Το Μπορομπουντούρ διαθέτει περισσότερα από 500 κανονικού μεγέθους αγάλματα του Βούδα σε 2.500 τετ μέτρα.




Αν και είναι 1.200 χρόνων, ο αρχαίος βουδιστικός ναός Μπορομπουντούρ (Borobudur) είναι ένα θαυμάσιο θέαμα. Η ιστορική πέτρινη κατασκευή φιλοξενεί 500 αγάλματα του Βούδα σε έκταση 2.500 τετραγωνικών μέτρων, καθιστώντας τον τον μεγαλύτερο βουδιστικό ναό στον κόσμο.


Η αρχαία ιστορία του ναού


Ο ναός βρίσκεται στο Μαγκελάνγκ της κεντρικής Ιάβας στην Ινδονησία και κατασκευάστηκε κάποια στιγμή μεταξύ του 8ου και του 9ου αιώνα, υπό τη δυναστεία Σαϊλέντρα (Sailendra) που κυβέρνησε την Ιάβα, που εκείνη την εποχή ήταν ένα αναπτυσσόμενο επίκεντρο της βουδιστικής λογιότητας και θρησκείας. Η περιοχή ήταν η Μέκκα της γεωργίας και εξαιτίας αυτού, πιστεύεται ότι είναι ένα από τα πιο ιερά μέρη του νησιού.

Ο ναός, ύψους 95 ποδιών, είναι αποτελείται από εννέα βαθμίδες, έξι τετράγωνες και τρεις κυκλικές, με μια στούπα (κεντρικό θόλο) στην κορυφή. Κάθε στούπα περιέχει ένα άγαλμα του Βούδα σε κανονικό μέγεθος. Υπήρχαν συνολικά 504 τέτοια αγάλματα. Σήμερα, λείπουν τα 43.


Το μεγαλειώδες σχέδιο του ναού προσέλκυσε Βουδιστές προσκυνητές από όλο τον κόσμο. Επισκέπτες από την αρχαία Κίνα άφηναν χρήματα και χειροτεχνίες που έχουν βρεθεί από αρχαιολόγους. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι προσκυνητές συνέχισαν να καταφτάνουν στον ναό μέχρι τον 15ο αιώνα. Εκείνη την εποχή περίπου, πολλοί κάτοικοι της Ιάβας ασπάστηκαν το Ισλάμ και ο Μπορομπουντούρ εγκαταλείφθηκε. Για τους επόμενους αιώνες, ο ναός κατακλύστηκε από την χλωρίδας, θάφτηκε στην ηφαιστειακή τέφρα και είδε πολλούς σεισμούς.

Το 1814, όταν η Ιάβα πέρασε για λίγο υπό τον έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας, ο τοπικός κυβερνήτης ανακάλυψε τον εγκαταλελειμμένο ναό. Έκτοτε, ο ναός αναζωογονήθηκε ως σημαντικός θρησκευτικός και ιστορικός χώρος.


Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα


Ο Μπορομπουντούρ δεν είναι πολύτιμος μόνο για το μέγεθός του, αλλά και για τον περίπλοκο σχεδιασμό του. Είναι κατασκευασμένος από 2 εκατομμύρια πέτρες, σκαλισμένες από τον γύρω ηφαιστειακό βράχο, και από ψηλά μοιάζει με μάνταλα. Είναι επίσης ένα μοναδικό πολιτιστικό μείγμα βουδιστικών πεποιθήσεων και παραδόσεων της Ιάβας από προηγούμενα βασίλεια της Ινδονησίας.

Ο ναός διαθέτει πολλαπλά επίπεδα περίπλοκων λίθινων σκαλισμάτων. Τα χαμηλότερα επίπεδα είναι διακοσμημένα με σχεδόν 3.000 ανάγλυφα γλυπτά που απεικονίζουν την ζωή και τις φιλοσοφίες του Βούδα. Τα μεσαία επίπεδα διαθέτουν διάφορες ιστορίες για τη ζωή του Βούδα από τις Ιστορίες Jataka, που είναι η γραφή του κύκλου της ζωής του Βούδα.

Ο κεντρικός θόλος περιβάλλεται από 72 αγάλματα του Βούδα που χωρίζονται μέσα σε μια διάτρητη στούπα, ενώ το ψηλότερο επίπεδο του ναού διαθέτει μπαλκόνι σε σχήμα λωτού.


Συνολικά, περίπου 500 αγάλματα του Βούδα -το κάθε ένα σε μια διάτρητη στούπα- κοσμούν τον ναό, καθιστώντας τον τη μεγαλύτερη συλλογή αγαλμάτων του Βούδα στον κόσμο. Πολλά από αυτά είναι κατεστραμμένα, λείπουν ή σε άλλες συλλογές σε όλο τον κόσμο.

Μεταξύ των θησαυρών του συγκροτήματος υπάρχει ένα άγαλμα χωρίς κεφάλι, γνωστό ως ο Ημιτελής Βούδας, το οποίο φέρει ένα μερικώς τελειωμένο κεφάλι και χέρι. Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πού θα έπρεπε να είναι αυτό το άγαλμα, αλλά μια θεωρία αναφέρει ότι προοριζόταν να γεμίσει την κεντρική στούπα για να καλύψει ένα σχεδιαστικό λάθος. Επίσης, οι αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι το άγαλμα μπορεί να είχε εγκαταλειφθεί στα μέσα της δημιουργίας του λόγω ενός σχεδιαστικού ελαττώματος και αντί να διαπράξει κάτι ανίερο καταστρέφοντας τον Βούδα, ο δημιουργός του το έβαλε σε μια εντελώς περιτοιχισμένη στούπα για να κρύψει τις ατέλειές του.


Ο ναός σήμερα


Μετά από την ανακάλυψή του, η έκθεση του αρχαίου ναού στα φυσικά στοιχεία προκάλεσε την γρήγορη επιδείνωσή του. Τμήματα του ναού αλλά και διάκοσμοι λεηλατήθηκαν από συλλέκτες και ερευνητές.

Όμως, οι αρχαίοι γλύπτες χρησιμοποίησαν χρώμα και στόκο για να καλύψουν τα τείχη του ναού, κάτι που βοήθησε σημαντικά στη διατήρηση της πέτρας του ναού εδώ και χιλιετίες. Παρ'όλα αυτά, εξακολουθεί να απαιτεί παραπάνω συντήρηση.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η κυβέρνηση της Ινδονησίας άρχισε να λαμβάνει σοβαρά μέτρα για να διατηρήσει την ακεραιότητα του Μπορομπουντούρ και κατέληξε σε ένα από τα πιο φιλόδοξα παγκοσμίως έργα διατήρησης που επιχειρήθηκαν ποτέ, στο πλαίσιο μιας συνεργασίας μεταξύ της κυβέρνησης και της UNESCO.


Η εκστρατεία "Save Borobudur"ξεκίνησε το 1968 και το έργο αποκατάστασης -το οποίο διήρκεσε για μια δεκαετία με αρχή το 1973- περιελάμβανε συναρμολόγηση εκατομμυρίων πετρών, βαθύ καθαρισμό των ανάγλυφων του ναού και εγκατάσταση ενός σύγχρονου αποχετευτικού συστήματος για την αποφυγή περαιτέρω διάβρωσης.

Οι συντηρητές κατάφεραν ακόμη και να διατηρήσουν αρκετή από την αρχική πέτρα της κατασκευής για να ολοκληρώσουν την ανακατασκευή του. Το 1991, ο ναός ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.

Σήμερα, ο ναός χρησιμοποιείται συχνά για θρησκευτικές τελετές από τοπικούς μοναχούς και αναγνωρίζεται ευρέως ως δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Ετησίως, τον επισκέπτονται περίπου 5 εκατομμύρια επισκέπτες -300.000 τουρίστες κάθε μέρα κατά τη διάρκεια της περιόδου των διακοπών-, καθιστώντας τον έναν από τα πιο δημοφιλή μέρη στην Ινδονησία.


από: ati

Σε λιγότερο από ένα λεπτό, η έκρηξη του όρους Πελέ έσβησε το "Παρίσι των Δυτικών Ινδιών", την πόλη Σαιν-Πιερ στο νησί Μαρτινίκα, μία υπερπόντια περιοχή της Γαλλίας μεταξύ της Καραϊβικής Θάλασσας και του Ατλαντικού ωκεανού. Μόνο τρεις άνθρωποι επέζησαν.




Η έκρηξη του όρους Πελέ ήταν η χειρότερη ηφαιστειακή καταστροφή του 20ού αιώνα. Σε λιγότερο από ένα λεπτό, το ηφαίστειο εξαφάνισε την μεγαλύτερη πόλη της Καραϊβικής στην Μαρτινίκα. Περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και μόνο δύο άνθρωποι -χωρίς να υπολογίζεται μία ανήλικη που βρέθηκε αναίσθητη σε μια βάρκα κοντά στο λιμάνι- επέζησαν.


Αρκετές ημέρες πριν από την έκρηξη της 8ης Μαΐου του 1902, από το ηφαίστειο έβγαιναν νέφη στάχτης αλλά οι ντόπιοι είχαν ξαναδεί κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι σκέφτηκαν ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανησυχούν.


Μέχρις ότου, ένα σύννεφο τέφρας κατέβηκε στην πόλη.


Μόλις έγινε αντιληπτό ότι σύντομα το όρος Πελέ θα εκρηγνυόταν, πανικός κατέλαβε τους κατοίκους της πόλης. Κάποιοι έφυγαν τρέχοντας όσο πιο μακριά μπορούσαν, πριν ξεσπάσει το ηφαίστειο.


Ωστόσο, οι εφημερίδες διαβεβαίωναν τους κατοίκους ότι ήταν ασφαλείς να μείνουν. Μάλιστα, ορισμένοι αρνήθηκαν την άδεια να φύγουν και έτσι, χιλιάδες άνθρωποι έμειναν.


Και τότε, στις 7:50 της 8ης Μαΐου, καθώς οι κάτοικοι γιόρταζαν την γιορτή της Αναλήψεως του Ιησού, ένα τεράστιο νέφος κάλυψε τον ουρανό. Ένα νέφος από τέφρα, με την απίστευτη θερμοκρασία των 1.000oC, έπνιξε την πόλη. Σε λιγότερο από 60 δευτερόλεπτα, ολόκληρη η πόλη είχε καταστραφεί.


Οι κάτοικοι καήκαν επιτόπου, μερικοί τόσο γρήγορα που δεν αισθάνθηκαν καν πόνο. Άλλοι, θεώρησαν ότι το αίμα τους άρχισε να βράζει και προσπάθησαν να τρέξουν, αλλά κατέρρευσαν κάτω από την καυτή τέφρα και με την αγωνία να μένει για πάντα στα πρόσωπά τους. Φωτιά ξέσπασε στην πόλη και, σε όλη τη Μαρτινίκα, έπεφτε λευκή στάχτη σαν χιόνι από τον ουρανό.


Υπήρξαν μόνο τρεις επιζώντες.


Ένα κορίτσι ηλικίας 10 ετών, η Havivra Da Ifrile, κατάφερε να μπει σε μια βάρκα και να καταφύγει μέσα σε μια σπηλιά μέχρι να έρθει βοήθεια.


Ο Léon Compère-Léandre, αφού είδε τους ανθρώπους γύρω του να πέφτουν νεκροί, πήδηξε στον καυτό ωκεανό. Όλο το σώμα του ήταν καλυμμένο με εγκαύματα, αλλά κατάφερε να βγει ζωντανός.


Ο άλλος επιζών ήταν ένας βίαιος εγκληματίας, ο Louis-Auguste Cyparis. Όταν το ηφαίστειο ξέσπασε ήταν κλεισμένος στην απομόνωση σε ένα πέτρινο κελί το οποίο τελικά αποδείχτηκε το ασφαλέστερο μέρος της πόλης. Καθώς η πόλη καιγόταν και ο Cyparis περίμενε, το σώμα του γέμισε εγκαύματα. Χρειάστηκαν τέσσερις μέρες για να δροσίσει αρκετά η πόλη και να πάει μια ομάδα διάσωσης και να τον βγάλει ζωντανό.


Όμως, οι υπόλοιποι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης πέθαναν μέσα σε μια στιγμή, πέφτοντας θύματα της χειρότερης ηφαιστειακής καταστροφής του 20ού αιώνα.



από: ati

Λίμνη Υλίκη, το εντυπωσιακό φαινόμενο της υπερχείλισης



Σχεδόν κάθε χρόνο τέτοια εποχή λόγο της συσσώρευσης των υδάτων από της βροχές του χειμώνα και το λιώσιμο του χιονιού στα γύρω βουνά ( Παρνασσός κτλ ) παρατηρείτε το φαινόμενο της υπερχείλισης στην Λίμνη Υλίκη.
Ένα φαινόμενο άκρως εντυπωσιακό αφού στην διαδρομή του νερού μέχρι τον Ευβοϊκο Κόλπο δημιουργούνται εικόνες σπάνιας και απαράμιλλης ομορφιάς.
Η διαδρομή του νερού έχει ως εξής. Από την λίμνη Υλίκη το πλεονάζον νερό διοχετεύεται με αγωγούς στην Παραλίμνη που βρίσκεται ακριβώς δίπλα από την κύρια λίμνη και από εκεί μέσω αρδευτικών καναλιών στον Ευβοϊκό Κόλπο.
Ορμητικά ποτάμια, εντυπωσιακοί καταρράκτες πλάι σε ένα υπέροχο καταπράσινο τοπίο συνθέτουν εικόνες που θα σας καθηλώσουν.


Η Έρημος της Ελλάδας



Απολαύστε μια μαγευτική πτήση πάνω από την Έρημο της Ελλάδας, έναν τόπο όπου η άμμος καλύπτει τα πάντα και υπάρχει ελάχιστη βλάστηση και βρίσκεται κοντά στις Θίνες Βαρθολομιού Ηλείας.
Η έκτασή της είναι περίπου 1.000 στρέμματα.
Χιλιάδες χρόνια συσσώρευσης άμμου από τους δυτικούς ανέμους που πνέουν συνήθως στην περιοχή έχουν δημιουργήσει αυτό το απόκοσμο τοπίο που θυμίζει ...Σαχάρα.
Τα ελάχιστα δέντρα που υπάρχουν προσπαθούν να επιβιώσουν στις αντίξοες συνθήκες.
Οι θίνες (δηλαδή τα βουνά από άμμο) δεσπόζουν στην περιοχή και καθιστούν μοναδικό το θέαμα της πτήσης πάνω από αυτές.
Το ΤΑΙΠΕΔ έχει προσπαθήσει να αξιοποιήσει την περιοχή πουλώντας την για τουριστική ανάπτυξη (κατασκευή γηπέδων γκολφ) αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμη αγοραστής.


Το ιστορικό αεροδρόμιο Αγρινίου



Ο Κρατικός Αερολιμένας Αγρινίου είναι το αεροδρόμιο του Αγρινίου το οποίο βρίσκεται στις παρυφές της πόλης, στην περιοχή Δοκίμι. Η έκτασή του υπολογίζεται στα 512 στρέμματα και η λειτουργία του βρίσκεται υπό αναστολή.
Είναι από τα παλαιότερα πολιτικά αεροδρόμια της χώρας αφού πρωτολειτούργησε το 1931 με πτήσεις της Ελληνικής Εταιρίας Εναερίων Συγκοινωνιών (Ε.Ε.Ε.Σ.), η οποία και ανέστειλε κάθε δραστηριότητά της με την είσοδο των Ναζιστικών στρατευμάτων στη χώρα.
Κατά τη διάρκεια λειτουργίας του αεροδρομίου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ολυμπιακές Αερογραμμές εκτελούσαν πτήσεις από και προς Αθήνα και Ιωάννινα, χρησιμοποιώντας το ως ενδιάμεσο σταθμό των εκατέρωθεν διαδρομών. Το Αεροδρόμιο σταμάτησε να δέχεται επιβατικά δρομολόγια το 1977.
Το αεροδρόμιο χρησιμοποιείται αποκλειστικά από την Αερολέσχη Αγρινίου, η οποία εδρεύει στον αερολιμένα και αναπτύσσει όλες τις δραστηριότητές της εκεί από το 1980. - περισσότερα στο: mixanitouxronou.gr


Εξερευνώντας το μυστηριώδες σπήλαιο του Νταβέλη



Το Σπήλαιο του Νταβέλη βρίσκεται στο ΝΔ τμήμα της Πεντέλης, σε υψόμετρο 700μ. αποτελεί μέρος του αρχαίου λατομείου μαρμάρου από το οποίο προήλθαν τα μάρμαρα που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Παρθενώνα, του ναού του Ηφαίστου, των Προπυλαίων και αρκετών ακόμη μνημείων και ναών της κλασσικής αρχαιότητας. Μάλιστα λίγα μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου φαίνεται ο λίθινος δρόμος απ'όπου μεταφέρονταν τα μάρμαρα από το Πεντελικό όρος στην Αθήνα με τη μέθοδο της κύλισης. Κατά τα αρχαία χρόνια και καθώς οι λατόμοι έσκαβαν για να εξορύξουν το πολύτιμο μάρμαρο βρέθηκαν μπροστά στο εντυπωσιακό σπήλαιο. - από: huffingtonpost.gr


Ένας υδροστρόβιλος το απόγευμα της Δευτέρας στον κόλπο Βαθέος Σάμου





NASA: Η φωτογραφία που κέρδισε τον φετινό διαγωνισμό Tournament Earth


Η νικήτρια φωτογραφία είχε τραβηχτεί το 2001 από τον δορυφόρο Landsat 7 της NASA
Μετά από πέντε γύρους και περισσότερες από 56.000 ψήφους, οι αναγνώστες επέλεξαν την καλύτερη φωτογραφία της χρονιάς για τον διαγωνισμό Tournament Earth της NASA. - στο: lifo.gr


Η καρδιά της μάνας: «Μη χτύπησες παιδί μου;»


Η ιστορία του γαλλικού ποιήματος που πέρασε στην ελληνική παράδοση - στο: taathinaika.gr


Ο πύργος Μούρτζινου στην Παλιά Καρδαμύλη και η σημαντική ιστορία του


Από εκεί μαζί με τον Κολοκοτρώνη ξεκίνησαν για την απελευθέρωση της Καλαμάτας. στο: newsbeast.gr


Οι 35 παραλίες του Πηλίου από ψηλά




Στο Visit Volos ταξιδέψαμε, μοχθήσαμε, ιδρώσαμε και με υπερηφάνεια σας παρουσιάζουμε μαζεμένες τις 35 πιο διάσημες παραλίες της Μαγνησίας, τραβηγμένες με drone από ψηλά, για να καμαρώσετε τις θαλάσσιες απολήξεις του βουνού των Κενταύρων (και όχι μόνο) όπως πρέπει, με κάθε μεγαλοπρέπεια. - στο: visitvolos.com


Κατσουσίκα Χοκουσάι: «Ο τρελός για την ζωγραφική»


Ο Κατσουσίκα Χοκουσάι ήταν ο σημαντικότερος Ιάπωνας καλλιτέχνης του 19ου αιώνα. Έγινε παγκοσμίως γνωστός για τις «36 όψεις του βουνού Φούτζι», με γνωστότερο τμήμα «Το Μεγάλο Κύμα». - στο: maxmag.gr


Quiz για την ελληνική γλώσσα. Δωσίλογος ή δοσίλογος; Κίναιδος ή κύναιδος; αντικρίζω ή αντικρύζω;


στο mixanitouxronou.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Τα απομακρυσμένα νησιά της Φλόριντα έχουν μια ιστορία θαλάσσιων χελωνών, βυθισμένων θησαυρών και ένα από τα μεγαλύτερα θαλάσσια φρούρια από τούβλο.



Το 1513, ο Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής Χουάν Πόνθε ντε Λεόν (Juan Ponce de León), που το 1493 συνόδευσε τον Χριστόφορο Κολόμβο στο δεύτερο ταξίδι του, βρέθηκε για πρώτη φορά σε αυτά τα νησιά, τότε που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από συστάδες κοραλλιών που κατοικούνταν από θαλάσσιες χελώνες. Με την ανακάλυψή τους, ο ντε Λεόν ονόμασε τα νησιά "Las Tortugas", δηλαδή "οι χελώνες", και λέγεται ότι είχε 160 χελώνες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην ανοικτή θάλασσα. Η λέξη "Dry" (στεγνός) προστέθηκε αργότερα στο όνομα των νησιών ως μια προσπάθεια να προειδοποιούνται οι ναυτικοί για την έλλειψη γλυκού νερού στην περιοχή.


Μετά από την ανακάλυψη του ντε Λεόν, τα Dry Tortugas μπήκαν στους ισπανικούς ναυτικούς χάρτες. Εβδομήντα μίλια δυτικά του Φλόριντα Κις (Florida Keys), του αρχιπελάγους της Φλόριντα, και σε προνομιακή τοποθεσία μεταξύ του Κόλπου του Μεξικού και του Ατλαντικού Ωκεανού, σύντομα, τα Dry Tortugas έγιναν μια δημοφιλής διαδρομή για τη ναυτιλία.


Παρά τη δημοτικότητά τους, τα Dry Tortugas έγινε και μέρος εκατοντάδων ναυαγίων. Τα εποχιακά ρηχά νερά και οι επικίνδυνες καιρικές συνθήκες έδωσαν στην διαδρομή τον τίτλο της "παγίδας των πλοίων". Μέχρι σήμερα, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχουν πάρα πολλοί βυθισμένοι θησαυροί. Υπολείμματα πλοίων του 17ου αιώνα, κανόνια και γυάλινα σκεύη είναι μερικοί από τους θησαυρούς.


Ωστόσο, από όλους τους θησαυρούς των Dry Tortugas, πιο διάσημο παραμένει το φρούριο Τζέφερσον (Fort Jefferson). Όταν το 1822, οι ΗΠΑ απέκτησαν την Φλόριντα από την Ισπανία, άρχισαν τα σχέδια για την ανέγερση ενός ναυτικού σταθμού που θα βοηθούσε στην καταπολέμηση της πειρατείας στην Καραϊβική. Τελικά, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ συμφώνησε να χτίσει ένα φρούριο στα Dry Tortugas, υποστηρίζοντας ότι η αμερικανική ναυτιλία στην ακτή του Κόλπου θα έμπαινε σε κίνδυνο αν μια εχθρική δύναμη καταλάμβανε τα νησιά.


Το 1847, μετά από 17 χρόνια εκτεταμένου σχεδιασμού, ξεκίνησε η κατασκευή του φρουρίου στο Garden Key Island. Τα σχέδια απαιτούσαν ένα πρακτικά άφθαρτο εξαγωνικό φρούριο, με μια τεράστια πλατφόρμα 420 βαρέων όπλων. Οι δύο πλευρές του είχαν μήκος 325 πόδια, ενώ οι άλλες τέσσερις 477 πόδια. Η κατασκευή βρισκόταν 45 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και την περιέβαλε εξ ολοκλήρου ένας τοίχος και μια τάφρος πλάτους 70 ποδιών. Αν και η κατασκευή διήρκεσε περίπου 30 χρόνια, το φρούριο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ πλήρως. Παρ'όλα αυτά, χρησιμοποιήθηκαν 16 εκατομμύρια τούβλα, καθιστώντας το ένα από τα μεγαλύτερα παράκτια φρούρια που κατασκευάστηκαν ποτέ.


Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου το φρούριο χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή, κυρίως για λιποτάκτες της Ένωσης. Ωστόσο, ο πιο διάσημος κρατούμενος εκεί ήταν ο Δρ. Σάμιουελ Μουντ (Samuel Mudd), ο οποίος καταδικάστηκε για συνωμοσία στη δολοφονία του Προέδρου Λίνκολν. Αφού πυροβόλησε τον Λίνκολν, ο Τζον Γουίλκς Μπουθ έφυγε αμέσως για το αγρόκτημα του Μουντ όπου έλαβε ιατρική βοήθεια γιατί κατά την διαφυγή του, έπεσε και έσπασε το πόδι του.


Το 1865, ο Δρ Μουντ καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και στάλθηκε στο απομακρυσμένο φρούριο. Δύο χρόνια αργότερα, ξέσπασε κίτρινος πυρετός στο φρούριο. Η επιδημία πήρε αρκετές ζωές, συμπεριλαμβανομένου και του γιατρού που είχε τοποθετηθεί στο φρούριο. Ο Μουντ συμφώνησε να γίνει αντικαταστάτης του και έτσι σώθηκαν πολλές ζωές. Οι στρατιώτες ζήτησαν την αποφυλάκισή του, κάτι που έγινε δεκτό από τον Πρόεδρος Άντριου Τζόνσον τέσσερα χρόνια μετά από την καταδίκη του.


Το 1874 το φρούριο εγκαταλείφθηκε από το στρατό. Τα τελευταία χρόνια χρησίμευσε ως σταθμός για κάρβουνο, από το 1888-1900 ως σταθμός καραντίνας, κατά την οποία περίοδο χρησιμοποιήθηκε και στον Ισπανό-αμερικανικό πόλεμο και, το 1935, έγινε από τον Πρόεδρο Ρούσβελτ Εθνικό Μνημείο. Σήμερα λειτουργεί ως μέρος του Εθνικού Πάρκου Dry Tortugas. Προσβάσιμο μόνο με πλοίο ή υδροπλάνο, το Dry Tortugas θεωρείται ένα από τα πιο απομακρυσμένα και λιγότερο επισκέψιμα εθνικά πάρκα της Αμερικής.


από: atlas obscura

Για δυο εβδομάδες το καλοκαίρι του 1969, ο Τσαρλς Μάνσον και η "Οικογένειά"του πραγματοποίησε τις πιο αδίστακτες, αφηνιασμένες δολοφονίες που είδαν ποτέ οι ΗΠΑ.

Τα πέντε μέρη της ιστορίας, από σήμερα, ένα κάθε μέρα

Οι "Manson Murders" -όπως είναι γνωστές οι δολοφονίες- του 1969, η σφαγή των ελίτ του Χόλιγουντ -στα κρεβάτια και στα σπίτια τους- από τους οπαδούς του cult ηγέτη Τσαρλς Μάνσον ήταν μια πολύ περίπλοκη κατάσταση. Αν μπορούσε να σφαγιαστεί -έγκυος 8,5 μηνών- το νέο αστέρι της βιομηχανίας του κινηματογράφου Σάρον Τέιτ, τότε όλα ήταν πιθανά.

Στις 9 Αυγούστου του 1969, ξεκίνησε η αστυνομική έρευνα στην 10050 Cielo Drive. Δεκάδες αξιωματικοί, ανακριτές και μέλη του Τύπου μπερδεύτηκαν με αυτό που είδαν.

Οι αρχικές θεωρίες της δολοφονίας βασίστηκαν στην κουλτούρα των ναρκωτικών της δεκαετίας, αν και οι δολοφονίες της Τέιτ και των φίλων της δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης ναρκωτικών που πήγε στραβά. Σύντομα, οι ερευνητές ανακάλυψαν μια πολύ πιο θλιβερή αλήθεια.

Οι οικογένειες ενημερώθηκαν αμέσως και ενώ ανακρίνονταν ύποπτοι, οι υπεύθυνοι ήταν ελεύθεροι, τριγυρίζοντας στο Λος Άντζελες και κυνηγώντας τα επόμενα θύματα τους.

Την ημέρα που η Σάρον Τέιτ και τέσσερις φίλοι της δολοφονήθηκαν, ο Μάνσον έστειλε τους πιστούς του -που είχε κάνει πλύση εγκεφάλου- στον Λένο και την Ρόζμαρι Λαμπιάνκα. Όμως, αυτήν την φορά, πήγε μαζί τους, ενοχλημένος με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από την δολοφονία της Τέιτ το προηγούμενο βράδυ.

Αν και πολλοί από τους υπεύθυνους συνελήφθησαν πριν από τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς, ο απόηχος των φρικιαστικών πράξεών τους αντηχούσε στους λόφους του Χόλιγουντ για τα επόμενα χρόνια. Ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά, οι δολοφονίες του 1969 έχουν ισχυρό αντίκτυπο στην αμερικάνικη κουλτούρα, την ψυχαγωγία και τη συλλογική μνήμη της χώρας.

Ο Μάνσον πριν από τις δολοφονίες


Ακόμη και όσοι δεν τον ξέρουν, ξέρουν ότι ο Μάνσον δεν σκότωσε ποτέ κανέναν. Αντ'αυτού, ο διαβόητος cult leader συγκέντρωσε πιστούς που θα πραγματοποιούσαν τις εκτελέσεις που ήθελε. Όμως, όντας ο εμβληματικός ηγέτης της "Οικογένειας Μάνσον", καταδικάστηκε σε θάνατο.

Πριν όμως από τις δολοφονίες του 1969, που θα τον έκαναν για πάντα τον απόλυτο κακό, ο Μάνσον ήταν απλώς ένας μικροεγκληματίας που είχε κάνει φυλακή για μικροκλοπές.

Ο Charles Milles Maddox γεννήθηκε στο Σινσινάτι του Οχάιο στις 12 Νοεμβρίου του 1934. Η μητέρα του, Κάθλιν (Kathleen), ήταν 16 χρονών όταν την εγκατέλειψε ο πατέρα του παιδιού της. Όταν η Κάθλιν είπε στον εραστή της, τον Colonel Walker Henderson Scott Sr. (Colonel σημαίνει συνταγματάρχης, αλλά αυτόν ήταν το όνομά του) ότι ήταν έγκυος, εκείνος της είπε ότι έπρεπε να φύγει σε μια στρατιωτική αποστολή. Η Κάθλιν χρειάστηκε μερικούς μήνες για να συνειδητοποιήσει ότι δε θα επέστρεφε ποτέ. Τον Αύγουστο του 1934, ενώ η Κάθλιν ήταν έγκυος στον Τσαρλς, παντρεύτηκε τον 25χρονο Ουίλιαμ Μάνσον (William Manson). Όμως, μετά από λιγότερο από τρία χρόνια χώρισαν και ο Ουίλιαμ κατηγόρησε την Κάθλιν για "βαριά παραμέληση καθήκοντος" -πιθανώς απιστία, μέθη και νυχτοπερπατήματα.

Όταν ο Τσαρλς ήταν 5 ετών, η μητέρα του καταδικάστηκε σε φυλάκιση επειδή λήστεψε, χτύπησε και άφησε ασυναίσθητο έναν άνδρα.


Με νέο επίθετο και μια πρόσφατα ανεπτυγμένη τάση για κλοπές, ο Μάνσον στάλθηκε σε καθολικό σχολείο. Οι προσπάθειές του να επιστρέψει στην πατρίδα του δεν ευόδωσαν λόγω της μητέρας του, που δεν ήταν ικανή, και επειδή δεν υπήρχε κανείς άλλος. Αυτό το πρώιμο τραύμα είχε πιθανώς μια δια βίου επίπτωση στον Μάνσον, ο οποίος βρέθηκε να ζει στους δρόμους και να διαπράττει τα πρώτα του μικροεγκλήματα. Το 1951 φυλακίστηκε για πρώτη φορά. Στα χρόνια που ακολούθησε, ήταν υπόδειγμα κρατούμενου που σπάνια προκαλούσε προβλήματα. Στις εκθέσεις τον περιέγραφαν ως έναν τύπο με "αξιοσημείωτο βαθμό απόρριψης, αστάθειας και ψυχικού τραύματος". Ήταν "απρόβλεπτος"και "ασφαλής μόνο υπό επίβλεψη", "πάλευε συνεχώς για αναγνώριση και να εξασφαλίσει ένα είδος αγάπης".


Το 1955, φάνηκε ότι πέτυχε την αγάπη καθώς παντρεύτηκε την 15χρονη νοσοκομειακή σερβιτόρα Ροζαλί Ζαν Ουίλις (Rosalie Jean Willis). Ο 20χρονος πρώην κατάδικος μετέφερε την έγκυο σύζυγό του στο Λος Άντζελες. Όμως, ξέχασε ότι η οδήγηση κλεμμένου αυτοκινήτου σε άλλη πολιτεία ήταν ομοσπονδιακό παράπτωμα. Για ακόμη μια φορά, βρέθηκε στην φυλακή -αλλά αυτή τη φορά, με μια έγκυο γυναίκα πίσω του. Εκείνη γέννησε τον πρώτο του γιο, τον Τσαρλς Μάνσον Νεότερο, ο οποίος ντρεπόταν τόσο πολύ για την κληρονομιά του που άλλαξε το όνομά του και τελικά, στα 37 του, αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Μέχρι το 1960, η φυλακή έγινε ουσιαστικά το δεύτερο σπίτι του Μάνσον. Η σύζυγός του τον χώρισε. Εκείνος ξαναπαντρεύτηκε και ξαναχώρισε. Όταν καταδικάστηκε σε 10ετή φυλάκιση σε ομοσπονδιακή φυλακή για πλαστογραφημένες επιταγές, άρχισε να διαμορφώνει τον χαρακτήρα που έμεινε για πάντα γνωστός στην ιστορία. Εκείνη την περίοδο, ενώ ήταν στην φυλακή, βυθίστηκε στις διδασκαλίες της Σαηεντολογίας, έμαθε να παίζει κιθάρα και αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει παγκοσμίως γνωστός μουσικός -όπως οι Beatles. Το πάθος του για την μουσική συνέβαλε στην πρόωρη αποφυλάκισή του -λόγω καλής συμπεριφοράς- στις 21 Μαρτίου του 1967. Μέχρι τότε, είχε αναπτύξει την ικανότητα να έλκει τους ανθρώπους να τον ακούν και να του δίνουν προσοχή, καθώς και την βαθιά πεποίθηση του ότι προοριζόταν για μεγάλα πράγματα. Δεν του πήρε πολύ να βρει αληθινούς πιστούς.

Η Οικογένεια Μάνσον


Η Οικογένεια Μάνσον (ή απλά, Οικογένεια) μπορεί να έμοιαζε μια κλασική ομάδα χίπις της Καλιφόρνιας, αλλά η ετερόκλητη ομάδα των οπαδών του απείχε πολύ από κάτι τέτοιο. Ο ειρηνικός και αγαπησιάρικος τρόπος ζωής τους είχε και μια δόση θανάτου και αίματος.

Όταν το 1967 αποφυλακίστηκε ο Μάνσον, συγκέντρωσε περίπου 100 οπαδούς -κυρίως νέες γυναίκες της μεσαίας τάξης- τους οποίους τράβηξαν οι ριζοσπαστικές απόψεις του για ελεύθερο σεξ και ψυχεδελικά ναρκωτικά. Πιθανότατα, η σχέση του με τα παραισθησιογόνα να έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση των μυαλών των μελών της Οικογένεια όπως ήθελε αυτός. Το LSD, το αγαπημένο ναρκωτικό της Οικογένειας, δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο ως ψυχεδελικό, αλλά χρησιμοποιήθηκε και από την αμερικανική κυβέρνηση για πειράματα mind control (ελέγχου του νου).

Αρχικά, η Οικογένεια μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά -και αφού πέρασαν το καλοκαίρι του 1968 με τον Dennis Wilson των Beach Boys- εγκαταστάθηκε σε ένα ράντσο που ανήκει στον George Spahn στην Death Valley του Σαν Φρανσίσκο. Το ράντσο έγινε το de facto συγκρότημά τους, ένας χώρος που μαζεύονταν για τοξικά ταξίδια, ομαδικό σεξ και τους μονόλογους του Μάνσον για έναν επικείμενο φυλετικό πόλεμο. Ανάμεσα στην ομάδα των νεαρών οπαδών του υπήρχε και μια ομάδα αυστηρά αφοσιωμένων γυναικών που πίστευαν σοβαρά τους ισχυρισμούς του ότι ήταν η δεύτερη έλευση του Ιησού. Η προφητεία του για έναν επικείμενο φυλετικό πόλεμο δεν αμφισβητήθηκε από καμία τους.

Δεν ήταν όμως μόνο τα ναρκωτικά που διαμόρφωσαν τον Μάνσον ή έκαναν τους οπαδούς του πιστούς δολοφόνους. Ο Μάνσον είχε εμμονή με το τραγούδι των Beatles "Helter Skelter", το οποίο έγινε μια υπνωτιστική μάντρα για την ομάδα, καθώς και σλόγκαν για την υποτιθέμενη θεϊκή αποστολή τους. Η Susan Atkins, η Patricia Krenwinkel, η Linda Kasabian και η Leslie Van Houten ήταν μεταξύ αυτών των μελών και όλες συνέβαλαν στις δολοφονίες των Τέιτ-Λαμπιάνκα ένα χρόνο αργότερα.


Πριν από τον φόνο της Τέιτ


Η φριχτή σφαγή της Σάρον Τέιτ -και του αγέννητου μωρού της- συνοψίζει την δολοφονική αποστολή του Μάνσον. Αν και την επόμενη ημέρα δολοφονήθηκαν ακόμη δύο άτομα, η φρίκη και η αναγνωρισιμότητα της Τέιτ επισκίασαν όλους τους άλλους.

Η Τέιτ είχε γνωρίσει τον Ρομάν Πολάνσκι σε ένα πάρτι πριν από μερικά χρόνια. Ο επιζών του Ολοκαυτώματος σκηνοθέτης φλέρταρε το ανερχόμενο αστέρι του Χόλιγουντ κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους στο The Fearless Vampire Killers. Εκείνη έβγαινε με τον hairstylist Jay Sebring από το 1964, αλλά, όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα της ταινίας, του είπε ότι ήταν ερωτευμένη με τον Πολάνσκι και παρέμειναν φίλοι. Σύντομα, ο Πολάνσκι καταπιάστηκε με την ταινία του, το Μωρό της Ρόζμαρι. Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 1967 και στις 20 Ιανουαρίου του 1968 ο Πολάνσκι και η Τέιτ παντρεύτηκαν στο Λονδίνο. Τον Ιούνιο, νοίκιασαν ένα σπίτι στο Λος Άντζελες και προσέλαβαν την Winifred Chapman -η οποία ήταν η πρώτη που θα έβρισκε την Τέιτ μέσα στα αίματα- για οικονόμο. Τον Φεβρουάριο του 1969, οι δυο τους -με την Τέιτ ήδη έγκυο στο πρώτο τους παιδί- μετακόμισαν στο νέο τους σπίτι. Δεν γνώριζαν ότι ο Μάνσον είχε ήδη επισκεφτεί το σπίτι τους. Η σχέση του Μάνσον με το σπίτι ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1968, όταν ο ντράμερ των Beach Boys, Ντένις Ουίλσον, μάζεψε από το δρόμο κάποιους που έκαναν ωτοστόπ. Ήταν μέλη της Οικογένειας. Οι Ουίλσον και Μάνσον έγιναν γρήγορα φίλοι. Ο Ουίλσον γνώρισε τον Μάνσον στον φίλο του Τέρι Μέλχερ, τον επιτυχημένο παραγωγό μουσικής και γιο της ηθοποιού Ντόρις Ντέι. Ο Μάνσον σκέφτηκε ότι ο Μέλχερ μπορούσε να είναι το εισιτήριό του για την μουσική. Ήταν παρών όταν ο Ουίλσον πήρε τον Μέλχερ από το σπίτι που νοίκιαζε με την ηθοποιό Κάντις Μπέργκεν, το σπίτι στην 10050 Cielo Drive.


Ο Μάνσον δεν ξέχασε ποτέ την διεύθυνση. Στις 23 Μαρτίου του 1969, επέστρεψε στο σπίτι αναζητώντας τον Μέλχερ. Αντ'αυτού, βρήκε τον ιδιοκτήτη του σπιτιού, Rudolph Altobelli, ο οποίος του είπε ότι ο Μέλχερ είχε μετακομίσει. Σύμφωνα με τον Altobelli, η Τέιτ βγήκε στην πόρτα για να δει τι συνέβαινε. Τότε την είδε ο Μάνσον και εκείνη εκείνον. Δεν είχε ιδέα ότι λίγους μήνες αργότερα, ο Μάνσον θα οργάνωνε την δολοφονία της.

Οι δολοφονίες Τέιτ


Μήνες αργότερα, με το καλοκαίρι να πλησιάζει στο τέλος του, με την Τέιτ μόνη της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της και τον Πολάνσκι να βρίσκεται στο Λονδίνο για τα γυρίσματα του The Day of the Dolphin, η ηθοποιός φρόντιζε να έχει κόσμο στο σπίτι. Ο Altobelli είχε προσλάβει τον William Garretson ως υπεύθυνος του σπιτιού. Ο Garretson έμενε στον ξενώνα, ενώ η Τέιτ, η κληρονόμος της εταιρίας καφέ Abigail Folger και ο φίλος της Wojciech Frykowski -γνωστός ως Voytek- έμεναν με την ηθοποιό στο κεντρικό κτήριο. Τη νύχτα της 8ης Αυγούστου του 1969, ακόμη δύο άνθρωποι είχαν την ατυχία να είναι παρόντες. Ο ένας ήταν ο 18χρονος Steven Parent, που είχε πάει στο σπίτι για να δει αν ο Garretson ήθελε να αγοράσει τον εξοπλισμό ήχου του. Ο άλλος ήταν ο πρώην φίλος της Τέιτ, ο Sebring, που είχε πάει για να φάει μαζί τους εκείνο το βράδυ. Θα πήγαινε και ο φίλος του Sebring και παραγωγός μουσικής Quincy Jones, αλλά τελικά δεν πήγε.

Εκείνο το βράδυ, πέντε άνθρωποι -μαζί με το αγέννητο μωρό της Τέιτ- δολοφονήθηκαν βίαια. Μόνο ο Garretson γλύτωσε καθώς ήταν στον ξενώνα και δεν ήξερε τι συνέβαινε στο κεντρικό κτήριο.

Στις 8 Αυγούστου, ο Μάνσον διέταξε τον Τσαρλς Τεξ Ουάτσον (Charles "Tex" Watson), την Σούζαν Άτκινς (Susan Atkins), την Πατρίσια Κρενουινκελ (Patricia Krenwinkel) και την Λίντα Κασάμπιαν (Linda Kasabian) να μπουν στο σπίτι και να τους σκοτώσουν όλους. Κάποιοι λένε ότι τους δόθηκε η εντολή να "καταστρέψουν εντελώς όλους στο σπίτι, όσο πιο φρικτά μπορούσαν". Μόλις δύο εβδομάδες νωρίτερα, ο Μάνσον είχε κόψει το πρόσωπο του μουσικού Γκάρυ Χίνμαν (Gary Hinman) με ένα κατάνα. Οι οπαδοί του έραψαν τις πληγές του Χίνμαν με οδοντικό νήμα και τον βασάνιζαν επί τρεις ημέρες, πριν να τον πνίξουν με ένα μαξιλάρι, εναλλάξ. Ο Μάνσον θέλησε οι δολοφονίες στην 10050 Cielo Drive να είναι ακόμα πιο μακάβριες.

"Κάντε μια πραγματικά όμορφη δολοφονία,"είπε, "Και πάρτε όλα τους τα χρήματά".


Ο 18χρονος Parent ήταν ο πρώτος που δολοφονήθηκε. Αφού οι δολοφόνοι αναρριχήθηκαν στους τηλεφωνικούς στύλους και έκοψαν τις τηλεφωνικές γραμμές, βρήκαν τον Parent στο αυτοκίνητό του. Ο Ουάτσον τον πυροβόλησε τέσσερις φορές και τον έκοψε με ένα μαχαίρι. Η Κασάμπιαν έμεινε τσιλιαδόρος στην μπροστινή είσοδο και οι υπόλοιποι μπήκαν μέσα.

Ο Frykowski ξύπνησε στον καναπέ στο σαλόνι όταν ο Ουάτσον ψιθύρισε στο αυτί της φίλης του και τον κλώτσησε στο κεφάλι. Έντρομος ρώτησε τι ήθελε στο σπίτι, για να λάβει την πιο τρομακτική απάντηση που περίμενε:

"Είμαι ο διάβολος και είμαι εδώ για να κάνω διαβολικά πράγματα".

Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ήταν χάος.


Η Οικογένεια, με επικεφαλής τον Ουάτσον, τους μάζεψε όλους στο σαλόνι. Χτύπησαν τον Frykowski, τον μαχαίρωναν 51 φορές και -όταν βγήκε τρέχοντας έξω φωνάζοντας για βοήθεια- τον πυροβόλησαν δύο φορές. Τον Sebring τον μαχαίρωσαν 7 φορές και τον πυροβόλησαν μια. Την Folger την μαχαίρωσαν 28 φορές. Η Τέιτ ικέτευσε την Οικογένεια να την αφήσει να ζήσει λόγω του μωρού της -απείχε μόλις δύο εβδομάδες πριν την γέννα. Αντ'αυτού, την μαχαίρωσαν 16 φορές. Πέντε από τις πληγές της ήταν αρκετά θανάσιμες, αλλά η Οικογένεια ήθελε να κάνει αυτές τις δολοφονίες όσο "πιο φρικτές"μπορούσε.

Το επόμενο πρωί, ο κόσμος θα ανακάλυπτε την φρίκη. Εν τω μεταξύ, ο Μάνσον έστειλε τους δολοφόνους του να σκοτώσουν ακόμη δύο ανθρώπους, τον Λένο και την Ρόζμαρι Λαμπιάνκα.

Οι δολοφονίες των Λαμπιάνκα


Το ζεύγος Λαμπιάνκα ήταν επιτυχημένοι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και επέστρεφαν στο Λος Άντζελες μετά από ένα ταξίδι. Μαζί τους ήταν η 21χρονη Suzanne Struthers, κόρη της Ρόζμαρι από προηγούμενο γάμο. Ο 16χρονος αδελφός της, Frank, δεν είχε γυρίσει μαζί τους.

Μέχρι τη στιγμή που οι Λαμπιάνκα βγήκαν στο δρόμο, οι ειδήσεις για τις φρικιαστικές δολοφονίες στην Cielo Drive ήταν ήδη στα ΜΜΕ. Σε όλη την διαδρομή, η οικογένεια άκουγε τα νέα και, πριν φτάσουν στο σπίτι τους, άφησαν την Suzanne στο δικό της.

