Η ιστορία της καταραμένης αποστολής Φράνκλιν και τα μουμιοποιημένα σώματα που έμειναν πίσω

May 25, 2020, 2:30 am

≫ Next: Γιατί ο Λευκός Οίκος είναι λευκός;

≪ Previous: Ένας εγκαταλελειμμένος στρατώνας στην Λιουμπλιάνα που έγινε πανκ-πολιτική καλλιτεχνική κατάληψη

$

0

0

Το Terror είναι ένα μυθιστόρημα του 2007 του Αμερικανού συγγραφέα Dan Simmons. Πρόκειται για μια φανταστική καταγραφή της χαμένης αποστολής του σερ Τζον Φράνκλιν και των HMS Erebus και HMS Terror στην Αρκτική, για τον εντοπισμό του Βορειοδυτικού Περάσματος. Στο μυθιστόρημα, ενώ ο Φράνκλιν και το πλήρωμά του μαστίζονται από την πείνα και την ασθένεια, και αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν ανταρσίες και τον κανιβαλισμό, καταδιώκονται στο σκοτεινό τοπίο της Αρκτικής από ένα τέρας. - πηγή

Ο Τζον Τόρινγκτον και οι άλλες μούμιες της αποστολής Φράνκλιν παραμένουν εκεί για να υπενθυμίζουν εκείνο το ταξίδι του 1845 στην Αρκτική, στο οποίο, οι ναυτικοί κανιβαλίστηκαν μεταξύ τους στις τελευταίες, απελπισμένες μέρες τους.



Το 1845, δύο πλοία με 134 άντρες σάλπαραν από την Αγγλία σε αναζήτηση του Βορειοδυτικού Περάσματος. Δεν επέστρεψαν ποτέ.

Το 2018 προβλήθηκε η τηλεοπτική σειρά "The Terror"που στηρίζεται στο βιβλίο του Simmons

Σήμερα, γνωστή ως η χαμένη αποστολή Φράνκλιν, αυτό το τραγικό ταξίδι κατέληξε σε ένα ναυάγιο στην Αρκτική χωρίς επιζώντες. Ότι έχει απομείνει είναι οι μούμιες της αποστολής, που διατηρούνται για πάνω από 140 χρόνια στον πάγο και ανήκουν στους άντρες του πληρώματος, όπως ο Τζον Τόριγκτον (John Torrington). Από την δεκαετία του 1980 που ανακαλύφτηκαν τα σώματα, τα κατεψυγμένα πρόσωπά τους θυμίζουν τον τρόμο εκείνου του καταδικασμένου ταξιδιού.

Η ανάλυση των παγωμένων σωμάτων βοήθησε τους ερευνητές να ανακαλύψουν την πείνα, τη δηλητηρίαση από μόλυβδο και τον κανιβαλισμό που οδήγησαν στο θάνατο του πληρώματος. Όμως, αν και ο Τόριγκντον και οι άλλες μούμιες της αποστολής ήταν τα μόνα απομεινάρια του ταξιδιού, έκτοτε νέες ανακαλύψεις ρίχνουν περισσότερο φως στην υπόθεση.

Τα δύο πλοία της αποστολής Φράνκλιν, το HMS Erebus και το HMS Terror, ανακαλύφθηκαν το 2014 και το 2016, αντίστοιχα. Το 2019, τα drone μιας καναδικής αρχαιολογικής ομάδας εξερεύνησαν μέσα στα συντρίμμια του Terror για πρώτη φορά, δίνοντάς μας μια ακόμη προσεκτική ματιά στα αποτρόπαια απομεινάρια αυτής της τρομερής ιστορίας.

Τα χέρια του John Hartnell, ενός από τα σώματα της αποστολής, που ξεθάφτηκε το 1986 και φωτογραφήθηκε από τον Brian Spenceley, απόγονο του Hartnell

Αν και η μοίρα του Τόριγκτον και των υπολοίπων της αποστολής έγινε πρόσφατα πιο ξεκάθαρη, μεγάλο μέρος της ιστορίας τους παραμένει μυστήριο. Όσα όμως ξέρουμε φτάνουν για μια στοιχειωμένη ιστορία τρόμου στην Αρκτική.

Πού πήγαν στραβά τα πράγματα στην αποστολή;
Η ατυχής ιστορία του Τόριγκτον και της αποστολής ξεκινά με τον σερ Τζον Φράνκλιν (Sir John Franklin), πετυχημένο εξερευνητή της Αρκτικής και αξιωματικό του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού. Έχοντας ολοκληρώσει με επιτυχία τρεις προηγούμενες αποστολές, δύο από τις οποίες ήταν διοικητής, ο Φράνκλιν ξεκίνησε το 1845 για να διασχίσει την Αρκτική ακόμη μια φορά.

Το πρωί της 19ης Μαΐου του 1845, ο Τόρινγκτον και 133 ακόμη άνδρες επιβιβάστηκαν στο Erebus και το Terror και αναχώρησαν από το Greenhithe της Αγγλίας. Εξοπλισμένα με τα πιο σύγχρονα εργαλεία που απαιτούνται για την ολοκλήρωση του ταξιδιού τους, τα δύο πλοία ήταν εφοδιασμένα με προμήθειες για τρία χρόνια, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 14.600 κιλά κονσερβοποιημένου κρέατος, 457 κιλά σταφίδας και 69,5 κιλά τουρσί.

Ενώ γνωρίζουμε για τις προετοιμασίες και ότι πέντε άνδρες απολύθηκαν και στάλθηκαν στο σπίτι τους τους πρώτους τρεις μήνες, τα περισσότερα από όσα συνέβησαν στη συνέχεια παραμένουν μυστήριο. Τον Ιούλιο, ένα διερχόμενο πλοίο στον κόλπο Μπάφιν στον βορειοανατολικό Καναδά, είδε τα δύο πλοία για τελευταία φορά και έπειτα, φαινομενικά, εξαφανίστηκαν στην ομίχλη της ιστορίας.

Χαρακτικό του HMS Terror

Οι περισσότεροι εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι και τα δύο πλοία κατέρρευσαν τελικά στον πάγο στο στενό Βικτόρια του Αρκτικού Ωκεανού, που βρίσκεται μεταξύ του νησιού Βικτόρια και της νήσου Βασιλιάς Ουίλιαμ στον βόρειο Καναδά. Οι επακόλουθες ανακαλύψεις βοήθησαν τους ερευνητές να φτιάξουν έναν πιθανό χάρτη και ένα χρονοδιάγραμμα που περιγράφουν πού και πότε στράβωσαν τα πράγματα πριν από αυτό το σημείο.

Ίσως το πιο σημαντικό, το 1850, Αμερικανοί και Βρετανοί ερευνητές βρήκαν τρεις τάφους που χρονολογούνται από το 1846 σε μια ακατοίκητη γη, δυτικά του κόλπου Μπάφιν, που ονομάζεται Beechey Island. Παρόλο που οι ερευνητές άφησαν τα σώματα εκεί για άλλα 140 χρόνια, τελικά αποδείχτηκε ότι είναι τα λείψανα του Τζον Τόρινγκτον και άλλων μελών της αποστολής.

Στη συνέχεια, το 1854, ο Σκωτσέζος εξερευνητής Τζον Ράε (John Rae) γνώρισε τους Ινουίτ του Pelly Bay, οι οποίοι είχαν αντικείμενα που ανήκαν στο πλήρωμα της αποστολής και ενημέρωσαν τον Ραέ για τους σωρούς των ανθρώπινων οστών που εντοπίστηκαν στην περιοχή, πολλά από τα οποία είχαν σπάσει στη μέση, πυροδοτώντας φήμες ότι, τις τελευταίες μέρες τους, οι άνδρες της αποστολής κατέφυγαν πιθανότατα στον κανιβαλισμό.

Στη δεκαετία του 1980 και του 1990, βρέθηκαν στη νήσο Βασιλιάς Ουίλιαμ υπολείμματα σκελετών που είχαν σημάδια από μαχαίρι, επιβεβαιώνοντας έτσι το γεγονός ότι οι εξερευνητές οδηγήθηκαν στο να σπάσουν τα κόκαλα των πεσμένων συντρόφων τους, που πιθανότατα είχαν πεθάνει από πείνα, πριν τα μαγειρέψουν για να εξαγάγουν μυελό σε μια τελική προσπάθεια επιβίωσης.

Όμως, τα πιο ανατριχιαστικά υπολείμματα από την αποστολή προήλθαν από έναν άνθρωπο του οποίου το σώμα ήταν εκπληκτικά καλά διατηρημένο, με τα οστά του -ακόμη και το δέρμα του- άθικτα.

Η ανακάλυψη του Τζον Τόριγκτον και των μουμιών

Το παγωμένο πρόσωπο του Τζον Τόρινγκτον μέσα στον πάγο, καθώς οι ερευνητές ετοιμάζονται να το ξεθάψουν περίπου 140 χρόνια αφότου πέθανε κατά τη διάρκεια της αποστολής

Στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Τζον Τόρινγκτον σίγουρα δεν είχε ιδέα ότι, τελικά, θα γινόταν διάσημος. Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν ήταν γνωστό γι'αυτόν, μέχρι που ο ανθρωπολόγος Owen Beattie ξέθαψε το μουμιοποιημένο σώμα του στο Beechey island, σχεδόν 140 χρόνια μετά από το θάνατό του, κατά τη διάρκεια διαφόρων αποστολών στη δεκαετία του 1980.

Μια χειρόγραφη πινακίδα που βρέθηκε καρφωμένη στο καπάκι του φέρετρου του Τόρινγκτον, έγραφε ότι ο άντρας ήταν μόλις 20 ετών όταν πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 1846. Ο τάφος του ήταν πέντε πόδια μόνιμου πάγου.

Το πρόσωπο του John Hartnell, μιας από τις τρεις μούμιες της αποστολής που ξεθάφτηκε κατά τη διάρκεια της αποστολής του 1986 στην Καναδική Αρκτική

Ευτυχώς για τον Beattie και την ομάδα του, αυτός ο πάγος κράτησε τον Τόριγκτον τέλεια συντηρημένο και έτοιμο να εξεταστεί για ενδείξεις.

Ντυμένος με γκρι βαμβακερό πουκάμισο, με κουμπιά από κοχύλια, και λινό παντελόνι, το σώμα του Τόριγκτον βρέθηκε ξαπλωμένο σε κομμάτια ξύλου, με τα άκρα του δεμένα με λινές λωρίδες και το πρόσωπό του καλυμμένο με ένα λεπτό φύλλο υφάσματος. Κάτω από το ταφικό του κάλυμμα, οι λεπτομέρειες του προσώπου του παρέμειναν ανέπαφες, συμπεριλαμβανομένων γαλαζοπράσινων ματιών του, ακόμα ανοικτά μετά από 138 χρόνια.

Το πλήρωμα της αποστολής εκταφής του 1986 χρησιμοποίησε ζεστό νερό για να ξεπαγώσει τις μούμιες της αποστολής

Η επίσημη έκθεση αυτοψίας του δείχνει ότι ήταν ξυρισμένος με μακριά καστανά μαλλιά που είχε χωριστεί από το τριχωτό του κεφαλιού του. Δεν είχε σημάδια τραύματος, πληγών ή ουλών στο σώμα του και μια αξιοσημείωτη αποσύνθεση του εγκεφάλου σε μια κοκκώδη, κίτρινη ουσία υποδηλώνει ότι το σώμα του διατηρήθηκε ζεστό αμέσως μετά από τον θάνατο του, πιθανότατα από τους άνδρες που θα επιζούσαν για να του εξασφαλίσουν μια σωστή ταφή.

Με ύψος 162 εκατοστά, ο νεαρός άνδρας ζύγιζε μόλις 40 κιλά, πιθανώς λόγω του υπερβολικού υποσιτισμού που υπέστη στις τελευταίες μέρες του. Δείγματα ιστών και οστών αποκάλυψαν επίσης θανατηφόρα επίπεδα μολύβδου, πιθανώς λόγω της κακής κονσέρβας που σίγουρα επηρέασε και τους 129 άνδρες της αποστολής σε κάποιο επίπεδο.

Παρά την πλήρη μεταθανάτια εξέταση, οι εμπειρογνώμονες δεν εντόπισαν καμία επίσημη αιτία θανάτου, αν και υπέθεσαν ότι η πνευμονία, η πείνα, η έκθεση ή η δηλητηρίαση από τον μόλυβδο συνέβαλαν στο θάνατό του, όπως και των συναδέλφων του.

Οι τάφοι του Τόρινγκτον και των συνεργατών του στο Beechey island

Όταν οι ερευνητές εξέτασαν τον Τόριγκτον και τους δύο άλλους άντρες που ήταν θαμμένοι δίπλα του, τον John Hartnell και τον William Braine, επέστρεψαν τα σώματα στους τάφους τους.

