η δίωρη δίκη
Έναν μήνα μετά από τις δίκες, ξεκίνησε η δίκη του George Stinney Jr.. Συνήγορος υπεράσπισης ορίστηκε ένας λευκός, ο Charles Plowden, ο οποίος δεν έκανε τίποτα για να υπερασπιστεί.

Κατά τη διάρκεια της δίωρης δίκης, ο Plowden δεν μπόρεσε να καλέσει μάρτυρες για να παρουσιάσει οποιοδήποτε στοιχείο που θα έθετε υπό αμφισβήτηση την υπόθεση της εισαγγελίας. Το σημαντικότερο αποδεικτικό στοιχείο που υποβλήθηκε εναντίον του Stinney ήταν η φερόμενη ομολογία του, αλλά δεν υπήρχε κανένα γραπτό στοιχείο όπου παραδεχόταν τις δολοφονίες.

Μετά από μια 10λεπτη συζήτηση, η επιτροπή των -λευκών- ενόρκων έκρινε τον Stinney ένοχο για δολοφονία πρώτου βαθμού. Την ίδια ημέρα, ο δικαστής τον καταδίκασε σε εκτέλεση στην ηλεκτρική καρέκλα.

Η εκτέλεση του George Stinney Jr.
Στις 16 Ιουνίου του 1944, ο George Stinney Jr. μπήκε στον θάλαμο εκτελέσεων στο πολιτειακό σωφρονιστικό κατάστημα της Νότιας Καρολίνας στην πρωτεύουσα της πολιτείας, Κολούμπια, με μια Βίβλο στο χέρι του. Οδηγήθηκε στην ηλεκτρική καρέκλα όπου δέθηκε. Πάνω στο πρόσωπό του έβαλαν μία μάσκα -πολύ μεγάλη γι'αυτόν.

Όταν οι υπάλληλοι ενεργοποίησαν το διακόπτη, 2.400 βολτ πέρασαν στο σώμα του Stinney, κάνοντας τη μάσκα να πέσει. Όλοι στην αίθουσα είδαν τα μάτια του ανοιχτά διάπλατα και δακρυσμένα και το σάλιο να βγαίνει από το στόμα του. Μετά από δύο ακόμα ηλεκτροπληξίες, όλα είχαν τελείωσε.

Ο Stinney ανακοινώθηκε νεκρός στις 7:30 μ.μ., τέσσερα λεπτά μετά από την έναρξη της εκτέλεσης και 83 ημέρες μετά από τις δολοφονίες των Betty June Binnicker και Mary Emma Thames.

Μια καταδίκη που ανατράπηκε 70 χρόνια μετά
Το 2014, ασκήθηκε έφεση για την καταδίκη του George Stinney. Τα αδέλφια του ισχυρίστηκαν ότι η ομολογία του ήταν προϊόν εξαναγκασμού και ότι είχε άλλοθι. Την στιγμή των δολοφονιών ήταν με την αδελφή του Aime.

Επίσης, ανέφεραν ότι κάποιο Wilford "Johnny" Hunter, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι ήταν στο ίδιο κελί με τον Stinney στη φυλακή του Sumter County, δήλωσε ότι ο Stinney αρνήθηκε τις δολοφονίες των Binnicker και Thames.

Μετά από ένα χρόνο εξέτασης, στις 17 Δεκεμβρίου του 2014, η δικαστής Carmen T. Mullen ανέτρεψε την καταδίκη του Stinney για πρώτου βαθμού δολοφονία, δηλώνοντας ότι η καταδίκη του ήταν "σκληρή και ασυνήθιστη". Έγραψε ότι υπήρξε "παραβίαση των διαδικαστικών του εναγομένου για δίκαιη δίκη που αλλοίωσε την δίωξη του".

από: ati

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep214

$
0
0

Καραντίνα ημέρα Νο...



Ολυμπιακοί Αγώνες: Ένα Drone ζωγραφίζει το σύμβολο τους επάνω από το Καλλιμάρμαρο - 3D Light drawing




Το ρετρό Fiat 500 φτιαγμένο από 960 τουβλάκια Lego




Το άγαλμα του Χριστού στο Ρίο φωτίστηκε με σημαίες χωρών που έχουν πληγεί από τον κοροναϊό



Με σημαίες των χωρών που έχουν πληγεί από τον κοροναϊό, αλλά και με μηνύματα ελπίδας φωτίστηκε το Άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο ντε Τζανέιρο, σε μια κίνηση αλληλεγγύης από τη Βραζιλία.


Συνάθροιση για μπίρες στον καιρό του ιού...



«Παίζοντας στο σπίτι» σαν Αρχαίος Έλληνας


Το online πρόγραμμα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, «Παίζοντας στο σπίτι», μαθαίνει στα παιδιά τα παιχνίδια της Αρχαίας Ελλάδας - στο: athensvoice.gr


10+1 μέρη στα οποία μπορείτε να ταξιδέψετε από τον καναπέ σας!


Από το Ανγκορ Βατ στο Σινικό Τείχος κι από τις Πυραμίδες μέχρι το Μάτσου Πίτσου και τον Παρθενώνα - Περιηγηθείτε απ'άκρη σ'άκρη στον πλανήτη - στο: ethnos.gr


Δωρεάν διαδικτυακά ταξίδια σε είκοσι πόλεις της Μικράς Ασίας από το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού


Με online ντοκιμαντέρ ιστορικού και πολιτιστικού περιεχομένου και όχι μόνο. - στο: huffingtonpost.gr


Επιστημονικά μυστικά της Αθήνας: Πώς να περιηγηθείτε στα σημεία των μεγάλων ανακαλύψεων της αρχαιότητας


Εσείς ξέρετε που είχε στήσει το αστεροσκοπείο του ο Μέτωνας πριν από 2500 χρόνια; - στο: huffingtonpost.gr


1941-1944: Το Φρούριο Σιδηροδρομικού Σταθμού Κατερίνης


Το Φρούριο του Σιδηροδρομικού Σταθμού Κατερίνης αποτελεί ένα ζωντανό σημείο της ιστορίας της Πιερίας. Κατασκευάστηκε την περίοδο της γερμανικής κατοχής και σώζεται με αρκετές φθορές μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς, αποτελεί το μοναδικό, τέτοιου τύπου, διασωθέν κτίριο. - στο: maxmag.gr


Έχει φτιάξει μισό εκατομμύριο σταυρόλεξα στην Ελλάδα: Εφτά γράμματα, το πρώτο «Σ»


Έχει φτιάξει πάνω από 500.000 σταυρόλεξα και δεν δείχνει διατεθειμένος να μείνει σε αυτόν τον αριθμό αφού για εκείνον είναι πάθος, μεράκι, η επέκταση του χεριού του. - στο: newsbeast.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Το Winchester Mystery House φτιαγμένο με πάνω από 7.500 LEGO

$
0
0

Συχνά, το Winchester Mystery House κατατάσσεται μεταξύ των στοιχειωμένων σπιτιών στη Γη.



Δείτε ακόμη:
Η αληθινή ιστορία του Winchester Mystery House - Μέρος 1ο

Ένα μοντέλο του Winchester Mystery House από LEGOκατασκευάστηκε για το νέο LEGOLAND Discovery Center Bay Area και χρειάστηκε πάνω από 200 εργατοώρες για να ολοκληρωθεί. Αποτελείται από περισσότερα από 7.500 πλαστικά τουβλάκια, με 400 διαφορετικά στοιχεία LEGO, που καταγράφουν λεπτομέρειες της πρόσοψης του σπιτιού, αλλά και μια φιγούρα της ιδιοκτήτριας του κανονικού σπιτιού, Σάρα Ουιντσέστερ.

Αεροφωτογραφία του πραγματικού σπιτιού - πηγή

Το 1886, η Σάρα Ουιντσέστερ ξεκίνησε να κατασκευάζει το ομώνυμο αρχοντικό της στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας και δεν σταμάτησε μέχρι το θάνατό της το 1922. Σύμφωνα με τον μύθο, ένα μέντιουμ την προειδοποίησε ότι θα στοιχειωνόταν από τα θύματα των τυφεκίων Winchester -ήταν η χήρα του γιου του ιδρυτή της εταιρείας Winchester Repeating Arms Company-, εκτός αν δημιούργησε ένα σπίτι για να κατευνάσει τα πνεύματα. Αυτός ο φόβος μπορεί να εξηγήσει μερικά από τα πιο περίεργα στοιχεία -όπως οι σκάλες που δεν οδηγούν πουθενά και μια πόρτα που ανοίγει σε μια διώροφη καταπακτή- του σπιτιού.




Κάθε LEGOLAND Discovery Center διαθέτει ένα μοντέλο από LEGO κάποιου τοπικού ορόσημου και, σε μια ψηφοφορία στο Bay Area, 2000 άνθρωποι επέλεξαν το Winchester Mystery House.


πηγή

από: mental floss

Η παράξενη ιστορία της "Μαίρης του Τυφοειδούς"

$
0
0
Η Mary Mallon, η ακούσια φορέας τυφοειδούς πυρετού και απρόθυμη ασθενής, στις αρχές της δεκαετίας του 1900

Το χειμώνα του 1906, η George Thompson κάλεσε τον Δρ George Soper, γνωστός στη Νέα Υόρκη ως "μαχητής επιδημιών", να διερευνήσει την πηγή μιας έκρηξης τυφοειδούς πυρετού που είχε συμβεί μεταξύ των ενοικιαστών της στο Oyster Bay αρκετούς μήνες πριν.



Αφού δε διαπίστωσε κανένα πρόβλημα με την πηγή, την τουαλέτα, τα τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο στο οικόπεδο που μπορούσε να έχει δημιουργήσει μικρόβια, ο Soper θεώρησε ότι ο μεταφορέας μπορούσε να ήταν κάποιος υγιής άνθρωπος -μια ιδέα που δεν ήταν ευρέως αποδεκτή εκείνη την εποχή. Μέσω της διαδικασίας του αποκλεισμού, βρήκε έναν πιθανό ένοχο: ήταν η μαγείρισσα, η 37χρονη Mary Mallon.

Οι υπόλοιποι υπηρέτες περιέγραφαν την Mallon ως "όχι ιδιαίτερα καθαρή". Έφτασε στο σπίτι της Thompson στις 3 Αυγούστου του 1906. Λίγες εβδομάδες αργότερα, μεταξύ της 27ης Αυγούστου και 3ης Σεπτεμβρίου, 6 από τους 11 ένοικους του σπιτιού είχαν προσβληθεί από τυφοειδή πυρετό. Αν και τα περισσότερα από τα πιάτα της ήταν ζεστά και έτοιμα σε θερμοκρασίες που τα βακτήρια θα είχαν σκοτωθεί, κάποια Κυριακή, η Mallon είχε σερβίρει παγωτό με φρέσκα ροδάκινα, το οποίο μερικοί έφαγαν με μεγάλη λαχτάρα.

Πριν ψάξει την ίδια την Mallon, ο Soper ακολούθησε την πορεία της απασχόλησής της μέχρι και τον Σεπτέμβριο του 1900. Από τις έρευνές του ανακάλυψε ότι συνολικά επτά νοικοκυριά στη Νέα Υόρκη και το Μέιν είχαν νοσεί από τυφοειδή πυρετό ενώ εκείνη εργαζόταν εκεί.

"Σε σχεδόν κάθε περίπτωση, μια εύπορη και κοινωνικά εξέχουσα οικογένεια, μετά από την μετακίνηση της από την πόλη στην εξοχή για το καλοκαίρι, βίωναν ένα ξέσπασμα τυφοειδούς πυρετού. Σε καμία περίπτωση δεν είχε εξηγηθεί ικανοποιητικά η αιτία του. Σύντομα, πάντα η μαγείρισσα έφευγε και δεν την είχε υποψιαστεί ποτέ κανένας", δήλωσε ο Soper.

Ο Soper αποφάσισε ότι ήταν ώρα να εντοπίσει την Mallon.

Άρθρο στην The New York American στις 20 Ιουνίου του 1909

Στις αρχές του 1907, ο Soper επισκέφτηκε την Mallon στο Μανχάταν, σε ένα σπίτι αντίκα, όπου εργαζόταν και πάλι ως αγείρισσα.

"Ήμουν όσο το δυνατόν πιο διπλωματικός γινόταν, αλλά έπρεπε να πω ότι την υποπτευόμουν ότι αρρώσταινε τους ανθρώπους και ότι ήθελα δείγματα από τα ούρα, τα κόπρανα και το αίμα της", έγραψε ο Soper.

Η Mallon άρπαξε μια πιρούνα και κυνήγησε τον Soper.

Μετά από μια ακόμη ανεπιτυχή απόπειρα να εξηγήσει στην Mallon, ο Soper ζήτησε από το τμήμα Δημόσιας Υγείας της Νέας Υόρκης να παρέμβει. Αμέσως πήγε η Δρ Σαρά Ζοζεφίν Μπέικερ, αλλά η Mallon έφυγε τρέχοντας, γλυτώνοντας να την πιάσουν. Όμως, μετά από τρεις ώρες, η αστυνομία την βρήκε σε μια γειτονική αποθήκη και την πήρε με ασθενοφόρο.