Σύμφωνα με τον Vincent Bugliosi, τον δημόσιο κατήγορο στις δίκες Μάνσον και συγγραφέα του "Helter Skelter: The True Story of the Manson Murders", αργότερα η Suzanne θυμήθηκε ότι, λίγες εβδομάδες πριν από το συμβάν, η μητέρα της είχε πει σε έναν φίλο:

"Κάποιος μπαίνει στο σπίτι μας ενώ λείπουμε. Λείπουν πράγματα και τα σκυλιά είναι έξω από το σπίτι, ενώ πρέπει να είναι μέσα".


Όταν ο Frank Struthers γύρισε το επόμενο βράδυ στις 8:30 μ.μ., παρατήρησε ότι το ταχύπλοο του πατριού του ήταν ακόμα στο τρέιλερ στο αυτοκίνητο. Ήταν κάτι το ασυνήθιστο γιατί ο Λένο δεν ήθελε να αφήνει το σκάφος έξω τη νύχτα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Πρόσεξε ότι όλες τις κουρτίνες του σπιτιού ήταν κλειστές και το φως στην κουζίνα ήταν ανοιχτό. Όταν χτύπησε την πόρτα και φώναξε δεν απάντησε κανείς. Πλέον φοβόταν να μπει μέσα και πήγε να πάριε ένα τηλέφωνο. Δεν έλαβε καμία απάντηση, οπότε τηλεφώνησε στην αδερφή του. Μαζί με τον φίλο της, Joe Dorgan, οι τρεις τους πήγαν στο σπίτι στην 3301 Waverly Drive. Η Ρόζμαρι πάντα άφηνε κλειδιά στο αυτοκίνητό της. Τα βρήκαν και μπήκαν στο σπίτι.

Ο Λένο Λαμπιανκά ήταν ανάσκελα στο πάτωμα, ανάμεσα στον καναπέ και μια καρέκλα, με ένα μαξιλάρι στο πρόσωπό του. Υπήρχε ένα κορδόνι γύρω από το λαιμό του, οι πιτζάμες του ήταν σχισμένες και είχε κάτι καρφωμένο στο στομάχι του. Αμέσως κατάλαβαν ότι ήταν νεκρός. Ο Dorgan πήγε να τηλεφωνίσει από την κουζίνα στην αστυνομία, αλλά τελικά δεν το έκανε γιατί δεν ήθελε να αλλοιώσει τα αποδεικτικά στοιχεία. Πήγαν στο σπίτι ενός γείτονα και κάλεσαν την αστυνομία.

Ενώ οι αρχές είχαν εμπλακεί με τις δολοφονίες Τέιτ, η έρευνά πλέον θα γινόταν πολύ παράξενη.

Ερευνώντας τις δολοφονίες Τέιτ


Όταν έφτασε η οικονόμος Winifred Chapman στην 10050 Cielo Drive, φαινόταν απλά σαν μια ακόμη μέρα στο σπίτι. Όμως, βρήκε το μέρος καλυμμένο στο αίμα. Όταν είδε το πρώτο σώμα, έτρεξε στο σπίτι ενός γείτονα και κάλεσαν την αστυνομία. Ήταν 8:33 π.μ.

Οι πρώτοι αστυνομικοί που έφτασαν -οι DeRosa, Whisenhunt και Burbridge- ήταν οι πρώτοι που ερεύνησαν σωστά το σπίτι και τα θύματα. Η Τέιτ είχε ένα νάιλον σχοινί γύρω από το λαιμό της, το οποίο έπεφτε πάνω από ένα δοκάρι. Το άλλο άκρο του ήταν δεμένο γύρω από το λαιμό του πρώην φίλου της, του Sebring.

Η λέξη "PIG" (γουρούνι) ήταν γραμμένη με αίμα στην μπροστά πόρτα.

Δεν έλεγξαν τον σφυγμό κανενός από τα θύματα. Η σκηνή ήταν τόσο τρομακτική που οι αστυνομικοί δεν χρειαζόταν να το κάνουν. Βρήκαν τον Garretson και αμέσως τον αφόπλισαν. Εκείνος όμως δεν είχε ιδέα τι είχε συμβεί. Ήταν ξυπνητός όλη τη νύχτα, ακούγοντας μουσική στον ξενώνα. Χωρίς τραύματα, ήταν ύποπτος, οπότε τον πήγαν για ανάκριση. Οι απαντήσεις του -το αποτέλεσμα μιας νύχτας χωρίς ύπνο και του ψυχολογικού σοκ από ότι είχε συμβεί- τον έκαναν να φαίνεται ακόμα πιο ύποπτος στην αστυνομία. Αν και η εξέταση με ανιχνευτή ψεύδους που ακολούθησε δεν ήταν αποδεικτικό στοιχείο, εκείνος την πέρασε με επιτυχία και η αστυνομία προχώρησε σε άλλους ύποπτους. Οι πρώτες ώρες της έρευνας επικεντρώθηκαν σε θεωρίες περί συμφωνίας ναρκωτικών που δεν πήγε καλά ή κάποιο πάρτι με ναρκωτικά που εξελίχτηκε βίαια. Όντως, η αστυνομία βρήκε χασίς, MDMA, μαριχουάνα και κοκαΐνη στο σπίτι και στην Porsche του Sebring, αλλά η βία των δολοφονιών οδήγησε την αστυνομία στο να εγκαταλείψει γρήγορα τις αρχικές θεωρίες.


Ο μάνατζερ του Πολάνσκι, William Tennant, έπαιζε τένις όταν δέχτηκε ένα τηλεφώνημα. Η έγκυος σύζυγος του φίλου του είχε σφαγιαστεί. Αμέσως πήγε στο σπίτι για να ταυτοποιήσει τα σώματα. Ο Tennant δεν είχε ιδέα ποιος ήταν ο Parent, αλλά αναγνώρισε τους Τέιτ, Frykowski και Sebring. Είχε έρθει η ώρα ο Tennant να ενημερώσει τον φίλο του για το τι είχε συμβεί. Του είπε ότι η σύζυγός του είχε δολοφονηθεί και ότι το μωρό τους είχε πεθάνει. Ο Πολάνσκι επέστρεψε στις ΗΠΑ και πήγε σε ξενοδοχείο υπό την επίβλεψη γιατρού. Η αστυνομία του έκανε μερικές ερωτήσεις, αλλά τον άφησε στην ησυχία του. Αργότερα, έκανε μια σύντομη δήλωση στον Τύπο και εμφανίστηκε σε μια -παράξενη- φωτογράφηση του περιοδικού LIFE, μπροστά από την αιματοβαμμένη πόρτα και στο σαλόνι του σπιτιού όπου είχε σφαγιαστεί η οικογένειά του.

Η σκηνή των δολοφονιών των Λαμπιάνκα


Η Οικογένεια προσπάθησε να είναι "φρικτή"και με τους Λαμπιάνκα. Αυτήν την φορά όμως ήταν ακόμα περισσότερο. Ένιωθαν ότι οι δολοφονίες Τέιτ δεν είχαν προκαλέσει αρκετό "πανικό". Όχι στο Λος Άντζελες ή στα ΜΜΕ, αλλά στα ίδια τα θύματα.

Σε μια ακρόαση, ο Leslie Van Houten εξήγησε ότι ο Ουάτσον και ο ίδιος ο Μάνσον μπήκαν στο σπίτι των Λαμπιάνκα και έδεσαν το ζευγάρι.

"Ο Τεξ είπε στην Πατ και σε μένα να πάμε στην κουζίνα και να πάρουμε μαχαίρια. Πήγαμε την κα Λαμπιάνκα στην κρεβατοκάμαρα και της βάλαμε μια μαξιλαροθήκη στο κεφάλι. Στριφογύρισα το καλώδιο της λάμπας γύρω από το κεφάλι της για να κρατήσει την μαξιλαροθήκη. Την κρατούσα ακίνητη".

Όταν η Ρόζμαρι άκουσε τις κραυγές του συζύγου της και τον φώναξε, οι Van Houten και Krenwinkel την σκότωσαν. Σύμφωνα με την The Toronto Sun, το 1994 η Van Houten το παραδέχτηκε. "Μπήκα μέσα και η κα Λαμπιάνκα ήταν στο πάτωμα και την μαχαίρωσα. Στο κάτω μέρος της πλάτης της, περίπου 16 φορές".

Οι αστυνομικοί βρήκαν τον Λένο στο πάτωμα του καθιστικού, με μια αιματοβαμμένη μαξιλαροθήκη στο κεφάλι του, ένα καλώδιο γύρω από το λαιμό του και τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του με δερμάτινο λουρί. Η Ρόζμαρι βρέθηκε στο πάτωμα της κρεβατοκάμαρας με το φόρεμά της σηκωμένο πάνω από κεφάλι της, εκθέτοντας το γυμνό της σώμα. Το τεντωμένο καλώδιο μεταξύ του λαιμού της και της λάμπας έδειχνε ότι είχε προσπαθήσει να ξεφύγει.

Η Οικογένεια Μάνσον μετά από τις δολοφονίες


Σχεδόν κάθε μέλος της Οικογένειας που συμμετέχει στις δολοφονίες -μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο Μάνσον- καταδικάστηκε αρχικά σε θάνατο. Όμως, το 1971, η πολιτεία της Καλιφόρνια μετέτρεψε την ποινή σε ισόβια.

Η Van Houten ήταν μόλις 19 χρονών όταν βοήθησε στην δολοφονία της Ρόζμαρι Λαμπιάνκα. Ήταν η βασίλισσα του σχολείου. Μέχρι σήμερα, η συμμετοχή της στις δολοφονίες Λαμπιάνκα συνεχίζει να προκαλεί συζητήσεις στο κατά πόσο ήταν κύρια του εαυτού της κατά τις δολοφονίες. Το 2016, μετά από πρόταση για αποφυλάκιση της -τότε- 66χρονης γυναίκας, ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια αρνήθηκε. Τον Ιανουάριο του 2019, η επιτροπή αποφυλακίσεων πρότεινε ξανά την αποφυλάκισή της, αλλά και ο νέος κυβερνήτης αρνήθηκε.

Η Άτκινς διαγνώστηκε με καρκίνο του εγκεφάλου και πέθανε στη φυλακή το 2009.

Ο Μάνσον πέθανε το 2017 στα 83 του.

Οι Van Houten, Ουάτσον και Krenwinkel παραμένουν φυλακισμένοι. Η Krenwinkel είναι η μεγαλύτερη ηλικιακά κρατούμενη στην ιστορία της Καλιφόρνια.

Η Lynette "Squeaky" Fromme -ένα μέλος της Οικογένειας που δε συμμετείχε στις δολοφονίες αλλά υποστήριξε τον Μάνσον και τους άλλους στη δίκη- είναι ελεύθερη. Η Fromme, η οποία γνώρισε τον Μάνσον στην Venice Beach, προσπάθησε αργότερα να δολοφονήσει τον 38ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ. Φυλακίστηκε και αποφυλακίστηκε το 2009.

Η Κασάμπιαν, η τσιλιαδόρος κατά τη διάρκεια των δολοφονιών Tέιτ, ήταν βασικός μάρτυρας της δίωξης. Ενώ η Οικογένεια αποκαλούσε τον Μάνσον "φιγούρα σαν τον Ιησού Χριστό", εκείνη τον αποκαλούσε "Διάβολο".

"Αμφιβάλλω αν θα είχαμε καταδικάσει τον Μάνσον χωρίς αυτήν", δήλωσε ο δημόσιος κατήγορος.

από: ati

Μισό αιώνα μετά από τις δολοφονίες Tέιτ-Λαμπιάνκα που σόκαραν τις ΗΠΑ, ο Τσαρλς Μάνσον παραμένει ένας από τους πιο ψυχρούς ανθρώπους στην ιστορία του αμερικάνικου εγκλήματος. Οι δολοφονίες έχουν περάσει εδώ και πολύ καιρό στην ιστορία ως μερικές από τις πιο ανατριχιαστικές όλων των εποχών, με τον ίδιο τον Μάνσον να θεωρείται ως μία από τις πιο ανατριχιαστικές μορφές στην εγκληματική σφαίρα των ΗΠΑ.

Εδώτο πρώτο μέρος και ακολουθούν τα υπόλοιπα τρία, ένα κάθε μέρα

Όμως, το φως που έπεσε πάνω του στο πέρασμα των δεκαετιών έχει θολώσει τις γραμμές μεταξύ του ανθρώπου και του μύθου, αφήνοντας μας να αναρωτηθούμε τι είναι γεγονός και τι μυθοπλασία σε αυτόν; Όσα θα δείτε στη συνέχεια ξεκαθαρίζουν και ρίχνουν φως σε αυτόν τον τρομακτικό, αλλά και συναρπαστικό, άνθρωπο.

Σκληρή και ασυνήθιστη ανατροφή


Ο Charles Milles Manson γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1934 στο Σινσινάτι του Οχάιο. Ήταν ο νόθος γιος της Κάθλιν Μάντοξ (Kathleen Maddox) και ενός ντόπιου εργάτη, του Colonel Walker Henderson Scott. Όταν γεννήθηκε, η μητέρα του δεν του έδωσε όνομα και το νοσοκομείο τον έγραψε ως "No Name Maddox". Αργότερα πήρε το επίθετο Μάνσον από τον πατριό του, William Eugene Manson, ο οποίος παντρεύτηκε τη μητέρα του λίγο πριν από τη γέννησή του. Ο γάμος ήταν βραχύβιος, καθώς ο πατριός του επικαλέστηκε ως λόγους διαζυγίου το ότι η μητέρα του είχε θέμα με το αλκοόλ, αλλά και την "βαριά παραμέληση καθήκοντος". Ο Τσαρλς μεγάλωσε σε ένα ασταθές περιβάλλον, καθώς η μητέρα του συνέχισε να πίνει και να κλέβει.


Στα 5 του, η μητέρα του και ο θείος του συνελήφθησαν επειδή έκαναν μια ψεύτικη ληστεία, χρησιμοποιώντας ένα μπουκάλι κέτσαπ που προσποιήθηκαν ότι ήταν όπλο. Πριν τους πιάσει η τοπική αστυνομία, έφυγαν με ένα αυτοκίνητο και 27 δολάρια. Όταν η μητέρα και ο θείος του φυλακίστηκαν, η θεία του Glenna και ο θείος του Bill ανέλαβαν τον Τσαρλς. Σύμφωνα με την ξάδερφή του, Jo Ann, ως παιδί ήταν γοητευτικός αλλά και τυραννικός, έλεγε συνεχώς ψέμματα και έκλεβε, και μερικές φορές έδειχνε σημάδια βίαιης -η ίδια ισχυρίστηκε ότι προσπάθησε να της επιτεθεί με δρεπάνι σε πολλές περιπτώσεις. Όμως, άλλες φορές, έπαιρνε κάποιο όργανο και έψελνε όμορφους ύμνους.


Στα 12 του, ο Μάνσον διέπραξε το πρώτο του αξιοσημείωτο έγκλημα, κλέβοντας χρήματα από ένα παντοπωλείο. Ήταν η πρώτη από τις πολλές διαρρήξεις που διέπραξε. Μετά, έκλεψε αυτοκίνητα και περνούσε σε άλλες πολιτείες, ένα ομοσπονδιακό έγκλημα που πραγματοποίησε για πρώτη φορά στα 16 του. Εν τω μεταξύ, είχε κλέψει ταχυδρομικές επιταγές, είχε δώσει πλαστές επιταγές, είχε ληστέψει πόρνες με τις οποίες έβγαινε -όπως η Leona "Candy" Stevens, που τελικά παντρεύτηκε (η δεύτερη σύζυγός του μετά την Rosalie Jean Willis).


Μετά από αυτά τα εγκλήματα, έκανε αρκετά χρόνια σε φυλακή στην Καλιφόρνια επειδή, το 1959, παραβίασε την αναστολή του προσπαθώντας να εξαργυρώσει μια πλαστογραφημένη κυβερνητική επιταγή. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η φυλάκισή του τού έδωσε μια αίσθηση σταθερότητας και ότι κάπου ανήκε, κάτι που δεν είχε νιώσει ποτέ όσο ήταν ελεύθερος.


Ανάμεσα σε όλες τις δραστηριότητες της φυλακής και τις λέσχες που συμμετείχε, έμαθε να παίζει κιθάρα. Έτσι ξεκίνησε η εμμονή του με τη μουσική.


Άρχισε να ακούει τους Beatles και γρήγορα απέκτησε εμμονή μαζί τους. Μάλιστα, πίστευε ότι, αν του δινόταν η ευκαιρία, το ταλέντο του στη μουσική θα μπορούσε να τον κάνει μεγαλύτερο από τους Beatles.


Η Οικογένεια Μάνσον


Το 1968, ένα χρόνο μετά από την αποφυλάκισή του, άνοιξε ένα κατάστημα στην Καλιφόρνια και άρχισε να δημιουργεί αυτό που τελικά θα θεωρηθεί ως η κουλτούρα του, η Οικογένεια Μάνσον. Η ασυνήθιστη γοητεία του και το ότι ήταν πειστικός, αν και ανούσιος ομιλητής, βοήθησε στο να προσελκύσει γύρω του νέους, μοναχικούς ανθρώπους, που είχαν φύγει από το σπίτι τους.

Όπως ποιητικά το έθεσε κάποτε ο ίδιος σε έναν φίλο του στην φυλακή, "Είμαι πολύ θετική δύναμη ... συλλέγω τα αρνητικά".

Πολλοί από τους οπαδούς του ήταν νέες, λευκές, της μεσαίας τάξης, μορφωμένες γυναίκες, πολλές από τις οποίες είτε βαριούνταν είτε είχαν απομονωθεί από τις πραγματικές τους οικογένειες. Έτσι γεννήθηκε η Οικογένεια Μάνσον.

Αργότερα, οι οπαδοί του ισχυρίστηκαν ότι κρεμόντουσαν από την κάθε του λέξη και έκαναν ό, τι τους έλεγε. Διέταξε τις γυναίκες να κάνουν δουλειές του σπιτιού, τις έπεισε να κάνουν σεξουαλικές πράξεις η μια στην άλλη και τους έδειξε πώς να χώνονται σε κάδους σκουπιδιών για να ζουν ως παράσιτα. Μια από τις πρώτες εκτός φυλακής οπαδούς του ήταν η Mary Brunner, η οποία αργότερα γέννησε ένα αγόρι το οποίο πήρε το όνομα του πατέρα του, Charles Luther Manson.


Συχνά, έκανε κηρύγματα στην ομάδα του και έλεγε για έναν επικείμενο πόλεμο μεταξύ λευκών και μαύρων, που πίστευε ότι θα ξεσπάσει σύντομα. Τους έλεγε ότι θα υπάρξει αιματοχυσία μεταξύ των φυλών, ενώ η Οικογένειά τους θα κρυβόταν υπογείως μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος. Μετά, η Οικογένεια θα εμφανιζόταν ως σωτήρες της μαύρης φυλής που θα κέρδιζε τον πόλεμο. Ο Μάνσον ονόμασε την τρελή προφητεία του από το τραγούδι των Beatles, "Helter Skelter".

Εν τω μεταξύ, η πειθώ του και το μουσικό του ταλέντο κατάφεραν να τον κάνουν να συναναστρέφεται με ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας του Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένου του Ντένις Ουίλσον των Beach Boys. Μάλιστα, για αρκετούς μήνες, η κουλτούρα του μεταφέρθηκε στο σπίτι του Ουίλσον στην Sunset Boulevard, κάτι που του κόστισε περίπου 100.000 δολάρια σε φαγητό, ιατρικούς λογαριασμούς και επισκευές λόγω ζημιών που προκλήθηκαν στο σπίτι. Ο Μάνσον ζήτησε χρήματα από τον Ουίλσον -ενώ του είχε διαλύσει το αυτοκίνητο, είχε πάρει διάφορα από τα υπάρχοντά του (συμπεριλαμβανομένου και ενός χρυσού δίσκου των Beach Boys) και τον έπεισε να πάει μέλη της Οικογένειας σε γιατρούς στο Beverly Hills. Τα μέλη της Οικογένειας, ενώ έμεναν στο σπίτι του Ουίλσον έκαναν πάρτι, έπαιρναν ναρκωτικά (κυρίως LSD) και έκαναν αχαλίνωτο σεξ. Παρ'όλα αυτά, ο Μάνσον εξακολουθούσε να αρέσει στον Ουίλσον, ο οποίος προσπάθησε να προσελκύσει διάφορους -συμπεριλαμβανομένου του παραγωγού Terry Melcher- να ακούσουν την μουσική του Μάνσον. Αν και κανείς δεν αμφέβαλε ότι είχε ταλέντο, ο Μάνσον -που είχε διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια- ήταν διανοητικά πολύ ασταθής για να δημιουργήσει οποιεσδήποτε επαγγελματικές σχέσεις στον κλάδο που θα του επέτρεπε να φτιάξει καριέρα. Μάλιστα, κάποτε τράβηξε μαχαίρι στην ομάδα του Melcher που προσπάθησε να τον εκπαιδεύσει στο στούντιο και του έκανε άσχημη κριτική για τη μουσική του. Όμως, ακόμα κι αν δεν τα κατάφερε ο ίδιος στη μουσική με το όνομά του, οι συνθέσεις του τα κατάφεραν. Ο Ουίλσον πήρε το "Cease To Exist"του Μάνσον, άλλαξε τους στίχους και δημιούργησε το τραγούδι των Beach Boys "Never Learn To Love". Τελικά, όταν ο Ουίλσον πνίγηκε από το μεθύσι το 1983, ο Μάνσον πίστευε ότι ήταν κάρμα, "Ο Ντένις σκοτώθηκε από τη σκιά μου επειδή πήρε τη μουσική μου και άλλαξε τα λόγια της ψυχής μου".


Σύμφωνα με τον Vincent Bugliosi, τον δημόσιο κατήγορο του Μάνσον, η εμμονή του με τη μουσική και η έλλειψη επιτυχίας συνέβαλαν στις δολοφονίες του 1969 που τον έκαναν διαβόητο. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Μάνσον είχε εμμονή με τους πλούσιους και τους δικτυωμένους που τον περιφρόνησαν, τους αποκαλούσε "γουρούνια"και αποφάσισε ότι έπρεπε να υποφέρουν και να πεθάνουν.

Οι δολοφονίες Τέιτ-Λαμπιάνκα


Τον Αύγουστο του 1969, ο Μάνσον κάλεσε τους οπαδούς του και τους ανακοίνωσε ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το "Helter Skelter". Έστειλε τους πιο αξιόπιστους θιασώτες του -τους Susan Atkins, Patricia Krenwinkel, Linda Kasabian και Charles "Tex" Watson- να διαπράξουν ανθρωποκτονίες κατά της πλούσιας ελίτ του Χόλιγουντ και να προσπαθήσουν να δείξουν σαν υπαίτιους των δολοφονιών μαύρους, ξεκινώντας έτσι τον πόλεμο των φυλών που πίστευε ότι πλησίαζε.