Όταν το 1986 ξέθαψαν τον John Hartnell, ήταν τόσο καλά διατηρημένος που το δέρμα του κάλυπτε ακόμη τα εκτεθειμένα χέρια του, τα φυσικά κόκκινα σημεία ήταν ακόμα ορατά στα σχεδόν μαύρα μαλλιά του και τα άθικτα μάτια του ήταν αρκετά ανοιχτά για να επιτρέψουν στην ομάδα να δει το βλέμμα ενός άνδρα που είχε χαθεί 140 χρόνια πριν.

Ένα μέλος της ομάδας που συνάντησε το βλέμμα του Hartnell ήταν ο φωτογράφος Brian Spenceley, απόγονος του Hartnell που είχε προσληφθεί μετά από μια τυχαία συνάντηση με τον Beattie.

Μέχρι σήμερα, οι μούμιες της αποστολής Φράνκλιν παραμένουν θαμμένες στο νησί Beechey, όπου και θα συνεχίσουν να βρίσκονται, παγωμένες στο χρόνο.

Πρόσφατες έρευνες για τη μοίρα του Τόριγκτον και των υπολοίπων της αποστολής

Το πρόσωπο του Τόρινγκτον περίπου 140 χρόνια μετά από το θάνατό του

Τρεις δεκαετίες αφότου βρήκαν οι ερευνητές τον Τόριγκτον, βρήκαν τελικά και τα δύο πλοία με τα οποία είχε ταξιδέψει αυτός και οι συνεργάτες του.

Όταν το 2014 ανακαλύφτηκε το Erebus σε βάθος 11 μέτρων στη νήσο Βασιλιάς Ουίλιαμ, είχαν περάσει 169 χρόνια. Δύο χρόνια αργότερα, ανακαλύφθηκε το Terror σε έναν κόλπο 72,5 χλμ μακριά, σε βάθος 24 μέτρα, σε μια καταπληκτική κατάσταση μετά από σχεδόν 200 χρόνια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

"Το πλοίο είναι εκπληκτικά ανέπαφο", δήλωσε ο αρχαιολόγος Ryan Harris. "Το βλέπεις και δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι πρόκειται για ναυάγιο 170 ετών. Δεν βλέπεις κάτι τέτοιο πολύ συχνά".

Μια ομάδα Καναδών δυτών έκανε επτά καταδύσεις, κατά τη διάρκεια των οποίων έβαλαν drone μέσα στο πλοίο

Το 2017, οι ερευνητές ανέφεραν ότι είχαν μαζέψει 39 δείγματα δοντιών και οστών από μέλη της αποστολής. Από αυτά τα δείγματα, μπόρεσαν να ανακατασκευάσουν 24 προφίλ DNA.

Ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το DNA για να εντοπίσουν μέλη του πληρώματος από διάφορους χώρους ταφής, να αναζητήσουν πιο ακριβείς αιτίες θανάτου και να συγκεντρώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του τι πραγματικά συνέβη. Εν τω μεταξύ, μια μελέτη του 2018 παρείχε στοιχεία τα οποία αντικρούουν την μακροχρόνια δηλητηρίαση λόγω κακής αποθήκευσης τροφίμων, βοήθησε στο να εξηγήσουν ορισμένους από τους θανάτους, αν και πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η δηλητηρίαση από τον μόλυβδο έπαιξε ρόλο.

Υπάρχουν όμως αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί τα δύο πλοία ήταν τόσο μακριά το ένα από το άλλο και πώς ακριβώς βυθίστηκαν; Τουλάχιστον στην περίπτωση του Terror, δεν υπήρχαν οριστικά στοιχεία που να εξηγούν πώς βυθίστηκε.

"Δεν υπάρχει προφανής λόγος για τον οποίο βυθίστηκε το Terror", είπε ο Harris. "Δεν θρυμματίστηκε από τον πάγο και δεν υπάρχει παραβίαση στη γάστρα. Ωστόσο, φαίνεται ότι βυθίστηκε γρήγορα και ξαφνικά και έπεσε απαλά. Τι συνέβη;".

Αυτά τα ερωτήματα έχουν αφήσει τους ερευνητές να ψάχνουν απαντήσεις. Γι αυτό το λόγο, το 2019, αρχαιολόγοι έκαναν μια αποστολή με drone μέσα στο Terror για πρώτη φορά.

Μπουκάλια που βρέθηκαν στην αίθουσα των αξιωματικών του Terror

Το Terror ήταν ένα υπερσύγχρονο σκάφος και, σύμφωνα με το Canadian Geographic, αρχικά κατασκευάστηκε για να πλεύσει κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812, συμμετέχοντας σε αρκετές μάχες πριν από το ταξίδι του στην Αρκτική.

Ενισχυμένο με παχιά σιδερένια επένδυση για να σπάει τον πάγο και έχοντας σχεδιαστεί για να απορροφά και να κατανέμει εξίσου τις προσκρούσεις, το Terror ήταν σε άριστη κατάσταση για την αποστολή Φράκλιν. Δυστυχώς, αυτό δεν ήταν αρκετό και το πλοίο βυθίστηκε.

Τελικά, για να απαντηθούν τα ερωτήματα πρέπει να γίνει πολύ περισσότερη έρευνα, η οποία μόλις ξεκίνησε. Με τη σύγχρονη τεχνολογία, είναι πολύ πιθανό να μάθουμε περισσότερα στο εγγύς μέλλον.

Όμως, παρόλο που μπορεί να αποκαλύψουμε περισσότερα μυστικά για το Terror και του Erebus, οι ιστορίες του Τζον Τόρινγκτον και των άλλων της αποστολής Φράνκλιν ίσως χαθούν στην ιστορία. Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ πώς ήταν οι τελευταίες μέρες τους στον πάγο, αλλά θα έχουμε πάντα τις εικόνες των παγωμένων προσώπων τους.

Το διατηρημένο σώμα του Τζον Τόρινγκτον, μια από τις μούμιες της αποστολής Φράνκλιν που έμεινε πίσω όταν το πλήρωμα χάθηκε στην Καναδική Αρκτική το 1845

από: ati

---

Γιατί ο Λευκός Οίκος είναι λευκός;

May 26, 2020, 2:00 am

≫ Next: Μικρόκοσμοι μέσα σε μπουκάλια

≪ Previous: Η ιστορία της καταραμένης αποστολής Φράνκλιν και τα μουμιοποιημένα σώματα που έμειναν πίσω

$

0

0

πηγή

Το διάσημο αρχοντικό στην 1600 Pennsylvania Avenue στην Ουάσιγκτον, στο οποίο διαμένει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ξεχωρίζει εν μέρει επειδή η λευκή πρόσοψή του έρχεται σε αντίθεση με τον καταπράσινο κήπο που το περιβάλλει. Ποιος όμως είναι ο πραγματικός λόγος που ο Λευκός Οίκος βάφτηκε λευκός;



Το 1791, ο τότε πρόεδρος Τζορτζ Ουάσινγκτον επέλεξε το που θα χτιζόταν και η κατασκευή ξεκίνησε τον επόμενο χρόνο. Μέχρι το 1798, ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης και τελευταίας προεδρικής θητείας της Ουάσινγκτον, οι εργάτες είχαν τελειώσει την ανέγερση των τοίχων του κτηρίου από ψαμμίτη. Αντί να το βάψουν με ένα παραδοσιακό χρώμα, χρησιμοποίησαν ασβεστόχρωμα, το υγρό με βάση τον ασβέστη που θα απέτρεπε τη εισροή νερού στην πορώδη πέτρα.

Ο πρώτος κάτοικος του αρχοντικού ήταν ο Τζον Άνταμς το 1800. Σύντομα, πολλοί σταμάτησαν να το αποκαλούν "το Σπίτι του Προέδρου"και υιοθέτησαν ένα ψευδώνυμο, που παρέπεμπε στο εξωτερικό του, ο "Λευκός Οίκος".

"Υπάρχουν πολλά προβλήματα στον Λευκό Οίκο, όπως το λέμε, εννοώ του Πρόεδρο", έγραψε το μέλος του κογκρέσου από τη Μασαχουσέτη, Abijah Bigelow, στη σύζυγό του στις 18 Μαρτίου του 1812. Τρεις μήνες μετά, οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Βρετανίας.

Τον Αύγουστο του 1814, τα βρετανικά στρατεύματα έβαλαν φωτιά στον Λευκό Οίκο, προκαλώντας μια φήμη ότι ο Λευκός Οίκος ήταν λευκός για να καλύψει τις ζημιές. Όμως, το ασβεστόχρωμα που συνέχισαν να χρησιμοποιούν και μετά από την καταστροφή ήταν πραγματικά απλώς η συνέχεια της παράδοσης. Το 1818, το προσωπικό συντήρησης άρχισε να χρησιμοποιεί κανονικό λευκό χρώμα (συνολικά 570 γαλόνια) για να διατηρήσει τον Λευκό Οίκο σε λαμπερή κατάσταση.

Το παρατσούκλι παρέμεινε ανεπίσημο για τα επόμενα χρόνια, έως ότου, το το 1901, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ το έκανε το επίσημο όνομα, ο οποίος, τον τον επόμενο χρόνο, ξεκίνησε μια μεγάλη ανακαίνιση που περιελάμβανε και τη μετεγκατάσταση των γραφείων του Προέδρου εκεί που σήμερα είναι γνωστό ως Δυτική Πτέρυγα.

από: mental floss

Μικρόκοσμοι μέσα σε μπουκάλια

May 26, 2020, 2:30 am

≫ Next: Εξερευνώντας μια μετά την Αποκάλυψη πόλη σε μικρογραφία

≪ Previous: Γιατί ο Λευκός Οίκος είναι λευκός;

$

0

0

Μια μικροσκοπική, χρυσή καρέκλα σε ένα μπουκάλι, 1890-1900 περίπου

Πριν από έναν αιώνα, αυτοδίδακτοι καλλιτέχνες έκλειναν μικρόκοσμους μέσα σε μπουκάλια.



Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, καθώς τα μπουκάλια έγινε άφθονο και διαθέσιμο υλικό, μια ομάδα λαϊκών καλλιτεχνών άρχισε να χρησιμοποιεί τα πεταμένα μπουκάλια για μικροσκοπικά γλυπτά. Με αρχή μικρά ιερά που κατασκευάστηκαν στην Ευρώπη, η τάση εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ και περιελάμβανε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Σήμερα, οι περισσότεροι είναι εξοικειωμένοι με τη θέα ενός πλοίου μέσα σε μπουκάλι, αλλά λίγοι έχουν δει τα όσα καταπληκτικά πράγματα έχουν γίνει, από πολυεπίπεδες μινιατούρες εξόρυξης άνθρακα μέχρι σκηνές σε μπαρ, ενώ πολλά από αυτά έχουν περίπλοκα διακοσμητικά πώματα αντί για έναν τυπικό φελλό.

Μινιατούρα που απεικονίζει τα γραφεία της Berghoff Brewing Co., δημιουργία του Carl Wörner, 1919 περίπου

Ανεξάρτητα από το αντικείμενο, πώς μπορεί κανείς να χωρέσει μια περίτεχνη ξύλινη καρέκλα ή μια βάρκα ή έναν σταυρό μέσα από ένα τόσο μικρό άνοιγμα;

Η Susan D. Jones, συγγραφέας του "Genius in a Bottle: The Art and Magic of Bottle Whimseys", εξηγεί ότι ο όρος "whimsey" (μερικές φορές γράφεται "whimsy"), απλώς περιγράφει μια ποικιλία από μικρά στολίδια φτιαγμένα από λαϊκούς τεχνίτες. "Τα whimsey ήταν κατασκευές συνήθως αντρών, οι οποίοι έδειχναν την ικανότητά τους". Το αποτέλεσμα ήταν ένα αντικείμενο από μικρά, διακοσμητικά, μπιχλιμπίδια κατασκευασμένα από μεταλλουργούς, υαλουργούς, αγγειοπλάστες και ξυλουργούς.

Ο Jones εξηγεί ότι υπήρχαν τέσσερα πρωτεύοντα μοτίβα στα ευρωπαϊκά μπουκάλια που αποτέλεσαν τη βάση για αυτήν τη μορφή λαϊκής τέχνης: θρησκευτικές σκηνές, σκηνές εξόρυξης, εργαλεία ύφανσης και πλοία σε μπουκάλια.