"Η βόλτα μέχρι το νοσοκομείο ήταν πολύ άγρια", ανέφερε η Δρ Μπέικερ.

Η Mallon τέθηκε σε απομόνωση στο νοσοκομείο Willard Parker. Οι γιατροί εξέταζαν τα κόπρανα τρεις φορές την εβδομάδα, μεταξύ της 20ης Μαρτίου και 16ης Νοεμβρίου του 1907. Σχεδόν σε κάθε δείγμα, βρέθηκε το Salmonella enterica enterica serovar Typhi, το βακτήριο που προκαλεί τον τυφοειδή. Ο Soper επισκέφθηκε την Mallon στο νοσοκομείο για να της εξηγήσει γιατί είχε περιοριστεί για τόσο πολύ καιρό -και ίσως για να καθορίσει την πιθανότητα ασφαλούς απελευθέρωσής του.

"Όταν πηγαίνεις στην τουαλέτα, τα μικρόβια που αναπτύσσονται μέσα στο σώμα σου περνούν στα δάχτυλά σου, και όταν μαγειρεύεις περνούν στο φαγητό. Οι άνθρωποι που τρώνε αυτό το φαγητό καταπίνουν τα μικρόβια και αρρωσταίνουν", της είπε. "Αν πλύνεις τα χέρια σου όταν φύγεις από την τουαλέτα και πριν από το μαγείρεμα, ίσως δε θα υπάρξει πρόβλημα. Δεν καθαρίζεις αρκετά καλά τα χέρια σου".

Η Mallon, απογοητευμένη και μοναχική, δεν ήταν δεκτική με τις συμβουλές του και αρνήθηκε να επιτρέψει τους γιατρούς να της αφαιρέσουν την χοληδόχο κύστη της, την οποία υποψιάζονταν ότι ήταν η πηγή των μικροβίων. Ίσως αυτό είναι αλήθεια καθώς, πρόσφατες επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι πολλοί ασυμπτωματικοί φορείς τυφοειδούς αποθηκεύουν φέρουν βακτηρίδια στην χοληδόχο κύστη. Όταν η χοληδόχος αδειάζει χολή στο λεπτό έντερο, πηγαίνουν μαζί μερικά και από τα βακτήρια και αποβάλλονται με τα κόπρανα.

"Δε θα μου βάλετε μαχαίρι", είπε η Mallon στους γιατρούς που ζήτησαν να την αφαιρέσουν. "Η χοληδόχος μου είναι μια χαρά".

Λίγο μετά από τη συνάντηση, η Mallon μεταφέρθηκε σε ένα μπανγκαλόου κοντά στο νοσοκομείο Riverside στην Νέα Υόρκη. Το κατάλυμά της, που είχε χτιστεί για τον επιθεωρητή των νοσοκόμων, ήταν πιο ευρύχωρο και άνετο, αλλά εξακολουθούσαν να μεταχειρίζονται την Mallon ως επικίνδυνη και την είχαν σε απομόνωση από τους υπόλοιπους κατοίκους του νησιού.

Δύο χρόνια μετά από τη σύλληψή της, η Mallon μήνυσε το υπουργείο Υγείας, ισχυριζόμενη ότι είχε φυλακιστεί χωρίς νόμιμη διαδικασία -στην πραγματικότητα, δεν είχε κατηγορηθεί ακόμη για κάποιο έγκλημα. Ο Δρ. William H. Park, ο βακτηριολόγος που είχε εξετάσει τα κόπρανά της, εξήγησε ότι η Mallon -αν και φαινομενικά υγιής- ήταν ασυμπτωματικός φορέας τυφοειδούς. Και οι δύο πλευρές παρουσίασαν επιχειρήματα, αλλά το δικαστήριο δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη της απόφασης αν η Mallon ήταν ικανή να επανενταχθεί στην κοινωνία.

Η υπόθεση απορρίφτηκε και η ηττημένη Mallon επέστρεψε στο North Brother Island.

Τελικά, τον Φεβρουάριο του 1910, το Riverside Hospital αποφάσισε να αφήσει ελεύθερη την Mallon, με την προϋπόθεση ότι θα υποσχόταν να μην δουλέψει ως μαγείρισσα και να "λάβει υγιεινές προφυλάξεις, για να προστατεύσει όσους ερχόταν σε επαφή μαζί της, από την μόλυνση". Συμφώνησε με τους όρους και έφυγε από το νησί.

Εικονογράφηση που δείχνει πώς η Typhoid Mary μετέφερε βακτήρια μέσω των τροφών

Όμως, δεν κράτησε το λόγο της. Για τα επόμενα πέντε χρόνια, πήγαινε από κουζίνα σε κουζίνα στην περιοχή, συστήνονταν ως "Marie Breshof"ή "Mrs. Brown". Μαγείρεψε σε ένα εστιατόριο στο Broadway, σε ένα ξενοδοχείο στο Southampton, σε ένα πανδοχείο στο Huntington και σε ένα σανατόριο στο New Jersey. Ο τυφοειδής την ακολουθούσε οπουδήποτε πήγαινε, αλλά ποτέ δεν έμεινε πολύ κάπου για να μην προκαλέσει υποψίες.

Το 1915, ο Δρ Edward B. Cragin ζήτησε την βοήθεια του Soper για να εντοπίσει την αιτία μιας εκδήλωσης τυφοειδούς στο νοσοκομείο Sloane για γυναίκες στη Νέα Υόρκη. Περισσότεροι από 20 άνθρωποι είχαν αρρωστήσει, ενώ οι άλλοι υπάλληλοι αποκαλούσαν την μαγείρισσα "Typhoid Mary", ένα παρατσούκλι που χρησιμοποιούσαν οι εφημερίδες για την Mallon κατά τη διάρκεια της απομόνωσής της.

Αφού ο Soper προσδιόρισε θετικά τη γυναίκα που ήξερε ότι ήταν η Mary Mallon, το νοσοκομείο ειδοποίησε το Υπουργείο Υγείας και η Mallon μεταφέρθηκε ξανά στο North Brother Island. Αυτή τη φορά δεν αντιστάθηκε.

Η Mallon έζησε τα υπόλοιπα 23 χρόνια της στο μπανγκαλόου της, της έκαναν συνεχώς εξετάσεις στο εργαστήριο του νοσοκομείου και περιστασιακά πήγαινε στον Queens όπου επισκέπτονταν μια φιλική της οικογένεια. Σύμφωνα με τον Soper, "δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενοι που την έβλεπαν". Το 1932 υπέστη εγκεφαλικό και πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1938, στα 69 της. Μόνο 9 άτομα παραβρέθηκαν στην κηδεία της στο Μπρονξ.

Συνολικά, η Mallon ήταν υπεύθυνη για τη μόλυνση 53 ανθρώπων με τυφοειδή -τρεις από τους οποίους πέθαναν- αν και μάλλον υπήρχαν και άλλοι δεν το ανέφεραν. Ίσως, το γεγονός ότι συχνά την αντιμετώπιζαν ως παρία, έκανε πιο έντονη την απροθυμία της να συνεργαστεί με τους γιατρούς. Για πολλούς, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της Mallon, ήταν απλά δύσκολο να πιστέψουν ότι ένα απολύτως υγιές άτομο, που ποτέ δεν είχε μολυνθεί από κάποια τρομερή ασθένεια, θα μπορούσε να μεταφέρει κάποια αρρώστια σε δεκάδες άλλα άτομα.

Παρ'όλα αυτά, η Mallon ήταν αυτή που διαμόρφωσε μια νέα πορεία για τους επιστήμονες που μελετούν τις μεταδοτικές ασθένειες και δίδαξε σε εμάς τους υπόλοιπους πόσο σημαντικό είναι να πλένουμε τα χέρια μας.

από: mental floss

Τα μεσαιωνικά τείχη της ισπανικής πόλης Αβίλα

$
0
0

Τα μεγάλα οχυρωματικά τείχη που περιβάλλουν τη μεσαιωνική ισπανική πόλη Αβίλα χρονολογούνται από τα τέλη του 11ου αιώνα.




Τα τείχη, που εκτείνονται για 1,5 μίλια και διαθέτουν πάνω από 80 πύργους και 9 πύλες, χτίστηκαν για να υπερασπιστούν την πόλη από την απειλή των Μαυριτανών. Τα τείχη είναι πολύ καλά διατηρημένα στο πέρασμα των αιώνων και θεωρούνται ανάμεσα στα καλύτερα μεσαιωνικά τείχη σε όλη την Ευρώπη.


Ο 11ος και ο 12ος αιώνας ήταν μια ταραχώδης περίοδος στην Ισπανία, που σηματοδοτήθηκε από την κλιμάκωση του πολέμου καταστροφής μεταξύ του ισλαμικού χαλιφάτου των Αλμοαδών στην νότια Ισπανία και του χριστιανικού βασιλείου των Αστουριών στα βόρεια. Παρ'όλο που συντάχθηκαν συνθήκες ειρήνης και οριοθετήθηκαν οι περιοχές, οι εντάσεις μεταξύ των δύο δυνάμεων αυξήθηκαν σε ολόκληρη την Ιβηρική Χερσόνησο και ξέσπασε βία.


Για αιώνες, η επαρχία της Αβίλα ήταν μια ζώνη ασφαλείας και ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο δυνάμεων, που την αποκαλούσαν "Deserto del Duero" (Έρημος του -ποταμού- Ντουέρο). Κάθε φορά που ξεσπούσε κάποια σύγκρουση μεταξύ των δύο δυνάμεων, η περιοχή γινόταν πεδίο μάχης. Όμως, από τον 11ο αιώνα, η ουδέτερη ζώνη εποικίστηκε ξανά, καθώς τα χριστιανικά βασίλεια έσπρωχναν προς τα νότια και άρχισαν να διεκδικούν περιοχές που είχαν εγκαταλειφθεί λόγω των συγκρούσεων. Ο αυξανόμενος πληθυσμός αντιμετώπιζε τη συνεχή απειλή επιθέσεων και πολιορκιών και γι'αυτό δημιουργήθηκαν γιγαντιαίες οχυρώσεις που περιέβαλλαν την πόλη.


Σχεδόν 900 χρόνια αργότερα, τα τείχη μοιάζουν όπως και στον Μεσαίωνα και συνεχίζουν να ορίζουν την πόλη της Αβίλα.


από: atlas obscura

Vintage φωτογραφίες από το ιστορικό Kolb Studio στο Γκραντ Κάνυον

$
0
0
Οι Ellsworth, Emery και Blanche Kolb έξω από το στούντιο το 1904

Για πάνω από 70, οι αδελφοί Kolb λειτουργούσαν ένα φωτογραφικό στούντιο σκαρφαλωμένο στην άκρη του Γκραντ Κάνυον.



Όταν το 1906, οι αδελφοί Kolb άνοιξαν επίσημα το μικρό τους φωτογραφικό στούντιο, σκαρφαλωμένο στο χείλος ενός φαραγγιού, ίσως δεν ήξεραν πόσο πρωτοποριακοί ήταν. Δεν ήταν ένα απλό φαράγγι, αλλά το Γκραντ Κάνυον, και για τα επόμενα 70 χρόνια, οι φωτογράφοι Ellsworth και Emery Kolb θα τεκμηριώσουν το ορόσημο, καθώς σταδιακά έγινε ένα από τα μεγαλύτερα φυσικά αξιοθέατα των ΗΠΑ.

Συχνά, τα αδέρφια φωτογραφίζονταν σε αυτή τη στάση. Ήταν το σήμα κατατεθέν τους

Οι Kolb συνέλαβαν σχεδόν κάθε περιστατικό, οποιασδήποτε σημασίας, στην περιοχή. "Κρεμόντουσαν από σχοινιά, γραπωνόντουσαν με τις άκρες των δακτύλων τους σε απόκρημνα τοιχώματα γκρεμών, ανέβαιναν σε σχεδόν απροσπέλαστες κορυφές, περνούσαν από φαινομενικά αδιαπέραστα ρέματα, αψηφούσαν τα στοιχεία και τολμούσαν στην άγνωστη αβεβαιότητα -όλα για χάρη μιας φωτογραφίας", αναφέρει ο συγγραφέας του "The Amazing Kolb Brothers of Grand Canyon", Roger Naylor.

Τραβηγμένη από το στούντιο, 1908

Τα πάντα για τους Kolb ήταν κάτι καινούργιο. Η φωτογραφία ήταν ακόμα μια μορφή τέχνης που αναπτυσσόταν και οι αδελφοί δεν είχαν ηλεκτρισμό ή τρεχούμενο νερό. Όμως, οι Kolb ανέπτυξαν τεχνικές ειδικά για τις προκλήσεις του φαραγγιού και επιμελήθηκαν μερικές από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του φαραγγιού που υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

Το εσωτερικό του στούντιο στα 1930-40

Η ίδρυση του Kolb Studio

Οι Emery, Blanche και Edith Kolb στο στούντιο το 1911

Στα 20 του, το περιπετειώδες πνεύμα του Ellsworth Kolb τον έκανε να φύγει από την πατρίδα του στην Πενσιλβανία και να ταξιδέψει δυτικά με τραίνο.