Το πρώτο μέρος που έστειλε τους εκδικητές του, σύμφωνα με τον κατήγορο, ήταν μια έπαυλη στο Benedict Canyon στην 10050 Cielo Drive, όπου πίστευε ότι έμενε ο Melcher -αν και άλλα στοιχεία δείχνουν ότι ο Μάνσον γνώριζε ήδη ότι ο Melcher είχε μετακομίσει.


Όταν τη νύχτα της 8ης Αυγούστου, η Οικογένεια πήγε στο σπίτι, χτύπησε, κακοποίησε, μαχαίρωσε και πυροβόλησε όλους όσους ήταν εκεί, σκοτώνοντας την ηθοποιό Σάρον Τέιτ, τον κομμωτή Jay Sebring, την κληρονόμο της Folgers Coffee Company, Abigail Folger, και τον συγγραφέα Wojciech Frykowski. Επίσης, σκότωσαν τον 18χρονο Steven Parent, ο οποίος απλά είχε επισκεφτεί τον οικονόμο της έπαυλης. Όταν η Atkins σταμάτησε να μαχαιρώνει το άψυχο σώμα της εγκύου Τέιτ, έγραψε με το αίμα της την λέξη "ΓΟΥΡΟΥΝΙ"στην μπροστινή πόρτα του σπιτιού, μια αναφορά που έπρεπε να οδηγήσει την αστυνομία στους Μαύρους Πάνθηρες.

Την επόμενη νύχτα, η ομάδα διέπραξε και άλλες δολοφονίες, κατόπιν αιτήματος του Μάνσον και πάλι, σύμφωνα με κάποιους ισχυρισμούς. Αυτήν την φορά, πήγε μαζί τους και η Leslie Van Houten και τους βοήθησε στις δολοφονίες των ιδιοκτητών επιχειρήσεων του Λος Άντζελες Leno και Rosemary LaBianca, στο σπίτι τους. Στη συνέχεια, σε μια κίνηση παρόμοια με εκείνη της προηγούμενης νύχτας, η Οικογένεια έγραψε με αίμα "ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ"στον τοίχο. Αυτήν την φορά όμως, πρόσθεσαν και το μήνυμα "HEALTER SKELTER", ένα ορθογραφικό λάθος του φυλετικού πολέμου που κήρυττε ο Μάνσον.


Τελικά, μετά από τέσσερις μήνες, η αστυνομία συνέδεσε τις δολοφονίες με την Οικογένεια Μάνσον, που ζούσε στο Spahn Ranch έξω από το Λος Άντζελες. Η Atkins, που βρισκόταν στην φυλακή για άλλη υπόθεση, είπε στους συγκρατούμενούς της ότι είχε σκοτώσει την Σάρον Τέιτ. Αυτή η ομολογία, σε συνδυασμό με την καταδικαστική κατάθεση των Watson και Kasabian, στάθηκε αρκετή για να συλληφθεί η Οικογένεια.

Ο Μάνσον καταδικάστηκε ως ο ηγέτης που έκανε πλύση εγκεφάλου στην ομάδα, κρίθηκε ένοχος για δολοφονία και καταδικάστηκε σε θάνατο, η οποία ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη όταν η Καλιφόρνια κατάργησε την θανατική ποινή.


Ο Τσαρλς Μάνσον πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην φυλακή, όπου πέθανε στις 19 Νοεμβρίου του 2017, σε ηλικία 83 ετών. Μετά από τον θάνατό του, οι συγγενείς εξ αίματος, ήθελε ο καθένας το σώμα του, το οποίο τελικά δόθηκε στον εγγονό του, Jason Freeman, ο οποίος σχεδίαζε να τον αποτεφρώσει.

από: ati

Τι έκανε ο Τσαρλς Μάνσον; Σκότωσε ποτέ κανέναν; Όχι!

Ποιος είπε ότι διέταξε τις δολοφονίες; Οι ίδιοι οι δολοφόνοι.

Οπότε, τι ακριβώς έκανε ο Τσαρλς Μάνσον;

Εδώτο πρώτο και εδώτο δεύτερο μέρος

Ο Charles Milles Manson δεν ήταν καλός άνθρωπος. Σύμφωνα με τους περισσότερους, ήταν ρατσιστής, βιαστής, κλέφτης αυτοκινήτων και είχε κάνει απόπειρα δολοφονίας -την 1η Ιουλίου του 1969, πυροβόλησε, χωρίς να τον σκοτώσει, κάποιον Bernard "Lotsapoppa" Crowe σε μια συμφωνία για ναρκωτικά που πήγε στραβά στο Χόλιγουντ, ένα μήνα πριν από τις δολοφονίες Τέιτ-Λαμπιάνκα.

Όμως, παρά το γεγονός ότι τα ΜΜΕ τον στιγμάτισαν ως δολοφόνο και ο κόσμος τον θυμάται ως τέτοιο, ο Μάνσον δεν σκότωσε ποτέ κανέναν.

Από τα 12 έως τα 19, τα 21 έως τα 24, και τα 25 έως τα 32 του, ο Μάνσον βρισκόταν σε μια φυλακή. Δηλαδή, πριν από την φυλάκιση για τις δολοφονίες το 1969, είχε περάσει τη μισή ζωή του στις φυλακές.

Ήταν όμως η υπόθεση των δολοφονιών εναντίον του -για τις οποίες ειπώθηκε ότι δε διέπραξε αλλά τις διέταξε και που τον κράτησαν στην φυλακή μέχρι το θάνατό του το 2017- τόσο ακλόνητη όσο πιστεύουμε;

Το ερώτημα "ποιους σκότωσε ο Τσαρλς Μάνσον;"έχει απαντηθεί εδώ και καιρό και είναι "κανέναν". Το πραγματικό ερώτημα είναι "τι έκανε ο Μάνσον;". Σίγουρα, η απάντηση δεν είναι απλά "πλύση εγκεφάλου σε μερικούς αθώους, νεαρούς χίπις και τους ανάγκασε να διαπράξουν φόνο". Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη -και ενοχλητική.

Σκότωσε ο Μάνσον κανέναν; Η αλήθεια


Για τους περισσότερους, ο Μάνσον ήταν, είτε ένας εγκληματικός εγκέφαλος με την σχεδόν μυστικιστική ικανότητα να κάμπτει τους άλλους με τη θέλησή του, ή ένα τοξικό θύμα-πρώην κατάδικος που μετέτρεψε μια ομάδα 20 και πάνω ατόμων στην προσωπική του ομάδα θανάτου, είτε ως πράξη προσωπικής εκδίκησης ή για να ξεκινήσει μια αποκάλυψη που είχε "προφητεύσει". Υπάρχουν σοβαροί λόγοι για τους οποίους αυτή είναι η πιο ευρέως διαδεδομένη ιστορία πίσω από τις δολοφονίες. Αυτό άλλωστε ήταν και η υπόθεση του δημόσιου κατήγορου Vincent Bugliosi κατά τη διάρκεια της δίκης του 1970. Αυτό ήταν και η γραμμή της υπεράσπισης όσων είχαν εμπλακεί -και τελικά καταδικάστηκαν- στις δολοφονίες.

Ωστόσο, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να αμφισβητηθεί αυτή η εκδοχή των γεγονότων.

Μέρος του προβλήματος στο να βρεθεί η αλήθεια πίσω από τις δολοφονίες είναι ότι πολλοί από τους εμπλεκόμενους προσέφεραν αλληλοσυγκρουόμενες εξηγήσεις, πολλές από τις οποίες έχουν διαφορετικές κατευθύνσεις, ανάλογα με το ποιος λέει την ιστορία και πότε.

Όμως, η πρώτη κατάθεση για τα εγκλήματα -αυτή που ήταν η αρχή κατά του Μάνσον- προήλθε από την Σούζαν Άτκινς (Susan "Sadie" Atkins), πρώην στρίπερ και μέλος της Εκκλησίας του Σατανά που γνώρισε τον Μάνσον το 1967. Λιγότερο από δύο χρόνια μετά, η Άτκινς ξεκίνησε την διαδικασία που τελικά θα τον κατέστρεφε -άδικα ή όχι.

Οι μπερδεμένες καταθέσεις της Susan Atkins


Τον Οκτώβριο του 1969, η Άτκινς συνελήφθη σε μια αστυνομική επιδρομή στο σπίτι της Οικογένειας Μάνσον στο Barker Ranch στην Death Valley, καθώς ήταν ύποπτη για την -ακόμα ανοιχτή- δολοφονία του Γκάρι Χίνμαν (Gary Hinman). Την Άτκινς είχε αναφέρει ως εμπλεκόμενη στην δολοφονία ο πραγματικός δολοφόνος του Χίνμαν, ο Bobby Beausoleil, ένας συνεργάτης σε μια συμφωνία ναρκωτικών που κατέληξε στην ανθρωποκτονία.

Η Άτκινς κρατήθηκε από τις αρχές χωριστά από τα υπόλοιπα μέλη της Οικογένειας που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιδρομής. Άρχισε να καυχιέται στους υπόλοιπους συγκρατούμενούς της για τις δολοφονίες στις οποίες συμμετείχε στην προσπάθειά της να "κάνει ένα έγκλημα που θα σοκάρει τον κόσμο". Εκτός από την εξομολόγησή της για τον ρόλο της στην δολοφονία του Χίνμαν, περιέγραψε τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες των Τέιτ-Λαμπιάνκα, λέγοντας ότι, στις 9 Αυγούστου, η ίδια είχε σκοτώσει την ηθοποιό Σάρον Τέιτ στο σπίτι της. Οι συγκρατούμενοί της ανέφεραν αμέσως τα πάντα στις αρχές.

Μεταξύ της σύλληψής της και της σύλληψης του Μάνσον, η Άτκινς ομολόγησε στην αστυνομία πολλές φορές. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του εισαγγελέα, η μαρτυρία δεν ενοχοποίησε τον Μάνσον για την δολοφονία του Χίνμαν. Ωστόσο, σε μια εκδοχή των δολοφονιών Tέιτ-Λαμπιάνκα, η Άτκινς "υπέθεσε"ότι ο Μάνσον τους είχε δώσει οδηγίες να σκοτώσουν.

Αυτό θα ήταν η αρχική βάση της σύλληψης του Μάνσον και όλων των κατηγοριών εναντίον του. Αξίζει όμως να αναφερθεί ότι μερικά από όσα ανέφερε η Άτκινς είναι αμφισβητήσιμα.

Για παράδειγμα, ο Μάνσον δεν αναφέρεται πουθενά στην αρχική μαρτυρία της Άτκινς, η οποία αργότερα υποστήριξε ότι η ιστορία που είπε στους συγκρατούμενούς της ήταν μια ανακριβής υπερβολή. Επιπλέον, καθώς οι ανακριτές πίεζαν την Άτκινς για περισσότερες πληροφορίες, την απειλούσαν -παράνομα- με θάλαμο αερίων, της πρόσφεραν πλήρη ασυλία και την επιμέλεια του 10 μηνών γιου της. Τελικά, όταν η Άτκινς έδωσε διευκρινιστικές καταθέσεις, είπε ότι αυτή και τα άλλα μέλη της Οικογένειας δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν στο σπίτι της Cielo Drive -όπου ζούσε η Τέιτ- καθώς ο Μάνσον τους είχε πει "κάντε ό, τι πει Τεξ".

Αυτό μας φέρνει στο δεύτερο πρόσωπο -του οποίου οι καταθέσεις και η αξιοπιστία του μπορεί να μην είναι ακλόνητα- που παρουσίασε τον Μάνσον ως δολοφόνο.

Ο Τεξ Ουάτσον


Γεννημένος στο Τέξας, ο Τεξ Ουάτσον (Charles "Tex" Watson) γνώρισε τον Μάνσον ενώ ζούσε με τον Ντένις Ουίλσον των Beach Boys το 1968. Ο Ουάτσον ήταν ένα από τα -σχετικά λίγα- αρσενικά μέλη της Οικογένειας, την οποία είχε εγκαταλείψει κατά τη διάρκεια των άλλων συλλήψεων στα τέλη του 1969. Έτσι, η δίκη του έγινε ξεχωριστά.

Ο Ουάτσον ήταν αυτός που είχε τη μεγαλύτερη συμβολή και είχε διαπράξει την δολοφονία, και μάλιστα, πριν σκοτώσει ένα από τα θύματα, δήλωσε "είμαι ο διάβολος και είμαι εδώ για να κάνω διαβολικές δουλειές". Ο Ουάτσον ήταν ζωτικής σημασίας για την θεωρία της εισαγγελικής αρχής ότι, αυτός και όλοι οι άλλοι είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από τον ψυχικά ασθενή Μάνσον με τον οποίο συνδεόταν.

Πριν από τη δίκη του το 1971, ο Ουάτσον ανακηρύχθηκε ψυχικά ανίκανος και νοσηλεύτηκε μετά από έναν ψυχολογικό κλονισμό στην φυλακή. Με την επιστροφή του στο δικαστήριο, η γενική ψυχιατρική άποψη ήταν ότι του είχε προκληθεί εγκεφαλική βλάβη από τα ναρκωτικά και είχε περιόδους ψευδαισθήσεων. Όμως, κατά τα άλλα, ήταν ικανός.

Την εποχή των δολοφονιών, δύο χρόνια πριν, ο Ουάτσον ήταν καθημερινός χρήστης LSD και λάμβανε τακτικά τσάι από σπόρους μπελαντόνα, ένα φαρμακευτικό φυτό από το οποίο παράγεται η φαρμακευτική ουσία σκοπολαμίνη και μεγαλώνει στην έρημο. Επιπλέον, συχνά, τις ημέρες πριν από τις δολοφονίες, μοιραζόταν κρυφά με την Άτκινς μεθαμφεταμίνη.

Παρόλο που η χρήση ναρκωτικών είχε πολλά να κάνει με τις ενέργειες του Ουάτσον και της Άτκινς, η υπεράσπιση του Ουάτσον υποστήριξε ότι είχε διαπράξει τις δολοφονίες όντας σε μια "κατάσταση ρομπότ"που την προκάλεσε ο Μάνσον με την χορήγηση ναρκωτικών και κάνοντάς τον λιγότερο ευαίσθητο στην βία. Τα θύματά του ήτα σαν "φανταστικοί άνθρωποι", είπε σε έναν ψυχίατρο, που αποτέλεσε την βάση της προσωρινής του παράνοιας. Αυτό το επιχείρημα -ότι ο Μάνσον έκανε πλύση εγκεφάλου στον Ουάτσον (και στους άλλους)- ήταν η ουσία της υπεράσπισής του και της δίωξης κατά του Μάνσον. Σχεδόν τα πάντα στηρίχτηκαν στα λόγια του Ουάτσον, τα οποία όμως, ίσως, δεν έπρεπε να ληφθούν σοβαρά.

Ακόμη και ο δημόσιος κατήγορος Bugliosi, όταν άκουσε τον Ουάτσον, ρώτησε τον ψυχίατρο, "Μπορείτε να μου πείτε κάτι που σας είπα ο Ουάτσον και δεν τον πιστέψατε ή τα χάψατε όλα;".


Από όλα αυτά, βγαίνουν δυο σενάρια:

Ο Μάνσον -που το 1963 είχε διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια, επιρρεπής να λέει ανοησίες και ανίκανος να παραμένει επικεντρωμένος σε ένα θέμα- είχε διεξάγει, με επιτυχία, εκτεταμένα πειράματα πλύσης εγκεφάλου σε 40 άτομα στην έρημο;

Ή, ο Tex Watson -ο οποίος είχε ήδη απειλήσει να σκοτώσει ένα από τα κορίτσια του Μάνσον και έκανε συνεχώς χρήση επικίνδυνων ναρκωτικών- είχε προϋπάρχουσες τάσεις προς τη βία;

Αυτή είναι η ερώτηση στην οποία καταλήγουν όλοι όταν πρόκειται για την ενοχή ή την τεχνική, νομική "αθωότητα"του Μάνσον. Επιπλέον, τα αποδεικτικά στοιχεία βάσει των οποίων έπρεπε να αποφασίσει ο δικαστής -και ο κόσμος- για τον Μάνσον είναι πολύ αδύναμα.

Ποιον σκότωσε και τι έκανε ο Μάνσον;


Ο Μάνσον καταδικάστηκε για 7 δολοφονίες και μια κατηγορία συνωμοσίας για μια δολοφονία. Επίσης, καταδικάστηκε και ο Ουάτσον, παρά την έφεση για παράνοια. Όπως και να έχει, ο Μάνσον κατηγορήθηκε ως συνεργός και οι εισαγγελείς αναγνώρισαν ότι δεν ήταν παρών, ούτε είχε διατάξει ρητά τις δολοφονίες. Σύμφωνα με την υπόθεση που προβλήθηκε στη δίκη, ο Μάνσον δεν χρειάστηκε να πει ρητά τίποτα προκειμένου τα μέλη της Οικογένειας να γνωρίζουν τι ήταν αυτό που ήθελε να κάνουν.

Σε μια συνάντηση με έναν ψυχίατρο, ο Ουάτσον είπε ότι ο Μάνσον μπορούσε να τον "προγραμματίζει"και να τον επηρεάζει από απόσταση. "Ενώ οδηγούσα, μπορούσα να ακούσω την φωνή του μέσα στο κεφάλι μου, 'Πηγαίνετε στο σπίτι ... σκοτώστε τους, κόψτε τους, κρεμάστε τους στους καθρέφτες'".

Ο ίδιος ο Μάνσον πίστευε ότι είχε πράγματι τέτοιες ικανότητες. Ισχυρίστηκε ότι είχε αναστήσει ζώα στην έρημο και ότι η παραίτηση του προέδρου Νίξον ήταν αποτέλεσμα μιας κατάρας του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης του κράτησης, πριν από τη δίκη, προσπάθησε να διαλύσει τα κάγκελα της φυλακής του με... ψυχική ενέργεια.

Αυτά είναι σαφώς οι πράξεις ενός ψυχικά ασταθούς ανθρώπου. Όμως, αν είχαν αυτά κατά νου οι εισαγγελείς όταν είπαν ότι ο Μάνσον ήταν ικανός να κάνει "πλύση εγκεφάλου"σε δεκάδες ανθρώπους και να τους λυγίσει κατά βούληση, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Σίγουρα άρρωστος. Αλλά τι είδους;


Το 1971, ο Δρ. Keith Ditman, στην περίληψη του για τις ψυχιατρικές αναφορές του Ουάτσον, δήλωσε, "Αν και τα ναρκωτικά ξεκίνησαν ως μια σκόπιμη πράξη από την πλευρά του, η ψύχωση ... δεν ήταν σκόπιμη, αυτό συνέβη τυχαία από την αντιπαράθεση της κυρίαρχης προσωπικότητας του Μάνσον και την ψυχωτική φιλοσοφία με ... την παθητικά εξαρτώμενη, ανεπαρκή προσωπικότητα και τον μη προσανατολισμό στη ζωή ... [του Ουάτσον]". Αν και ο Ditman φαίνεται να λέει ότι ο Ουάτσον δεν επέλεξε εκούσια να πιστέψει τον Μάνσον ως "καλό" (αλλά κάτι τέτοιο συνέβη μέσω "πλύσης εγκεφάλου"), μέσα από την διατύπωση του γιατρού θα μπορούσε εξίσου εύκολα να θεωρηθεί ότι ο Μάνσον δεν ήθελε να τον πιστέψει ο Ουάτσον.

Προκειμένου η σχέση Μάνσον-Ουάτσον να είναι ποινική από την πλευρά του πρώτου, ο Μάνσον έπρεπε, αποδεδειγμένα και σκόπιμα, να έχει κάνει πλύση εγκεφάλου στον Ουάτσον. Και αυτό ακριβώς, η πλύση εγκεφάλου, είναι που είπε ο εισαγγελέας για τον Μάνσον. Όμως, κάτι τέτοιο αγνοεί τα λόγια του Ουάτσον για τον Μάνσον που φαινόταν να "μην ήξερε τι έκανε". Η ίδια η Άτκινς αναφερόταν στον Μάνσον ως "τρελό"και, σε κάποιο σημείο, δήλωσε ότι ήταν ο καμβάς των προβολών των μελών της Οικογένειας. "Όταν μιλούσε ο Τσαρλς, όλοι μας ακούγαμε διαφορετικά πράγματα. Ξεστόμιζε γενικότητες και δίναμε λεπτομέρειες κατά το δοκούν".

Πράγματι, υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι ο Μάνσον δεν ήταν ο ηγέτης της κουλτούρας που τελικά φάνηκε να είναι. Υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν ότι ορισμένοι από τους υποτιθέμενους "οπαδούς"του, στην πραγματικότητα ήταν οι ίδιοι ηγέτες. Ο Bobby Beausoleil έχει αποδειχτεί ότι είχε δικούς του οπαδούς, που ισχυρίζονταν ότι είναι ο διάβολος, και υποδείχτηκε ως ο άνθρωπος πίσω από την δολοφονία του Χίνμαν. Επίσης, η Οικογένεια συνέχισε να μεγαλώνει ακόμη και μετά από τη σύλληψη του Μάνσον και έχει ειπωθεί ότι ο ίδιος "χρειαζόταν"την οπαδό Lynette "Squeaky" Fromme, την υπαρχηγό της Οικογένειας, περισσότερο απ'ότι αυτήν αυτόν.

Το ερώτημα λοιπόν δε θα έπρεπε να είναι "ποιον σκότωσε ο Μάνσον;", αλλά "ήταν ο Μάνσον υπεύθυνος για την υποκίνηση δολοφονίας ή ηγούνταν κουλτούρας;".

Πλύση εγκεφάλου: ένα παράδοξο του κατήγορου


Ακόμα κι αν λάβουμε ως γεγονός τις δηλώσεις του Ουάτσον σχετικά με την πλύση εγκεφάλου, η ιδέα της αποτελεσματικότητας της πλύσης εγκεφάλου είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Αλλά, ακόμη και για όσους πραγματικά πιστεύουν ότι μπορεί να είναι αποτελεσματική, τα όσα είπε ο Ουάτσον στον θεραπευτή του, δεν ακούγονται έτσι.

Στην πραγματικότητα, αυτό το είδος "προγραμματισμού"περιλαμβάνει μια απίστευτα επεξεργασμένη και χρονοβόρα διαδικασία, που απαιτεί σχεδόν άμεσο ιατρικό έλεγχο του αντικειμένου και για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Για παράδειγμα, η περίπτωση της Patty Hearst, της κληρονόμου που είχε απαχθεί και μετατράπηκε σε αστικό αντάρτη. Τρία χρόνια μετά από τις ετυμηγορίες για τον Μάνσον, η Hearst απήχθη από την ομάδα "Symbionese Liberation Army". Όμως, μετά από τους θανάτους των βασικών απαγωγέων της σε ανταλλαγή πυρών με το FBI, η Hearst συνέχισε να φέρει τουφέκι και να συμμετέχει σε ληστείες. Μετά από τη σύλληψή της, η υπεράσπισή της περιέγραψε τα βασανιστήρια και τους βιασμούς στα χέρια των απαγωγέων της, που οδήγησαν στην "πλύση εγκεφάλου"της. Ωστόσο, πέντε χρόνια μετά από τις δίκες του Μάνσον, άλλοι ένορκοι στην Καλιφόρνια αποφάσισαν ότι η υπεράσπιση της Hearst δεν ήταν αρκετά καλή, δεν έχαψαν το σκεπτικό της πλύσης εγκεφάλου και την καταδίκασαν σε 35 χρόνια φυλάκισης.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ουάτσον και της υπόλοιπης Οικογένειας, οι ένορκοι (και ο κόσμος) πίστεψε την πλύση εγκεφάλου.