Αυτή η τέχνη φαίνεται να ξεκίνησε στη Γερμανία με θρησκευτικές σκηνές. Από εκεί, η τάση εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. "Έχω δει πρώιμα έργα που έφτιαξαν Γερμανοί μοναχοί και μοναχές με σκαλιστούς σταυρούς και άλλα εργαλεία γύρω τους, αλλά δεν τα είχαν βάλει σε μπουκάλι", λέει ο Jones. "Έχουν τρεις πλευρές και κάτω μέρος, και έναν σταυρό στη μέση, περιτριγυρισμένο από αυτό που αποκαλούν 'όργανα του πάθους'".

Σκηνή της Σταύρωσης μέσα σε ένα πολύ μεγάλο μπουκάλι με πώμα, πιθανώς 1910-20 περίπου

Είτε κατασκευάστηκαν στην Ευρώπη, είτε στις ΗΠΑ, τα μπουκάλια με θρησκευτικές σκηνές αντικατόπτριζαν συχνά αυτήν την προσέγγιση, με έναν κεντρικό σταυρό να πλαισιώνεται από εικονικά βιβλικά αντικείμενα.

Μπουκάλι με σκηνή εξόρυξης από τον Matthias Buchinger, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια, 1719 περίπου

"Τα εργαλεία ήταν ένα σφυρί και καρφιά, ένα δόρυ, έναν παλούκι για το σφουγγάρι με το ξύδι και μια σκάλα", λέει ο Jones. "Αργότερα προστέθηκαν τσεκούρια, φτυάρια και πένσες. Άλλοι πρόσθεσαν την πινακίδα με το ΙΝΒΙ, περιστέρια, φανάρια, πανί για τα ρούχα του Ιησού, ακόμη και αγγέλους και στρατιώτες. Αυτά που προέρχονται από τη Γερμανία, σχεδόν πάντα έχουν έναν χάρτινο Ιησού στον Σταυρό, είτε κομμένο από κάρτα προσευχής, είτε ζωγραφισμένο σε χαρτί. Αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ στα αμερικανικά".

Ωστόσο, τα πρώτα μπουκάλια δεν περιρίζονταν στη θρησκευτική εικονογραφία. Στα πρώιμα έργα τέχνης περιλαμβάνονται ένα μπουκάλι ύψους 8 ιντσών του Matthias Buchinger με ένα ορυχείο δύο επιπέδων και μηχανικό μύλο και το περίτεχνο γλυπτό του JC Held με έναν αργαλειό, και τα δύο από το 1719 περίπου.

Ενώ τα παλαιότερα γνωστά μπουκάλια χρονολογούνται από τα μέσα του 18ου αιώνα, αυτή η μορφή τέχνης άρχισε να εκτοξεύεται μόλις τα γυάλινα μπουκάλια άρχισαν να παράγονται μαζικά και ο καθένας μπορούσε να τα προμηθεύεται εύκολα.

Ένας υφαντής στον αργαλειό του, J.C. Held, 1719 περίπου

Μετά τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο, αυτά τα έργα έγιναν πιο δημοφιλή στις ΗΠΑ και τα θέματα επεκτάθηκαν από τις ευρωπαϊκές ρίζες τους. Ορισμένα παρουσίαζαν μασονικά ή αντικείμενα αδελφοτήτων, πηγάδια ευχών, εργαλεία αγροτικής ή οικιακής χρήσης, περίτεχνους ανεμιστήρες και άλλα. Όπως γράφει η Jones, "Ένας αυξανόμενος και μετακινούμενος πληθυσμός εργατών διέδωσε αυτήν τη μορφή της τέχνης μέσω των επαφών τους στην δουλειά, τον στρατό, την φυλακή, και στα τέλη του 19ου αιώνα, μέσω των κοινοτήτων που συνδέονται με το ποτάμι, τον δρόμο και τον σιδηρόδρομο. Σπίτια, περίπλοκα ξύλινα παζλ, καταστήματα, μπαρ και πορνεία, πουλιά, κορνίζες και μνημεία, εργαλεία, καρέκλες και πηγαδάκια, όλα έγιναν αντικείμενο αυτής της έκφρασης λαϊκής τέχνης".

Αριστερά, μια περίπλοκη μασουρίστρα νημάτων πολλαπλών επιπέδων τυλιγμένο σε μεταξωτό νήμα, τέλη του 19ου αιώνα. Δεξιά, μια μασουρίστρα που χρησιμοποιήθηκε για να διαφημίσει τις υπηρεσίες του ο William S. Scobey, 1900 περίπου

Τα μπουκάλια με σκηνές εξόρυξης μεταλλευμάτων άρχισαν να εμφανίζονται στα τέλη του 19ου αιώνα. "Αποτελούνται από τρία ή τέσσερα επίπεδα, ανάλογα με το μέγεθος του μπουκαλιού. Στο κάτω επίπεδο, οι ανθρακωρύχοι σκάβουν άνθρακα ή μεταλλεύματα. Μερικές φορές είναι πραγματικά αφρώδες υλικό. Στο επόμενο επίπεδο, οι ανθρακωρύχοι ταξινομούν τον άνθρακα, συχνά σε ό, τι μοιάζει με ταινίες μεταφοράς, αλλά είναι προφανώς επιφάνειες για πλύσιμο. Αν υπάρχουν τέσσερα επίπεδα, μερικές φορές υπάρχει ένας μεγάλος φούρνος όπου λιώνουν το μετάλλευμα. Το ανώτερο επίπεδο είναι κάποια συνεδρίαση ενός συμβουλίου ή μια σκηνή με αξιωματούχους. Επίσης, μια μπάντα είναι κοινό χαρακτηριστικό". Μερικά μπουκάλια με τέτοιες σκηνές περιελάμβαναν ακόμη και μηχανική μανιβέλα για να γυρνούν τα μηχανήματα μέσα τους.

Ένα γερμανικό μπουκάλι με σκηνή εξόρυξης από τις αρχές του 19ου αιώνα

Κατά τη διάρκεια του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα, τα μπαρ έπαιρναν τα ποτά τους σε βαρέλια, και μετάγγιζαν το ποτό σε μεγάλα γυάλινα μπουκάλια, ύψους περίπου 17 ιντσών, για να εξυπηρετούν τους πελάτες τους. Αυτά τα ευρύχωρα, διαυγή μπουκάλια ήταν ιδανικά για την κατασκευή μικρόκοσμων.

Ενώ χρονολογικά είναι παράλληλη, η τάση για την κατασκευή πλοίων μέσα σε μπουκάλια κυριάρχησε έναντι άλλων σκηνών. Τα περισσότερα πλοία σε μπουκάλι ήταν πραγματικά, ρεαλιστικά μοντέλα πλοίων που ενέπνευσαν τελικά μια βιομηχανία βιβλίων και εργαλείων για το πως να φτιάξει ο καθένας το δικό του.

Πλοίο σε γυάλινη σφαίρα, δημιουργία του καπετάνιου Giovanni Biondo το 1784

"Το παλαιότερο πλοίο σε γυαλί, το οποίο δεν είναι πραγματικά μπουκάλι, βρίσκεται σε ένα μουσείο στην Ευρώπη", λέει η Jones. "Είναι σε μια μεγάλη γυάλινη φούσκα, γεμάτη ξάρτια". Δημιουργήθηκε το 1784 από τον Βενετό καπετάνιο Giovanni Biondo. Το μικροσκοπικό πλοίο μέσα σε οβάλ φυσητό γυαλί με ξύλινη βάση βρίσκεται σήμερα στη συλλογή του Δημοτικού Μουσείου Τέχνης και Ιστορίας του Πολιτισμού του Ντόρτμουντ (Museum für Kunst und Kulturgeschichte Dortmund) στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Σύμφωνα με την Jones, η δημιουργία μπουκαλιών με πλοία ξεκίνησε όταν άρχισε ένας διαγωνισμός στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Πώς όμως φτιάχνονταν αυτές οι σκηνές; Αρχικά κατασκεύαζαν ένα μικροσκοπικό γλυπτό ώστε να χωράει μέσα σε ένα συγκεκριμένο μπουκάλι και στη συνέχεια, το γλυπτό αποσυναρμολογούνταν, έριχναν τα μέρη του μέσα στο δοχείο, ξεκινώντας από το μεγαλύτερα κομμάτια. Χρησιμοποιούσαν κομμάτια σύρματος με γαντζωτά άκρα για να μπουν τα κομμάτια στη θέση τους, όπου τα κολλούσαν. Άλλα αντικείμενα, όπως καρέκλες ή κορνίζες, κατασκευάστηκαν έτσι ώστε για να μπορούν να ισοπεδωθούν ή να τυλιχτούν, και στη συνέχεια να ανοιχτούν μέσα στο μπουκάλι.

Τα αντικείμενα ήταν συνήθως από ξύλο, αν και χρησιμοποιήθηκαν επίσης χαρτί, ύφασμα και άλλα κοινά υλικά. Συχνά, για να ολοκληρώσουν τη δουλειά τους, οι τεχνίτες δημιούργησαν ευρηματικά σκαλιστά πώματα.

Μπουκάλι με ξύλινους ανεμιστήρες που δόθηκε σε έναν δικαστή από έναν φυλακισμένο, 1904 περίπου

"Τα περισσότερα από τα συνηθισμένα αντικείμενα, όπως αλυσίδες, ψαλίδια, μπάλες σε κλουβιά και μαχαίρια, ήταν από μεμονωμένα κομμάτια ξύλου που έμπαιναν στα πώματα έξω από το μπουκάλι", συνεχίζει η Jones. "Ο Ντάνιελ Ρόουζ -γύρω στα τέλη του 1890 με 1920— έβαλε ένα ψαλίδι που δούλευε μέσα στο μπουκάλι, ενώ επίσης έχω δει λειτουργική πένσα μέσα σε μπουκάλι. Κοινό θέμα μέσα στα μπουκάλια είναι ο ανεμιστήρας, σκαλισμένος από ένα κομμάτι ξύλου, που άνοιγε μέσα στο μπουκάλι".

Αριστερά, ένα ξύλινο σπίτι με περίτεχνο πώμα σε σχήμα χεριού με αναβολέα, αλυσίδες και πτυσσόμενο μαχαίρι, υπογεγραμμένο από τον Eliot A. Burlingame, 1880 περίπου. Δεξιά, ένα μπουκάλι με πηγάδι ευχών που καταλήγει σε ένα χέρι που κρατά ένα βιβλίο, φτιαγμένο από έναν καλλιτέχνη που πιστεύεται ότι ήταν βετεράνος του Αμερικανικού Εμφυλίου, 1890 περίπου

Στις ΗΠΑ, οι περισσότεροι καλλιτέχνες είναι άγνωστοι, καθώς δεν υπέγραφαν τα έργα τους και δεν έγιναν ποτέ διάσημοι. Ωστόσο, η έρευνα έχει εντοπίσει μερικούς τεχνίτες, όπως ο Carl Wörner, ένας λαϊκός καλλιτέχνης που συχνά έκρυβε μια μορφή κάτω από το πάτωμα των σκηνών.

Σκηνή από το Dan Eppler Saloon με μια κρυφή φιγούρα κάτω από το πάτωμα, δημιουργία του Carl Wörner, 1900-1910 περίπου

"Ο Wörner, γύρω στο 1860-1930, ήταν πολύ παραγωγικός και πολύ αναγνωρίσιμος. Ξεκίνησε με σταυρούς σε μπουκάλια και είναι γνωστός για σκηνές με μπαρ και άλλα καταστήματα. Έχει φτιάξει και ένα γραφείο τελετών σε μπουκάλι. Ήταν ο μόνος που είναι γνωστός ότι έφτιαχνε μπουκάλι επί πληρωμή -πλήρωσε γραμμάτια και αγόραζε παπούτσια και φαγητό". Πολλά από τα έργα του είναι σε ιδιωτικές συλλογές, ενώ άλλα βρίσκονται στα καταστήματα για τα οποία τα έφτιαξε.

"Ο Wörner ήταν αυτοδίδακτος, αλλά άλλοι έμαθαν την τέχνη από ανθρώπους που το έκαναν ήδη -σε στρατόπεδα, φυλακές, σπίτια βετεράνων. Μια πολύ αναγνωρίσιμη φόρμα καρέκλας φτιάχτηκε από αρκετούς κατοίκους ενός σπιτιού στο Μισούρι, τη δεκαετία του 1920. Έχω δει πολλά μπουκάλια φτιαγμένα από κρατούμενους που ακολουθούν σχεδόν το ίδιο μοτίβο".

Η δημοτικότητά αυτών των μπουκαλιών υποχώρησε αμέσως μετά από το τέλος της Παγκόσμιας Οικονομικής Ύφεσης στη δεκαετία του 1930, όταν ο κόσμος βρήκε δουλειά πλήρους απασχόλησης, οπότε μειώθηκε ο ελεύθερος χρόνος του και αυξήθηκε το εισόδημα.