Αριστερά, η σκηνή, το πρώτο στούντιο των αδερφών Kolb, δίπλα στο Cameron Hotel, 1903

Για 5 χρόνια, μέχρι το 1901, περιπλανήθηκε στην Δύση. Τότε βρέθηκε κοντά στο Γκραντ Κάνυον και βρήκε το λιμάνι του. Αρχικά, βρήκε δουλειά ως ξυλουργός και αχθοφόρος στο The Bright Angel Hotel, ένα από τα λίγα καταλύματα στην περιοχή. Έναν χρόνο αργότερα, έπεισε τον πιο επιφυλακτικό και μικρότερο αδελφό του, Emery, να πάει και αυτός στο φαράγγι. Ο Emery έφτασε τον Οκτώβριο του 1902 με μια κιθάρα και εξοπλισμό φωτογραφίας.

Οι Ellsworth και Emery Kolb, 1910-1920

Αρχικά, το στούντιο δεν ήταν παρά μια σκηνή δίπλα στο ξενοδοχείο. Οι αδελφοί τραβούσαν φωτογραφίες τους τουρίστες, πάνω σε μουλάρια, που πήγαιναν στα μονοπάτια του φαραγγιού. Έφτιαξαν ένα ξύλινο σκοτεινό δωμάτιο σε ένα εγκαταλελειμμένο φρεάτιο ενός ορυχείων και κάθε μέρα, αφού φωτογράφιζαν τους τουρίστες, ο Emeri κατέβαινε το φαράγγι τρέχοντας, εμφάνιζε τις φωτογραφίες στον θάλαμο -που απείχε 5 μίλια- και γυρνούσε πίσω για να προσπαθήσει να πουλήσει στους τουρίστες τις φωτογραφίες καθώς εκείνοι επέστρεφαν από την βόλτα τους. Τα αδέρφια πήγαιναν βαθιά μέσα στο φαράγγι, σε σημεία που δεν μπορούσαν να φτάσουν οι τουρίστες, και τραβούσαν φωτογραφίες προς πώληση. Είχαν επίσης επαφές με τους ιθαγενείς Havasupai που ζούσαν μέσα και γύρω από το φαράγγι και φωτογράφιζαν και αυτούς.

Το στούντιο δίπλα στην είσοδο του μονοπατιού Bright Angel. Ο Emery έξω από το στούντιο, ο Ellsworth στην πόρτα, γύρω στο 1904

Μεταξύ του 1905 και του 1906, τα αδέρφια επέκτειναν την επιχείρησή τους. Δημιούργησαν μια μικρή, ξύλινη καλύβα στο χείλος του φαραγγιού (στην άκρη του μονοπατιού Bright Angel). Την ίδια χρονιά, ο Emery παντρεύτηκε την Blanche Bender και την πήρε στην καλύβα που μοιραζόταν με τον αδερφό του. Η Bender μπλέχτηκε με την επιχείρηση, κρατώντας τα λογιστικά και δουλεύοντας το μικρό κατάστημα με είδη δώρων. Με τον Emery απέκτησαν μια κόρη, την Edith, η οποία εκείνη την εποχή ήταν το μόνο λευκό παιδί που ζούσε μέσα ή γύρω από το φαράγγι. Όλα τα άλλα παιδιά ήταν της φυλής Havasupai.

Το στούντιο μετά από το ταξίδι του 1911. Έξω, η βάρκα, 1912

Μέσα στο στούντιο

Τα αδέρφια Kolb το 1928

Κατά τη διάρκεια του χειμώνα του 1911-1912, τα αδέρφια έκαναν ένα περιπετειώδες ακτοπλοϊκό ταξίδι, μήκους 1.200 μιλίων, μέσω του ποταμού Κολοράντο που διέρχεται από το φαράγγι.

Μια γυναίκα πάνω σε ένα μουλάρι ενώ μια άλλη προσπαθεί να το σπρώξει προς τα πάνω, 1910

Ο Ellsworth ήθελαν να κινηματογραφήσουν το εγχείρημά τους και να γυρίσουν μια ταινία. Έτσι, ξεκίνησαν μόνοι τους, και, καθώς κωπηλατούσαν, χειρίζονταν μια καινούργια κινηματογραφικής μηχανή. Το εγχείρημα δεν θα ήταν εύκολο, το ποτάμι είχε μερικά επικίνδυνα σημεία, αλλά ο Ellsworth διαβεβαίωσε τον αδελφό του ότι "αν ανατραπώ, πρώτα θα το καταγράψω". Όντως, τα αδέρφια ανατράπηκαν μερικές φορές και έπρεπε να στεγνώσουν όλο τον εξοπλισμό πριν μπορέσουν να αρχίσουν ξανά την βιντεοσκόπηση. Στο τέλος του ταξιδιού όμως είχαν περίπου μισή ώρα χρήσιμου υλικού.

Οι Blanche και Emery σε μια εσοχή στο Γκραντ Κάνυον, 1905-1910

Όταν έδειξαν το βίντεο σε όλη τη χώρα, έγιναν διάσημοι. Στην Βοστόνη, συναντήθηκαν με τον Γκράχαμ Μπελ, ο οποίος τους παρουσίασε στον Πρόεδρο της National Geographic Society, του οποίου στο τεύχος του Αυγούστου του 1914 υπήρχε εκτενές άρθρο για το ταξίδι τους. Έτσι απλά, έγιναν εθνικοί ήρωες.

Ένα μέλος του εγχειρήματος των Kolb, ο Burt Lauzon, ενώ κοιμάται στον ποταμό Κολοράντο, 1911

Σύντομα, οι προσωπικότητες των αδελφών άρχισαν να συγκρούονται, τόσο πολύ που διαφωνούσαν για το πώς θα συνεχίσουν να λειτουργούν την επιχείρησή τους. Έστριψαν ένα κέρμα και ο Ellsworth έπρεπε να αφήσει όλη την επιχείρηση στο Emery. Ο Ellsworth έφυγε από το Γκραντ Κάνυον και κάθε μήνα, μέχρι τον θάνατό του, λάμβανε από τον αδερφό του 150 δολάρια. Η σχέση τους παρέμεινε καλή.

Ένας άνδρας περπατάει στον βράχο, 400 πόδια πάνω από το ορυχείο στο Hummingbird Trail, 1913

Το 1915, ο Emery πρόσθεσε ένα δωμάτιο στο στούντιο, στο οποίο έπαιζε συνεχώς την ταινία τους. Η ταινία έπαιζε κάθε μέρα μέχρι το θάνατό του το 1976. Η εν λόγω ταινία είναι η πιο παλιά ταινία που παίζει συνεχώς στην ιστορία των ΗΠΑ.

Η θέα του φαραγγιού από το παράθυρο του σαλονιού του στούντιο

Σήμερα, το στούντιο των αδερφών Kolb είναι ακόμα ανοιχτό, λειτουργικό και ανήκει στην υπηρεσία του Εθνικού Πάρκου. Στην δεκαετία του 1990, σύλλογος του Γκραντ Κάνυον ανακαίνισε το στούντιο και σήμερα υπάρχει μια γκαλερί, βιβλιοπωλείο και μουσείο.

Ο αρχηγός των Havasupai, Big Jim, σε φωτογραφία που τραβήχτηκε στο στούντιο

Ο Emery διασχίζει τον Κολοράντο, 1925-1940

Ο Emery ενώ εργάζεται στην οροφή του στούντιο, 1930

Το Kolb Studio σήμερα

από: ati

Ένα περίτεχνο πιάνο που βρέθηκε σε ένα πεδίο μάχης του Β'Παγκοσμίου Πολέμου

$
0
0
Το Siena Pianoforte έχει δει πολλές περιπέτειες

Ταξίδεψε σε τρεις ηπείρους, σώθηκε από πόλεμο στην έρημο και κατέληξε τυχαία σε κάποιον που το έψαχνε όλο αυτόν τον καιρό.



Το 1942, αφού τα βρετανικά στρατεύματα έδιωξαν τους Ναζί από το Ελ Αλαμέιν στην βόρεια Αίγυπτο, άρχισαν να καθαρίζουν το έδαφος από τις νάρκες και προς έκπληξή τους, ακουγόταν μουσική από το έδαφος. Θαμμένο κάτω από την άμμο, μέσα σε γύψο, ήταν ένα πιάνου, του οποίου οι χορδές δονούνταν από τους μαγνήτες των μηχανημάτων των ναρκαλιευτών. Για λόγους που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, οι Ναζί είχαν μεταφέρει το πιάνο μέσω της ερήμου της Λιβύης μέχρι το Ελ Αλαμέιν, πριν το εγκαταλείψουν μετά την υποχώρηση.

Είτε από περιέργεια, εκτίμηση ή καθαρή αδιαφορία, οι Βρετανοί δεν το κατέστρεψαν και το μετέφεραν στο Τελ Αβίβ, όπου το παράτησαν -μάλλον ασυνείδητα-, χωρίς να ρίξουν ούτε καν μια ματιά μέσα στον γύψο. Δεν είναι βέβαιο για΄τι δεν το πέταξαν, αλλά δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο πιάνο. Πρόκειται για το περίφημα διακοσμημένο Siena Pianoforte, γνωστό ως Άρπα του Δαβίδ, για να αναφερθούν δύο από τους τίτλους που απέκτησε. Σχεδόν 80 χρόνια μετά την απομάκρυνσή του από την άμμο, το πιάνο πρόσφατα πουλήθηκε για 320.000 δολάρια στο Winner’s Auctions στην Ιερουσαλήμ.

Μερικοί από τους πιο γνωστούς μουσικούς της Ευρώπης έχουν παίξει αυτό το αψεγάδιαστο όργανο με την περίτεχνη ξυλογλυπτική. Το πιάνο, πριν το πάρουν οι Ναζί, ανήκε στην ιταλική βασιλική οικογένεια. Όταν το βρήκαν οι Βρετανοί στο Ελ Αλαμέιν δεν ήξεραν τίποτα για την ιστορία του ή για το πόσο άξιζε.

Λεπτομέρειες με τα χερουβείμ που είναι σκαλισμένα στο πιάνο

Σύμφωνα με ένα άρθρο του 1955 στο Time, οι εργασίες για το πιάνο άρχισαν γύρω στα 1800, στο Τορίνο. Φήμες λένε ότι ο κατασκευαστής τσέμπαλο -πρόγονος των σημερινών πιάνο- Sebastian Marchisio χρησιμοποίησε ξύλο από το ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ, πράγμα απίθανο, αλλά όχι απαραιτήτως αδύνατο, καθώς οι Ρωμαίοι ίσως είχαν μεταφέρει κομμάτια του ναού στην Ιταλία. Πιστεύεται ότι τα κομμάτια χρησιμοποιήθηκαν σε εκκλησίες και ότι ο Marchisio βρήκε το ξύλο μετά από έναν σεισμό που έπληξε μία από αυτές τις εκκλησίες.

Μετά από περίπου 25 χρόνια, τα εγγόνια του Marchisio, Luciano και Raffaelo, έβαλαν τις τελευταίες πινελιές στο όργανο και το έδωσαν στην αδελφή τους Rebecca, που ζούσε στη Σιένα. Εκεί, το πιάνο έγινε κάτι σαν τοπικό αξιοθέατο και εμφανιζόταν τακτικά σε δημόσιες παραστάσεις και εκτιμήθηκε για τον μοναδικό του ήχο -κάτι μεταξύ πιάνο και τσέλο.

Το πιάνο το 1868 - πηγή

Ο Μαρκήσιος της Σιένα σκέφτηκε ότι ένα πιάνο, με αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο, άξιζε μια πιο ξεχωριστή εμφάνιση και έτσι, γύρω στα 1860 προσέλαβε δύο καλλιτέχνες για να αναβαθμίσουν την εμφάνισή του. Ένας από τους καλλιτέχνες ήταν ο γιος της Rebecca, Nicodemo Ferri. Το τελικό προϊόν ήταν διακοσμημένο με εικόνες από τις Δέκα Εντολές, περίπου 20 χερουβείμ και εικόνες προσωπικοτήτων όπως ο Γερμανός συνθέτης Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ, ο Μότσαρτ και άλλους. Το 1867, αντιπροσώπευσε την Σιένα στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού και στη συνέχεια δωρίστηκε στον -τότε ακόμα- πρίγκηπα Ουμβέρτο Β'της Ιταλίας. Στον γάμο του Ουμβέρτου, ο Ούγγρος συνθέτης Φραντς Λιστ έπαιξε το όργανο.

Όταν αργότερα ο Ουμβέρτος ανέβηκε στον θρόνο, το όργανο έγινε γνωστό ως Πιάνο του Βασιλιά και το χρησιμοποιούσαν τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, οι αυλικοί και γνωστοί μουσικοί. Ένας μουσικός που έπαιζε για πολύ ώρα ήταν ο Mattis Yanowsky, ένας Ρώσος-Εβραίος πρόσφυγας του οποίου ο τρόπος που έπαιζε το πιάνο είχε εντυπωσιάσει τον βασιλιά. Ο βασιλιάς είχε πει στον Yanowsky για το πιάνο, αλλά δολοφονήθηκε πριν τον καλέσει να παίξει στην αυλή.