Τον Δεκέμβριο του 1971, ένοχος ήδη από την κοινή γνώμη, ο Μάνσον καταδικάστηκε. Ο Πρόεδρος Νίξον, σε μια ζωντανή εκπομπή, τον είχε ήδη κρίνει ένοχο. Ήταν "το έγκλημα του αιώνα", που είχε συμβεί, όχι σε κάποιο μικρό μέρος, αλλά στο Χόλιγουντ και κατά το οποίο δολοφονήθηκε άγρια μια όμορφη, νεαρή ηθοποιός. Ο κατήγορος, το κοινό και η ίδια η χώρα ήθελαν (και χρειάζονταν) να τελειώσει όλο αυτό γρήγορα. Όσο αθώος και αν ήταν, ο Μάνσον -εμφανώς διαταραγμένος, λέγοντας ανοησίες στην αίθουσα του δικαστηρίου, χαράσσοντας ένα "Χ", το οποίο μετά έκανε σβάστικα στο μέτωπό του- έμοιαζε σίγουρα με κακοποιό.

Όμως, τα μόνα ουσιαστικά στοιχεία που συνδέουν νομικά τον Μάνσον με τις δολοφονίες προήλθαν εξ ολοκλήρου από τις μαρτυρίες των Ουάτσον και Άτκινς, των οποίων οι αναφορές θα μπορούσαν εύκολα να αλλοιωθούν από τα ναρκωτικά και την υπερβολική αστυνομική πίεση. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί η καταδίκη του Μάνσον ήταν να τον εμφανίσουν ως ανθρωποκτόνο υπνωτιστή -αποτελεσματικά ως τον απόλυτο κακό- που παρακινούνταν από μια παράλογη ιδεολογία.

Κατά ειρωνικό τρόπο, κανείς δεν ήταν πιο αποτελεσματικός στο να "πουλήσει"αυτή την υπόθεση από τον ίδιο τον Τσαρλς Μάνσον.

Μια διαφορετική άποψη για τις δολοφονίες


Αναφερόμενος στον εαυτό του ως "Manson, Charles M., γνωστός και ως Ιησούς Χριστός, Θεός", του αρνήθηκαν να είναι δικηγόρος του εαυτού του και έτσι άρχισε να ασχολείται με την υπόθεση με άλλους τρόπους.

Έπεισε με επιτυχία την Άτκινς να ανακαλέσει την μαρτυρία της, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί ως βασικός μάρτυρας από την Linda Kasabian. Επιπλέον, επηρέασε και τα άλλα τρία μέλη της Οικογένειας που ήταν στην δίκη ώστε να απολύσουν τους δικηγόρους τους και να προσλάβουν έναν που προτιμούσε εκείνος. Τέλος, κατά τη διάρκεια της φάσης της ποινής, επηρέασε την Άτκινς και τα άλλα κορίτσια να κατηγορήσουν την Linda Kasabian και να τον απαλλάξουν εξ ολοκλήρου.

Είτε πρόκειται για το σχέδιο του Μάνσον, ή απλά για έναν έμπειρο πρώην κατάδικο που έκανε τα πάντα για να γλυτώσει την φυλακή, δεν έχει και τόση σημασία.

Αντιμέτωποι με αυτή την επίδειξη των "δυνάμεών"του, οι ένορκοι τον καταδίκασαν για όλες τις κατηγορίες και τον καταδίκασαν σε θάνατο (αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια).

Στην τελική, αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα, έπρεπε να "περιποιηθούν"τον Μάνσον. Ήταν ψυχικά άρρωστος. Ήταν ένοχος για κάτι. Ήταν επικίνδυνος. Αν ένας σχιζοφρενής, ο οποίος μόλις που ήξερε να διαβάζει, αλλάζει τους νέους ανθρώπους και τους κάνει δολοφόνους με τις ομιλίες του, τότε, σίγουρα οι νέοι πρέπει να προστατευθούν από αυτόν.

από: ati

Ορισμένα αεροπλάνα προσγειώνονται -ή πέφτουν- σε απομακρυσμένα, απρόσιτα σημεία, κάτι που καθιστά δύσκολη την ανάκτηση των συντριμμιών. Μερικά από αυτά παραμένουν ως μνημείο για όσους πέθαναν στο δυστύχημα. Ανεξάρτητα από τον λόγο για την εγκατάλειψή τους, πολλά από αυτά τα συντρίμμια είναι επισκέψιμα -από όσους θέλουν να διασχίσουν το απόμακρο μέρος που βρίσκονται.

Το κουφάρι ενός βομβαρδιστικού σε μια λίμνη στο Βιετνάμ
Εγκαταλελειμμένο στην Ανταρκτική: Ένα αεροπλάνο που θάφτηκε στο χιόνι στην δεκαετία του 1970

B-24D Liberator, νησί Άτκα, Αλάσκα


Το βομβαρδιστικό βρίσκεται στην συγκεκριμένη τοποθεσία από το 1942. Η προσγείωση εκεί ήταν σκόπιμη γιατί κινδύνευσε η ζωή του πληρώματος. Το αεροπλάνο προσγειώθηκε με σχετική ασφάλεια, λαμβάνοντας υπόψη την έλλειψη κατάλληλου διαδρόμου. Ο μόνος τραυματισμός ήταν ο σπασμένος λαιμός ενός από τους αξιωματικούς που επέβαιναν.


Humphreys Peak B-24 Wreckage, Coconino National Forest, Αριζόνα



Τα συντρίμμια και μέρη του κινητήρα ενός βομβαρδιστικού B-24 που έπεσε στις πλαγιές της υψηλότερης κορυφής στην Αριζόνα το 1944 βρίσκονται ανάμεσα σε ογκόλιθους. Το σημείο όπου συνετρίβη το αεροπλάνο είναι σχετικά απρόσιτο, οπότε τα συντρίμμια έμειναν επιτόπου.


Τα απομεινάρια ενός βομβαρδιστικού Wellington, Simiane-la-Rotonde, Γαλλία



Στη Νότια Γαλλία βρίσκονται τα συντρίμμια ενός βομβαρδιστικού Wellington της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας που συνετρίβη το 1944. Το αεροπλάνο χτυπήθηκε από αντιαεροπορικά πυρά κατά τη διάρκεια βομβαρδισμού στον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα, τα συντρίμμια του παραμένουν ακόμη στην κοιλάδα. Στο σημείο, βρίσκονται μερικές πέτρες και μικρές πλάκες με τα ονόματα που σκοτώθηκαν από την κατάρριψη.


Τα συντρίμμια της Air Aruba P4-YSA, Βίλεμσταντ, Κουρακάο




Τα συντρίμμια του Air Aruba P4-YSA σκουριάζουν στην ζούγκλα του νησιού Κουρακάο στην Ολλανδική Καραϊβική. Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πώς βρέθηκε εκεί το αεροπλάνο, αλλά φαίνεται πιθανό ότι είχε πέσει κάπου μέσα στην ζούγκλα και τα συντρίμμια μεταφέρθηκαν εκεί, τα οποία είναι ακόμα σε σχετικά καλή κατάσταση.


U.S. Navy DC-3, Ισλανδία



Αυτό το DC-3 του αμερικάνικου Πολεμικού Ναυτικού σαπίζει στη μαύρη άμμο της παραλίας Sólheimasandur της Ισλανδίας. Το αεροπλάνο συνετρίβη το 1973, για άγνωστους λόγους, αν και κύριος ένοχος ήταν μια άδεια δεξαμενή καυσίμων. Ακόμη και σήμερα παρέμεινε ακόμη άθικτο και πλέον είναι ένα αξιοθέατο της απόκοσμης ακτής.


Πτήση TWA 260, Αλμπουκέρκη, Νέο Μεξικό


Τα συντρίμμια από την συντριβή ενός εμπορικού αεροπλάνου που σκότωσε 16 ανθρώπους, εξακολουθούν να βρίσκονται στο σημείο πρόσκρουσης, ως μνημείο του τραγικού ατυχήματος. Στις 19 Φεβρουαρίου 1955, η πτήση TWA 260 έφυγε από την Αλμπουκέρκη για ένα σύντομο ταξίδι μέχρι την Σάντα Φε στο Νέο Μεξικό, αλλά κατέπεσε σύντομα στο κοντινό Sandia Hills. Αρχικά, το ατύχημα θεωρήθηκε ότι προκλήθηκε από σφάλμα πιλότου, αλλά οι πραγματικοί λόγοι για τη συντριβή είναι άγνωστοι. Σήμερα, ένα μεγάλο πάνελ του αεροπλάνου βρίσκεται δίπλα σε μια πινακίδα εκεί που πλέον είναι γνωστό ως "TWA Canyon".


Corsair Plane Wreck Dive Site, Χονολουλού, Χαβάη


Πολλά αεροπλάνα βρίσκονται σε θάλασσες και ωκεανούς, τα οποία μπορούν να φτάσουν μόνο δύτες. Πολλά από αυτά τα αεροπλάνα βρίσκονται εκεί σκόπιμα, ώστε να δημιουργηθεί καταδυτικός τουρισμός. Όμως, τα συντρίμμια αυτού του Vought F4U Corsair βρέθηκαν εκεί κατά τη διάρκεια μιας αποστολής ρουτίνας το 1948. Λόγω προβλήματος στον κινητήρα, ο πιλότος αναγκάστηκε να το ρίξει στο νερό, όπου και βυθίστηκε εκεί που βρίσκεται και σήμερα.


Το μυστήριο των συντριμμιών στο Heritage Park, Μίσιον, Καναδάς



Κανείς δεν είναι σίγουρος πως βρέθηκαν αυτά τα συντρίμμια σ'αυτό το μέρος. Κολλημένο στα κλαδιά ενός κατά τα άλλα ασήμαντου δέντρου στο Heritage Park, στην καναδική πόλη Μίσιον, στην Βρετανική Κολομβία, είναι τα συντρίμμια ενός μονοθέσιου. Αν και η ακριβής προέλευσή τους είναι αβέβαιη, πάνω στα συντρίμμια υπάρχουν γκράφιτι που χρονολογούνται από το 1971.

από: atlas obscura

"Ήταν μια από τους πολλούς νέους που τον γνώριζαν -και ήταν γοητευμένοι. Ήταν ένας εντυπωσιακός χαρακτήρας, χαρισματικός με πολλούς τρόπους, χωρίς αμφιβολία γι'αυτό".

- Άντζελα Λάνσμπερι

Και όμως, ο Τσαρλς Μάνσον, πριν από την φυλάκισή του το 1967, συναντήθηκε με μερικές διασημότητες του Χόλιγουντ.



Μπράιαν Κράνστον
Ο αστέρας του The Breaking Bad ήταν 12 χρονών όταν έκανε ιππασία στο Spahn Ranch, το οποίο δεν απείχε και πολύ από εκεί που μεγάλωσε. Το ράντσο, ένα πρώην κινηματογραφικό σκηνικό για γουέστερν, ήταν εκεί που ζούσε η Οικογένεια Μάνσον. Ενώ ο Κράνστον έκανε ιππασία σε ένα μονοπάτι, συνάντησε μια ομάδα άλλων ιππέων. Ένας από αυτούς ήταν ο Τσαρλς Μάνσον, τον οποίο ο Κράνστον περιέγραψε ως "κωματώδη, με γένια, μακρυμάλλη με μεγάλα μάτια ... με βλέμμα στο άπειρο. Δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του". Έξι μήνες μετά, ο Κράνστον είδε τον Μάνσον στις ειδήσεις λόγω της σύλληψής του για τις δολοφονίες Τέιτ-Λαμπιάνκα.

Ντένις Ουίλσον
Ο ντράμερ των Beach Boys έκανε το λάθος να πάρει στο αυτοκίνητο του δύο γυναίκες της Οικογένειας Μάνσον που έκαναν ωτοστόπ. Εκείνες, διέδωσαν αμέσως τα νέα και αμέσως και άλλα της Οικογένειας εμφανίστηκαν στην έπαυλη του Ουίλσον. Ο Ουίλσον γνώρισε τον Μάνσον σε διάφορους στη μουσική βιομηχανία και παρήγαγε μαζί του έναν δίσκο -που δεν είδε ποτέ το φως της δημοσιότητα. Τελικά, η σχέση δεν πήγε καλά, και ο Μάνσον απείλησε τον Ουίλσον και την οικογένειά του. Υπάρχουν φήμες ότι έδειξε στον Ουίλσον μια σφαίρα και του είπε, "Κάθε φορά που θα την κοιτάς, θέλω να σκέφτεσαι πόσο καλά είναι που τα παιδιά σου είναι ακόμα ασφαλή". Ο Ουίλσον επιτέθηκε στον Μάνσον. Αργότερα, έφυγε από το σπίτι και δεν επέστρεψε ποτέ.

Νιλ Γιάνγκ
Ο Καναδός αστέρας συναντήθηκε με τον Μάνσον και τα κορίτσια του σε ένα από τα πάρτι του Ουίλσον. Ο Γιάνγκ θυμόταν ότι η ομάδα έχει ένα "έντονο vibe". Παρ'όλα αυτά, άκουσε τη μουσική του Μάνσον και εντυπωσιάστηκε. Μάλιστα, πρότεινε να τον ακούσει ένας παραγωγός, αλλά ο Μένσον έπρεπε να δώσει εγγύηση.

The Mamas and the Papas
Όπως ο Γιάνγκ, έτσι και η Cass Elliot και ο John Phillips πίστευαν ότι ο Μάνσον μπορούσε να γράψει μουσική και τον γνώρισαν σε μουσικούς παραγωγούς. Μάλιστα, η Σούζαν Άτκινς, η δολοφόνος της Σάρον Τέιτ, έγραψε σε ένα ημερολόγιο ότι η Cass Elliot της έμαθε να φτιάχνει brownies.

Τέρι Μέλχερ
Οι Ουίλσον, Γιάνγκ και Έλιοτ μπορεί να εντυπωσιάστηκαν από τον παίξιμο της ακουστικής κιθάρας από τον Μάνσον, αλλά ο επιτυχημένος παραγωγός Μέλχερ (και γιος της διάσημης ηθοποιού Ντόρις Ντέι) δεν έμεινε αποσβολωμένος. Το είπε στον Μάνσον και εκείνος δεν το πήρε καλά. Ο Μάνσον ήξερε που έμενε ο Μέλχερ, αλλά ο δεύτερος είχε μετακομίσει. Όμως, στο ίδιο σπίτι είχαν μετακομίσει ο σκηνοθέτης Ρομάν Πόλανσκι και η έγκυος σύζυγός του, ηθοποιός Σάρον Τέιτ. Υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι οι δολοφονίες μπορεί να μην ήταν τυχαία πράξη, αλλά είχαν σχεδιαστεί και είχαν ως στόχο τον Μέλχερ, τον άνθρωπο που έβαλε την ταφόπλακα στις προσδοκίες του Μάνσον για την μουσική.

Μάικλ Κέιν
Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία του Κέιν, "What's It All About", ο Βρετανός ηθοποιός συναντήθηκε με τον Μάνσον σε ένα πάρτι στο Χόλιγουντ και τον περιέγραψε ως "έναν απεριποίητο, μικρό άνθρωπο". Στο ίδιο πάρτι ήταν καλεσμένοι και δύο από τα μετέπειτα θύματα των δολοφονιών της Οικογένειας Μάνσον, η Σάρον Τέιτ και ο κομμωτής Jay Sebring.

Ντίρντρε Σο
Η Ντίρντρε Σο είναι η κόρη της ηθοποιού Άντζελα Λάνσμπερι και του πρώτου της συζύγου, ηθοποιό και παραγωγό Πίτερ Σο. Σαν έφηβη, για ένα διάστημα, η Σο αγάπησε -κατά κάποιον τρόπο- την Οικογένεια, όπως και πολλές άλλες νεαρές που γοήτευσε ο χαρισματικός ηγέτης. Ο Μάνσον και η ομάδα του, πάντα άφραγκοι, έβαλαν στόχο την Σο, χρησιμοποιώντας την στο να τους πληρώνει τα ρούχα και τα ανταλλακτικά αυτοκινήτου. Η Σο, εντυπωσιασμένη από το ελεύθερο πνεύμα τους, συμφωνούσε με ευχαρίστηση. Όταν οι γονείς της ανακάλυψαν τι συνέβαινε, ακύρωσαν την πίστωσή της και την έστειλαν στην Ιρλανδία. Η ίδια η Λάνσμπερι δήλωσε κάποτε ότι, "Με πονάει που το λέω, αλλά κάποια στιγμή, η Ντίρντρε συναναστρεφόταν με μια ομάδα που ηγούνταν ο Τσαρλς Μάνσον".

από: the vintage news

Το 1969, η Οικογένεια Μάνσον είχε 100 μέλη. Τι συνέβη στα μέλη που συμμετείχαν στις περιβόητες δολοφονίες Τέιτ-Λαμπιάνκα μετά από τις δολοφονίες;



48 χρόνια μετά από την οργάνωση μιας σειράς βίαιων δολοφονιών, πέθανε ο διαβόητος cult leader Τσαρλς Μάνσον. Όμως, το αίμα που άφησε πίσω του παραμένει ένας λεκές στην αμερικανική ιστορία.

Ο Μάνσον, πέρασε τα τελευταία 48 χρόνια της ζωής του -μέχρι τα 83 του- στην φυλακή επειδή διέταξε μέλη της κουλτούρας του, την Οικογένεια Μάνσον, να διαπράξουν δύο αιματηρές και βάναυσες δολοφονίες.

Στις 8 Αυγούστου του 1969, μέλη της Οικογένειας μπήκαν στο σπίτι της ηθοποιού Σάρον Τέιτ, της εγκύου συζύγου του Ρομάν Πολάνσκι, και την μαχαίρωσαν επανειλημμένα. Επίσης, δολοφονήθηκαν τέσσερις άλλοι, η κληρονόμος Abigail Folger, ο κομμωτής Jay Sebring, ο συγγραφέας Wojciech Frykowski και ο έφηβος φίλος του οικονόμου του σπιτιού, Steven Parent. Την επόμενη μέρα, μέλη της Οικογένειας δολοφόνησαν έναν ιδιοκτήτη επιχειρήσεων, τον Λένο Λαμπιάνκα, και την σύζυγό του, Ρόζμαρι. Οι δολοφονίες έγιναν ευρέως γνωστές και προκάλεσαν πανικό στον κόσμο. Ο Μάνσον και πολλά μέλη της κουλτούρας του καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ωστόσο, όταν η Καλιφόρνια κατάργησε τη θανατική ποινή αργότερα, οι ποινές μετατράπηκαν σε ισόβια.

Αν και ο ίδιος ο Μάνσον έχει πεθάνει, οι περισσότεροι της Οικογένειας ζουν.

Τα πρώτα χρόνια της Οικογένειας


Λίγο μετά που ο Μάνσον πήγε με την -πρώτη- σύζυγό του Rosalie Jean Willis στην Καλιφόρνια, συνελήφθη για μικροεγκλήματα. Ενώ εκείνος ήταν στην φυλακή, η νεαρή σύζυγός του γέννησε τον πρώτο τους γιο, τον Charles Manson Jr και έφυγε με έναν άλλο άντρα.

Ο Μάνσον μπαινόβγαινε στην φυλακή για χρόνια και απέκτησε εμμονή με τη μουσική, και συγκεκριμένα με τους Beatles. Έμαθε να παίζει κιθάρα και μέσα σε έναν χρόνο έγραψε σχεδόν 90 τραγούδια. Το 1968 μελέτησε τους στίχους του τραγουδιού "Helter Skelter"των Beatles και από αυτό άντλησε τις πρόχειρες και άγριες φιλοσοφίες του.

Το 1967, μετά από ένα διάστημα στην φυλακή και πάλι, ο Μάνσον συνάντησε την 23χρονη Mary Brunner, με την οποία θα αποκτούσε ακόμη ένα παιδί, τον Valentine Michael Manson. Οι δυο τους έζησαν μαζί σε ένα διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο. Ο Μάνσον, για να τα βγάζει πέρα, ως επί το πλείστον ζητιάνευε και έκλεβε. Ταυτόχρονα, έπειθε πολλές άλλες γυναίκες να μετακομίσουν μαζί τους. Αυτή ήταν η αρχή της Οικογένειας Μάνσον.

Για την ακρίβεια, τα πρώτα μέλη της Οικογένειας ήταν κυρίως γυναίκες. Ο Μάνσον φέρεται να είχε περίπου 18 γυναίκες, οι οποίες ζούσαν μαζί με την Brunner και τον ίδιο στο διαμέρισμά τους, μέχρι τη στιγμή που χώθηκε στην ζωή του ντράμερ των Beach Boys, Ντένις Ουίλσον. Ενώ ο Ουίλσον πήγαινε στο σπίτι του, πήρε από το δρόμο δύο γυναίκες που έκανα ωτοστόπ. Ήταν από τις πρώτες οπαδούς της Οικογένειας, η Πατρίσια Κρενουινκελ και μια ακόμη. Εκείνες του μίλησαν για έναν άνθρωπο, έναν μουσικό και μυστηριώδη γκουρού, κάποιον Τσάρλι, με τον οποίο ζούσαν. Ο Ουίλσον πήγε τις γυναίκες στο σπίτι του και όταν επέστρεψε, βρήκε εκεί τον Μάνσον. Μέσα σε μια νύχτα, ο χαρισματικός και υπνωτικός Μάνσον έπεισε τον Ουίλσον ότι το ταλέντο του ήταν πραγματικό.

Η Οικογένεια μεγαλώνει


Για μερικούς μήνες, ο Μάνσον και τα κορίτσια του έζησαν στο σπίτι του Ουίλσον, όπου έγραφε μουσική και κήρυττε το "ευαγγέλιο"του. Έπαιρναν ναρκωτικά, οι γυναίκες ήταν υπηρέτριες των Ουίλσον και Μάνσον και, παρόλο που ο Μάνσον μιλούσε κατά του υλισμού, η ομάδα ζούσε έναν ακριβό τρόπο ζωής -ειδικά όταν πολλές από αυτές κόλλησαν γονόρροια και χρειάστηκαν ιατροφαρμακευτική αγωγή αξίας 21.000 δολαρίων για την αντιμετώπιση της κατάστασης.