Αριστερά, μια πολύχρωμη πολυθρόνα, 1930-1940 περίπου. Δεξιά, ένα μπουκάλι με μια φωτογραφία, μέσα του 19ου αιώνα περίπου

από: collectors weekly

Εξερευνώντας μια μετά την Αποκάλυψη πόλη σε μικρογραφία

May 27, 2020, 2:00 am

≫ Next: Pervitin: Το θαυματουργό ναρκωτικό που έδινε ενέργεια στη ναζιστική Γερμανία

≪ Previous: Μικρόκοσμοι μέσα σε μπουκάλια

$

0

0

Φωτογραφίες που συνδυάζουν τις μινιατούρες και το πώς μπορεί να είναι ο μετά την Αποκάλυψη κόσμος.



Η φωτογράφος Lori Nix, αντί να βγαίνει έξω και να ψάχνει τα θέματα της, κατασκευάζει τα δικά της, κάτι που μπορεί να διαρκέσει έως και 7 μήνες το καθένα. Οι σκηνές της έχουν μέγεθος λιγότερο από 50x60 εκατοστά ή μέχρι και 182 εκατοστά σε διάμετρο.

"Με ενδιαφέρει να απεικονίσω τον κίνδυνο και την καταστροφή, αλλά μετριασμένα με χιούμορ. Την παιδική μου ηλικία την πέρασα σε μια αγροτική περιοχή των ΗΠΑ που, από οτιδήποτε άλλο, είναι γνωστή περισσότερο για τις φυσικές καταστροφές. Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη στο δυτικό Κάνσας, και η κάθε εποχή είχε το δικό της δράμα, από τις χειμερινές χιονοθύελλες, στις πλημμύρες και τους ανεμοστρόβιλους της άνοιξης και τις καλοκαιρινές επιδρομές εντόμων και την ξηρασία. Αν και οι περισσότεροι ενήλικες έβλεπαν αυτές τις αλλαγές με αγωνία, ένα παιδί τις θεωρούσε εκστατικές".

"Είμαι γοητευμένη, ίσως και λίγο εμμονική, με την ιδέα της Αποκάλυψης. Εκτός από τις παιδικές μου εμπειρίες με τις φυσικές καταστροφές, μεγάλωσα βλέποντας ταινίες της δεκαετίας του 1970 γνωστές ως 'ταινίες καταστροφής'. Θυμάμαι να βλέπω το Ο πύργος της Κολάσεως (Towering Inferno, 1974), το Σεισμός (Earthquake, 1974), το Ο άνθρωπος που ήρθε από το μέλλον (Planet of the Apes, 1968) και να κάθομαι με δέος στο σκοτάδι".

Pervitin: Το θαυματουργό ναρκωτικό που έδινε ενέργεια στη ναζιστική Γερμανία

May 27, 2020, 2:30 am

≫ Next: Ο Μονόλιθος που απέρριψε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ

≪ Previous: Εξερευνώντας μια μετά την Αποκάλυψη πόλη σε μικρογραφία

$

0

0

Στα 20 του, ο Γερμανός πεζογράφος, κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας 1972, Χάινριχ Μπελ, όπως πολλοί νέοι της εποχής του, κατατάχτηκε στην Βέρμαχτ, τις ένοπλες δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, υπηρέτησε σε όλη την Ευρώπη, καθώς και στη Σοβιετική Ένωση.



Στις 9 Νοεμβρίου του 1939, ενώ ήταν στην κατεχόμενη Πολωνία, ο Μπελ έγραψε στους γονείς του στην Κολωνία, "Είναι δύσκολα εδώ, και ελπίζω να καταλαβαίνετε που σας γράφω μόνο μία φορά κάθε δύο με τέσσερα μέρες. Σήμερα σας γράφω κυρίως για να σας ζητήσετε λίγο Pervitin".

Μερικούς μήνες αργότερα, έγραψε ξανά στην οικογένειά του, "Ίσως θα μπορούσατε να μου βρείτε λίγο περισσότερο Pervitin, για να μπακαπ;".

Το Pervitin ήταν το θαυματουργό ναρκωτικό της ναζιστικής Γερμανίας, ένα ναρκωτικό που σχεδιάστηκε για να επιτρέπει στους πιλότους, τους ναυτικούς και τους στρατιώτες να έχουν υπεράνθρωπες επιδόσεις. Οι στρατιώτες που έπαιρναν το Pervitin έμεναν ξύπνιοι για μέρες κάθε φορά, περπατούσαν για μίλια χωρίς ξεκούραση και δεν ένιωθαν πόνο ή πείνα. Σήμερα, το γνωρίζουμε ως μεθαμφεταμίνη ή κρίσταλ μεθ.

Η μεθαμφεταμίνη είναι ένα εξαιρετικά ισχυρό ναρκωτικό. Ακόμη και σε μικρές ποσότητες, διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα, απελευθερώνοντας ντοπαμίνη που δίνει στον χρήστη παρατεταμένη ευφορία, αυξάνει την εγρήγορση και τη συγκέντρωση, ενώ αφαιρεί την κόπωση. Έχει επίσης ισχυρό αφροδισιακό αποτέλεσμα κάτι που την κάνει δημοφιλές "ναρκωτικό για πάρτι". Το Γραφείο Ναρκωτικών και Εγκλημάτων του ΟΗΕ (United Nations Office on Drugs and Crime) εκτιμά ότι, σε όλο τον κόσμο, σχεδόν 25 εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν χρήση κρίσταλ μεθ.

Η μεθαμφεταμίνη συντέθηκε για πρώτη φορά το 1887 και αρχικά συνταγογραφήθηκε για τη θεραπεία της Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ/ Attention deficit hyperactivity disorder, ADHD) και της παχυσαρκίας (η μέθοδος προκαλεί απώλεια όρεξης) και ως ρινικό αποσυμφορητικό. Κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, οι ένοπλες δυνάμεις των Ναζί τρέφονταν με άφθονη ποσότητα διεγερτικών, όπως αλκοόλ, οπιούχα και μεθαμφεταμίνη για να είναι διαρκώς φτιαγμένοι. Η ανώτατη διοίκηση πίστευε -βασιζόμενη σε στοιχεία του διευθυντή της Στρατιωτικής Ιατρικής Ακαδημίας και του Ινστιτούτου Γενικής και Στρατιωτικής Φυσιολογίας, Ότο Φρίντριχ Ράνκε (Otto Friedrich Ranke)- ότι το να ναρκώνονται και να μεθούν οι στρατιώτες βελτίωνε την αυτοπεποίθησή τους, τη συγκέντρωση και την προθυμία να αναλάβουν κινδύνους, και ταυτόχρονα, μείωνε την ευαισθησία τους στον πόνο, την πείνα, τη δίψα και την ανάγκη για ύπνο. Ο Ράνκε προώθησε τη μεθαμφεταμίνη ως θαυματουργό ναρκωτικό που θα βοηθούσε την Γερμανία να πετύχει τη νίκη επί των Συμμάχων.

Η στρατιωτική μεθαμφεταμίνη ήταν διαθέσιμη με τη μορφή μικρών χαπιών με την επωνυμία Pervitin και χρησιμοποιήθηκε από όλους τους κλάδους των ενόπλων δυνάμεων της Βέρμαχτ. Οι στρατιώτες τα αποκαλούσαν "Stuka-Tablets" (Stuka-Tabletten), από το γερμανικό πολεμικό αεροσκάφος κάθετης εφόρμησης Junkers Ju 87, το γνωστό Stuka (συντόμευση της λέξης Sturzkampfflugzeug), το οποίο είχε γίνει σύμβολο της γερμανικής αεροπορικής δύναμης. Για άλλους, ήταν το "Herman-Göring-Pill" (Hermann-Göring-Pillen), από τον Χέρμαν Βίλχελμ Γκαίρινγκ, έναν από τους γνωστότερους Γερμανούς πιλότους του Α'Παγκοσμίου Πολέμου, εξέχον μέλος της κυβέρνησης του Χίτλερ και καταδικασμένος εγκληματίας πολέμου. Όσοι ήταν στην πρώτη γραμμή το αποκαλούσαν "σοκολάτα τανκ" (Panzerschokolade), μια αναφορά στην υπεράνθρωπη δύναμη που τους έδινε αυτό το μικρό, άσπρο χάπια.

Μεταξύ του Απριλίου και του Ιουλίου του 1940, περισσότερα από 35 εκατομμύρια δισκία Pervitin και Isophan (μια ελαφρώς τροποποιημένη έκδοση) στάλθηκαν στον γερμανικό στρατό και την αεροπορία. Οι οδηγίες στη συσκευασία συνιστούσαν μια δόση ενός με δύο δισκίων "μόνο όταν απαιτείται, για να διατηρηθεί η αϋπνία". Όμως, οι στρατιώτες, υπό ακραίο άγχος, έπαιρναν περισσότερο από τη συνταγογραφούμενη δόση.

Ο Gerd Schmiickle της 7ης Μεραρχίας Panzer, ανέφερε σχετικά με τις επιπτώσεις του ναρκωτικού όταν πολεμούσε γύρω από τον Ζιτομίρ στην Ουκρανία τον Νοέμβριο του 1943:

"Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης είχα πάρει πάρα πολύ Pervitin. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, όλοι ήμασταν εξαρτημένοι από αυτό. Όλοι το κατάπιναν, συχνότερα και σε μεγαλύτερες δόσεις. Φαινόταν να αφαιρεί την αίσθηση της ταραχής. Έπεφτα σε έναν κόσμο λαμπρής αδιαφορίας. Ο κίνδυνος δε σήμαινε τίποτα. Η δύναμη κάποιου φαινόταν να αυξάνεται. Μετά από τη μάχη, κάποιος ήταν σε μια περίεργη κατάσταση μέθης, με μια μεγάλη ανάγκη, που την πολεμούσε μια σαφή εγρήγορση".

Ο ίδιος ο Ράνκε εθίστηκε στο ναρκωτικό και αναφέρθηκε ότι εργαζόταν επί 50 ώρες, υπό την επήρεια του Pervitin, χωρίς να αισθάνεται κούραση.

Ο Norman Ohler, συγγραφέας του "Blitzed: Drugs in the Third Reich", πιστεύει ότι η γερμανική εισβολή στη Γαλλία κατέστη δυνατή λόγω του Pervitin. "Χωρίς ναρκωτικά, δε θα υπήρχε εισβολή", είπε στον The Guardian.

"Όταν ο Χίτλερ άκουσε για το σχέδιο εισβολής μέσω των Αρδενών, του άρεσε. Όμως, η ανώτατη διοίκηση είπε: δεν είναι δυνατόν, τη νύχτα πρέπει να ξεκουραστούμε, και αυτοί [οι Σύμμαχοι] θα υποχωρήσουν και θα κολλήσουμε στα βουνά. Όμως, τότε δόθηκε η διεγερτική ουσία, και αυτό τους επέτρεψε να παραμείνουν ξύπνιοι για τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Ο Ρόμελ και όλοι οι διοικητές των τεθωρακισμένων ήταν φτιαγμένοι -ακόμα και χωρίς τα άρματα, σίγουρα δε θα είχαν κερδίσει".

Μια από τις πιο συναρπαστικές αναφορές των αποτελεσμάτων του ναρκωτικού προέρχεται από την Φινλανδία, η οποία εκείνη την εποχή πολεμούσε στο πλευρό των Ναζί. Η Φινλανδία κατέχει την ασυνήθιστη διάκριση, ξεκινώντας τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του Άξονα και, στη συνέχεια, προς το τέλος του πολέμου, άλλαξε πλευρά υπέρ των Συμμάχων.

Ο Aimo Koivunen

Στις 18 Μαρτίου του 1944, ο Aimo Koivunen, ένας Φιλανδός στρατιώτης που είχε αναλάβει να κάνει περιπολία στο έδαφος της Kantalahti, στη φιλανδική Λαπωνία, βρισκόταν για τρίτη ημέρα πίσω από τις εχθρικές γραμμές, όταν η ομάδα του έπεσε σε ενέδρα των Σοβιετικών. Μετά από έντονη ανταλλαγή πυρών, οι άνδρες κατάφεραν να διώξουν τους διώκτες τους. Στη συνέχεια, η ομάδα έκανε σκι όλο το πρωί, και το απόγευμα, ο Koivunen ήταν πολύ κουρασμένος και στα πρόθυρα λιποθυμίας. Τότε θυμήθηκε ότι είχε όλη την προμήθεια της ομάδας σε Pervitin στην τσέπη του. Αποφάσισε να πάρει ένα χάπι. Χωρίς να σταματήσει, έψαξε στην τσέπη του στήθους του, αλλά με τα χειμερινά γάντια ήταν δύσκολο να πάρει ένα χάπι. Έτσι, άρπαξε μια χούφτα και τα έβαλε όλα στο στόμα του. Αργότερα έμαθε ότι είχε πάρει 30 χάπια.