Ο Avner Carmi, με το πιάνο που βρήκε σε ένα παλιατζίδικο στο Τελ Αβίβ

Στοιχειωμένος από τη χαμένη ευκαιρία, ο γέρος πλέον Yanowsky προέτρεψε τον εγγονό του, Avner Carmi -ο ίδιος ένας εκκολαπτόμενος μουσικός- να παίζει μια μέρα το πιάνο για λογαριασμό του προπάππου του. Ο Carmi προσπάθησε, απ'όσο γνωρίζουμε, αλλά δεν είχε τις διασυνδέσεις ώστε να προσκληθεί στην ιταλική αυλή, ενώ αργότερα, είχε προβλήματα με τους Ναζί που πήγαν στην πόλη.

Σε μια σκληρή συστροφή της μοίρας, ο Carmi θα είχε -και θα έχανε- την πρώτη του ευκαιρία να παίξει το πιάνο στο Ελ Αλαμέιν, όπου υπηρετούσε στον Βρετανικό Στρατό. Χρόνια αργότερα, και αφού ο πόλεμος είχε τελειώσει και ο Carmi ζούσε πλέον στο Ισραήλ, βρήκε τυχαία, σε ένα παλιατζίδικο στο Τελ Αβίβ, το γύψινο περίβλημα. Αγόρασε το όργανο φτηνά και καθάρισε τον γύψο με ακετόνη. Μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι είχε βρει -εντελώς τυχαία- το πιάνο των ονείρων του προπάππου του. Όντας ο ίδιος κουρδιστής πιάνο, το επισκεύασε επιμελώς, το επανέφερε σε καλή κατάσταση και προσκάλεσε κορυφαίους μουσικούς από όλο τον κόσμο να παίξουν.

Πιθανώς, η ιστορία του πιάνου, με όλες αυτές τις λεπτομέρειες, να είναι ελαφρώς υπερβολική, αλλά φαίνεται αληθινή. Το πιάνο βρέθηκε σε τρεις ηπείρους, επιβίωσε από την λεηλασία και τον πόλεμο στην έρημο και έπεσε στα χέρια ενός ανώνυμου κουρδιστή που τον κυνηγούσε όλη του την ζωή. Μπορεί και να μην είναι κατασκευασμένο από βιβλικό ξύλο, αλλά πρόκειται για ένα όργανο που αξίζει χιλιάδες μύθους.

από: atlas obscura

6 φορές που αναβλήθηκαν ή ακυρώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες

$
0
0

Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2020 στο Τόκιο έχουν αναβληθεί επισήμως λόγω της πανδημίας του κοροναϊού. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή και η πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε συμφώνησαν να πραγματοποιηθούν το 2021, μιας και ο Καναδάς, η Αυστραλία και άλλες χώρες ανακοίνωσαν ότι δε θα στείλουν αθλητές τον Ιούλιο.



Οι θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ο μεγαλύτερος αθλητικός διαγωνισμός στον κόσμο, στον οποίο συνήθως συγκεντρώνονται περισσότεροι από 10.000 αθλητές από δεκάδες χώρες κάθε τέσσερα χρόνια.

Οι θερινοί, αλλά και οι χειμερινοί, Ολυμπιακοί Αγώνες είναι εξαιρετικά σπάνιο να αναβληθούν ή να ακυρωθούν. Από το 1896, όταν άρχισαν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, κάτι τέτοιο έχει συνέβη ξανά μόλις έξι φορές -και συνήθως λόγω κάποιου πολέμου.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ακυρώθηκαν κατά τη διάρκεια των Α'και Β'Παγκοσμίων Πολέμων. Οι θερινοί αγώνες του 1940 είχαν προγραμματιστεί να διεξαχθούν στο Τόκιο, αναβλήθηκαν λόγω του πολέμου και μεταφέρθηκαν στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, όπου τελικά αργότερα ακυρώθηκαν. Η σημερινή πανδημία του κοροναϊού σηματοδοτεί την πρώτη φορά που οι Αγώνες αναβάλλονται προσωρινά για κάποιον λόγο διαφορετικό από τον πόλεμο.

Δείτε τον πλήρη κατάλογο.

1916, Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Βερολίνο, Γερμανία

1940, Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Τόκιο, Ιαπωνία και Ελσίνκι, Φιλανδία

1940, Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Γκάρμις-Παρτενκίρχεν, Γερμανία

1944, Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

1944, Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Κορτίνα Ντ'Αμπέτσο, Ιταλία

2020, Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, Τόκιο, Ιαπωνία

από: mental floss

Ένα γιαπωνέζικο θεραπευτικό πνεύμα του 19ου αιώνα επέστρεψε για να αντιμετωπίσει τον COVID-19

$
0
0
Ενώ η Kaori Hamura Long ήταν έγκλειστη στο σπίτι με συμπτώματα γρίπης, ζωγράφισε το Amabie με μάσκα

Καλλιτέχνες επαναφέρουν το Amabie, ένα "yōkai"που συνδέεται με την προστασία από τις ασθένειες.



Στο πρώτο εξάμηνο του 1846, ένα "kawaraban", δηλαδή μια φθηνή αφίσα, έκανε μια παράξενη αναφορά στην παλιά επαρχία Higo της Ιαπωνίας στο νησί Κιούσου (Kyūshū), το νοτιότερο από τα κύρια νησιά της Ιαπωνίας. Ένα απόγευμα, ένας υπάλληλος της τοπικής κυβέρνησης βρήκε ένα περίεργο πλάσμα στο νερό: μια φιγούρα με λέπια, τρία πόδια, μακριά μαλλιά και ράμφος. Περιέργως, τον προειδοποίησε για μια επικείμενη ασθένεια και του έδωσε οδηγίες να ζωγραφίσει και να μοιράσει την εικόνα του για προστασία. Δίπλα στην αναφορά τυπώθηκε ένα σκίτσο. Με την εξάπλωση του kawaraban άρχισαν να διαδίδονται και ιστορίες γι'αυτήν την μυστηριώδη μισή γοργόνα-μισό πουλί, από το Κιούσου μέχρι την πόλη Έντο (το παλιό όνομα της πρωτεύουσας της Ιαπωνίας, Τόκυο), πάνω από 1.200 χλμ μακριά.

Γνωστό ως Amabie, αυτό το yōkai -δηλαδή πνεύμα, φάντασμα, περίεργη εμφάνιση- είναι κάτι σαν καταφύγιο από επιδημίες. Επομένως, έχει νόημα ότι επανεμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας COVID-19, μόνο που αυτήν την φορά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εικονογραφήσεις του Amabie κυκλοφορούν στο Twitter και στο Instagram με το hashtags #amabie και #アマビエ. Καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο σχεδιάζουν και μοιράζονται το Amabie με την ελπίδα να απωθήσουν την ασθένεια -ή έστω να επιδείξουν το ταλέντο τους και να βρουν μια κοινότητα παρά την κοινωνική αποστασιοποίηση.

Ένα amabie σε παλιά τεχνοτροπία, Marielle Asensio

Οι μελετητές πιστεύουν ότι το Amabie είναι μια τοπική παραλλαγή του Amabiko, ενός παρόμοιου ιαπωνικού πλάσματος που εμφανίζεται από τη θάλασσα και προφητεύει καλή συγκομιδή και ασθένειες. Μερικές φορές λέγεται ότι η ίδια η εικόνα του Amabiko μπορεί να αποτρέψει μια επιδημία, κάτι καθόλου ασυνήθιστο στην ιαπωνική πολιτιστική ιστορία (όπως για παράδειγμα τα φυλαχτά).

Η εικονογράφος Kaori Hamura Long, η οποία ζει στην πόλη Φουκουόκα στο Κιούσου, στις αρχές του μήνα είχε συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της γρίπης. Μην μπορώντας να εξεταστεί για τον COVID-19 λόγω της έλλειψης τεστ στην Ιαπωνία, αποφάσισε να μείνει στο σπίτι και να ζωγραφίσει το Amabie με μάσκα, ενώ σε μια άλλη εικονογράφηση δείχνει το yōkai χωρίς στολίδια, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. "Μοιράστηκα αυτήν την εικόνα ελπίζοντας ότι ο ιός θα σβήσει και οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα ενωθούν για να τον πολεμήσουν αντί να δείχνουν ο ένας το άλλο", λέει η Hamura Long.

Ένα amabie από την Περίοδο Έντο - πηγή

Η Ιαπωνία ανέφερε το πρώτο κρούσμα στον ιό στις 20 Φεβρουαρίου. Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη Matthew Meyer, ο οποίος έχει γράψει εκτενώς για τα yōkai, η τάση του Amabie έγινε δημοφιλής την πρώτη εβδομάδα του Μαρτίου, όταν ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Σίνζο Άμπε ανακοίνωσε το κλείσιμο των σχολείων σε εθνικό επίπεδο.

Το Amabie είναι ένα από τα πολλά yōkai που πιστεύεται ότι περιπλανώνται στην Ιαπωνία και αποτρέπουν το κακό. Αρχικά, αυτή η κατηγορία υπερφυσικών όντων -όπως το Hakutaku, το Jinja Hime και το Kotobuki- διαδόθηκαν μέσω ξυλοτυπιών και έγιναν δημοφιλή στην ιαπωνική λαϊκή φαντασία στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Ένα amabiko - πηγή

"Αυτά τα yōkai εμφανίστηκαν την περίοδο κατά την οποία η απομονωτική πολιτική της Ιαπωνίας τερματίστηκε από τα πολεμικά πλοία των ΗΠΑ", γράφει ο Meyer. "Ενώ η αύξηση του εμπορίου έφερε πολλές ιδέες και εφευρέσεις στην Ιαπωνία, έφερε επίσης νέες ασθένειες, όπως η χολέρα. Η δημοτικότητα αυτών των yōkai ήρθε σαν απάντηση στις ξαφνικές και συχνές επιδημίες που έπληξαν επανειλημμένα την Ιαπωνία στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, σκοτώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες".

από: atlas obscura

5 άνθρωποι που ήταν εξαιρετικά παραγωγικοί ενώ ήταν σε καραντίνα

$
0
0

Η ζωή μας έχει αλλάξει ραγδαία από τότε που ο Π.Ο.Υ. δήλωσε τον COVID-19 ως πανδημία στις 11 Μαρτίου του 2020. Καθώς ο νέος κοροναϊός που προκαλεί την ασθένεια έχει εξαπλωθεί, οι επιχειρήσεις έχουν κλείσει, οι δημόσιοι χώροι έχουν εκκενωθεί και οι αξιωματούχοι ωθούν τον κόσμο να μένει στο σπίτι του όσο το δυνατόν περισσότερο. Ξαφνικά, πολύς κόσμος βρέθηκε με περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Σε όλη την παγκόσμια ιστορία, υπήρξαν άνθρωποι που ενώ ήταν σε καραντίνα ήταν πολύ παραγωγικοί. Για παράδειγμα, ο Σαίξπηρ δεν ήταν ο μόνος που παρήγαγε μερικά από τα καλύτερα έργα του κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας.



Σαίξπηρ
"Ο Σαίξπηρ έγραψε τον βασιλιά Λιρ όντας σε καραντίνα"είναι ακριβώς ο τύπος της υπερβολικής ιστορίας που θα περίμενε κανείς να δει να γίνεται viral, αλλά έχει τις ρίζες του σε αληθινό γεγονός. Στις αρχές του 17ου αιώνα, όταν η πανούκλα ανάγκασε τα θέατρα του Λονδίνου να κλείσουν, ο Σαίξπηρ ήταν ηθοποιός και μέτοχος στο Θέατρο The King's Men. Μετά από εβδομάδες που ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 30, αποφασίστηκε να κλείσουν τα δημόσια θέατρα. Αυτό παρέλυσε την βιομηχανία του θεάτρου για μεγάλο μέρος του 1606 όταν η πανούκλα επέστρεψε στην πόλη. Ξαφνικά, ο Σαίξπηρ βρέθηκε χωρίς σταθερή δουλειά και αρκετό ελεύθερο χρόνο. Οπότε, αποφάσισε να αρχίσει να γράφει. Πριν να τελειώσει η χρονιά, είχε γράψει το Βασιλιάς Λιρ, το Μάκβεθ και το Αντώνιος και Κλεοπάτρα.


Ισαάκ Νεύτων


Λίγες δεκαετίες μετά από τον απομονωμένο Σαίξπηρ που έγραψε μερικά από τα πιο διάσημα έργα του, στη θέση του βρέθηκε ο Νεύτων ο οποίος έπρεπε να αποφεύγει την ασθένεια στην Αγγλία. Το 1665, ο Νεύτων ήταν στα πρώτα χρόνια της δεύτερης δεκαετίας της ζωής του και ένα από τα τελευταία μεγάλα κύματα της πανούκλας έπληξε τη χώρα. Τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ ακυρώθηκαν, οπότε ο Νεύτων πήγε στο οικογενειακό του κτήμα, περίπου 60 μίλια μακριά, για να συνεχίσει τα μαθήματά του εκεί. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς, ο νεαρός μαθηματικός δημιούργησε μερικά από τα καλύτερα έργα του, όντας σε καραντίνα, γράφοντας όσα θα γινόντουσαν αργότερα οι θεωρίες του σχετικά με την οπτική ενώ έπαιζε με πρίσματα στην κρεβατοκάμαρά του. Εκείνη την εποχή αναπτύχθηκε και η θεωρία της βαρύτητας.