Καθώς οι οπαδοί του εκστασιαζόντουσαν από αυτόν -και με τη χρήση LSD- και τον πλούτο του Ουίλσον, ο Μάνσον μιλούσε για τον εαυτό του κάτι σαν τον Χριστό και αποκαλούσε τον εαυτό του "Charles Willis Manson", το οποίο, όταν μιλούσε αργά, ακουγόταν "Charles's Will Is Man's Son" (Η επιθυμία του Τσαρλς είναι ο γιος του ανθρώπου).

Τελικά, άρχισαν προστριβές μεταξύ των δυο ανδρών. Αν και ο ντράμερ προσπάθησε να ενσωματώσει τη μουσική του Μάνσον στο συγκρότημά του, εκείνος δεν ήταν συνεργάσιμος και μάλιστα τράβηξε μαχαίρι σε έναν παραγωγό. Ο Ουίλσον ζήτησε από την Οικογένεια να φύγει.

Το 1968, η Οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Spahn Ranch, ένα παλιό σκηνικό ταινιών που ανήκε στον Τζορτζ Σπαν. Σε αντάλλαγμα για χειρωνακτική εργασία και σεξουαλική ικανοποίηση από τα κορίτσια του Μάνσον, ο Σπαν επέτρεψε στην Οικογένεια να μείνει στο ράντσο. Ο σχεδόν τυφλός, 80χρονος ιδιοκτήτης φέρεται να προτιμούσε τη Λινέτ Φρόμμι (Lynette "Squeaky" Fromme), η οποία τσίριζε κάθε φορά που την τσιμπούσε.

Εκείνη την εποχή, μπήκε στην Οικογένεια ο Τσαρλς "Τεξ"Ουάτσον ο οποίος, υπό τα ξόρκια του Μάνσον, έγινε το δεξί χέρι του αρχηγού και δολοφόνησε επτά άτομα στο όνομά του.

Στην ερημιά, ο Μάνσον ήταν σε θέση να υπνωτίσει περαιτέρω τους οπαδούς του.

Η Οικογένεια επεκτάθηκε γρήγορα. Εκτός από το Spahn Ranch, ο Μάνσον είχε οπαδούς σε ακόμη δυο αγροκτήματα στην Death Valley. Όταν τον Απρίλιο του 1968 δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, ο Μάνσον ανέφερε ως αφορμή έναν επικείμενο φυλετικό πόλεμο. Ισχυρίστηκε ότι αυτό το είχαν προβλέψει οι Beatles και ότι το White Album απευθυνόταν στην Οικογένεια για να τους καθοδηγήσει. Η Οικογένεια άρχισε να προετοιμάζεται για το τέλος του κόσμου υπό την καθοδήγηση του Μάνσον. Όταν όμως ο πόλεμος δεν ξεκίνησε μόνος του, το 1969, ο Manson αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει η Οικογένειά του.

Οι δολοφονίες


Ο Μάνσον έστειλε τα μέλη της Οικογένειας Μπόμπυ Μποσολίλ, Μέρι Μπρούνερ και Σούζαν Άτκινς στο σπίτι του δασκάλου μουσικής Γκάρι Χίνμαν, ο οποίος, κάποια στιγμή, είχε φίλους που ήταν μέλη της Οικογένειας. Όταν αυτός δεν συνεργάστηκε μαζί τους, όπως εκείνοι ήθελαν, μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου και έγραψαν με το αίμα του "πολιτικό γουρούνι"στους τοίχους. Ο Μάνσον, για αυτό το φόνο, στοχοποίησε τους Μαύρους Πάνθηρες γράφοντας ένα πόδι με το αίμα του Χίνμαν στον τοίχο.

Δυο ημέρες μετά την ανακάλυψη του πτώματος του Χίνμαν, ο Μάνσον είπε στην Οικογένεια ότι, "Ήρθε η ώρα για το Helter Skelter".

Τη νύχτα της 8ης Αυγούστου του 1969, τα μέλη της Οικογένειας Άτκινς, Ουάτσον, Λίντα Κασάμπιαν και Κρενουινκελ μπήκαν στο πρώην σπίτι του παραγωγού μουσικής Τέρι Μέλχερ, που πλέον είχαν νοικιάσει η Τέιτ και ο Πολάνσκι. Τα όσα συνέβησαν στο σπίτι της 10050 Cielo Drive, έχουν ήδη αναφερθεί, είναι γνωστά και σόκαραν τον κόσμο.

Ο Μάνσον δεν ήταν ευχαριστημένος με το χάος και την καταστροφή στην 10050 Cielo Drive. Την επόμενη νύχτα, πήγε 6 μέλη της Οικογένειας, μεταξύ τους και η Λέσλι βαν Χούτεν, στο σπίτι του ιδιοκτήτη επιχειρήσεων Λένο Λαμπιάνκα και της συζύγου του Ρόζμαρι για να "τους δείξει πώς να το κάνουν". Και οι δολοφονίες των Λαμπιάνκα έχουν αναφερθεί ήδη και είναι γνωστές.

Εν τω μεταξύ, η Κασάμπιαν και η Άτκινς εστάλησαν να διαπράξουν ακόμη μια δολοφονία στην πόλη. Η Κασάμπιαν, για να μην χρειαστεί να δολοφονήσουν κανέναν, απέτυχε επίτηδες.

Όταν τις επόμενες ημέρες η αστυνομία διερεύνησε τις δολοφονίες των Tέιτ και Λαμπιάνκα, διαπίστωσαν ομοιότητες μεταξύ των δύο υποθέσεων. Σύντομα, ενημερώθηκαν και για τη δολοφονία του Χίνμαν, που τους έφερε στον Μποσολίλ και, τελικά σε ολόκληρη την Οικογένεια. Όμως πρώτα, μια τυχαία σύλληψη για κλοπή αυτοκινήτων θα τους έφερνε τον επικεφαλής.

Οι δίκες και οι καταδίκες


Ο Μάνσον βρέθηκε να κρύβεται κάτω από έναν νεροχύτη σε ένα από τα αγροκτήματα που χρησιμοποιούσε για τα κλεμμένα αυτοκίνητα. Εκείνη την εποχή, οι αξιωματικοί που τον συνέλαβαν δεν είχαν ιδέα ότι μόλις λίγες νύχτες πριν είχε διατάξει τις δολοφονίες.

Η Οικογένεια θα αντιμετώπιζε την δικαιοσύνη μόνο όταν η Σούζαν Άτκινς, που συνελήφθη για τη δολοφονία Χίνμαν, είπε στους συγκρατούμενούς της ότι είχε μαχαιρώσει την Τέιτ.

Τον Δεκέμβριο του 1969, η Κασάμπιαν, ο Ουάτσον και η Κρενουινκελ τέθηκαν υπό κράτηση, παρόλο που η Κασάμπιαν προσφέρθηκε να δώσει πληροφορίες σχετικά με τα εγκλήματα της Οικογένειας. Γι'αυτό της χορηγήθηκε ασυλία. Ήταν η κύρια μάρτυρας της εισαγγελίας. Ο Μάνσον, η Άτκινς και η Κρενουινκελ κατηγορήθηκαν για επτά δολοφονίας και για συνωμοσία. Η βαν Χούτεν κατηγορήθηκε για δύο δολοφονίες και για μια συνωμοσία.


Παρόλο που αρχικά του δόθηκε άδεια να ενεργήσει ως δικηγόρος του, ο Μάνσον έχασε αυτό το δικαίωμα, λόγω της χαοτικής του συμπεριφοράς, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι δίκες. Την πρώτη μέρα του δικαστηρίου, εμφανίστηκε με ένα Χ στο μέτωπό του, επειδή αισθάνθηκε ότι έπρεπε να "βγει από τον κόσμο". Τα περισσότερα από τα μέλη της Οικογένειας έκαναν το ίδιο πράγμα. Στην πραγματικότητα, η Οικογένεια κατάφερε να διαταράξει τις δίκες καθώς εμφανιζόταν συνεχώς έξω από το δικαστήριο, έκανε συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, απειλούσαν μάρτυρες να καταθέτουν, ενώ κάποιοι από τους μάρτυρες ναρκώθηκαν ή τους έβαλαν φωτιά. Σε ένα σημείο της δίκης, ο Μάνσον όρμηξε στον δικαστή, ενώ τα μέλη της Οικογένειάς έψαλλαν στα λατινικά.

Τελικά, η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Στις 19 Απριλίου του 1971, οι Κρενουινκελ, Άτκινς, βαν Χούτεν και Μάνσον καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Πού είναι σήμερα η Οικογένεια;

Το 1972, η Καλιφόρνια κατάργησε την θανατική ποινή, οπότε η ποινή των μελών της Οικογένειας μετατράπηκε σε ισόβια.

Το 2017, πέθανε ο πατριάρχης της Οικογένειας στα 83 του.











από: ati

Βαθυχάντακο ή Στενό Λινάρι Εύβοιας



Πετάμε πάνω από μια μοναδική παραλία που είναι σαν μικρή πισίνα, καθώς το πράσινο και τα βράχια που την περιβάλλουν δημιουργούν μια μικρή, απάνεμη λίμνη- πισίνα που προσκαλεί να γευτείτε τα νερά της, τα οποία είναι κρυστάλλινα και πολύ καθαρά. Η πρόσβαση οδικώς: Πηγαίνοντας προς Πήλι και Βλαχιά, και περνώντας την τελευταία, φτάνετε έως ένα σημείο με το αμάξι και συνεχίζετε με τα πόδια από μονοπάτι. Εάν διαθέτετε βάρκα η πρόσβαση είναι πολύ πιο εύκολη ξεκινώντας από την παραλία του Μακρύ Γιαλού. Όπως και να πάτε, η παραλία θα σας ανταμείψει. Οι ντόπιοι την ξέρουν ως Στενό Λινάρι και ως Βαθυχάντακο.


Η τεχνητή λίμνη Κρεμαστών από ψηλά



Έδωσε ρεύμα στην Ελλάδα της δεκαετίας του 60. Για την κατασκευή της βυθίστηκαν 20 χωριά και εργάστηκαν 3.500 άνθρωποι. - στο: mixanitouxronou.gr


Κωλοσούρτης: Η θρυλική Εθνική με τις συνεχείς «στροφάρες» αλά «Έλα Γιώργη» που έλιωνε τους κινητήρες



Η παλαιά εθνική οδός Αργους-Τρίπολης, που χαράχτηκε με συνεχόμενες τριάντα και περισσότερες στροφές πάνω στους άγονους όγκους του Κτενιά ως το διάσελό του, τα Παλιάλωνα, είναι από τις πιο γνωστές αρτηρίες της Ελλάδας, η μοναδική επικοινωνία παλιότερα με την κεντρική Πελοπόννησο, γνωστή ως Κωλοσούρτης, που περνούσε από τον Αχλαδόκαμπο για να καταλήξει στην Τρίπολη.


Λουτρά Πόζαρ



Στο Λουτράκι νομού Πέλλας, 13 χλμ. δυτικά της Αριδαίας, υπάρχουν οι μεταλλικές πηγές Λουτρά Πόζαρ (Προέρχεται από το σλαβικό "Пожар"που σημαίνει φωτιά ή θερμότητα) που αναβλύζουν σε θερμοκρασία 37°C, με αξιόλογη χημική σύσταση. Το θερμό νερό έχει ιαματική δράση και είναι πόσιμο. Επισκέπτες το χρησιμοποιούν για λουτροθεραπεία, ποσιοθεραπεία, τόνωση και χαλάρωση.


Γενοκτονία Ποντίων: Καταραμένη μέρα για τους Έλληνες - Γιορτή για τους Τούρκους



Από το 1994 η 19η Μαΐου τιμάται ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου - από: protothema.gr


"Μπαμπά νομίζω ότι κάναμε κάποιο λάθος! Δε βλέπουμε την παραλία..."


φωτογραφία: Alexandros Roniotis - στο: news247.gr


Η πλατεία Συντάγματος του χθες, του σήμερα και του... αύριο


Το Σύνταγμα της «Μπουμπουνίστρας», των ζυθεστιατορίων, των φουστανελοφόρων, και των συγκεντρώσεων, το Σύνταγμα του σήμερα και του αύριο. - στο: skai.gr


Ξέρατε ότι ο «νταής» ήταν ο θείος, «μαστροπός» ο οικονομικός υπάλληλος και «νταβατζής» ο συνήγορος;


Πως συνδέονται οι τραμπούκοι με τα πούρα. Η άγνωστη περιπέτεια των λέξεων. - στο: mixanitouxronou.gr


Μαντάμ Ορτάνς: Πόρνη, «ιερή» και «δούλη» της αγάπης


«Ήταν μια αγία η Μαντάμ Ορτάνς. Δεν ξέρω αν αμάρτησε στα νιάτα της, εξάλλου ποιος είναι ο αναμάρτητος; Αλλά ορκίζομαι στο σταυρό που κρατώ και στη λειτουργία που κάνω ότι έζησε στα στερνά της σαν αγία και πέθανε σαν αγία κάνοντας χιλιάδες καλοσύνες και βοηθώντας από το υστέρημά της τους συνανθρώπους της…». Μανώλης Τζαβολάκης, Ιερέας - στο: maxmag.gr


Το μοναδικό εκκλησάκι στον κόσμο που δεν έχει σκεπή, βρίσκεται στη Λήμνο



Η Παναγιά η Κακαβιώτισσα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού - στο: newsbeast.gr


Το άγνωστο παρασκήνιο εισαγωγής του τηλεφώνου στην Ελλάδα


Είναι γνωστό πως το τηλέφωνο καθιερώθηκε στην Ελλάδα με νόμο της Κυβέρνησης Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος εκδόθηκε το 1892. Στην πραγματικότητα όμως τουλάχιστον μία δεκαετία νωρίτερα, μία ομάδα Αθηναίων προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί τη νέα εφεύρεση που κατακτούσε με απίστευτη ταχύτητα τις πρωτεύουσες όλου του κόσμου. «Εις τριακοσίας και πλέον πόλεις λειτουργεί η θαυμασία Εδισώνειος εφεύρεσις του τηλεφώνου», έγραφε ο Τύπος το 1883. - στο: taathinaika.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Ο θρύλος λέει ότι μέσα στο σύστημα των σπηλαίων βρίσκεται η "μεταλλική βιβλιοθήκη"ενός αρχαίου, χαμένου πολιτισμού.



Το 1976, μια μεγάλη αποστολή μπήκε στην Cueva de los Tayos αναζητώντας τεχνητές σήραγγες, χαμένο χρυσό, περίεργα γλυπτά και μια "μεταλλική βιβλιοθήκη", που υποτίθεται ότι έμεινε εκεί από έναν χαμένο πολιτισμό που τους βοήθησαν εξωγήινοι. Μέλος της ομάδας ήταν ο αστροναύτης, ο πρώτος άνθρωπος στην Ιστορία που πάτησε στη Σελήνη, Νιλ Άρμστρονγκ.

Όσο μπορεί να θυμηθεί κανείς, οι αυτόχθονες του Ισημερινού της φυλής Shuar έμπαιναν σε ένα τεράστιο σύστημα σπηλαίων στους ανατολικούς πρόποδες των Άνδεων που καλυπτόταν από τη ζούγκλα. Κατεέβαιναν, χρησιμοποιώντας σκάλες φτιαγμένες από κληματσίδες, μέσω μιας από τις τρεις θύλακες εισόδου, η μεγαλύτερη από τις οποίες είναι ένας άξονας βάθους 65 μέτρων που οδηγεί σε ένα δίκτυο σηράγγων και θαλάμων που εκτείνονται, από όσο γνωρίζουμε, για τουλάχιστον 2,85 μίλια. Ο μεγαλύτερος θάλαμος έχει διαστάσεις 90 επί 240 μέτρα.

Για τους Shuar, αυτές οι σπηλιές υπήρξαν κέντρο πνευματικών και τελετουργικών πρακτικών και φιλοξενούσαν ισχυρά πνεύματα, αλλά και ταραντούλες, σκορπιούς, αράχνες και βόες. Ακόμη, φιλοξενεί νυχτερινές πεταλούδες, γνωστές τοπικά ως tayos, εξ ου και το όνομα του σπηλαίου. Οι tayos είναι αγαπημένο φαγητό για τους Shuar, ένας άλλος λόγος για τον οποίο αψηφούν τα βάθη των σπηλαίων.

Τους τελευταίους δύο αιώνες, οι Shuar, ως φύλακες των σπηλαίων, έζησαν σχετικά ειρηνικά. Μοναδική εξαίρεση σ'αυτό αποτέλεσαν περιστασιακοί χρυσοθήρες που έμπαιναν στην περιοχή στη δεκαετία του 1950 και του '60. Και όλα αυτά, μέχρι που ανακατεύτηκε ο Έριχ φον Ντένικεν (Erich von Däniken).


Ο Ελβετός συγγραφέας αιχμαλώτισε την παγκόσμια φαντασία το 1968 με τη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, του Chariots of the Gods (Όταν ήρθαν οι θεοί), το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για τις θεωρίες των αρχαίων αστροναυτών. Τρία χρόνια αργότερα, δημοσίευσε το The Gold of the Gods, εξαπολύοντας μια λιγότερο γνωστή θεωρία σχετικά με το σπήλαιο.

Στο The Gold of the Gods, ο φον Ντένικεν διηγείται τους ισχυρισμούς του János Juan Móricz, ενός εξερευνητή που ισχυρίστηκε ότι το 1969 μπήκε στις σπηλιές. Εκεί μέσα, ισχυρίστηκε ότι ανακαλύψει έναν χρυσό θησαυρό, περίεργα αντικείμενα και γλυπτά, και μια "μεταλλική βιβλιοθήκη"που περιέχει χαμένες πληροφορίες διατηρημένες σε μεταλλικά δισκία. Ισχυρίστηκε επίσης ότι οι ίδιες οι σπηλιές είναι σίγουρα τεχνητές και δημιουργήθηκαν από κάποια προηγμένη νοημοσύνη που σήμερα έχει χαθεί στην ιστορία.

Ο φον Ντένικεν συνδύασε αυτό με τη σειρά των -προσοδοφόρων- βιβλίων του που προωθούν τις θεωρίες του για τους χαμένους πολιτισμούς και τους αρχαίους αστροναύτες -ή, όπως το έθεσε ο Καρλ Σέιγκαν (Σαγκάν), η θεωρία του φον Ντένικεν ότι "οι πρόγονοί μας ήταν ανδρείκελα".

Το 1976, το βιβλίο ενέπνευσε την πρώτη μεγάλη επιστημονική αποστολή στα σπήλαια υπό τον Stan Hall, έναν Σκωτσέζο πολιτικό μηχανικό που είχε διαβάσει το έργο του φον Ντένικεν. Γρήγορα, η είδηση πήρε μεγάλη έκταση και έγινε μια από τις μεγαλύτερες αποστολές σπηλιών της εποχής της, με περισσότερους από 100 ανθρώπους, ανάμεσά τους επίσημους των κυβερνήσεων της Βρετανίας και του Εκουαδόρ, κορυφαίους επιστήμονες και σπηλαιολόγους, μέλη των βρετανικών ειδικών δυνάμεων, επαγγελματίες σπηλαιολόγους, αλλά και τον αστροναύτη Νιλ Άρμστρονγκ, ο οποίος διετέλεσε επίτιμος πρόεδρος της αποστολής.

Η αποστολή ήταν επιτυχής, τουλάχιστον στις λιγότερο φανταστικές φιλοδοξίες της. Το εκτεταμένο δίκτυο σπηλαίων χαρτογραφήθηκε πιο διεξοδικά από ποτέ. Καταγράφηκαν ζωολογικά και βοτανικά ευρήματα και έγιναν αρχαιολογικές ανακαλύψεις. Όμως, δεν βρέθηκε χρυσός, δεν ανακαλύφθηκαν κοσμικά αντικείμενα και δεν υπήρχε καμία ένδειξη "μεταλλικής βιβλιοθήκης". Το σύστημα των σπηλαίων φαίνεται επίσης να είναι αποτέλεσμα φυσικών δυνάμεων και όχι οποιουδήποτε είδους προηγμένης μηχανικής.


Μετά από την αποστολή, το ενδιαφέρον για το Cueva de los Tayos χάθηκε, αν και έχουν πραγματοποιηθεί πολλές ερευνητικές αποστολές. Μία από τις πιο πρόσφατες ήταν αυτή του Τζος Γκέιτς (Josh Gates) και της ομάδας του για την τέταρτη σεζόν της τηλεοπτικής σειράς Expedition Unknown. Ο Γκέιτς μπήκε στα σπήλαια με τους Shuar οδηγούς και την Eileen Hall, κόρη του Stan Hall από την αποστολή του 1976. Και ενώ αποστολές σαν αυτές έχουν οδηγήσει σε συναρπαστικές ζωολογικές και γεωλογικές ανακαλύψεις, ακόμη δεν έχει βρεθεί κανένα σημάδι χρυσού, εξωγήινων ή βιβλιοθήκης.

από: atlas obscura

Κατά μήκος των Γερμανο-βελγικών συνόρων υπάρχει μια παλιά, αχρησιμοποίητη σιδηροδρομική γραμμή, το Vennbahn. Ο σιδηρόδρομος διασχίζει τρεις χώρες, ξεκινώντας από τη γερμανική πόλη Άαχεν, περνά από το βελγικό έδαφος και καταλήγει στο Troisvierges στο βόρειο Λουξεμβούργο. Στην πορεία του, μπαινοβγαίνει στην Γερμανία και το Βέλγιο, δημιουργώντας μια πολύ περίεργη κατάσταση στα σύνορα στην περιοχή.



Αρχικά, η περιοχή ανήκε στο Βασίλειο της Πρωσίας, το οποίο έγινε μέρος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1871. Το 1882 ξεκίνησε η κατασκευή του σιδηροδρόμου για να βοηθήσει στην καλύτερη ενσωμάτωση της περιοχής στο πρόσφατα ενοποιημένο γερμανικό κράτος. Κυρίως όμως κατασκευάστηκε για να μεταφέρεται άνθρακας από τα ορυχεία του Άαχεν και να τροφοδοτείται η αναπτυσσόμενη χαλυβουργία στο Λουξεμβούργο και τη Λωρραίνη.


Μετά από την ήττα της Γερμανίας στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει τεράστιες εκτάσεις γης σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία υπέφεραν από τον πόλεμο. Έτσι, πολλά πρώην γερμανικά εδάφη έγιναν μέρος του Βελγίου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων από τα οποία περνούσε ο σιδηρόδρομος.


Η Γερμανία επέμεινε ο σιδηρόδρομος να παραμείνει υπό γερμανική ιδιοκτησία επειδή χτίστηκε από το γερμανικό λαό. Το Βέλγιο διαμαρτυρήθηκε ότι του παραχωρήθηκε η περιοχή, και ως εκ τούτου, είχε κυρίαρχο δικαίωμα σε όλες τις υποδομές που βρίσκονταν στις νέες περιοχές. Μάλιστα, το Βέλγιο διεκδίκησε ολόκληρη την πορεία του Vennbahn, παρόλο που τμήματα της γραμμής περνούσαν από τη γερμανική επικράτεια. Οι Βέλγοι άσκησαν έφεση αναφέροντας ότι η γραμμή ήταν μια ουσιαστική οδός επικοινωνίας για την ανατολική επικράτεια που τους δόθηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, και ως εκ τούτου, θα έπρεπε να του ανήκει. Η διεθνής επιτροπή που ορίστηκε από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών για να επιβλέπει τον καθορισμό των συνόρων, συμφώνησε και ο σιδηρόδρομος δόθηκε στο Βέλγιο.