Μέσα σε λίγα λεπτά, μια έντονη ενέργεια ανέβηκε σε ολόκληρο το σώμα του. Ο Koivunen περιέγραψε την αίσθηση σαν να γεννιέσαι ένας νέος άνθρωπος. Με τη νέα πηγή ενέργειας, η ομάδα έκανε μεγάλη πρόοδο μέσα στο χιόνι. Όμως, τα αποτελέσματα κράτησαν μόνο για λίγο. Η υπερβολική δόση της μεθαμφεταμίνης άρχισε να παίρνει τον έλεγχο του Koivunen και άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του -αυτό που ήθελε να αποφύγει. Όταν ξύπνησε από την κατάστασή του, βρέθηκε 100 χιλιόμετρα μακριά. Είχε χάσει την ομάδα του, τα πυρομαχικά και το φαγητό του, ενώ δεν είχε καμία ανάμνηση αυτής της φάσης του ταξιδιού.

Ο Koivunen άρχισε να κάνει σκι προς το μέρος όπου πίστευε ότι θα περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του, ενώ συνέχιζε να πολεμάει τα κύματα υπνηλίας και τις παραισθήσεις. Αυτή η κατάσταση παραληρήματος διήρκεσε αρκετές ημέρες, με εναλλασσόμενες φάσεις αφύπνισης και ύπνου. Αφού πέρασε με επιτυχία ακόμη μια ομάδα Ρώσων ανταρτών, ο Koivunen μπήκε σε ένα ναρκοπέδιο και ανατινάχτηκε το πόδι του. Ανίκανος να κινηθεί, για μια εβδομάδα, έμεινε σε ένα χαντάκι, στους -20οC, περιμένοντας βοήθεια. Όταν τον βρήκαν, είχε χάσει 43 κιλά, ενώ ο σφυγμός του ήταν 200 παλμοί το λεπτό. Ο Koivunen είχε κάνει σκι για πάνω από 400 χιλιόμετρα, επιζώντας με βελανίδια πεύκων και μιας ταϊγκόκισσας που έπιασε και έφαγε ωμή.

Η ιστορία του Koivunen έγινε η πρώτη τεκμηριωμένη περίπτωση στρατιώτη που ήταν υπό την επήρεια υπερβολικής δόσης μεθαμφεταμίνης κατά τη διάρκεια μάχης.

Εργάτες στο εργοστάσιο Temmler στο Βερολίνο που παρήγαγε το Pervitin για τους Ναζί

Καθώς ο πόλεμος εξελισσόταν, οι Γερμανοί γιατροί ανησυχούσαν για τις επιβλαβείς επιπτώσεις της μεθαμφεταμίνης στην υγεία και τη συμπεριφορά των στρατιωτών. Στο "Shooting Up: A Short History of Drugs and War", ο ιστορικός Łukasz Kamieńsk γράφει:

"Μια ημέρα μετά τη λήψη του ναρκωτικού, οι στρατιώτες ήταν γενικά σε πολύ χειρότερη φυσική κατάσταση, ορισμένοι εμφάνισαν προβλήματα υγείας, όπως υπερβολική εφίδρωση και κυκλοφορικές διαταραχές και σε αρκετές μεμονωμένες περιπτώσεις αναφέρθηκε θάνατος. Επίσης, ο αριθμός των ατυχημάτων μεταξύ των πιλότων της Λούφτβαφε αυξήθηκε αισθητά. Ένας στρατιώτης που πολεμούσε υπό την επήρεια Pervitin συνήθως δεν μπορούσε να αποδώσει αποτελεσματικά την επόμενη μια ή και δυο μέρες. Υποφέρει από χανγκόβερ ναρκωτικών και μοιάζει περισσότερο με ζόμπι παρά με έναν σπουδαίο πολεμιστή... Μερικές φορές, το Pervitin είχε σαν αποτέλεσμα εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, η οποία θα μπορούσε, σε κάποιο βαθμό, να εξηγήσει γιατί οι στρατιώτες του Βέρμαχτ μετατράπηκαν σε αδίστακτους δολοφόνους, διαπράττοντας συχνά τις πιο σκληρές σφαγές πολιτών. Επίσης, φτιαγμένοι στρατιώτες προσφεύγουν στην βία εναντίον ανώτερων αξιωματικών, η οποία αποτελούσε σοβαρή απειλή για το ηθικό του στρατού".

Ο στρατός προσπάθησε να περιορίσει τη χρήση του Pervitin σε μεγάλη κλίμακα και την 1η Ιουλίου του 1941 ταξινόμησε το φάρμακο ως απαγορευμένη ουσία, σύμφωνα με τον νόμο για το όπιο. Ωστόσο, την ίδια χρονιά, 10 εκατομμύρια χάπια στάλθηκαν στα στρατεύματα.

Προς το τέλος του πολέμου, η Γερμανία άρχισε να δοκιμάζει ένα νέο διεγερτικό -ένα χάπι που ονομάζεται D-IX. Περιείχε 5 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνης, 3 χιλιοστόγραμμα Pervitin και 5 χιλιοστόγραμμα οξυκωδόνης (ένα παυσίπονο με βάση τη μορφίνη). Ο Łukasz Kamieńsk λέει ότι το D-IX έδωσε στους άντρες μια "σχεδόν μηχανική αντοχή"και το όνειρο του Χίτλερ να μετατρέψει τους στρατιώτες της Βέρμαχτ σε σχεδόν ρομπότ φαινόταν σχεδόν πραγματικό. Όμως, πριν το ναρκωτικό μπει σε μαζική παραγωγή, η Γερμανία έχασε τον πόλεμο.

από: amusing planet

Ο Μονόλιθος που απέρριψε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ

May 28, 2020, 2:00 am

≫ Next: Η γυναίκα που έκρυβε τον εραστή της στην σοφίτα του σπιτιού της για χρόνια

≪ Previous: Pervitin: Το θαυματουργό ναρκωτικό που έδινε ενέργεια στη ναζιστική Γερμανία

$

0

0

Αρχικά, ο εμβληματικός Μονόλιθος στην ταινία 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (2001: A Space Odyssey, 1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν ήταν μια μυστηριώδης μαύρη πλάκα.



Ο σκηνοθέτης ήθελε να είναι διαφανής. Γι'αυτό, ο Κιούμπρικ ανέθεσε σε μια τοπική εταιρεία πλαστικών, την Stanley Plastics να φτιάξει τον μονόλιθο από ένα συμπαγές μπλοκ από διαφανές ακρυλικό. Ωστόσο, όταν το αφρώδες διαφανές πολυμερές μπλοκ παραδόθηκε, ο σκηνοθέτης απογοητεύτηκε από τον τρόπο που έδειχνε στα δοκιμαστικά στην οθόνης Τελικά, ο Κιούμπρικ απέρριψε το σκηνικό και προτίμησε μια πυκνή, μαύρης κατασκευή από ξύλο επικαλυμμένο με ειδική βαφή από γραφίτη σε μαύρο χρώμα, για να έχει γυαλάδα εξωτερικά.

Ο Μονόλιθος στην ταινία 2001: A Space Odyssey

Για αρκετά χρόνια, ο απορριφθείς Μονόλιθος παρέμεινε στα κινηματογραφικά στούντιο Boreham Wood, μέχρι που τον απέκτησε ο Σλοβάκος γλύπτης Άρθουρ Φλάισμαν. Ο Φλάισμαν, ο οποίος πρωτοστάτησε στη χρήση ακρυλικού στην γλυπτική, έλαβε μια παραγγελία να φτιάξει μια λαμπερή γλυπτή κορώνα για τους εορτασμούς του Ασημένιου Ιωβηλαίου της Βασίλισσας το 1977. Με δύο τόνους, ήταν το μεγαλύτερο μπλοκ ακρυλικού που είχε χυτευθεί ποτέ. Για τρεις μήνες, ο Φλάισμαν σμίλευε υπομονετικά το μπλοκ, μέσα σε μια σκηνή από πολυαιθυλένιο, κοντά στην αποβάθρα St. Katherine's Docks, στο Λονδίνο. Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, η ίδια η Βασίλισσα αποκάλυψε το γλυπτό.

Η Βασίλισσα στα αποκαλυπτήρια του Crystal Crown στο St Katharine's Dock.

Από τότε, το ανακυκλωμένο σκηνικό εκτίθεται στο St Katharine Docks.

από: amusing planet

Η γυναίκα που έκρυβε τον εραστή της στην σοφίτα του σπιτιού της για χρόνια

May 28, 2020, 2:30 am

≫ Next: Πέρασαν 20 χρόνια στην έρημο δημιουργώντας ένα χωριό με κούκλες

≪ Previous: Ο Μονόλιθος που απέρριψε ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ

$

0

0

Η Dolly Oesterreich με την ομάδα των δικηγόρων της

Παρά το γεγονός ότι με το πέρασμα των χρόνων είχε έναν σύζυγο και δύο εραστές, η Dolly Oesterreich συνέχισε να κρατάει κρυμμένο έναν άλλο εραστή της στην σοφίτα του σπιτιού της.



Ο φόνος και το ερωτικό τρίγωνο της δεκαετίας του 1920 στο οποίο ενεπλάκη η Dolly Oesterreich είναι παράξενο ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.

Η Walburga "Dolly" Oesterreich ήταν στα πρώτα της 30 και παντρεμένη με τον ιδιοκτήτη ενός εργοστασίου στο Μιλγουόκι. Ο Fred Oesterreich ήταν επιτυχημένος και δούλευε αρκετές ώρες. Όμως, η Dolly είχε ανάγκες και ο Fred, είτε ήταν πολυάσχολος, ή πολύ μεθυσμένος.

Ο Fred και η Dolly Oesterreich

Μια ζεστή φθινοπωρινή μέρα του 1913, η Dolly είδε ότι η ραπτομηχανή της δε δούλευε. Πήρε τον Fred για να εκτονώσει την απογοήτευσή της και εκείνος της υποσχέθηκε να της στείλει κάποιον να την επισκευάσει. Ο νεαρός που πήγε για να την φτιάξει ήταν ο 17χρονος Otto Sanhuber. Πιθανώς, η Dolly ήξερε ότι ο Fred θα έστελνε τον Otto επειδή ήξερε ότι δούλευε στο εργοστάσιο. Όταν ο Otto έφτασε βρήκε την ελκυστική Dolly να φοράει μόνο μια ρόμπα. Έτσι ξεκίνησε μια παράξενη σχέση που διήρκεσε μια δεκαετία.

Στην αρχή, η Dolly και ο Otto βρισκόντουσαν σε ξενοδοχεία. Μετά από λίγο, κουράστηκαν να συναντιόνται εκτός σπιτιού και άρχισαν να κάνουν σεξ στο κρεβάτι των Oesterreich. Σύντομα, όμως, οι γείτονες άρχισαν να ρωτάνε για τον νεαρό που σύχναζε στο σπίτι. Η Dolly τους είπε ότι ήταν ο "περιπλανώμενος ετεροθαλής αδελφός"της.

Όταν συνειδητοποίησαν ότι τραβούσαν την προσοχή, η Dolly αποφάσισε να μείνει ο Otto στην σοφίτα του σπιτιού των Oesterreich. Με αυτόν τον τρόπο, δε θα τους έβλεπαν να πηγαινοέρχονται. Ο Otto παραιτήθηκε από το εργοστάσιο και μη έχοντας οικογένεια, άρχισε να περνάει όλο τον χρόνο του -όταν δεν ήταν με την Dolly- στο κρησφύγετό του μέσα στο σπίτι.

Ο Otto Sanhuber που ζούσε στην σοφίτα των Oesterreich

Όμως, αυτό σήμαινε ότι ο Otto δεν μπορούσε να φύγει από τη σοφίτα, διαφορετικά μπορεί να τους έβλεπαν. Παρέμεινε απομονωμένος εκεί και άρχισε να γράφει μυθιστορήματα που ήλπιζε να δημοσιεύσει. Η The Los Angeles Times έγραψε, "Τη νύχτα, διάβαζε μυστήρια υπό το φως των κεριών και έγραφε ιστορίες περιπέτειας και λαγνείας. Το πρωί έκανε έρωτα στην Dolly Oesterreich, την βοηθούσε να κρατάει το σπίτι και της έφτιαχνες τζιν".