Έντβαρτ Μουνκ


Ο Νορβηγός ζωγράφος της Κραυγής όχι απλά είδε την πανδημία της ισπανικής γρίπης να αλλάζει τον κόσμο γύρω του, αλλά προσβλήθηκε και ο ίδιος στις αρχές του 1919, ενώ ζούσε στη Νορβηγία. Όμως, αντί να γίνει ένα από τα πολλά θύματά της, ο Μουνκ έζησε για να συνεχίσει να δημιουργεί έργα. Μόλις αισθάνθηκε σωματικά ικανός, συγκέντρωσε τα σύνεργά του και άρχισε να καταγράφει την φυσική του κατάσταση. Η αυτοπροσωπογραφία του όντας ασθενής τον δείχνει με αδύναμα μαλλιά και γκρίζο πρόσωπο να κάθεται μπροστά από το κρεβάτι του.


Thomas Nashe
Ο Thomas Nashe ήταν θεατρικός συγγραφέας της ελισαβετιανής εποχής που απέκτησε φήμη περίπου την ίδια εποχή με τον Σαίξπηρ. Όταν το 1592 η βουβωνική πανώλη έπληξε το Λονδίνο, ο Nashe έφυγε στην αγγλική ύπαιθρο για να αποφύγει τη μόλυνση. Εκείνη την εποχή έγραψε το Summer's Last Will and Testament, ένα έργο που αντικατοπτρίζει τις εμπειρίες του ζώντας με την πανδημία.


Βοκάκιος


Ο Φλωρεντίνος συγγραφέας και ποιητής Τζιοβάνι Μποκκάτσιο, γνωστός με το εξελληνισμένο Ιωάννης Βοκάκιος, χτυπήθηκε από την βουβωνική πανώλη. Όταν το 1348 η ασθένεια χτύπησε την Φλωρεντία, οι γονείς του πέθαναν από αυτήν. Ο Βοκάκιος επέζησε από την έξαρση φεύγοντας από την πόλη και παραμένοντας στην ύπαιθρο της Τοσκάνης. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έγραψε το Δεκαήμερο, μια συλλογή μυθιστορημάτων όπου μερικοί φίλοι, απομονωμένοι σε μια βίλα κατά τη διάρκεια της πανώλης, λένε ο ένας τον άλλον ιστορίες.

από: mental floss

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep215

$
0
0

χάσταγκΜένουμεσπίτι...



Το μεγαλύτερο και επιβλητικότερο μνημείο της Ελλάδας για το 1821



Στο δεσπόζοντα λόφο βόρειας της Μονής της Αγίας Λαύρας υψώνεται το μεγαλύτερο και λαμπρότερο μνημείο του Έθνους. Είναι το Ηρώο των αγωνιστών της Επανάστασης του 1821, που θυσιάστηκαν για την ανεξαρτησία του Ελληνικού Έθνους από τον Τουρκικό Ζυγό.
Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη σημερινή του μορφή πραγματοποιήθηκαν στις 24 Μαρτίου 1971.
Το Ηρώο αποτελείται από σύνθεση τριών ανδριάντων που παριστάνουν τη συμμετοχή του κλήρου και των αγωνιστών στην Επανάσταση του 1821 και την Ελευθερία του Ελληνικού Έθνους από τον Τούρκο Κατακτητή. Κάθε χρόνο οι εκδηλώσεις εορτασμού της Εθνικής Επετείου, που διοργανώνει ο Δήμος Καλαβρύτων αρχίζουν από το Ηρώο, όπου τελείται τρισάγιο, κατάθεση στεφάνων, τήρηση ενός λεπτού σιγή, στη μνήμη των ενδόξων ηρώων και ανάκρουση εθνικού ύμνου.


Πάνω από τη «θάλασσα με τα έλατα», το μικρό χωριό των αγωνιστών του '21 και της περήφανης ιστορίας



Το Χρυσοβίτσι είναι ορεινό χωριό του νομού Αρκαδίας. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων σε μία ελατοσκέπαστη πλαγιά του Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. - στο: mixanitouxronou.gr


Ένα tutorial από το 1947...




Ένας κινηματογραφιστής, που ζει στο Άμστερνταμ, μας στέλνει ένα βίντεο με εικόνες από την άδεια πόλη


Meanwhile in Amsterdam from Jean Counet on Vimeo.

Τα τραμ, τα κανάλια, τα φανάρια στους δρόμους, οι γλάροι.. είναι όλα στη θέση τους. Μόνο που λείπουν οι άνθρωποι.
Ο Jean Counet, ένας φωτογράφος και κινηματογραφιστής που ζει και εργάζεται στο Άμστερνταμ, επιχείρησε χθες, μαζί με τον ηχολήπτη του Rik Meier, μια βόλτα στους άδειους δρόμους του Άμστερνταμ ώστε να καταγράψει τη νέα πραγματικότητα που ορίζει ο κορωνοϊός και ο περιορισμός των κατοίκων για την αποφυγή της εξάπλωσής του.
«Εγώ και ο συνεργάτης μου στην ηχοληψία μετά από μέρες εγκλεισμού στα σπίτια μας αισθανθήκαμε την ανάγκη να συναντηθούμε, κρατώντας βέβαια την απαραίτητες αποστάσεις. Δώσαμε ραντεβού και ξεκινήσαμε να γυρίζουμε σκηνές από την πόλη μας, όπως πάντα. Αυτήν τη φορά δεν υπήρχε σκηνοθεσία, ούτε ακολουθήσαμε κάποιο "σενάριο". Ωστόσο σύντομα ανακαλύψαμε ότι η προσεκτική παρακολούθηση και ακρόαση ήταν αρκετά σε αυτόν τον νέο κόσμο. Νιώσαμε σαν να περπατάμε μέσα σε ένα όνειρο. Μερικές φορές όμορφο και γοητευτικό, άλλες τρομακτικό και ανησυχητικό. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να κρατάμε τεκμήρια από αυτόν τον κόσμο που αλλάζει καθημερινά» μας είπε ο κ. Counet μετά από επικοινωνία που είχαμε μαζί του.
Ο Counet, μέσα από τη δουλειά του, προσπαθεί να καταγράφει την αυθεντικότητα, ενώ συνήθως χρησιμοποιεί την έννοια της απομόνωσης για να προκαλέσει διάλογο με τη φαντασία των θεατών του έργου του. - από: lifo.gr


ΑΥΤΟ!



Ο σωτήρας μας!



Όχι γιαγιά!!!



Δεν φταίει για όλα ο ιός...



Συζητώντας με την Ιστορία: 11 θησαυροί μνήμης για την Ελληνική Επανάσταση


Έντεκα δίλεπτα βιντεάκια καταγράφουν έντεκα θησαυρούς μνήμης από την Ελληνική Επανάσταση. Σήμερα, 199 χρόνια από την κήρυξή της, το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού παρουσιάζει, με τη κάμερα ενός τηλεφώνου, 11 μικρούς θησαυρούς που εκτίθενται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, οργανισμό εποπτευόμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, φύλακα της ιστορικής μνήμης του Αγώνα.
Όλα τα βίντεο βρίσκονται στο κανάλι YouTubeκαι στα social media του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. - στο: huffingtonpost.gr


Ο εμβληματικός φάρος «Γουρούνι» στη Σκόπελο



Στο βόρειο άκρο της Σκοπέλου, σε απόσταση 10χλμ. από την περιοχή Γλώσσα, στο ακρωτήριο Γουρούνι σε μία καταπράσινη πλαγιά βρίσκεται ο εμβληματικός φάρος του νησιού. Χτίστηκε το 1889 από το Ελληνικό Δημόσιο και αποτελείται από το φαρόσπιτο και τον πύργο ύψους 14 μ. - στο: newsbeast.gr


Το Εκκλησιαστικό Μουσείο – Ιμαρέτ Κομοτηνής


Το Εκκλησιαστικό Μουσείο – Ιμαρέτ Κομοτηνής βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της πόλης. Ανάμεσα στις σύγχρονες οικοδομές ξεπροβάλλει η στέγη του, ενώ σε μικρή απόσταση τοποθετούνται τα ανατολικά τείχη του βυζαντινού κάστρου των Κουμουτζηνών, ενός μικρού φυλακίου, διοικητικού και στρατιωτικού κέντρου της περιοχής που αποτελούσε συνηθισμένο σταθμό των αυτοκρατορικών στρατευμάτων πάνω στην οδική αρτηρία από Κωνσταντινούπολη προς Δύση. - στο: maxmag.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Το μεγαλύτερο παζλ του κόσμου με 27 θαύματα του πλανήτη μας

$
0
0

Αν κάθεστε στο σπίτι σας (όπως πολύς κόσμος) και παλεύετε να περάσετε δημιουργικά τον χρόνο σας, ένα παζλ είναι ένας πολύ καλός τρόπος (κάπως έτσι περνάω και εγώ την ώρα μου). Αν ψάχνετε να βρείτε κάποιο που θα γεμίσει τις ατελείωτες ώρες, μπορείτε να επιλέξετε το μεγαλύτερο παζλ του κόσμου.



Το τεράστιο παζλ των 51.300 κομματιών είναι από την Kodakκαι διαθέτει 27 εικόνες εμβληματικών τοποθεσιών σε όλο τον κόσμο, από φωτογραφίες που έχουν τραβήξει επαγγελματίες φωτογράφοι.


Από τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης μέχρι το Ταζ Μαχάλ, την Σαντορίνη και την Αγιά Σοφιά, κάθε εικόνα είναι ένα ξεχωριστό παζλ 1.900 κομματιών, διαστάσεων 99x60,96 εκατοστών (39x24 ίντσες). Αυτό επιτρέπει σε όποιον -φιλοδοξεί να- το φτιάξει να δουλεύει το κάθε τμήμα ξεχωριστά, χωρίς να πιάνει πολύ χώρο στο σπίτι. Ωστόσο, και τα 27 σχέδια μπορούν να ενωθούν και να δημιουργήσουν ένα τεράστιο παζλ διαστάσεων 8,6x1,9 μέτρων (28,5x6,25 πόδια) -δηλαδή, όσο το ύψος ενός πλήρως αναπτυγμένου ανθρώπου και το πλάτος περίπου 5 ατόμων!

από: my modern met

Ένα πάρκο με μινιατούρες κτηρίων του αρχαίου Σιάμ

$
0
0

Μπορεί κανείς να δει -με ένα ποδήλατο- όλα τα αρχιτεκτονικά ορόσημα της Ταϊλάνδης, συν μερικά φανταστικά.



Η Αρχαία Πόλη, ή το Αρχαίο Σιάμ, προσφέρει κάτι που ελάχιστα άλλα μέρη μπορούν να προσφέρουν. Τον γύρο των μεγαλύτερων αρχιτεκτονικών κτηρίων με ένα ποδήλατο.



Το πάρκο, έκτασης 0,81 τετ. χλμ, με τα υπό κλίμακα αντίγραφα των σημαντικότερων κτηρίων της Ταϊλάνδης, έχει ως στόχο να φέρει τους Ταϊλανδούς στις ρίζες τους, στο αρχαίο βασίλειο του Σιάμ. Μπορεί κανείς να περιηγηθεί το πάρκο, που έχει το σχήμα της χώρας, με ποδήλατο (2 και 3 θέσεων) ή με αμαξίδιο του γκολφ.


Ορισμένα κτίρια είναι αντίγραφα των κανονικών, άλλα είναι κτήρια τα οποία έχουν καταστραφεί ή έχουν μείνει απομεινάρια τους, ενώ υπάρχουν και φανταστικά. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα κτήρια ψεύτικα. Ένας ξύλινος ναός έχει μεταφερθεί από την βόρεια Ταϊλάνδη και ανακατασκευάστηκε επιτόπου.




Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον -και εντελώς φανταστικό- κτήριο βρίσκεται μέσα στο νερό και γύρω του είναι το τεράστιο, ανοικτό στόμα ενός ψαριού. Στο πάρκο υπάρχει το αντίγραφο του παλατιού Sanphet Prasat στην πόλη Αγιουτάγια. Πρόκειται για ένα τεράστιο αντίγραφο με πολύπλοκη και περίτεχνη διακόσμηση, που μπορεί κανείς να βρεθεί μέσα στην μεγάλη αίθουσα. Αν και είναι αντίγραφο, απαγορεύεται στον επισκέπτη να καθίσει στους θρόνους.

από: atlas obscura

Το Ντουμπρόβνικ και η πρώτη καραντίνα παγκοσμίως

$
0
0
Το λαζαρέτο, τα περιτοιχισμένα κτήρια στα αριστερά, στην παραλία Banje του Ντουμπρόβνικ

Η κοινωνική απομάκρυνση και η καραντίνα δεν είναι κάτι νέο για την ασφάλεια των ανθρώπων. Κατά τον Μεσαίωνα, όταν η Ευρώπη και η Ασία υπέφεραν από πανδημίες, οι γιατροί δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν τους ιούς, αλλά ήξεραν ότι μια λύση είναι να απομονώσουν όσους είχαν μολυνθεί για να προλάβουν την εξάπλωση κάποιας νόσου.