Έτσι, ο Vennbahn έγινε βελγικός σιδηρόδρομος που διέσχιζε τη γερμανική επικράτεια. Αυτό δημιούργησε μια περίεργη κατάσταση στα σύνορα, επειδή, όπου ο σιδηρόδρομος έφευγε από το βελγικό έδαφος και έμπαινε στο γερμανικό, χώριζε τα γερμανικά εδάφη σε περίκλειστα εδάφη (ενκλάβιο) του Βελγίου.


Ο Vennbahn δημιούργησε επτά γερμανικά ενκλάβια και ένα βελγικό. Ένα από αυτά τα γερμανικά ενκλάβια παραχωρήθηκε εξ ολοκλήρου στο Βέλγιο και έπαψε να υφίσταται. Άλλα δύο συγχωνεύτηκαν και έγιναν ένα. Επί του παρόντος, τα γερμανικά ενκλάβια είναι πέντε. Από βορρά προς νότο, είναι τα Munsterbildchen, Rotgener Wald, Ruckschlag, Mutzenich και Ruitzhof. Αυτές οι περιοχές διαχωρίζονται από την υπόλοιπη Γερμανία από τον Vennbahn, μια στενή λωρίδα γης με απόσταση μικρότερη από 20 μέτρα. Το μικρότερο από τα ενκλάβια, το Rückschlag, έχει έκταση μόλις 16 τετ. χλμ και περιέχει ένα σπίτι με κήπο.


Το Βέλγιο λειτουργούσε πέντε σταθμούς σε διάφορα γερμανικά ενκλάβια, που εξυπηρετούσαν πολίτες μιας ξένης χώρας. Για την ομαλή λειτουργία του σιδηροδρόμου, έπρεπε να γίνουν ορισμένες νομικές ρυθμίσεις όπως, οι επιβάτες της γραμμής θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τόσο το γερμανικό όσο και το βελγικό νόμισμα για να πληρώσουν τα ναύλα. Το γερμανικό δημόσιο εξαιρέθηκε από τον τελωνειακό έλεγχο. Ομοίως, οι Βέλγοι που ζούσαν στην βελγική περιοχή του σιδηρόδρομου και εργάζονταν γι'αυτόν εξαιρέθηκαν από όλους τους γερμανικούς νόμους και φόρους.


Η κυκλοφορία του Vennbahn άρχισε να μειώνεται μέχρι τη δεκαετία του 1930, και το 1940, ο Χίτλερ προσάρτησε ξανά τα εδάφη, οπότε ο Vennbahn έγινε ξανά γερμανική γραμμή. Η γραμμή λειτούργησε μέχρι τη δεκαετία του 2000, όταν και εγκαταλείφθηκε ο Vennbahn. Οι ράγες αφαιρέθηκαν και η πορεία του σιδηρόδρομου στρώθηκε για να γίνε ένα μονοπάτι ποδηλασίας μήκους 125 χιλιομέτρων, που περνάει μέσα από ένα γραφικό τοπίο με υψίπεδα, φαράγγια και όμορφες πόλεις.

από: amusing planet

Ο Andoni Bastarrikaασχολείται με την γλυπτική με άμμο και έχει γίνει διάσημος για τα ρεαλιστικά έργα του.



Για να προσθέσει στον ρεαλισμό του ταύρου, ο Andoni χρησιμοποίησε πραγματικά κέρατα και κάτι -άγνωστο τι- για τις οπλές, τα μάτια και το ρύγχος -μάλλον. Το γλυπτό βρίσκεται σε ένα πάρκινγκ κοντά σε μια παραλία.

Αυτό που βλέπετε πιο πάνω δεν είναι πιάτο για γλυκά. Είναι ένα ποτήρι κρασιού, του 1600 περίπου, από την Βενετία.



Αν μπορούσατε να παρευρεθείτε σε ένα συμπόσιο στο σπίτι ενός Ιταλού άρχοντα, θα σας έδιναν ένα από αυτά, γεμάτο μέχρι πάνω με κόκκινο κρασί και θα περίμεναν να το σηκώσετε, με τρία δάχτυλά σας γύρω από τη βάση του, μέχρι τα χείλη σας χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα. Και όλο αυτό θα έπρεπε να φαίνεται σαν να το κάνετε χωρίς κόπο.

Ακούγεται δύσκολο; Αυτό ήταν και η υπόθεση. Οι αυλικοί έπρεπε να αντιπροσωπεύουν το ιδανικό του "sprezzatura", μια δύσκολη λέξη να μεταφραστεί που συνδυάζει τις αισθήσεις της κομψότητας, της επιτήδευσης και της απάθειας. Με άλλα λόγια, έπρεπε να είσαι καλός σε όλα, χωρίς ποτέ να φαίνεται ότι καταβάλλεις προσπάθειες. Και η καλύτερη επίδειξη του sprezzatura ήταν να σηκώσει κανείς άνετα μέχρι τα χείλη του ένα τέτοιο ποτήρι και να πιει μια γουλιά.

Ακόμα και εκείνη την εποχή, αυτά τα παράξενα ποτήρια προκαλούσαν απορία στους επισκέπτες στην Ιταλία. Όμως, για τους γνώστες, ακόμη και στο πως κρατούσε κανείς το ποτήρι μπορούσε να αποκαλύψει τη θέση του στην κοινωνική ιεραρχία. Τουλάχιστον, αυτό υπονοούσε ο Ολλανδός ζωγράφος του 17ου αιώνα Χέραρντ ντε Λαρέσε στο εγχειρίδιο με τις καλύτερες πωλήσεις για ζωγράφους -γράφει ότι μια πριγκίπισσα πρέπει να απεικονίζεται "με σηκωμένο επιφυλακτικά και ευχάριστα το μικρό δάχτυλο"από το ποτήρι, ενώ η κυρία των τιμών "ατρόμητη μην της χυθεί, κρατά το ποτήρι εύκολα, αλλά λιγότερο ευχάριστα από την άλλη".


Αυτά τα ποτήρια ήταν μέρος μιας πολιτιστικής αλλαγής στο φαγητό που συνεχίζει να διαμορφώνει τον τρόπο με τον οποίο τρώμε. Μέχρι το 1500, το κοινόχρηστο φαγητό ήταν κανόνας σε όλη την Ευρώπη. Όλοι, από τους πρίγκιπες μέχρι τους αγρότες, μοιράζονταν πιάτα και ποτήρια με τους συνοδούς τους στο φαγητό με τα δάχτυλά τους. Εγχειρίδια εθιμοτυπίας της εποχής συμβούλευαν τον κόσμο να σκουπίζει τα χείλη του πριν πιει από ένα κοινόχρηστο κύπελλο και να αποφεύγει να βάζει τα χέρια του πολύ βαθιά μέσα στην κοινόχρηστη πιατέλα.

Όμως, από τη δεκαετία του 1500, οι Ιταλοί ευγενείς άρχισαν να καθορίζουν το τραπέζι για τους καλεσμένους τους. Για πρώτη φορά, κάθε δείπνο είχε το δικό του κουτάλι, πιρούνι, μαχαίρι, ποτήρι και πιάτο. Αυτό οδήγησε σε μια απότομη αλλαγή στους τρόπους στο τραπέζι. Ξαφνικά, η εθιμοτυπία στο φαγητό είχε να κάνει λιγότερο με την κοινή ευγένεια και περισσότερο με την επίδειξη της επιτήδευσης. Και εκεί έχουμε να κάνουμε με το sprezzatura.

Στην Αναγεννησιακή Ιταλία, το φαγητό ήταν πολύ σοβαρή υπόθεση. Οι ευγενείς από διάφορες πολιτείες έκλειναν συμμαχίες παρέχοντας ο ένας στον άλλον πλούσια συμπόσια, τα οποία απαιτούσαν ολόκληρες στρατιές εξειδικευμένων επαγγελματιών που τα σχεδίαζαν και τα προετοίμαζαν. Κατά τη διάρκεια αυτών των γιορτών, τα πιάτα διανθίζονταν με ζωντανές μουσικές παραστάσεις και τα τραπέζια ήταν διακοσμημένα με τεράστια γλυπτά από ζάχαρη.


Οι σερβιτόροι ήταν σε μεγάλο βαθμό ευγενείς, νέοι αριστοκράτες που υπηρετούσαν ως "αξιωματικοί του στόματος". Ένας από τους πιο σημαντικούς ήταν ο trinciante, ο κύριος κόπτης. Σήκωνε το κρέας στον αέρα με ένα πιρούνι και το χάρασσε τόσο επιδέξια που, τέλεια κομμένες φέτες, έπεφταν σε κάθε πιάτο. Ο trincianti χάρασσε τα πάντα, από ολόκληρους αγριόχοιρους μέχρι μικροσκοπικά πουλιά και αυγά και καρύκευε κάθε μπουκιά με αλάτι που ισορροπούσε στην άκρη της λεπίδας του.

Υπήρχε επίσης ο οινοχόος, αυτός που έβαζε κρασί, το ανακάτευε με νερό και το σέρβιρε στα ρηχά ποτήρια. Καθώς αυτός που έπινε την πρώτη γουλιά, ο οινοχόος κρατούσε ένα κερί στο ποτήρι, φωτίζοντας το κρασί σαν λαμπερό ρουμπίνι. Στην πραγματικότητα, τα ποτήρια θεωρήθηκαν κάτι λιγότερο από πολύτιμοι λίθοι. Ήταν φυσητά από βενετσιάνικο κρύσταλλο, το πρώτο πραγματικά διαφανές γυαλί που κατασκευάστηκε ποτέ. Το cristallo ήταν απίστευτα ακριβό. Μάλιστα, μερικές φορές, πωλούνταν 100 φορές πάνω από την τιμή του κανονικού γυαλιού. Ο λόγος που οι ελίτ το εκτιμούσαν τόσο πολύ ήταν η δεισιδαιμονία ότι θα έσπαζε αμέσως αν το κρασί είχε δηλητήριο.

Πολλές πτυχές της τελετής του συμποσίου -η τελετουργική γεύση των πιάτων, η τοποθέτηση τους, ο φωτισμός του κρασιού- σχεδιάστηκαν για να μειώσουν τον κίνδυνο της δηλητηρίασης. Οι αριστοκράτες είχαν πολλούς λόγους να μην εμπιστεύονται τους φίλους τους, όπως μαρτυρούν τα θανατηφόρα επίπεδα αρσενικού που ανακαλύφθηκαν στα οστά προσωπικοτήτων της Αναγέννησης.

από: atlas obscura

Όταν κάποιος βάλει το χέρι του στην τσάντα του Scrabble και τραβήξει το Ζ, το Θ, το Ξ ή και το Ψ μαζί, είναι δύσκολο να μην χαρεί. Ως μερικά από τα λιγότερο συχνά γράμματα στην ελληνική γλώσσα, είναι δύσκολο να τοποθετηθούν στο ταμπλό του παιχνιδιού.



Όλα ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Παγκόσμιας Ύφεσης, όταν ο άνεργος αρχιτέκτονας Άλφρεντ Μόσερ Μπατς (Alfred Mosher Butts) περνούσε τον χρόνο του μελετώντας παιχνίδια όπως το μπίνγκο, το σκάκι και τους αναγραμματισμούς. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιχνίδια που σχετίζονται με τις λέξεις δεν ήταν τόσο δημοφιλή, επειδή δεν υπήρχε ένας τρόπος που να έχουν σκορ. Έτσι, ο Μπατς δημιούργησε το δικό του παιχνίδι λέξεων, ένα συνδυασμό σταυρόλεξων και αναγραμματισμών, που ονόμασε Lexiko, και που στη συνέχεια ονομάστηκε Criss Cross Words, και τελικά, Scrabble (κεφάλαιο σε εξέλιξη) -από τον επιχειρηματία Τζέιμς Μπρούνοτ που ανέλαβε τη μαζική παραγωγή του παιχνιδιού.

Για να αποφασίσει την αξία κάθε γράμματος, ο Μπατς κοίταξε απλά το πρωτοσέλιδο των The New York Times και μέτρησε πόσες φορές εμφανιζόταν κάθε γράμμα. Χρησιμοποίησε λοιπόν αυτά τα δεδομένα για να προσδιορίσει δύο πράγματα: την αξία κάθε γράμματος και πόσα πλακίδια θα υπάρχουν για κάθε γράμμα.

Αν και οι λέξεις που θεωρούνται αποδεκτές στο Scrabble έχουν εξελιχθεί από το 1950, οι αρχικές αξίες των γραμμάτων του Μπατς παραμένουν οι ίδιες.

Στην ελληνική έκδοση υπάρχουν 104 γράμματα:

65 γράμματα που παίρνουν 1 πόντο: Α (12), Ε (8), Η (7), Ι (8), Ν (6), Ο (9), Σ (7) και Τ (8)
17 γράμματα που παίρνουν 2 πόντους: Κ (4), Π (4), Ρ (5) και Υ (4)
9 γράμματα που παίρνουν 3 πόντους: Λ (3), Μ (3) και Ω (3)
4 γράμματα που παίρνουν 4 πόντους: Γ (2), και Δ (2)
3 γράμματα που παίρνουν 8 πόντους: Β (1), Φ (1) και Χ (1)
4 γράμματα που παίρνουν 10 πόντους: Ζ (1), Θ (1), Ξ (1) και Ψ (1)
2 λευκά (χρησιμοποιούνται σαν μπαλαντέρ) που παίρνουν 0 πόντους

από: mental flossκαι wikipedia

Έχουμε συνηθίσει να γιορτάζουμε τις στρατιωτικές νίκες. Όμως, και μια νίκη εναντίον ενός κοινού εχθρό, όπως μια ασθένεια, είναι εξίσου σημαντική, ειδικά σε παλαιότερες εποχές, όταν ο ανθρώπινος πληθυσμός αποδεκατιζόταν από κύματα δολοφονικών επιδημιών.



Τέτοιες στιγμές, οι άνθρωποι αναζητούν απεγνωσμένα θεραπείες και προσεύχονται στον Θεό για σωτηρία. Κάποιες πόλεις μπορούσαν να χτίσουν μεγάλες εκκλησίες, όπως ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Μαρίας της Υγείας (Santa Maria della Salute) στην Βενετία, κατασκευάστηκαν μετά από την πανούκλα του 1629–1631. Άλλες πόλεις ανήγειραν επιτύμβιες στήλες. Η πιο διάσημη από αυτές είναι ο Στύλος της Πανώλης, Pestsäule στα αυστριακά, στην Βιέννη της Αυστρίας.

Η Βιέννη, λόγω της θέσης στον ποταμό Δούναβη, ήταν σημαντικό εμπορικό σταυροδρόμι μεταξύ ανατολής και δύσης. Αυτό εξέθεσε τους κατοίκους της στις επιδημίες της πανώλης από τον 14ο αιώνα. Όντας μια πόλη εμπόρων, ο ποταμός ήταν γεμάτος με αποθήκες ρούχων, χαλιών και σιτηρών, που έμεναν εκεί για μήνες, και τα οποία λυμαίνονταν αρουραίοι. Η πόλη ήταν πυκνά χτισμένη, χωρίς δημόσια αποχέτευση ή αποχετευτικό σύστημα. Οι πολίτες πετούσαν τα απόβλητά τους στο ποτάμι ή στους δρόμους, όπου σχηματίζουν ολόκληρα βουνά σκουπιδιών.


Βέβαια, οι συνθήκες διαβίωσης ήταν ανθυγιεινές σε όλη τη μεσαιωνική Ευρώπη και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η πανώλη επισκεπτόταν συχνά την Ευρώπη. Το 1697, η ασθένεια χτύπησε την κατοικία των αυστριακών ηγεμόνων του Αψβούργων. Όπως πολλές επιδημίες, η ασθένεια εμφανίστηκε πρώτα στις φτωχές περιοχές και σύντομα εξαπλώθηκε στον πιο πλούσιο πληθυσμό. Καθώς ο αριθμός των λοιμώξεων αυξανόταν, ο αυτοκράτορας Λεοπόλδος Α'της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εγκατέλειψε την πόλη, αλλά η ακολουθία του δεν έμεινε απρόσβλητη από την ασθένεια.

Τουλάχιστον 76.000 άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια στη Βιέννη, ένας φοβερός αριθμός για μια πόλη με μόλις 110.000 κατοίκους. Τα πτώματα μεταφέρονταν έξω από την πόλη και καίγονταν σε μεγάλους ανοιχτούς λάκκους. Για αυτή την φρικτή δουλειά έψαξαν εθελοντές, αλλά όλο και λιγότεροι άνθρωποι εμφανίζονταν από τον φόβο ότι θα νοσήσουν. Τελικά, άνοιξαν τις φυλακές και όσοι ήταν καταδικασμένοι σε ισόβια αναγκάστηκαν να κάνουν αυτό το φρικτό έργο. Ακόμη και οι γιατροί και οι θεραπευτές έγιναν σπάνιοι και μερικές φορές μεταφέρονταν με την βία στα νοσοκομεία, με τα χέρια δεμένα, για να μπορέσουν να ξεφύγουν.


Όταν τελικά εξαφανίστηκε η επιδημία, οι αρχές της πόλης δεσμεύτηκαν να αναγείρουν ένα στύλο αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Την ίδια χρονιά εγκαινιάστηκε μια ξύλινη στήλη κορινθιακού ρυθμού, με την Αγία Τριάδα και εννέα γλυπτούς αγγέλους. Το 1687, ο στύλος αντικαταστάθηκε από έναν πέτρινο.

Οι Στύλοι της Πανώλης ήταν κοινό χαρακτηριστικό σε πολλές αυστριακές πόλεις και κωμοπόλεις το τελευταίο μισό του 17ου αιώνα. Συνήθως, κατά τη διάρκεια της πανούκλας, οι στύλοι ήταν ξύλινοι και χρησιμοποιήθηκαν για θρησκευτικές τιμωρίες (λιθοβολισμό, μαστίγωμα, κλπ). Αν μια τέτοια στήλη είχε επιτυχία, την αντικαθιστούσαν από ένα μόνιμο μνημείο, που συνήθως αφιερωνόταν στην Αγία Τριάδα ή την Παναγία. Οι Στύλοι έγιναν δημοφιλείς καλλιτεχνικές φόρμες, ενώ πολλές σχεδιάστηκαν από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ludovico Ottavio Burnacini και τον Αυστριακό αρχιτέκτονα και γλύπτη, Johann Bernhard Fischer von Erlach. Τα γλυπτά στη βάση του Στύλου στην Βιέννη σχεδιάστηκαν από τον Fischer. Ο Burnacini συνεισέφερε τα γλυπτά των αγγέλων, καθώς και τον γονατιστό αυτοκράτορα Λεοπόλδο.


Όμως, και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις δημιούργησαν τους δικούς τους Στύλους. Υπάρχει ένας στο Κόσιτσε της Σλοβακίας, που τιμά το τέλος της πανώλης του 1709-19, και ένας άλλος στην πόλη Kutná Hora στην Τσεχική Δημοκρατία, που ανεγέρθηκε περίπου την ίδια εποχή. Στην πλατεία της Παλιάς Πόλης της Πράγας υπήρχε ακόμη ένας, που ανεγέρθηκε το 1650, αλλά κατεδαφίστηκε το 1918, καθώς θεωρήθηκε ως σύμβολο των Αψβούργων.


από: amusing planet

Το απόγευμα της 23 Ιουνίου του 1960, το πρώτο πράγμα που παρατήρησε ο αστυνόμος Charles Bullock μόλις μπήκε στην 1815 Driscoll Street στο Χιούστον ήταν ότι κάποιος δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει την πίσω πόρτα. Μπροστά από την είσοδο υπήρχαν γλάστρες, κάτι που ανάγκασε τον Bullock και τον συνεργάτη του, L.M. Barta, να δυσκολευτούν πολύ να μπουν μέσα.



Ενώ ο Barta γυρνούσε μέσα στο σπίτι, ο Bullock πήγε στην κουζίνα.

Οι δύο αστυνομικοί ήταν εκεί για να ελέγξουν αν ήταν καλά οι ένοικοι του σπιτιού, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο Fred και η Edwina Rogers. Ο ανιψιός τους, ο Marvin Martin, είχε ανησυχήσει όταν δεν κατάφερε να τους βρει στο τηλέφωνο και έγινε ακόμα πιο ανήσυχος όταν τους χτύπησε την πόρτα και δεν έλαβε καμία απάντηση. Οπότε, κάλεσε την αστυνομία.

Καθώς έμπαινε στην κουζίνα, κάτι βασάνιζε τον Bullock. Αργότερα ανέφερε ότι η σκηνή "απλά, δεν ήταν σωστή". Υπάρχουν αντιφατικές αναφορές για το τι συνέβη στη συνέχεια. Κάποιοι λένε ότι είδε τρόφιμα που ήταν στοιβαγμένα πάνω -αντί για μέσα- στο ψυγείο, προκαλώντας την περιέργειά του. Άλλοι λένε ότι διψούσε για μια μπίρα εκείνο το ζεστό βράδυ του καλοκαιριού και ήθελε να δει αν υπήρχε κάτι για να πιει. Ο ίδιος είπε ότι άνοιξε αναίτια το ψυγείο. "Δεν ξέρω γιατί κοίταξα μέσα", είπε. "Για κάποιον λόγο το άνοιξα".

Κοίταξε γρήγορα το περιεχόμενό του, που φαινόταν να είναι μόνο κομμάτια χοιρινού κρέατος, το ένα πάνω στο άλλο. Συμπέρανε ότι η οικογένεια Roger ίσως έχει πάει πρόσφατα στον χασάπη. Όμως, με το σπίτι άδειο, φαινόταν ότι το κρέας θα χαλούσε.

"Ντροπή", σκέφτηκε ο Bullock. "Κάποιος αφήνει ένα σωρό καλό κρέας να χαλάσει".

Έκανε να κλείσει την πόρτα, όταν κάτι του τράβηξε την προσοχή. Μέσα στο συρτάρι των λαχανικών ήταν κάτι που έμοιαζε με γυναικείο κεφάλι, τα μάτια του οποίου κοιτούσαν τον Bullock. Πάγωσε! Έκλεισε αμέσως την πόρτα. Όταν την άνοιξε ξανά, το κεφάλι ήταν ακόμα εκεί.

Το κρέας αποδείχτηκε ότι ήταν τα διαμελισμένα απομεινάρια του Fred και της Edwina Rogers, αποστραγγισμένα από το αίμα και χωρίς τα σωθικά τους. Το κεφάλι του Fred -χωρίς τα μάτια- ήταν στο άλλο συρτάρι των λαχανικών.