Για πέντε χρόνια, η Dolly και ο Otto είχαν αυτήν την περίεργη σχέση, ενώ ο Otto ζούσε στη γεμάτη σοφίτα. Έτσι, όταν το 1918 ο Fred ενημέρωσε την Dolly ότι σκεφτόταν να πουλήσει το σπίτι και να μετακομίσουν στο Λος Άντζελες, τα πράγματα έγιναν περίπλοκα. Όμως, η Dolly βρήκε ένα σπίτι με σοφίτα, με θέα στη Sunset Boulevard, και έστειλε τον Otto νωρίτερα, ώστε να την περιμένει όταν εφτανε εκείνη.

Η κρυφή σοφίτα στο σπίτι της Dolly όπου κρυβόταν ο Sanhuber

Και η ζωή συνεχίστηκε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για ακόμη τέσσερα χρόνια. Στις 22 Αυγούστου του 1922, ο Otto άκουσε από τη σοφίτα την Dolly και τον Fred να τσακώνονται και μπήκε στο δωμάτιό τους με δύο πιστόλια στα χέρια. Ο Fred τον αναγνώρισε και εξαγριώθηκε. Οι δύο άντρες πιάστηκαν στα χέρια και τα όπλα εκπυρσοκρότησαν.

Ο Fred πυροβολήθηκε. Ο Otto και η Dolly πανικοβλήθηκαν. Ο Otto κλείδωσε την Dolly σε ένα ντουλάπι, παίρνοντας το κλειδί και τα όπλα στη σοφίτα. Ήξερε ότι οι γείτονες θα ανέφεραν τους πυροβολισμούς, και έτσι, η Dolly θα είχε άλλοθι: δε θα μπορούσε να πυροβόλησε τον σύζυγό της ενώ ήταν κλειδωμένη.

Όταν έφτασε η αστυνομία, η Dolly τους είπε για μια διάρρηξη όπου ο ληστής πυροβόλησε τον Fred, πήρε κάποια ακριβά αντικέιμενα και στη συνέχεια την κλείδωσε σε μια ντουλάπα και έφυγε. Η αστυνομία ήταν κάπως επιφυλακτική με την ιστορία, αλλά δεν μπόρεσε να αποδείξει ότι δεν ήταν αλήθεια. Οπότε, την άφησαν ελεύθερη.

Η Walburga "Dolly" Oesterreich το 1930

Τώρα πλέον που η Dolly Oesterreich ήταν χήρα, μετακόμισε σε νέο σπίτι και συνέχισε τη ζωή της. Θα σκεφτόταν κανείς ότι πλέον εκείνη και ο Otto θα μπορούσαν να αποκαλύψουν τη σχέση τους και ο Otto θα ζούσε μια κανονική ζωή. Όμως, όταν η Dolly μετακόμισε, ο εθελοντής-σκλάβος του σεξ της, κλείστηκε στην σοφίτα του νέου της σπιτιού. Και πάλι.

Ο Otto Sanhuber κατάφερε να εκδοθούν μερικές ιστορίες του και με αυτά τα λεφτά (συν μερικά ακόμα που του έδινε πότε-πότε η Dolly) αγόρασε μια γραφομηχανή και συνέχισε να γραφεί. Εντωμεταξύ, η Dolly είχε βρει έναν νέο εραστή, τον δικηγόρο Herman S. Shapiro.

Όμως, όπως ο πρώτος σύζυγος της Dolly, έτσι και ο Shapiro περνούσε πολλές ώρες μακριά λόγω του επαγγέλματός του. Τότε γνώρισε ακόμη ένα εραστή, τον Roy Klumb, για να μένει απασχολημένη -αν και τον Klumb ίσως τον χρησιμοποίησε για να την βοηθήσει να ξεφορτωθεί τα όπλα που σκοτώθηκε ο Fred. Η Dolly τον έπεισε να θάψει ένα όπλο γι'αυτήν λέγοντας ότι έμοιαζε με ένα από τα όπλα του ληστή και δεν ήθελε μπλεξίματα. Ο Klumb πέταξε το όπλο σε λάκκους πίσσας. Έπειτα, έπεισε έναν γείτονα να θάψει το άλλο όπλο στην αυλή του.

Όταν μετά από λίγο καιρό η Dolly χώρισε τον Klumb, εκείνος πήγε στην αστυνομία και είπε την ιστορία. Βρήκαν το όπλο στους λάκκους και η Dolly συνελήφθη. Ο γείτονάς της ξέθαψε το άλλο όπλο και το πήγε στην αστυνομία. Όμως, κανένα από τα όπλα μπορούσαν να συνδεθούν με την Dolly επειδή είχαν διαβρωθεί.

Από άρθρο την εποχή της δίκης της Dolly Oesterreich

Ενώ η Dolly περίμενε τη δίκη της, ικέτευσε τον Shapiro να "αγοράσει τρόφιμα για τον Sanhuber και να τον ειδοποιήσει να βγει από την κρυψώνα του". Προσπάθησε να πει στον Shapiro ότι ο άντρας στην σοφίτα ήταν ο περιπλανώμενος αδερφός της. Όμως, μη μπορώντας να αντισταθεί στην επιθυμία να μιλήσει με κάποιον άντρα, ο Sanhuber είπε όλη την αλήθεια στον Shapiro για τη σχέση του με την Dolly.

Ο Shapiro ουσιαστικά είπε στον Sanhuber να εξαφανιστεί και αποφυλάκισε με εγγύηση την Dolly. Προφανώς, το γεγονός ότι κρατούσε έναν άνδρα στη σοφίτα της δεν ήταν κάτι που παρέβαινε κάποιον όρο, καθώς ήταν ο δικηγόρος που μετακόμισε στο σπίτι της. Όλες οι κατηγορίες εναντίον της ακυρώθηκαν.

Όμως, επτά χρόνια αργότερα, τα πράγματα άλλαξαν μεταξύ της Dolly και του Shapiro. Εκείνος μετακόμισε και είπε στην αστυνομία τι είχε συγκεντρώσει για το έγκλημα κατά του Fred Oesterreich. Εκδόθηκαν ξανά εντάλματα για την Dolly και, αυτή τη φορά, για τον Sanhuber. Οι ένορκοι βρήκαν τον Sanhuber ένοχο για δολοφονία, παρά την υπεράσπιση από τον δικηγόρο του που δήλωσε ότι η Dolly τον είχε υποδουλώσει.

Η Dolly Oesterreich στο δικαστήριο

Η δίκη έγινε γνωστή ως Υπόθεση "Bat-man"μιας και ο Sanhuber κρυβόταν σε μια έρημη, σαν σπηλιά, σοφίτα. Παρ'όλα αυτά, το καταστατικό των περιορισμών για την ανθρωποκτονία είχε παρέλθει. Ο Sanhuber ήταν ελεύθερος.

Η Dolly Oesterreich δικάστηκε για συνωμοσία αλλά και αυτή αφέθηκε ελεύθερη επειδή οι ένορκοι ήταν διχασμένοι. Τελικά, το 1936, το κατηγορητήριο άρθηκε πλήρως. Πέθανε το 1961, σε ηλικία 80 χρόνων.

από: ati

Πέρασαν 20 χρόνια στην έρημο δημιουργώντας ένα χωριό με κούκλες

May 29, 2020, 2:00 am

≫ Next: Ποιος ήταν ο πρώτος δισεκατομμυριούχος;

≪ Previous: Η γυναίκα που έκρυβε τον εραστή της στην σοφίτα του σπιτιού της για χρόνια

$

0

0

Καλώς ήρθατε στο Possum Trot της Καλιφόρνια. Κάτοικοι: 2, κούκλες: 80.



Για δεκαετίες, οι κάτοικοί του ήταν ο Κάλβιν Μπλακ (Calvin Black) και η σύζυγός του, Ρούμπι (Ruby), ο οποίος μετακόμισε στην έρημο Μοχάβι το 1953, αγόρασε γη κοντά στην πόλη φάντασμα Calico και την ονόμασε "Possum Trot". Για τα επόμενα 20 χρόνια, οι Μπλακ ζούσαν σε ένα αυτοσχέδιο χωριό τους, τις χειροποίητες κούκλες τους και τα διάφορα έργα τους.

Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η πόλη διέθετε τρένο, στύλο τοτέμ, άμαξες, ένα καρουζέλ και ένα θέατρο για το κύριο αξιοθέατο, το "The Fantasy Doll Show".

Αρχικά, το Possum Trot ήταν ένα κατάστημα με σουβενίρ στο πλάι του δρόμου. Κανείς από τους δύο δεν είχαν λάβει κάποια εκπαίδευση, αλλά η δημιουργικότητα του Κάλβιν άνθισε στην έρημο. Άρχισε να ζωγραφίζει χιουμοριστικές πινακίδες -όπως, "όμορφες κούκλες στην άγονη γη της ερήμου". Κάποιες από αυτές είχαν έντονα κοινωνικά σχόλια:

"Δεν ανησυχώ. Σύντομα, όλα τα χλωμά πρόσωπα θα πάνε στο φεγγάρι και θα πάρουμε τη γη μας πίσω"

Ως επινοητικός εφευρέτης, ο Κάλβιν χρησιμοποίησε ότι είχε. Στην περίπτωση του, αυτό σήμαινε την αξιοποίηση του ανέμου της ερήμου για να τροφοδοτήσει τις δημιουργίες του, κάτι που ήταν φιλικό προς το περιβάλλον.

Ο Κάλβιν Μπλακ

Σύντομα, άρχισε σύντομα να σκαλίζει κούκλες από αντικείμενα που έβρισκαν, όπως τηλεφωνικοί στύλοι που είχαν υποστεί ζημιά από αυτοκινητιστικά ατυχήματα στο δρόμο. Ακόμη, έμαθε πώς να συνδέει ηχεία σε κούκλες ύψους 3-4 ποδιών για να ακούγεται η φωνή του από το στόμα τους.

Η Ρούμπι Μπλακ

Την δεκαετία του 1970, οι σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ Allie Light και Iriving Saraf έπεσαν τυχαία πάνω στο Possum Trot και έφτιαξαν μια ταινία (κυκλοφόρησε το 1977) 28 λεπτών για τον μέρος. Ήταν αρκετά τυχεροί που πήραν συνέντευξη από την Ρούμπι, η οποία φρόντιζε τα αξιοθέατα του Possum Trot μετά το θάνατο του συζύγου της το 1972 και μέχρι τον δικό της το 1980.

Το ζευγάρι δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από να δίνει χαρά στους περαστικούς της πόλης. "Είμαι χαρούμενος να πω ότι έχω κάνει χιλιάδες, και χιλιάδες, και χιλιάδες ανθρώπους χαρούμενους", λέει ο Κάλβιν σε ένα ηχητικό κλιπ που είχε ληφθεί από μια προηγούμενη συνέντευξη στην ταινία, "Όσο μπορώ να το κάνω αυτό, τα χρήματα δεν σημαίνουν τίποτα για μένα".

Οι φίλοι του Κάλβιν είπαν ότι οι κούκλες του ήταν φόρος τιμής στις γυναίκες, τις οποίες θαύμαζε και σεβόταν, και ότι αντλούσε έμπνευση από την απαλή φωνή της Βρετανίδας ηθοποιού Λίλι Λάνγκτρι όταν έδινε παραστάσεις με τις κούκλες του. Όμως, σε θέματα αγάπης, λέει ένας φίλος, "υπήρχε μόνο η Ρούμπι". Άλλωστε, ήταν 39 χρόνια μαζί.

Κάθε παράσταση είχε το δικό της όνομα και την προσωπικότητά της, από την ξανθιά πωλήτρια εισιτηρίων στο τοπικό θέατρο, μέχρι την κούκλα "Lilly"που ήταν ντυμένη με μπλε φόρεμα με δαντέλα -ραμμένο από την Ρούμπι. Ήταν καουμπόισσες, μητέρες, πριγκίπισσες και μουσικοί.

Το Fantasy Show κορυφωνόταν με τον Κάλβν να τραγουδά το τραγούδι του "Baby Tangerine"μέσω μιας από τις μαριονέτες του, ενώ οι άλλες κούκλες στριφογυρνούσαν επί σκηνής, δούλευαν ραπτομηχανές, έπαιζαν κιθάρα, tam-tam, ακορντεόν ή έκαναν hula. Κατά τη διάρκεια της παράστασης, υπήρχαν πέντε κούκλες που χαλάρωναν σε έναν καναπέ μπροστά από μια τηλεόραση με τίτλο "Doll Vision", με το δικό του κουκλοθέατρο.