Δείτε ακόμη:
Ένα εγκαταλελειμμένο νησί στη Μάλτα

Το πρώτο επίσημο διάταγμα για την εισαγωγή καραντίνας έγινε στην Δημοκρατία της Ραγκούσα, στο σημερινό Ντουμπρόβνικ. Η Δημοκρατία της Ραγκούσα, στις ακτές της Αδριατικής, διέθετε ένα πολυσύχναστο λιμάνι μέσω του οποίου μεταφέρονταν αγαθά από όλο τον κόσμο και ταξίδευαν πολλοί άνθρωποι. Όταν τον 14ο αιώνα η πανώλη έπληξε τις χώρες της Μεσογείου και των Βαλκανίων, το Μεγάλο Συμβούλιο της Δημοκρατίας ψήφισε μια νομοθεσία σύμφωνα με την οποία, όλοι οι έμποροι, οι ναυτικοί και τα εμπορεύματα που έφθαναν από μολυσμένες περιοχές έπρεπε να περάσουν ένα μήνα σε καραντίνα. Μόνο όταν μπορούσε να αποδειχθεί ότι το άτομο ήταν υγιές, μετά από το τέλος της καραντίνας, μπορούσε να μπει στην πόλη.


Η πόλη καθόρισε τρία κατοικημένα νησιά –το Μρακαν, το Μπομπάρα και το Σούπεταρ- που βρίσκονταν μακριά από τα τείχη του Ντουμπρόβνικ, όπου ο κόσμος που ήταν σε καραντίνα έπρεπε να περάσει τις ημέρες του. Αρχικά, δεν υπήρχαν χώροι για να διαμένουν και, χωρίς μια στέγη από πάνω τους, οι φιλοξενούμενοι ήταν το ίδιο εκτεθειμένοι όσο και στους ιούς. Οι αρχές το συνειδητοποίησαν και αποφάσισαν να χτίσουν μερικές ξύλινες κατοικίες. Μέχρι τα μέσα του 15ου αιώνα, οι κατοικίες έγιναν πιο σύνθετοι χώροι και φιλοξενούσαν φρουρούς, ιερείς, κουρείς και γιατρούς, ενώ περιτριγυρίστηκαν από έναν ψηλό τοίχο για να αποφευχθεί η διαφυγή.

Το 1397, το Μεγάλο Συμβούλιο ενέκρινε ένα νέο διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο οι διαδικασίες απομόνωσης έγιναν πιο εντατικές. Έτσι, ορίστηκαν τρεις υγειονομικοί υπάλληλοι για να εποπτεύουν την εφαρμογή και τη συμμόρφωση με τις διατάξεις περί απομόνωσης. Όσοι παραβίαζαν τους κανόνες ή δεν συμμορφώνονταν, τιμωρούνταν με φυλάκιση. Επίσης, το διάταγμα εισήγαγε την απαγόρευση εισόδου αγαθών καθ'όλη τη διάρκεια της επιδημίας, με αποτέλεσμα να επηρεαστεί σημαντικά το εμπόριο και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Ωστόσο, οι αρχές θεωρούσαν ότι έπρεπε να εφαρμόζονται οι αυστηροί κανονισμοί για να προστατεύεται ο κόσμος από την επιδημία.


Αρχικά, η περίοδος της καραντίνας ήταν 30 ημέρες (trentine) και αργότερα επεκτάθηκε στις 40 ημέρες (quarantena), οπότε και δημιουργήθηκε ο όρος "καραντίνα", που χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα. Μερικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι η περίοδος της καραντίνας αυξήθηκε επειδή οι 30 ημέρες δεν ήταν αρκετές για τον περιορισμό της νόσου, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι ο αριθμός 40 είχε θρησκευτική σημασία. Όπως και να 'χει, η σαρανταήμερη καραντίνα αποδείχθηκε αποτελεσματική μέθοδος για την αντιμετώπιση της πανώλης.

Παρά τα μέτρα, το 1526, το Ντουμπρόβνικ χτυπήθηκε από ένα σκληρότερο ξέσπασμα της πανώλης, παραλύοντας την πόλη για 6 μήνες. Έξι χρόνια αργότερα, άρχισε να κατασκευάζονται εγκαταστάσεις για την καραντίνα (lazaretto) στο νησί Λοκρούμ, ένα νησί κοντά στο Ντουμπρόβνικ. Το 1590, μια παρόμοια κατασκευή χτίστηκε σε απόσταση περίπου 2 χλμ από το Ντουμπρόβνικ, στην περιοχή Πλότσε, και περιείχε 10 πολυώροφα κτήρια, χωρισμένα με αυλές, με δικό τους σύστημα αποχέτευσης και φρουρούς. Οι αρχές ήταν ιδιαίτερα περήφανες που, μετά από την κατασκευή των εγκαταστάσεων, οι περιπτώσεις πανώλης μειώθηκαν δραστικά.

Σήμερα, τα κτήρια στην περιοχή Πόλτσε εξακολουθούν να υπάρχουν και χρησιμοποιούνται ως χώροι αναψυχής.

από: amusing planet

Ανακατασκευάζοντας 7 ιστορικά ευρωπαϊκά κάστρα

$
0
0

Το τοπίο της Ευρώπης έχει σμιλευτεί από χιλιάδες χρόνια πολέμου και συμφιλίωσης. Στο πέρασμα των αιώνων, οι βασιλιάδες και οι βασίλισσες, οι Βίκινγκ και οι Ρωμαίοι, οι Χριστιανοί και οι Μαυριτανοί είχαν κατασκευάσει κάστρα και οχυρά. Αν και μερικά από αυτά εξακολουθούν να στέκονται όρθια, άλλα, δεν τα κατάφεραν απέναντι στον χρόνο, στις καταστροφές του πολέμου, αλλά και τη δύναμη της φυσικής.



Δείτε ακόμη:
Αρχαία ερείπια ανακατασκευάζονται μέσω gif

Κάστρο Samobor, Samobor, Κροατία


Το Βασίλειο της Βοημίας ήταν ένα βασίλειο που βρισκόταν στην περιοχή της Βοημίας στην κεντρική Ευρώπη, του οποίου το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών του βρισκόταν στην Τσεχία. Το Βασίλειο, μέχρι τη διάσπασή του το 1806, αποτέλεσε τμήμα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ημερομηνία κατά την οποία έγινε τμήμα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια, το 1867, της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Μετά από την ήττα των κεντρικών δυνάμεων στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο και την Συνθήκη των Βερσαλλιών, η Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία διαλύθηκε και η Βοημία συμπεριλήφθηκε στα εδάφη της νεοσύστατης Δημοκρατίας της Τσεχοσλοβακίας.
Στα μέσα του 13ου αιώνα, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου για το αμφισβητούμενο Δουκάτο της Στυρίας (ένα δουκάτο που γεωγραφικά καταλάμβανε εδάφη της σύγχρονης νότιας Αυστρίας και της βόρειας Σλοβενίας), ο βασιλείας της Βοημίας Ότακαρ Β'έχτισε το κάστρο Samobar. Όμως, σύντομα έχασε το δουκάτο από τις Κροατο-ουγγρικές δυνάμεις. Σήμερα, το μόνο τμήμα του κάστρου που σώζεται είναι η βάση του φρουρίου -τα υπόλοιπα ερείπια προέρχονται από μια επέκταση που έγινε 300 περίπου χρόνια αργότερα.


Château Gaillard, Λεζ Αντελί, Γαλλία


Το κάστρο Γκαγιάρντ είναι ένα πρώιμο παράδειγμα ομόκεντρης οχύρωσης και των ανοιγμάτων στις βάσεις στήριξης. Από αυτά τα ανοίγματα στους προμαχώνες, οι υπερασπιστές μπορούσαν να ρίξουν καυτό λάδι ή πέτρες στους επιτιθέμενους. Η ομόκεντρη οχύρωση σχηματίστηκε από τρία αμυντικά περιτειχίσματα, το ένα μέσα στο άλλο, που το καθένα χωριζόταν από το άλλο με τάφρο.
Μεταξύ του 1196 και του 1198, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος δημιούργησε πολύ γρήγορα τον Γκαγιάρντ για να αντιμετωπίσει τον Φίλιππο Β'της Γαλλίας. Το κάστρο είδε πολλή δράση πριν τελικά εγκαταλειφθεί τον 16ο αιώνα. Αργότερα κατεδαφίστηκε από τον Ερρίκο Δ'της Γαλλίας.


Κάστρο Dunnottar, Στοουνχέιβεν, Σκωτία


Το Dunnottar είναι ένα οχυρό σε ακρωτήριο που βλέπει προς την Βόρεια Θάλασσα από την ανατολική ακτή της Σκωτίας. Το κάστρο έχει διαδραματίσει βασικό ρόλο στις εντάσεις μεταξύ των Άγγλων και των Σκοτσέζων στο πέρασμα των χρόνων. Το 1297, ο διάσημος Γουίλιαμ "Braveheart"Γουάλας πολιόρκησε και ανακατέλαβε το κάστρο από τους Άγγλους.
Αργότερα, το κάστρο πολιορκήθηκε από τον Όλιβερ Κρόμγουελ. Τα κοσμήματα από το στέμμμα της Σκωτίας βγήκαν κρυφά από το κάστρο -είτε στην "σαλοπέτα"μιας εγκύου, είτε από τους τοίχους που βλέπουν προς την θάλασσα, ανάλογα με την ιστορία. Ένα από τα πιο κυρίαρχα απομεινάρια στην περιοχή των 1,4 εκταρίων είναι ο πύργος του 14ου αιώνα, ένα είδος οχυρωμένου αρχοντικού που κάποτε ήταν τριώροφο.


Κάστρο Menlo, Γκάλγουεϊ, Ιρλανδία


Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του, το κάστρο Menlo ανήκε στην οικογένεια Μπλέικ και καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1910. Ο αμαξάς της οικογένειας, James Kirwan, γλύτωσε από την φωτιά κατεβαίνοντας από τις κληματσίδες από το παράθυρό του. Προσπάθησε να διασώσει και τους υπόλοιπους ενοίκους, αλλά η μικρή Eleanor Blake χάθηκε στην φωτιά, όπως και μια υπηρέτρια που πήδηξε και σκοτώθηκε. Από την ημέρα που καταστράφηκε το κάστρο, εκείνες οι κληματσίδες μεγάλωσαν και κάλυψαν ολόκληρο το κτήριο.


Κάστρο Olsztyn, Όλστυν, Πολωνία


Το κάστρο Όλστυν βρίσκεται σε έναν εντυπωσιακά ανώμαλο λόφο ανάμεσα σε ασβεστολιθικά βράχια, με θέα στον ποταμό Łyna στη βορειοανατολική Πολωνία. Το κάστρο χτίστηκε πριν από το 1306. Το επέκτεινε ο Καζιμίρ Γ'ο Μέγας μεταξύ του 1349-59 για να αντιμετωπίσει τους Τσέχους. Αργότερα, εγκαταστάθηκε στο κάστρο μια στρατιωτική φρουρά και ανακαινίστηκε στο αναγεννησιακό στυλ τον 16ο αιώνα.
Σε αυτό το σημείο χτίστηκε σε τρία επίπεδα με γέφυρες και τάφρο. Τα επόμενα χρόνια, όμως, οι Αψβούργοι και μετά οι Σουηδοί, προκάλεσαν σημαντικές ζημιές και το κάστρο σταμάτησε να χρησιμοποιείται. Σήμερα, οι επισκέπτες μπορούν ακόμα να δουν τον αρχικό γοτθικό πύργο.


Κάστρο Spiš, Σπισσκέ Ποντχράντιε, Σλοβακία


Το κάστρο του Σπις είναι ένα από τα μεγαλύτερα σύμπλεγμα κάστρων στον κόσμο και ήταν ένα συνοριακό φρούριο του Ουγγρικού βασιλείου. Αργότερα, άλλαξε χέρια αρκετές φορές μεταξύ αυτοκρατοριών και αριστοκρατικών οικογενειών που το χρησιμοποιούσαν ως αρχοντικό. Όταν μια φωτιά κατέστρεψε το κτήριο το 1780, ανήκε στην οικογένεια Csák και ήταν σε παρακμή.


Κάστρο Poenari, Βλαχιά, Ρουμανία


Κάποτε, το θρυλικό κάστρο Poenari ανήκε στον Βλαντ Γ', γνωστό ως Βλαντ ο Παλουκωτής ή Κόμης Δράκουλας, τον βοεβόδα της Βλαχίας. Το κάστρο διαθέτει μια πέτρινη σκάλα 1480 σκαλιών, η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.

από: Simply Savvy

Η ζωή του GG Allin, του απόλυτου κακού της ροκ

$
0
0

Ίσως, δεν έχει υπάρξει άλλος σαν τον GG Allin.



Έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές λέξεις για να περιγράψουν τον GG Allin. "Ατομικιστής", "αντιαυταρχικός"και "μοναδικός"είναι από τις καλύτερες. "Βίαιος", "χαοτικός"και "τρελός"κάποιες άλλες.