Η φρικαλεότητα της σκηνής του εγκλήματος ήταν απίστευτα ενοχλητική. Οι αυτοψίες έδειξαν ότι οι δολοφονίες είχαν διαπραχθεί την Ημέρα του Πατέρα και ότι ο άνθρωπος που ήταν πιο πιθανό να ξέρει κάτι γι'αυτήν την φρικτή πράξη ήταν ο γιος του ηλικιωμένου ζευγαριού, ο Charles.

Δυστυχώς όμως, ο Charles δεν ήταν πουθενά.


Ο 81χρονος Fred Rogers ήταν συνταξιούχος πωλητής ακινήτων. Η 79χρονη σύζυγός του, Edwina, ήταν εκπρόσωπος πωλήσεων. Το σπίτι τους στο Χιούστον και οι δραστηριότητές τους φαίνονταν ασήμαντες στους γείτονές τους. Όμως, υπήρχε ένα στοιχείο στη ζωή τους που αποτέλεσε έκπληξη για τους κατοίκους της περιοχής, τους οποίους ρώτησε αργότερα η αστυνομία. Η έκπληξη ήταν ότι ο Charles ζούσε μαζί τους. Στην πραγματικότητα, το σπίτι του ανήκε.

Ο Charles ήταν 43 χρονών και βετεράνος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Αφού πήρε πτυχίο πυρηνικής φυσικής από το Πανεπιστήμιο του Χιούστον, κατατάχτηκε στο Πολεμικό Ναυτικό και έμαθε να πετάει. Έγινε σεισμολόγος και αργότερα εργάστηκε εννέα χρόνια για την Shell Oil Company. Τη στιγμή του θανάτου των γονιών του, δεν ήταν σαφές αν εργαζόταν.

Αυτό που ήταν ξεκάθαρο ήταν ότι ο Charles ήταν ιδιόρρυθμος. Ξυπνούσε πριν από την αυγή και έφευγε από το σπίτι, προς άγνωστη δουλειά, πριν ξυπνήσουν οι γονείς του. Γυρνούσε αφού έπεφτε το σκοτάδι, όταν εκείνοι ξάπλωναν. Τα ταξίδια του ήταν τόσο διακριτικά που ακόμα και ο διπλανός γείτονας της οικογένειας δεν ήξερε καν ότι ζούσε εκεί.

Όταν ήταν στο σπίτι, απέφευγε τους γονείς του και όταν έπρεπε να επικοινωνήσει μαζί τους υποτίθεται ότι έριχνε σημειώσεις κάτω από τις πόρτες. Όπως δήλωσε η υπηρέτρια της οικογένειας, ήταν πιθανό η Edwina είχε δει τελευταία φορά αυτοπροσώπως τον Charles περίπου πέντε χρόνια πριν από το θάνατό της.

Κανείς δεν ήταν σίγουρος τι οδήγησε σε αυτή την ασυνήθιστη διαβίωση. Είναι πιθανό ο Charles να θέλησε να προσφέρει στους ηλικιωμένους γονείς του, παρά το γεγονός ότι, είτε δεν ήθελε να εμπλέκεται μαζί τους, είτε δεν ήθελε να διαταράσσεται από τον έξω κόσμο. Όπως και να έχει, ήταν πλέον επιτακτική ανάγκη να απαντήσει σε ερωτήσεις σχετικά με την φρικτή μοίρα τους.


Όταν ο Bullock και ο συνεργάτης του ανακάλυψαν τα πτώματα, βγήκαν τρέχοντας από το σπίτι και κάλεσαν αμέσως ντετέκτιβ. Βρήκαν ότι το σπίτι είχε τριφτεί για να είναι -ως επί το πλείστον- καθαρό, εκτός από κάποια αίματα στο μπάνιο -όπου πίστευαν ότι τεμαχίστηκαν τα σώματα- και το υπνοδωμάτιο του Charles, όπου υπήρχαν ίχνη αίματος, καθώς και ένα πριόνι χειρός που πίστευαν ότι χρησιμοποιήθηκε για τον τεμαχισμό των σωμάτων. Τα κεφάλια, οι κορμοί και τα άκρα ήταν στο ψυγείο. Τα σωθικά βρέθηκαν στο σύστημα αποχέτευσης -προφανώς είχαν πεταχτεί στην τουαλέτα. Άλλα μέρη του σώματος έλειπαν και δεν βρέθηκαν ποτέ.

Λόγω της δουλειάς που συνεπάγεται η αφαίμαξη σωμάτων, τον τεμαχισμό τους και τον καθαρισμό του σπιτιού, η αστυνομία πίστευε ότι ο δολοφόνος είχε το χρόνο του και είχε εργασιακή γνώση της ανθρώπινης ανατομίας. Οι αυτοψίες αποκάλυψαν ότι η Edwina είχε πεθάνει από έναν πυροβολισμό στο κεφάλι, αν και το όπλο δεν βρέθηκε ποτέ. Ο Fred ήταν πιο άτυχος. Είχε χτυπηθεί μέχρι θανάτου με σφυρί, του είχαν βγάλει τα μάτια και τα γεννητικά του όργανα είχαν αποκοπεί, κάτι που φαινόταν ως εκδικητικός ακρωτηριασμός. Το σφυρί βρέθηκε στον χώρο, αν και η αστυνομία δεν επιβεβαίωσε αν βρήκαν δακτυλικά αποτυπώματα.

Αν υπήρχαν αποδείξεις, οι αρχές ήθελαν να το συζητήσουν με τον Charles. Εξέδωσαν ένα δελτίο και ξεκίνησε εθνική έρευνα. Ως το μόνο πιθανώς ζωντανό μέλος του σπιτιού, αυτά που ήξερε -αν όχι η ομολογία του- θα αποδεικνύονταν ανεκτίμητα. Επειδή ήξερε να πετάει, οι αρχές έλεγξαν τα κοντινά αεροδρόμια για να δουν αν κάποιος που ταίριαζε στην περιγραφή του είχε φύγει αεροπορικώς από την περιοχή. Δεν βρήκαν τίποτα. Όντας τόσο απομονωμένος, ο Charles δεν άφησε κανένα ίχνος για να τον ακολουθήσουν.

"Οι συνήθειες και οι τρόποι του αγνοούμενου γιου αποτελούν μεγάλο μυστήριο", δήλωσε ο επικεφαλής του τοπικού γραφείου ανθρωποκτονιών στους δημοσιογράφους λίγες μέρες μετά από την εύρεση των σωμάτων.

Ήταν ένας ευφημισμός. Η αστυνομία δεν βρήκε ποτέ τον Charles. Το 1975, σε μια προσπάθεια να επικυρωθεί η διαθήκη των Roger, κηρύχθηκε νομικά νεκρός.


Μια από τις πιο φρικιαστικές δολοφονίες του Χιούστον θα γινόταν μία από τις πιο διαβόητες άλυτες υποθέσεις. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον κόσμο να πει τις θεωρίες τους για το τι μπορεί να έχει συμβεί.

Μερικές είναι εκκεντρικές και χρησιμοποιούν την άδεια σκηνή του εγκλήματος για να προσπαθήσουν να δώσουν βαθύτερη σημασία στη ζωή του Charles. Το βιβλίο "The Man on the Grassy Knoll"του 1992 των John R. Craig και Philip A. Rogers, προτείνει ότι ο Charles ήταν συνεργάτης της CIA που συμμετείχε στη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ το 1963. Όταν οι γονείς του ανακάλυψαν ενοχλητικές καταχωρήσεις ημερολογίου, ο Charles τους σκότωσε.

Οι Ice Box Murders -όπως ονομάστηκαν αργότερα από τον Τύπο-, ένα βιβλίο του 2003 που έγραψαν οι ορκωτοί λογιστές και ερασιτέχνες ντετέκτιβ Hugh και Martha Gardenier, έκανε μια προσπάθεια να παρουσιάσει μια πιο εύλογη θεωρία. Συμφώνησαν ότι ο Charles ήταν πράγματι ο δολοφόνος, αλλά το κίνητρό του δεν ήταν το αποτέλεσμα οποιασδήποτε εμπλοκής της CIA. Αντ'αυτού, οι Gardenier ισχυρίστηκαν ότι ο Fred και η Edwina ήταν βίαιοι και χειριστικοί γονείς, που έκαναν τα πάντα, από το να παίρνουν δάνεια για το σπίτι του γιου τους, μέχρι να πλαστογραφούν την υπογραφή του για άλλη περιουσία που του ανήκε. Μετά από πολλά χρόνια εκφοβισμού και κλοπών, ο Charles ξέσπασε διαλύοντας το κεφάλι του πατέρα του. Το ότι η μητέρα του είχε μια πιο ήπια δολοφονία σε στυλ εκτέλεσης, ίσως δείχνει ότι η μεγαλύτερη κακομεταχείριση προερχόταν από τον Fred.

Οι Gardenier ισχυρίστηκαν ότι είχε ακουστεί ότι λίγες μέρες μετά από τις δολοφονίες, κάποιος που ταίριαζε στην περιγραφή του Charles έψαχνε για εργασία στο εξωτερικό, χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο. Υποστήριξαν ότι ο Charles χρησιμοποίησε τις επαφές του στις πετρελαϊκές και μεταλλευτικές βιομηχανίες για να πάει στο Μεξικό. Το βιβλίο υποστηρίζει επίσης ότι ο Charles είχε και ο ίδιος βίαιο τέλος, όταν, σε μια διαφωνία για τους μισθούς με μερικούς ανθρακωρύχους στην Ονδούρα, του κάρφωσαν μια αξίνα στο κεφάλι του.

Δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία που να δείχνουν ότι ο Charles κατέφυγε στην Κεντρική Αμερική, αν και κάποια στιγμή το είχε κάνει με δικό του αεροπλάνο. Η φυγή από το Χιούστον με αεροπλάνο φαίνεται πιθανή και -με τη δουλειά στην Shell που τον πήγαινε στον Καναδά και την Αλάσκα- είναι επίσης πιθανό ότι είχε επαφές σε άλλες χώρες, οι οποίες θα μπορούσαν να τον διευκολύνουν να φτιάξει μια νέα ζωή.

Είναι απίθανο να βρεθεί ποτέ λύση στην υπόθεση. Αν ο Charles Rogers δε διέπραξε το έγκλημα, η εξαφάνισή του είναι ανεξήγητη. Κανείς άλλος δεν φαίνεται να έχει κίνητρο να σκοτώσει τους γονείς του. Αν σκοτώθηκε από κάποιον άγνωστο, ο δράστης έκανε εξαιρετική δουλειά, αφαιρώντας όλα τα ίχνη του. Είτε κατέληξε στην Κεντρική Αμερική ή κάπου αλλού, η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι πέρασε την υπόλοιπη ζωή του κάνοντας αυτό που έκανε τόσο συχνά στην 1815 Driscoll. Εξαφανιζόταν στις σκιές, απαρατήρητος από τον υπόλοιπο κόσμο.

από: mental floss

Το επτασφράγιστο εξωτικό μυστικό της Αργολίδας - Το σημείο χωρίς όνομα που ελάχιστοι γνωρίζουν



Δεν έχει όνομα, μα έχει απίστευτη, εξωτική ομορφιά.
Ένα ξεχωριστό σημείο κατά μήκος μιας κατά τα άλλα βραχώδους ακτογραμμής, που μοιάζει βγαλμένο από τροπικό μέρος.
Και όμως... βρίσκεται στην Αργολίδα, κοντά στο χωριό Κοιλάδα (συντεταγμένες στο τέλος του άρθρου).
Η λευκή άμμος δημιουργεί απίστευτα χρώματα που χαρακτηρίζουν τροπικούς εξωτικούς παραδείσους.
Ελάχιστοι γνωρίζουν το σημείο καθώς είναι κυριολεκτικά στη "μέση του πουθενά".
Προσβάσιμο και από την κοντινή βραχώδη ακτή και από σκάφος και ιδανικό για νέους και ζευγάρια, αποτελεί ένα σημείο στην Αργολίδα που κολυμπήσαμε και νιώσαμε ότι βρισκόμασταν στην... Κούβα.
Μια εξαιρετική πρόταση για μοναχικές, εξωτικές βουτιές, κοντά στην Κοιλάδα Αργολίδας, στις 2,5 ώρες από την Αθήνα.


Μικρή Χαμολιά, ίσως η ομορφότερη κρυφή παραλία της Αττικής



Μόλις 1 ώρα το πολύ από το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται καλά κρυμμένη Ίσως η ομορφότερη "κρυφή παραλία"της Αττικής.
Ένας κόλπος με υπέροχα πεντακάθαρα τυρκουάζ νερά που όμοια του πολύ δύσκολα θα συναντήσετε εντός της Αττικής.


Ατενίζοντας την αρχαία πόλη των Αλιέων



Εάν κάποιος σας έλεγε ότι υπάρχουν δύο «θαμμένοι ναοί» αφιερωμένοι στον Θεό Απόλλωνα, μέσα στη λάσπη … κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να αμφιβάλλατε. Εάν όμως σας μιλούσε για το μέρος που βρίσκεται, θα σαστίζατε με το πόσα δεν γνωρίζετε για έναν τόπο που βρίσκεται τόσο κοντά στην Αθήνα, και σίγουρα πολλοί από εσάς έχετε επισκεφτεί.
Ο λόγος για το κοσμοπολίτικο Πόρτο Χέλι, το οποίο είναι χτισμένο στα ερείπια του οικισμού των Αλιέων, και πήρε το όνομά του από τους παλιούς κάτοικους του τόπου που ήταν αλιείς πορφύρας, καθώς και τεχνίτες στην επεξεργασία της ομώνυμης χρωστικής. Ουσιαστικά πρόκειται για μια σταδιακή γλωσσική παραφθορά του ονόματος, σε Χαλιείς και εν συνεχεία σε Χέλι, ενώ πήρε το προσωνύμιο «Πόρτο», γιατί διέθετε λιμάνι.
Η αρχαία πόλη των Αλιέων ήταν κτισμένη ακριβώς απέναντι από τον σημερινό οικισμό, και η Ακρόπολη της βρισκόταν στην κορυφή του λόφου. Βέβαια, ο κόλπος του Χελιού ήταν τότε διαφορετικός, με τη θάλασσα να φτάνει πολύ πιο μέσα, γι'αυτό και μέρος της πόλης, ιδιαίτερα οι δύο ναοί του Απόλλωνα, είναι σήμερα βυθισμένοι κάτω από το νερό και τη λάσπη, σε μικρό ωστόσο βάθος.
Όσο για το σημερινό Πόρτο Χέλι, με την ιδιαίτερα αναπτυγμένη τουριστική του υποδομή, έχει καταφέρει επάξια να κερδίσει τον τίτλο «Ριβιέρα της Πελοποννήσου».
Και δεν υπάρχει μονάχα ένας λόγος για αυτόν τον τίτλο...
Πρόκειται για ένα φυσικό κλειστό όρμο με πολύ μεγάλη χωρητικότητα, σε απόσταση 85 χλμ από το Ναύπλιο, στα νότια του νομού Αργολίδος, ο οποίος κατακλύζεται καθημερινά από διαφόρων ειδών ιστιοπλοϊκά σκάφη, θαλαμηγούς καθώς και υπερπολυτελή γιοτ. Πλαισιωμένος από πανέμορφες καλόγουστες βίλες και φημισμένα πολυτελή θέρετρα, εναρμονίζεται τέλεια με τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της περιοχής.
Οι παραλίες του, με πεντακάθαρα διάφανα νερά, άψογα οργανωμένες ή μη, βρίσκονται σε μικρή απόσταση από το λιμάνι, με γνωστότερη αυτών τη Χηνίτσα με την ξανθιά άμμο, το Κουνούπι με τα λευκά βότσαλα, την Κόστα με θέα τις Σπέτσες αλλά και τον Άγιο Αιμιλιανό που απλώνεται κάτω από τον λόφο με το ομώνυμο εκκλησάκι και την υπέροχη θέα στην περιοχή. Όμως δεν είναι οι μόνες πρωταγωνίστριες σε αυτό το κοσμοπολίτικο πανέμορφο παζλ, μιας και η φύση συνωμοτεί για το αντίθετο. Βουνά αλλά και δάση που ξεδιψούν από την αλμύρα της θάλασσας, δημιουργούν το τέλειο σκηνικό με μοναδικό σκοπό να ξελογιάσουν ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Όσο για τη νυχτερινή ζωή, έντονη και κοσμική, με καλό κόσμο αλλά και υπέροχο φαγητό για όλα τα γούστα.


Αυτό το εντυπωσιακό timelapse χρειάστηκε τρία χρόνια για να γυριστεί



Τα timelapses καταναλώνουν αρκετό χρόνο, όμως ο Δανός φωτογράφος Jonas Hoholt το πήγε στο επόμενο επίπεδο, αφού χρειάστηκε τρία ολόκληρα χρόνια για να γυρίσει το εντυπωσιακό timelapse που θα δείτε παρακάτω. Ο Hoholt χρειάστηκε να τραβήξει πλάνα από 12 διαφορετικές περιόδους στη διάρκεια των τριών ετών για να αποκτήσει το υλικό που ήθελε και να το “δέσει”. - στο: unboxholics.com


«Close Ups»: Ανακαλύπτοντας τους θησαυρούς του Μουσείου Μπενάκη μέσα από μια σειρά βίντεο





Η σειρά βίντεο Close Ups ρίχνει φως σε αντικείμενα του Μουσείου Μπενάκη μέσα τόσο από τις ιστορίες που τα ίδια αφηγούνται, όσο και από τις ιστορίες ανθρώπων που συνδέονται με αυτά. - στο: huffingtonpost.gr


Τα πιο παράξενα και άγνωστα μέρη στην Ελλάδα


Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολλά νησιά και όμορφα μέρη. Όμως κατέχει και εξαίρετη θέση ανάμεσα στις χώρες με τα πιο παράξενα και ανατριχιαστικά μέρη(σπίτια, τοποθεσίες και περιοχές) που τυλίγονται με ένα πέπλο μυστηρίου. - στο: maxmag.gr


Ερκυνα: Σε απόσταση 2 ωρών από την Αθήνα κρύβεται ένα παραμυθένιο μέρος -Μικροί καταρράκτες, νερόμυλοι και υπεραιωνόβιοι πλάτανοι



Μοιάζει σαν να έχει ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παραμυθιού, καθώς η εικόνα που αντικρίζει κανείς στον ποταμό Έρκυνα, στα Κρύα της Λιβαδειάς, μόνο παραμυθένια χαρακτηρίζεται. Μικροί καταρράκτες, νερόμυλοι, πλάτανοι και τρεχούμενα νερά είναι μέρη του εντυπωσιακού τοπίου.
Βέβαια, εκτός από παραμυθένιο το σκηνικό, έχει σχέση και με τη μυθολογία. Τα νερά της Κρύας είναι αυτά του ποταμού Έρκυνα, ενώ στην αρχαιότητα εικάζεται ότι βρισκόταν εκεί το Μαντείο του Τροφωνίου Διός με τις πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης, το οποίο και αποτελούσε τον προπομπό για τους Δελφούς. - στο: iefimerida.gr


Λουτράκι: Ο θησαυρός του Κιαμίλ Μπέη που αναζητείται εδώ και 200 χρόνια


Χρυσά γρόσια, πουγκιά γεμάτα με χρυσά νομίσματα, βενετσιάνικοι λίθοι και κούτες με σμαράγδια αναζητούνται εδώ και 200 χρόνια γενιές και γενιές Ελλήνων που αναζητούν το θησαυρό του Χουσεΐν Κιαμήλ Μπέη. Ακόμα και ο Κολοκοτρώνης, επιφανείς επαναστάτες του 1821 αλλά και χιλιάδες απλοί Έλληνες έζησαν με την αναζήτηση του μεγάλου θησαυρού που θα άλλαζε την πορεία του ελληνικού έθνους. - στο: ethnos.gr


Η πρώτη serial killer στην Ελλάδα


Την έχουν “στολίσει” με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα. “Η Δράκαινα της Μάνης”, είναι ένα από αυτά, και μιλάμε φυσικά για την πρώτη serial killer της Ελλάδας. Η γυναίκα που ξεπάστρεψε όλη της την οικογένεια χρησιμοποιώντας το δηλητήριο με το οποίο ψέκαζαν τα σπαρτά στον αγρό. - στο: nikosonline.gr


Η τελευταία Ferrari… περιπολικό




Η 250 GTE 2+2 του 1962 είναι η μόνη «Polizia» που επιβίωσε ως τις μέρες μας. - στο: newsbeast.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Μόλις πέντε λεπτά από το κέντρο της πρωτεύουσας της Σλοβενίας, Λιουμπλιάνα, βρίσκεται μια καλλιτεχνική κοινότητα, γνωστή σήμερα ως Metelkova, που κάποτε ήταν στρατώνας, κάτι που δεν τον θυμίζει σε τίποτα πλέον, μιας και είναι καλυμμένος με μια ψυχεδελική κακοφωνία από ναΐφ τέχνη, γκράφιτι και πανκ ροκ.



Ο χώρος χτίστηκε το 1911 από τον Αυστρο-Ουγγρικό Στρατό και αποτελείται από επτά στρατώνες που στεγάζονται σε κάτι λίγο πάνω από 12.140 τετ. μέτρα γης. Ο στρατός χρησιμοποίησε αυτή τη μικρή περιτοιχισμένη γειτονιά μέχρι το 1991, όταν και την εγκατέλειψε, μιας και η Σλοβενία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Γιουγκοσλαβία. Μόλις ο χώρος άδειασε, μετά από λίγο καιρό, άρχισαν να κινούνται εκεί ομάδες καταληψιών και να κάνουν τα παλιά κτίρια δικά τους. Το 1993, η σλοβενική κυβέρνηση προσπάθησε να κατεδαφίσει τους παλιούς στρατώνες, αλλά σχεδόν 200 ακτιβιστές, καλλιτέχνες και διαδηλωτές κατέλαβαν τον χώρο και τον έσωσαν από την καταστροφή, για λίγο.



Η κυβέρνηση δε σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί να γκρεμίσει το μέρος, αλλά οι καταληψίες και οι διαδηλωτές δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ. Ένα από τα κτίρια, γνωστό ως το "Παλιό Σχολείο", γκρεμίστηκε το 1997 και ένα άλλο κτίριο, γνωστό ως το "Μικρό Σχολείο", κατεδαφίστηκε το 2006. Ωστόσο, ο υπόλοιπος χώρος παραμένει ως επαναστατικός, καλλιτεχνικός χώρος που εξακολουθεί να είναι σε διαφωνία με την κυβέρνηση.


Σήμερα, τα περισσότερα κτίρια έχουν καλυφθεί από γκράφιτι, λαϊκή τέχνη, μωσαϊκά, περίεργα γλυπτά και πανκ ροκ δηλώσεις. Επίσης, στεγάζει ένα μπαρ, ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης και έναν ξενώνα, καθώς και τους καταληψίες. Τέλος, στον χώρο βρίσκεται ένα μουσείο, το Galerija Alkatraz.



από: atlas obscura