Ο Κάλβιν είχε απεριόριστες φιλοδοξίες για τις κυρίες του. "Έχω ξοδέψει πολύ χρόνο και πολλά χρήματα προσπαθώντας να τις φτάσω εκεί που τις έχω σήμερα. Τις επόμενες μέρες, αν ζω και είναι θέλημα Κυρίου, θα έχουμε μερικές κούκλες που θα περπατούν προς τα πίσω, ανάποδα ή με κάποιο τρόπο". Ήταν ένας καλλιτέχνης, ποιητής και ηλεκτρολόγος. Ένας επιμελητής σόου και πραγματικός επιχειρηματίας.

Τι συνέβη λοιπόν στο Possum Trot και τις κούκλες του; Χωρίς συγγενείς ή παιδιά, το αξιοθέατο τελικά κατέρρευσε.

Όμως, οι δημιουργίες των Μπλακ σώθηκαν από διάφορους συλλέκτες λαϊκής τέχνης. Το 2007, μια κοκκινομάλλα κούκλα με το όνομα "Gypsy Wheel"πουλήθηκε έναντι 82.500 δολαρίων σε μια δημοπρασία, ενώ κάποιες υπάρχουν στο Μουσείο Τέχνης του Μιλγουόκι, το Μουσείο Αμερικανικής Λαϊκής Τέχνης και το Νέο Μουσείο στη Νέα Υόρκη.



από: messy nessy chic

---

Ποιος ήταν ο πρώτος δισεκατομμυριούχος;

May 29, 2020, 2:15 am

≫ Next: Η παράξενη υπόθεση του καθηγητή και του αναζωογονημένου πτώματος

≪ Previous: Πέρασαν 20 χρόνια στην έρημο δημιουργώντας ένα χωριό με κούκλες

$

0

0

Ο Αμερικανός μεγιστάνας Τζον Ντ. Ροκφέλερ στο γραφείο του

Το θέμα δεν είναι για τον πρώτο δισεκατομμυριούχο μετατρέποντας τα τότε χρήματά του σε σημερινά, αλλά για το ποιος ήταν ο πρώτος που τα χρήματά του έφτασαν 10ψήφιο νούμερο.



Οπότε, εδώ δε θα δείτε τον Ρωμαίο στρατηγό και πολιτικό Μάρκο Λικίνιο Κράσσο, ο οποίος αποκαλείται συχνά ο "πλουσιότερος άνθρωπος στη Ρώμη", ούτε τον Μάνσα Μούσατης πλούσιας αυτοκρατορίας του Μάλι στη Δυτική Αφρική, ο οποίος αναφέρεται συχνά ως ο πλουσιότερος άνθρωπος της Ιστορίας.

Σύμφωνα με τις αμερικανικές εφημερίδες της 29ης Σεπτεμβρίου του 1916, ο Τζον Ντ. Ροκφέλερ (John D Rockefeller) έγινε ο πρώτος δισεκατομμυριούχος όταν, την προηγούμενη μέρα, οι τιμές των μετοχών της Standard Oil Company αυξήθηκαν. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί -συμπεριλαμβανομένου και του γιου του- που πιστεύουν ότι οι εφημερίδες υπερέβαλαν.

Ο Χένρι Φορντ - πηγή

Ο Ρον Τσέρνοου, στη βιογραφία του μεγιστάνα, ισχυρίστηκε ότι η περιουσία του Ροκφέλερ έφτασε τα 900 εκατομμύρια δολάρια το 1913 -όσο σχεδόν το 2,5% της οικονομίας των ΗΠΑ. Αν είναι έτσι, θα πρέπει να κοιτάξουμε έναν άλλο επιτυχημένο Αμερικανό επιχειρηματία, τον Χένρι Φορντ. Ο Φορντ ξεπέρασε το ορόσημο του δισεκατομμυρίου στη δεκαετία του 1920. Όταν ρωτήθηκε από έναν δημοσιογράφο πώς ένιωθε που είναι δισεκατομμυριούχος, εκείνος μουρμούρισε, "Γαμώτο!"

από: history extra

Η παράξενη υπόθεση του καθηγητή και του αναζωογονημένου πτώματος

May 29, 2020, 2:30 am

≫ Next: Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep224

≪ Previous: Ποιος ήταν ο πρώτος δισεκατομμυριούχος;

$

0

0

Μια μάλλον περίεργη ιστορία που περιστρέφεται γύρω από έναν καθηγητή ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της γερμανικής πόλης Χάλλε τον 18ο αιώνα.



Ο καθηγητής Φρίντριχ Κρίστιαν Γιούνκερ (Friedrich Christian Juncker) ήταν γιος του γιατρού και χημικού Τζοχάν Γιούνκερ (Johann Juncker), ο οποίος ήταν επίσης καθηγητής στο ίδιο πανεπιστήμιο και κάποτε διευθυντής των ιδρυμάτων Francke, τα οποία ήταν σχολεία για τα στερημένα, άπορα και ορφανά παιδιά, ενώ παρείχαν και ιατρική περίθαλψη σε φτωχούς. Ο καθηγητής έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να μπει η πόλη Χάλλε στο χάρτη ως ένα διεθνώς ισχυρό κέντρο κλινικής ιατρικής κατάρτισης, αιχμής των ιατρικών προσεγγίσεων και των μεθόδων διδασκαλίας. Το έργο του Φρίντριχ ως κληρονόμος ενός τέτοιου επιστήμονα ήταν δύσκολο, αλλά έκανε και ο ίδιος όνομα ως καλός καθηγητής και εξαιρετικός γιατρός. Όμως, είχε και μια απογοητευτική εμπειρία με ένα πτώμα που δε παρέμεινε νεκρό.

Εκείνες τις μέρες, οι ιατρικές σχολές είχαν πρόβλημα στο να πάρουν πτώματα για μελέτη και ανατομή, και συχνά εφάρμοζαν μεθόδους που σήμερα θα θεωρούνταν αμφιλεγόμενες. Ήταν μια εποχή που οι κλέφτες πτωμάτων πουλούσαν πτώματα που μόλις είχαν ξεθάψει σε ιατρικά ιδρύματα, ενώ ορισμένοι καθηγητές έσκαβαν οι ίδιοι τάφους και ξέθαβαν πτώματα μόνοι τους για να καλύψουν την ζήτηση. Ωστόσο, ο Γιούνκερ έβρισκε αυτές τις πρακτικές απαράδεκτες και προσβλητικές, οπότε έκανε αυτό που κατά τον ίδιο ήταν πιο έντιμο. Χρησιμοποιούσε τα σώματα πρόσφατα εκτελεσμένων εγκληματιών. Για να πάρει αυτά τα σώματα, είχε γνωριμίες και φαίνεται ότι ήξερε τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι για να πάρουν τα σώματα. Εκείνοι, απλώς εμφανίζονταν με τα πτώματα των νεκρών και ο Γιούνκερ τους καλοδεχόταν, συνήθως χωρίς ερωτήσεις.

Ένα βράδυ, ο Γιούνκερ είχε μια τέτοια παράδοση, δύο φρέσκων πτωμάτων που είχαν εκτελεστεί πρόσφατα. Ο καθηγητής δεν μπορούσε να πάει στο πανεπιστήμιο και να βάλει τα σώματα στην αίθουσα ανατομίας καθώς δεν είχε το κλειδί εκείνη τη στιγμή. Οπότε έκανε το αμέσως καλύτερο πράγμα που μπορούσε να κάνει. Τα έβαλε σε ένα δωμάτιο και σκέφτηκε ότι θα τα μετέφερε το πρωί. Τα σώματα μεταφέρθηκαν, οι άνθρωποι που τα πήγαν έφυγαν και ο καθηγητής επέστρεψε στη μελέτη του, καθώς η οικογένειά του πήγαινε για ύπνο.

Περίπου τα μεσάνυχτα, η συγκέντρωση του Γιούνκερ διαταράχτηκε από έναν περίεργο ήχο. Ακούστηκε σαν βοή και γρατσούνισμα. Καθώς γυρνούσε μέσα στο σπίτι με τα κεριά προσπαθώντας να καταλάβει τι ήταν, του φάνηκε ότι ο θόρυβος προερχόταν από το δωμάτιο με τα πτώματα. Αρχικά πίστεψε ότι μπορεί να κλειδώθηκε η γάτα του μέσα, μαζί με τα πτώματα, και έτσι άνοιξε την πόρτα για να ρίξει μια ματιά. Καθώς κοιτούσε το δωμάτιο με το φως του κεριού που τρεμόπαιζε, είδε ότι ο ένας από τους σάκους με τα πτώματα ήταν σχισμένος και το πτώμα έλειπε -το άλλο ήταν ακόμα στη θέση του. Η πρώτη του αντίδραση ήταν ότι κάποιος το είχε κλέψει, και έτσι έλεγξε το σπίτι. Δεν βρήκε όμως ξεκλείδωτες πόρτες ή παράθυρα και κανένα σημάδι βίαιης εισόδου ή κάποιας εισβολής. Σαστισμένος, επέστρεψε στο σκοτεινό δωμάτιο και, καθώς κοιτούσε τον άδειο σάκο, την προσοχή του τράβηξε κάτι σαν αναστεναγμός σε μια γωνία. Αυτή τη φορά, όταν σήκωσε το κερί, το κερί φώτισε τη μορφή του χαμένου πτώματος να κάθεται στη γωνία σε μια καρέκλα, σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Προφανώς, ο άντρας δεν ήταν νεκρός, και αφού καθάρισε το λαιμό του, είπε στον Γιούνκερ ότι το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν ότι ήταν κρεμασμένος στην αγχόνη και μετά ξυπνήσει μέσα σε ένα σάκο σε αυτό το σκοτεινό δωμάτιο. Παρακάλεσε τον Γιούνκερ να μην τον γυρίσει πίσω, καθώς οι απαγωγείς του σίγουρα θα τον κρεμούσαν ξανά και του ζήτησε να τον βοηθήσει να κρυφτεί και να το σκάσει. Βλέποντας έναν υποτιθέμενο νεκρό άνδρα να κάθεται στο σκοτάδι, με το χλωμό πρόσωπο του να φωτίζεται από τα κεριά και να του μιλάει, ο καθηγητής πισωπάτησε και έκανε να υποχωρήσει.

Έκανε πίσω, βήμα-βήμα, κοιτώντας τον άντρα και κρατώντας το κερί στο χέρι του μέχρι που έφτασε στην πόρτα. Ο νεκρός τον ακολούθησε. Μια μορφή φρικιαστική σε εμφάνιση, γυμνός και να κινείται, το περασμένο της ώρας, η βαθιά σιωπή που επικρατούσε -όλα συνηγορούσαν στο να τον κατακλύσει η σύγχυση. Άφησε το μόνο κερί που έκαιγε και το δωμάτιο σκοτείνιασε. Πήγε στο δωμάτιό του και έπεσε στο κρεβάτι του. Ωστόσο, τον ακολούθησε και εκεί. Σύντομα, ο νεκρός αγκάλιαζε τα πόδια του. Ο καθηγητής φώναζε δυνατά και επαναλαμβανόμενα, "άφησε με! άφησε με!"και τελικά, ο νεκρός τον άφησε και του φώναξε, "Καλέ εκτελεστή, καλέ εκτελεστή! Δείξε έλεος! Αν καλέσεις κάποιον, η περιπέτειά μου θα γίνει γνωστή και θα με πιάσουν και θα με εκτελέσουν δεύτερη φορά. Στο όνομα της ανθρωπότητας, σε παρακαλώ, σώσε τη ζωή μου".

Ο "νεκρός"του είπε ότι ήταν λιποτάκτης και ότι δε θα τον λυπόντουσαν. Ο Γιούνκερ κατάλαβε επιτέλους ότι δεν ήταν φάντασμα, δεν ήταν κακός και ότι φοβόταν μην τον κρεμάσουν ξανά. Τον λυπήθηκε και συμφώνησε να τον βοηθήσει, αλλά δεν ήταν σίγουρος πώς να το κάνει. Προκειμένου να βοηθήσει τον άνδρα να δραπετεύσει, έπρεπε να τον φυγαδεύσει μέσα στη νύχτα χωρίς να τον δει κανείς, αλλά και να περάσει τους φρουρούς στις πύλες της πόλης. Ο Γιούνκερ έντυσε τον άνδρα με τα δικά του ρούχα και έριξε έναν μανδύα πάνω του, σχεδιάζοντας να τον παρουσιάσει ως συνάδελφό του από το πανεπιστήμιο. Προς έκπληξή τους, κατάφεραν και πέρασαν τους φρουρούς καθώς ο καθηγητής τους ενημέρωσε ότι κάποιος πέθαινε στα περίχωρα της πόλης και ότι αυτός και ο συνάδελφός του έπρεπε να πάνε επειγόντως. Όταν βρέθηκαν μακριά από τις πύλες της πόλης, ο "νεκρός"υποσχέθηκε αιώνια ευγνωμοσύνη στον Γιούνκερ και εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα.