Όλες αυτές είναι αληθινές, αλλά αν κανείς ρωτούσε τον GG Allin πώς θα περιέγραφε τον εαυτό του, θα έλεγε ότι ήταν "ο τελευταίος αληθινός rock and roller". Αναλόγως τον ορισμό του rock and roll, ίσως και να ήταν.

Από τις ταπεινές του ρίζες στο αγροτικό Νιου Χάμσαϊρ, μέχρι τη σκηνή που αφόδευε μπροστά σε χιλιάδες, ένα πράγμα είναι σίγουρο: ο GG Allin ήταν κάτι.

Τα πρώτα του χρόνια ως Jesus Christ Allin

Ο GG Allin και ο πατέρας του, Merle Sr.

Πολύ πριν αρχίσει να είναι παρενδυτικός, να προκαλεί ταραχές και να εξερευνάει τον κόσμο του σκληρού πανκ, ο GG Allin ζούσε μια εντελώς διαφορετική ζωή. Γεννήθηκε το 1956, το όνομά του ήταν Jesus Christ (Ιησούς Χριστός) Allin και μεγάλωσε στο Groveton του Νιου Χάμσαϊρ. Ο πατριάρχης της οικογένειας Allin, ο Merle, ήταν πολύ φανατικός της θρησκείας και η οικογένεια ζούσε σε μια ξύλινη καλύβα χωρίς ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό.

Ο Merle Allin ήταν μοναχικός και καταχρηστικός και συνεχώς απειλούσε ότι θα σκότωνε την οικογένειά του. Για να δείξει ότι το εννοούσε, έσκαβε "τάφους"στο κελάρι της καλύβας. Ο μικρός Allin περιέγραψε ότι όταν ζούσε με τον Merle ήταν σε μια πρωτόγονη κατάσταση, το παρουσίασε με ποινή φυλάκισης και όχι με ανατροφή. Παρ'όλα αυτά, τελικά, ήταν ευγνώμων γι'αυτό, καθώς "τον έκανε μια μαχητική ψυχή σε νεαρή ηλικία".

Τελικά, η μητέρα του Allin, Arleta, έφυγε παίρνοντας μαζί της τον Jesus Christ και τον αδελφό του, Merle Jr. Και κάπου εκεί, ο Jesus Christ έγινε "GG"επειδή ο Merle Jr. δεν μπόρεσε να προφέρει σωστά το "Jesus". Τον φώναζε "Jeejee"και τελικά έμεινε σαν GG. Το 1966, αφού παντρεύτηκε ξανά, η Arleta άλλαξε επίσημα το όνομα του γιου της, από Jesus Christ σε Kevin Michael, αν και εκείνος κράτησε το GG.

Είτε λόγω τραυμάτων από τα ταραχώδη παιδικά του χρόνια, είτε απλώς γιατί δεν τον ενδιέφεραν οι κανόνες, ο GG Allin πέρασε τα γυμνασιακά του χρόνια έχοντας άσχημη συμπεριφορά. Δημιούργησε αρκετές μπάντες, ντυνόταν παρενδυτικά στο σχολείο, πουλούσε ναρκωτικά, έμπαινε σε σπίτια και γενικά, ζούσε την ζωή του με τους δικούς του όρους. Όμως, ακόμα και αυτά, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με τη ανήθικη ζωή που θα έκανε αργότερα.

Ο GG Allin δραπετεύει

Ο GG Allin και ο αδερφός του, Merle Jr.

Το 1975, τελείωσε το γυμνάσιο και δε συνέχισε περαιτέρω εκπαίδευση -καθόλου παράξενο, μπορεί να πει κανείς. Αντ'αυτού, ακολούθησε τη μουσική του, ερχόμενος σε επικοινωνία με τα είδωλά του, τον Alice Cooper και τους Rolling Stones, και ανεβαίνοντας στη σκηνή ως ντράμερ. Έπαιξε με αρκετές μπάντες και σχημάτισε δύο με τον αδερφό του, Merle Jr.

Τελικά, το 1977, βρήκε μόνιμη θέση, παίζοντας ντραμς και ως αναπληρωτής τραγουδιστής, στο punk rock συγκρότημα The Jabbers. Έμεινε μαζί τους μέχρι το 1984 και έβαλε το πρώτο του άλμπουμ, το "Always Was, Is and Always Shall Be", μαζί τους. Στα μέσα της δεκαετίας του '80, η απροθυμία του Allin να συμβιβαστεί προκάλεσαν εντάσεις και τελικά τη διάσπαση της μπάντας.

Καθ'όλη τη δεκαετία του '80, ο Allin βρέθηκε ξανά να πάει από μπάντα στη μπάντα. Μεταξύ του 1982 και του 1985, εμφανίστηκε με τους The Cedar Street Sluts, τους The Scumfucs και τους Texas Nazis φτιάχνοντας την φήμη του σκληρού, underground rocker. Μετά από μια συναυλία στο Μάντσεστερ του Νιου Χάμσαϊρ με τους Cedar Street Sluts, έγινε γνωστός ως "ο Τρελός του Μάντσεστερ".

Το 1985, κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Peoria του Ιλινόις με τους Bloody Mess & the Skabs, ο GG Allin πήγε τον τίτλο του "τρελού"σε άλλο επίπεδο. Ενώ βρισκόταν μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους, αφόδευσε στη σκηνή.

"Ήμουν μαζί του όταν αγόρασε το συμπλήρωμα διατροφής για την δυσκοιλιότητα", ανέφερε αργότερα ο frontman των Bloody Mess. Το πλήθος δεν το ήξερε αλλά η πράξη του ήταν εξ ολοκλήρου προμελετημένη. "Το πήρε λίγες ώρες πριν από την παράσταση, οπότε έπρεπε συνεχώς να κρατιέται αλλιώς θα αφόδευε προτού καν ανέβει στη σκηνή. Μετά, ξέσπασε χάος στην αίθουσα. Όλοι οι μεγαλύτεροι άνδρες που ήταν υπεύθυνοι για την αίθουσα τρελάθηκαν. Εκατοντάδες νεότεροι πανκ φρίκαραν και άρχισαν να τρέχουν έξω γιατί η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη".

Η αφόδευση έγινε μόνιμο μέρος της παρουσίας του στην σκηνή.

Ο GG Allin με μια από τις πρώτες του μπάντες

Σύντομα, όχι απλά επαναλάμβανε την πράξη, αλλά άρχισε να τρώει τα περιττώματα, να τα αλείφει τριγύρω και να τα πετάει στο κοινό. Επίσης, άρχισε να χρησιμοποιεί και αίμα. Πριν βγει στην σκηνή, έριχνε πάνω του και μετά, ράντιζε τον κόσμο στο ακροατήριο.

Όπως είναι φυσικό, ο καταστρεπτικός χαρακτήρας των συναυλιών του είχε ως αποτέλεσμα οι χώροι και οι εταιρείες εξοπλισμού να κόψουν επαφές μαζί του. Συχνά καλούσαν την αστυνομία, ειδικά όταν πηδούσε στο ακροατήριο. Αρκετές γυναίκες που πήγαιναν στις συναυλίες του ισχυρίστηκαν ότι τους επιτέθηκε σεξουαλικά μετά από τις εμφανίσεις, ενώ άλλες ότι αυτό έγινε κατά τη διάρκεια της συναυλίας.

Το 1989, καταδικάστηκε σε φυλακή για επίθεση. Παραδέχθηκε ότι έκοψε και έκαψε μια γυναίκα, και της είπε το αίμα. Έμεινε στην φυλακή για 15 μήνες.

Ο αληθινός GG Allin


Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο GG Allin μετέφερε το βάρος της παιδικής του ηλικίας και συνεχώς εναντιωνόταν στην εξουσία για να αντισταθμίσει τα χρόνια κάτω από τον ζυγό του πατέρα του. Όσοι ήταν κοντά του -αν και λίγοι- είδαν την ενσάρκωση του rock and roll ως απόδραση από τον καταναλωτισμό και την εμπορευματοποίηση, αλλά και ως μια επιθυμία να επιστρέψει η rock and roll στις επαναστατικές ρίζες της.

Αν και τα δύο είδη μοιάζουν εντελώς διαφορετικά, ο GG Allin λάτρευε τον θρύλο της κάντρι μουσικής Hank Williams. Ο Williams, όπως ο Allin, ήταν μοναχικός, κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, ο οποίος ταξίδευε συχνά και δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να ενσωματώνει την μουσική του. Παρά το γεγονός ότι η μουσική του Allin δεν έγινε διάσημη ποτέ, λόγω των κακών ηχογραφήσεων και διανομής, εκείνος συνέχισε να δίνει συναυλίες και να προσελκύει εκατοντάδες φαν της πανκ.

Βρήκε παρηγοριά στο μακάβριο, γράφοντας και επισκεπτόμενος στην φυλακή τον κατά συρροή δολοφόνο John Wayne Gacy και αναθέτοντάς του να του φτιάξει μια ζωγραφιά για να την χρησιμοποιήσει στο εξώφυλλο του άλμπουμ του.

Το έντονο ενδιαφέρον του για τους κατά συρροή δολοφόνους φαινόταν να περικλείει τον δικό του τρόπο ζωής. Το 1989, δήλωσε επανειλημμένα ότι θα αυτοκτονούσε δημοσίως κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, πιθανώς το Χάλογουιν.


Τελικά, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε σχεδιάσει, αλλά ο θάνατός του ήταν δημόσιο θέαμα. Στις 27 Ιουνίου του 1993, στο Μανχάταν, κατά τη διάρκεια του δεύτερου τραγουδιού του, έκοψε το ρεύμα στο χώρο που εμφανιζόταν. Μέσ στο σκοτάδι, βγήκε από το κλαμπ, απογυμνώθηκε και βγήκε στους δρόμους καλυμμένος στο αίμα και στα κόπρανα.

Το πλήθος τον ακολούθησε μέχρι που έφτασε στο σπίτι ενός φίλου. Μόλις μπήκε μέσα, πήρε μεγάλη ποσότητα ηρωίνης και πέθανε από υπερβολική δόση. Το αν η υπερβολική δόση ήταν σκόπιμη ή μέρος της υπόσχεσής του να αυτοκτονήσει παραμένει μυστήριο. Καθ'όλη τη διάρκεια της ζωή του, κατέστησε σαφές ότι δεν ήθελε να ζήσει μέχρι τα γεράματα, υποστηρίζοντας τακτικά ότι θα αυτοκτονούσε.

"Δεν είναι τόσο πολύ που θέλω να πεθάνω", είπε κάποτε, "αλλά το να ελέγξω τη στιγμή, επιλέγοντας τον δικό μου τρόπο".


από: ati

Ένα κατάλευκο παζλ 2.000 κομματιών

$
0
0

Αν έχετε ήδη φτιάξει όλα τα παζλ που έχετε, ίσως ήρθε η ώρα να ξεκινήσετε ένα που είναι λίγο πιο... δύσκολο.



Δείτε ακόμη:
Το μεγαλύτερο παζλ του κόσμου με 27 θαύματα του πλανήτη μας

Ο ιαπωνικός κατασκευαστής παιχνιδιών επιτραπέζιων παιχνιδιών Beverlyδημιούργησε ένα απλό, κατάλευκο παζλ που σίγουρα θα δοκιμάσει την υπομονή ακόμα και των πιο έμπειρων. Περιγράφεται ως το πιο μικρό "μίκρο"παζλ του κόσμου, δε διαθέτει καμία εικόνα για βοήθεια και αποτελείται από 2.000 λευκά κομμάτια.


Το παζλ, που απευθύνεται σε έμπειρους 18 χρονών και άνω, συνοδεύεται από προειδοποιήσεις όπως "μην το αγοράζετε αν είστε αρχάριος"και "ο μεγάλος βασιλιάς της κόλασης είναι εδώ!". Χωρίς καμία οπτική βοήθεια, οι επίδοξοι λύτες πρέπει να προσπαθήσουν να ενώσουν όλα τα μικροσκοπικά κομμάτια. Στην τελική, έχει γωνίες και άκρες, κάτι είναι και αυτό!

Η ιστορία των φριχτών και ακόμα άλυτων, περίφημων "Δολοφονιών της λεωφόρου Wonderland"

$
0
0
Το σπίτι στην Wonderland Avenue σήμερα

Οι "Wonderland Murders"παραμένουν άλυτοι εδώ και δεκαετίες, αν και δικάστηκαν δύο άνθρωποι, οι όποιοι απαλλάχτηκαν.



Όταν η Αλίκη προσγειώθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, είδε κάμπιες να καπνίζουν, βίαιους κατοίκους και κάμποσα ναρκωτικά που άλλαζαν το σώμα. Αυτό ήταν απλά μια παιδική ιστορία, αλλά η πραγματική Χώρα των Θαυμάτων δεν απέχει πολύ. Αναφερόμαστε σε ένα σπίτι με ναρκωτικά στην λεωφόρο των Θαυμάτων (Wonderland Avenue), που φιλοξένησε την κακή πλευρά του Λος Άντζελες. Στο σπίτι αυτό υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε ναρκωτικά και -λόγω των εκδικητικών εντολών του επικεφαλής- έγινε η σκηνή μιας ανθρωποκτονίας τεσσάρων ανθρώπων, τόσο αιματηρή, που παρέμεινε πρωτοσέλιδο για δεκαετίες.

Οι πρωταγωνιστές των δολοφονιών

Ο πορνοστάρ John Holmes

Σήμερα, η 8763 Wonderland Avenue στο Laurel Canyon δε θυμίζει σε τίποτα τα όσα συνέβησαν την 1 Ιουλίου του 1981, όταν ανακαλύφτηκαν τέσσερα πτώματα, τόσο βάναυσα χτυπημένα και ματωμένα που η αστυνομία του Λος Άντζελες τα συνέκρινε με τις περιβόητες δολοφονίες των Σάρον Τέιτ και Λίνο και Ρόζμαρι Λαμπιάνκα στις 9 Αυγούστου του 1969 και την επόμενη νύκτα αντίστοιχα από την Οικογένεια Μάνσον.

Το σπίτι στην Wonderland Avenue ανήκε στα μέλη της της Wonderland Gang, της πιο επιτυχημένης ομάδας διακινητών κοκαΐνης στο Λος Άντζελες στην δεκαετία του 1970. Η αναπτυσσόμενη επιχείρησή τους είχε ουσιαστικά κατακλύσει την αγορά. Το ακίνητο ήταν επίσημα μισθωμένο στο όνομα Joy Miller, αλλά είχε πολλούς ενοίκους που άλλαζαν. Η Joy ήταν μακροχρόνια χρήστης ηρωίνης που έμπλεξε με την συμμορία μετά το χωρισμό της από τον πλούσιο σύζυγό της και τη ζωή της στο Beverly Hills.

Φίλος της Miller ήταν ο Billy DeVerell, ο υπαρχηγός της συμμορίας. Αργότερα, οι αναφορές θα τον χαρακτήριζαν ως διστακτικό εγκληματία, ο οποίος εξέφρασε τη λύπη του για το γεγονός ότι η μακροχρόνια εξάρτησή του από την ηρωίνη -και τις συνακόλουθες συλλήψεις- του έκαναν δύσκολη την ζωή του και το γεγονός ότι δεν μπορούσε να έχει κάποια άλλη δουλειά.

Όμως, δεν υπήρχε κανένα καλό με τον Ron Launius. Ο Launius ήταν ο παγερός βασιλιάς της Wonderland. Είχε φτιάξει το όνομά του κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, όταν αποστρατεύτηκε ατιμωτικά από το στρατό επειδή μετέφερε ναρκωτικά στις ΗΠΑ τα οποία έκρυβε στα σώματα των νεκρών Αμερικανών στρατιωτών. Ο Launius είχε ήδη κάνει φυλακή για λαθρεμπόριο και ίσα που γλύτωσε τα ισόβια για δολοφονία επειδή ο μάρτυρας του κατήγορου σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Η αστυνομία όμως δεν το έβαλε κάτω. Μέχρι το καλοκαίρι του 1981, ο Launius ήταν ύποπτος για περισσότερες από δύο ντουζίνες ακόμη ανθρωποκτονίες.

Στο σπίτι ζούσε και η σύζυγος του Launius, η Susan. Ούσα χρήστης ναρκωτικών όπως ο σύζυγός της, απέφευγε σε μεγάλο βαθμό τις δραστηριότητες της συμμορίας.

Όμως, ο πιο ιδιαίτερος κάτοικος του σπιτιού ήταν ο John Holmes, ο διάσημος πορνοστάρ, ο οποίος ήταν συχνός επισκέπτης και ο οποίος αγόραζε ή έκανε χρήση κοκαΐνης εκεί.

Η συμμορία, εκτός από κοκαΐνη, ασχολούνταν και με την ηρωίνη αλλά και με ένοπλες ληστείες. Η κλοπή από τους αντιπάλους τους ήταν πηγή εισοδήματος αλλά και ένας αποτελεσματικός τρόπος για κρατούν τους ανταγωνιστές τους εκτός παιχνιδιού.

Μέχρι, που ένα βράδυ, αυτό γύρισε εναντίον τους.

Το έγκλημα που προκάλεσε την πιο αιματηρή σφαγή του Λος Άντζελες

Ο Scott Thorson το 1983

Στις 29 Ιουνίου, πολλές ημέρες πριν από τις δολοφονίες της Wonderland, τέσσερα μέλη της συμμορίας λήστεψαν το σπίτι του περιβόητου ιδιοκτήτη κλαμπ και αρχηγού συμμορίας Eddie Nash.

Οι Launius και DeVerell, μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς, οδήγησαν τα άλλα μέλη της συμμορίας David Lind και Tracy McCourt μέσα στο σπίτι του αντίπαλου αρχηγού, όπου έβαλαν χειροπέδες στον Nash και τον σωματοφύλακά του, Gregory Diles. Κατά τη διάρκεια ληστεία, και καθώς έκαναν τον Nash να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, ο Lind πυροβόλησε κατά λάθος και τραυμάτισε τον Diles. Διέφυγαν, χωρίς να τους έχουν καταλάβει ποιοι ήταν, με 1,2 εκατομμύρια δολάρια σε ναρκωτικά, μετρητά, κοσμήματα και όπλα -τα οποία ήταν μέρος μιας συλλογής που η ίδια η συμμορία είχε πουλήσει στον Nash λίγες μέρες πριν.

Αν και η αστυνομία δεν επέδειξε κάποιους ύποπτους, ο Nash έδειξε πολλά άτομα που γνώριζε ότι ήταν στο σπίτι του την ημέρα του εγκλήματος. Στην κορυφή της λίστας του ήταν ο John Holmes, ο οποίος είχε πάει στο σπίτι τρεις διαφορετικές φορές εκείνο το πρωί -πιθανώς, για να βεβαιωθεί ότι η πόρτα του αίθριου από την οποία μπήκε η συμμορία ήταν ξεκλείδωτη, όπως σκέφτηκε ο Nash.

Ο Scott Thorson, ο πρώην εραστής του πιανίστα, τραγουδιστή και ηθοποιού Λιμπεράτσε, ήταν επίσης παρόν στο σπίτι του Nash. Ο Thorson ισχυρίστηκε ότι ο Nash ήταν τόσο σίγουρος ότι ο Holmes είχε εμπλακεί που έβαλε τον τραυματισμένο σωματοφύλακά του να τον εντοπίσει και να τον χτυπήσει για να του πει τα ονόματα των εισβολέων. Αν και οι ισχυρισμοί του Thorson δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, κατά πάσα πιθανότητα έλεγε αλήθεια. Και αυτό γιατί, μόλις δύο μέρες μετά τον φερόμενο ξυλοδαρμό από τον Nash για πληροφορίες σχετικά με τους εισβολείς, οι δράστες βρέθηκαν άγρια χτυπημένοι στο σπίτι τους.

Ο κόσμος συγκλονίζεται από το βίντεο των δολοφονιών



Στις 4 μ.μ. της 1ης Ιουλίου, η αστυνομία έλαβε ένα πανικοβλημένο τηλεφώνημα από κάτι εργάτες. Καθώς εργάζονταν στο σπίτι δίπλα στην 8763 Wonderland, άκουσαν απελπισμένα, πονεμένα βογγητά που προέρχονταν από το σπίτι.

Οι ερευνητές αντίκρισαν μια φρικτή σκηνή.

Το σώμα της Barbara "Butterfly" Richardson, της φίλης του David Lind, βρισκόταν κάτω, κοντά στον καναπέ που είχε κοιμηθεί, μέσα στα αίματα. Η Joy Miller ήταν νεκρή στο κρεβάτι της, ενώ το σώμα του DeVerell ήταν σωριασμένο κάτω. Ένα αιματοβαμμένο σφυρί ήταν στα σεντόνια της Miller, ενώ στο πάτωμα υπήρχαν πολλοί μεταλλικοί σωλήνες. Στην διπλανή κρεβατοκάμαρα, ο Launius ήταν νεκρός, μέσα στα αίματα και σχεδόν μη αναγνωρίσιμος από τα χτυπήματα. Ίσως, το πιο τρομακτικό θέαμα ήταν η σύζυγος του Launius, η Susan. Ήταν, στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι, μέσα στα αίματα, να κρατάει το σώμα του νεκρού συζύγου της, με το κρανίο της ανοιγμένο, αλλά ακόμα ζωντανή. Τα βογγητά που είχαν ακούσει οι εργάτες ήταν δικά της. Αν και επέζησε της επίθεσης και ανέκαμψε πλήρως, η εγκεφαλική βλάβη που υπέστη την άφησε με μόνιμη αμνησία, ανίκανη να θυμηθεί τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς.

Η αστυνομία ερεύνησε το σπίτι και πήρε καταθέσεις από τους γείτονες, οι οποίοι αργότερα θυμήθηκαν ότι είχαν ακούσει κραυγές τις πρώτες πρωινές ώρες, γύρω στις 3:00 π.μ. Δεδομένου ότι το σπίτι είχε κακή φήμη, οι γείτονες είχαν υποθέσει ότι η συμμορία έκανε κάποιο πάρτι και δεν κάλεσαν την αστυνομία.

Η Susan Launius ήταν στο πάτωμα ζωντανή, με το κρανίο της ανοιγμένο, για πάνω από 12 ώρες.

Η σπαζοκεφαλιά των ερευνητών για το μυστήριο των δολοφονιών

Ο Eddie Nash συνελήφθη στις 7 το πρωί

Οι έρευνες της αστυνομίας -που τεκμηριώνονται στο τρομερό βίντεο των δολοφονιών- αποκάλυψε ένα αιματοβαμμένο αποτύπωμα χεριού στο προσκέφαλο πάνω από τον νεκρό Ron Launius.

Ανήκε στον John Holmes, ο οποίος συνελήφθη και κατηγορήθηκε για τέσσερις φόνους. Η εισαγγελία ισχυρίστηκε ότι οι φόνοι ήταν εκδίκηση εναντίον της συμμορίας επειδή ένιωσε απογοητευμένος που η συμμορία των άφησε απ'έξω στη μοιρασιά των κλοπιμαίων από το σπίτι του Nash.

Όμως, η ιστορία δεν έπεισε. Οι ένορκοι πίστεψαν ότι ο αστέρας της πορνογραφίας βρέθηκε απλά στη μέση "διασταυρούμενων πυρών". Αφού η συμμορία τον δωροδόκησε με ναρκωτικά για να ξεκλειδώσει την πόρτα του Nash, ο Holmes έγινε στόχος του Nash, ο οποίος πίστευε ότι ήταν συνεργός της συμμορίας της Wonderland. Η ομάδα του Nash τον χτύπησε μέχρι που συμφώνησε να βάλει τους άντρες του αντίπαλου αρχηγού μέσα στο σπίτι της Wonderland. Ο Holmes αθωώθηκε, παρόλο που αρνήθηκε να δώσει οποιοδήποτε στοιχείο κατά τη διάρκεια της δίκης του και κατέληξε με 110 ημέρες φυλακής για περιφρόνηση δικαστηρίου.

Έπειτα, η προσοχή έπεσε στον Nash. Η αστυνομία, υποπτευόμενη ότι ο Nash είχε δολοφονήσει τη συμμορία για εκδίκηση, τον ανέκρινε και τελικά τον συνέλαβε. Κατηγορήθηκε ως ο εγκέφαλος των δολοφονιών και σώθηκε χάρη σε έναν και μόνο ένορκο, τον μοναδικό ανάμεσα στον Nash και την καταδικαστική ετυμηγορία. Ο Nash παρέμεινε ελεύθερος μέχρι το 2000, όταν κατηγορήθηκε για διακίνηση ναρκωτικών και για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ως μέρος της συμφωνίας επίλυσης, παραδέχθηκε ότι είχε δωροδοκήσει τον μοναδικό διαφωνούντα ένορκο στην αρχική δίκη. Επίσης, ομολόγησε ότι διέταξε τους άντρες του να πάρουν πίσω τα κλεμμένα αντικείμενα από το σπίτι της Wonderland τη νύχτα των δολοφονιών. Ποτέ όμως δεν παραδέχτηκε ότι διέταξε τις δολοφονίες.

Το 2003 κυκλοφόρησε η ταινία Wonderland -Άγριες νύχτες, ο μεταφρασμένος τίτλος- για τους περιβόητους φόνους, σε σκηνοθεσία James Cox και τους Val Kilmer (John Holmes), Kate Bosworth (Dawn Schiller), Dylan McDermott (David Lind), Carrie Fisher (Sally Hansen), Josh Lucas (Ron Launius), Christina Applegate (Susan Launius), Lisa Kudrow (Sharon Holmes), Janeane Garofalo (Joy Miller) και Eric Bogosian (Eddie Nash). - πηγή

Οι δολοφονίες της Wonderland είναι μία από τις πιο φρικτές στιγμές του Χόλιγουντ. Μια ιστορία φρίκης, οι εικόνες και το βίντεο των οποίων συνέχιζαν να στοιχειώνουν το κοινό για πολύ καιρό μετά από την ταφή των νεκρών.

από: ati
Viewing all 4989 articles
Browse latest View live