Αυτό ήταν το τέλος της παράξενης ιστορίας του Γιούνκερ και του "ζωντανού πτώματος". Μέχρι 12 χρόνια αργότερα, όταν ο Γιούνκερ έκανε ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ.

Τα παράξενα γεγονότα γράφτηκαν στο Professional Anecdotes:

Δώδεκα χρόνια αργότερα, ο Γιούνκερ είχε την ευκαιρία να πάει στο Άμστερνταμ, όπου τον πλησίασε ένας καλοντυμένος και ο οποίος, όπως ενημερώθηκε, ήταν ένας από τους πιο αξιοσέβαστους εμπόρους της πόλης. Ο έμπορος, με ευγενικό τόνο, ρώτησε αν ήταν καθηγητής Γιούνκερ της Χάλλε. Μόλις ο καθηγητής του απάντησε θετικά, του ζήτησε να δειπνήσουν μαζί. Ο καθηγητής συμφώνησε και πήγε στο σπίτι του εμπόρου, όπου βρήκε μια όμορφη γυναίκα και δύο υγιή παιδιά. Όμως, δεν μπορούσε να καταλάβει για τον υποδέχτηκαν τόσο εγκάρδια, μια οικογένεια η οποία πίστευε ότι του ήταν εντελώς άγνωστη.

Μετά από το δείπνο, ο έμπορος, τον πήγα στο γραφείο του και του είπε, "Δεν με θυμάσαι;". "Καθόλου". "Όμως εγώ θα σε θυμάμαι, και ποτέ δε θα χαθεί η μορφή σου από τη μνήμη μου: είσαι ο ευεργέτης μου: Είμαι αυτός που ζωντάνεψε στην ντουλάπα σου και στον οποίο έδωσες πολύ μεγάλη προσοχή. Όταν χωριστήκαμε, πήρα το δρόμο προς την Ολλανδία. Ήμουν καλός με τους λογαριασμούς, φαινόμουν ενδιαφέρον τύπος και σύντομα βρήκα δουλειά ως υπάλληλος ενός εμπόρου. Η καλή μου συμπεριφορά και ο ζήλος μου για τα συμφέροντα του αφεντικού μου, μου εξασφάλισαν την εμπιστοσύνη του και την αγάπη της κόρης του. Όταν έφυγε από την επιχείρηση, τον διαδέχτηκα και έγινα ο γαμπρός του. Ωστόσο, δε θα έπρεπε να ζήσω για να έχω όλες αυτές τις απολαύσεις. Το σπίτι μου, η περιουσία μου και εγώ, στη διάθεσή σου.

Σίγουρα πρόκειται για μια πολύ περίεργη και ανατριχιαστική ιστορία. Αν και ο μυστηριώδης "νεκρός"δεν μπορεί να ήταν πραγματικό πτώμα, το γεγονός ότι επέζησε από την κρεμάλα, για να καταλήξει στο σπίτι του γιατρού, που σκόπευε να τον τεμαχίσει ως πτώμα και που τελικά δραπέτευσε με τη βοήθεια του, για να συνεχίσει και να έχει μια επιτυχημένη ζωή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αν και ξεχασμένη.

από: mysterious universe

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep224

May 31, 2020, 2:30 am

≫ Next: Ένα τεράστιο μουσικό όργανο που οργανοπαίχτης του είναι ο ωκεανός

≪ Previous: Η παράξενη υπόθεση του καθηγητή και του αναζωογονημένου πτώματος

$

0

0

5 χιλιόμετρα ακτή με αμμόλοφους και ρηχά, ζεστά νερά



Είναι μία από τις ομορφότερες παραλίες της Πελοποννήσου, με τουρισμό που αποτελείται κυρίως από Ευρωπαίους (κυρίως Γερμανούς και Ιταλούς). Στους Έλληνες δεν είναι τόσο γνωστή. Πρόκειται για την Χρυσή Ακτή και την παραλία των Λουτρών Κυλλήνης.
Απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από το χωριό Κάστρο Κυλλήνης και σε κάποια τμήματά της έχει πολυάριθμα πανάκριβα, πολυτελή ξενοδοχεία που φιλοξένησαν και φιλοξενούν τηλεοπτικές εκπομπές.
Πρόκειται για μια απέραντη παραλία, μήκους 5 χιλιομέτρων!
Τα ρηχά νερά και η χρυσή, ψιλή άμμος την καθιστούν ιδανική για οικογένειες με παιδιά.
Σε κοντινή απόσταση βρίσκονται τα ρωμαϊκά λουτρά με ιαματικές ιδιότητες από ηφαιστειογενείς πηγές.


Κακιά Θάλασσα. Το νησάκι της Αττικής με την φυσική πισίνα που πας κολυμπώντας



Από τις πιο αγαπημένες μας ασχολίες στην αναζήτηση, για να σας παρουσιάζουμε διαρκώς όμορφες και ξεχωριστές τοποθεσίες της χώρας μας, είναι να παρατηρούμε το Google Earth.
Κάπως έτσι λοιπόν "πέσαμε"και στο νησάκι που βρίσκεται στην Κακιά Θάλασσα στα Μεσόγεια Αττικής. Όταν το είδαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν αυτό που βλέπουμε είναι μια φυσική πισίνα ή θάμνοι που μας ξεγελάνε.
Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε στην παραλία της Κακιάς θάλασσας για να μας λυθεί η απορία. Και τότε ήρθε η αποκάλυψη.
Μια "μαγική"φυσική πισίνα καταλαμβάνει σχεδόν το 1/4 του μικρού αυτού νησιού το οποίο βρίσκεται περίπου 100 μέτρα από την ακτή και μπορείς να το επισκεφτείς κολυμπώντας.
Ο πυθμένας αυτής της φυσικής πισίνας περιέχει άμμο και ένα μικρό άνοιγμα επιτρέπει την ανακύκλωση του νερού.


Λεπτόποδα. Το ορεινό χωριό της Χίου όπου τα σπίτια χτίστηκαν κολλητά και σχηματίζουν εξωτερικό τοίχος



Η παράξενη ονομασία του χωριού προέρχεται από τις λέξεις «λεπτά πεδία» και αναφέρεται στις μικρές και με ρηχό χώμα πεδιάδες. Το ορεινό χωριό ξεχωρίζει, όχι μόνο για τη φυσική ομορφιά του, αλλά και για την αρχιτεκτονική του. - στο: mixanitouxronou.gr


COPA COPANA, η "αμαρτωλή - εγκαταλελειμμένη"καλοκαιρινή όαση της Αθήνας



Κάποτε ήταν ένα εξωτικό περιβάλλον όπου πήγαιναν οι Αθηναίοι για να δροσιστούν τους καλοκαιρινούς μήνες. Μικροί και μεγάλοι έκαναν βουτιές στις τεράστιες πισίνες και γλιστρούσαν από τις νεροτσουλήθρες. Εξωτικά φυτά και τεχνητά νησιά μετέφεραν τους επισκέπτες σε ένα περιβάλλον που θύμιζε νησί της Καραϊβικής, αν και βρισκόταν μόλις 15 λεπτά από κέντρο της Αθήνας. Το Copa Copana ήταν ένα σύγχρονο υδάτινο πάρκο, το οποίο άνοιξε το 2007 στα όρια του δήμου Χαϊδαρίου με τον Σκαραμαγκά. Το Copa Copana βρίσκεται στο Χαϊδάρι Απείχε μόλις λίγα λεπτά από το κέντρο της πόλης και αποτελούσε καλοκαιρινό προορισμό για χιλιάδες Αθηναίους. Κάλυπτε μια έκταση 3.000 τ.μ. και κόστισε 10 εκατομμύρια ευρώ. Σήμερα είναι εγκαταλελειμμένο και τίποτα δεν θυμίζει το πρόσφατο παρελθόν. Το 2009 ο δήμος ανακάλεσε την άδεια λειτουργίας του και το πάρκο έκλεισε. Το 2011 άνοιξε ξανά αλλά έκλεισε οριστικά λίγο αργότερα. - περισσότερα στο: alfavita.gr


Ένα αβύθιστο κάστρο βγαλμένο από παραμύθι



Λίγα χιλιόμετρα από το Μιλάνο βρίσκεται η μεγαλύτερη λίμνη της Ιταλίας, η λίμνη Γκάρντα. Κάπου εκεί υπάρχει και ένας μικρός παράδεισος που ονομάζεται Sirmione. Στην παλιά πόλη με τα πέτρινα σπιτάκια και τα στενά σοκάκια υπάρχει ένα μισοβυθισμένο κάστρο που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές.
Το Scaligero αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της μεσαιωνικής οχύρωσης, στο οποίο όμως συμπεριλαμβάνεται και ένα πολύ σπάνιο οχυρωμένο κάστρο που βρίσκεται μέσα στα νερά της λίμνης. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και ως "Το κάστρο που δεν βυθίζεται".
Η κατασκευή του φρουρίου ξεκίνησε στα μέσα του δέκατου τρίτου αιώνα, πιθανότατα στα ερείπια ενός ρωμαϊκού οχυρού.
Η είσοδος στο κάστρο γίνεται από την κινητή γέφυρα, αφού όλο το φρούριο συνορεύει με την λίμνη.
Σήμερα είναι ένα από τα πιο πλήρη και καλύτερα διατηρημένα κάστρα στην Ιταλία και προσελκύει χιλιάδες τουρίστες για να δουν από κοντά αυτό το ασυνήθιστο φρούριο. - περισσότερα: huffingtonpost.gr


Δουλεία μου είναι να βάζω σωλήνες, όχι να μετακινώ πέτρες!

Αύγουστος Μαξιμιλιανός Myhrberg. Ο Φιλέλληνας που έγινε θρύλος στη Σκανδιναβία

Ο Αύγουστος Μαξιμιλιανός Myhrberg ήταν ένας από τους δύο φιλέλληνες που γεννήθηκαν στη Φινλανδία. Γεννήθηκε το 1797 στο Raahe, μια πόλη στη δυτική ακτή της Φινλανδίας. Τα επίσημα έγγραφα αναφέρονται συχνά σε αυτόν ως Σουηδό, αλλά ο θρύλος της ζωής του, ειδικά σε σχέση με τον φιλελληνισμό, συνδέθηκε με την εθνική αφύπνιση της Φινλανδίας, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο μέρος του δέκατου ένατου αιώνα. - στο: huffingtonpost.gr


Κέρκυρα: Το Μουσείο Τυπογραφίας που δεν έγινε

Βορειότερα των Ιόνιων Νησιών βρίσκεται η Κέρκυρα. Το 2008 η παλιά πόλη μπαίνει στον κατάλογο της UNESCO μετά από προσπάθειες 9 χρόνων και αποτελεί το 17ο ελληνικό τοπίο που μπαίνει στον κατάλογο. Το Ποντικονήσι «της Βλαχοπούλου», το Δημαρχείο (πρώην θέατρο San Giacomo), η πλατεία Λιστόν, το Αρχαιολογικό, το Βυζαντινό, το Ασιατικής Τέχνης Μουσείο ή το Αχίλλειο είναι μόνο μερικοί λόγοι για να επισκεφθεί κανείς το νησί από το Πάσχα και μετά. Αλλά είναι και λόγοι που το νησί αντιμετωπίζει πρόβλημα υπερ-τουρισμού ενώ το χειμώνα ο κόσμος λιγοστεύει δραματικά. Ωστόσο, εδώ δε θα ασχοληθούμε με την Κέρκυρα γενικά. Θα ασχοληθούμε με μία ιστορία που έλαβε χώρα στο Νέο Φρούριο και για ένα μουσείο το οποίο ξεκίνησε ως όραμα έγινε στόχος αλλά κατέληξε σε όραμα. Ήταν το 2010 όταν ξεκίνησαν οι προσπάθειες για την ανάδειξη της ελληνικής τυπογραφίας με κέντρο την Κέρκυρα. - στο: maxmag.gr


Μυστικά που δεν ξέρατε για το κέντρο της Αθήνας

Κάτω από το Σύνταγμα υπάρχουν στοές που παραλίγο να το τινάξουν στον αέρα, Σε μια υπόγεια ταβέρνα της Πλάκας υπάρχει μια «αρχαία» κολόνα, Σε μια γωνιά του Φιλοπάππου, ίσως βρίσκεται ο τάφος του Θουκυδίδη κ.ά. - στο: in2life.gr


Γνωρίστε τους Γκάλβιν: Η πιο σχιζοφρενής οικογένεια των ΗΠΑ και τα εφιαλτικά μυστικά της

Πίσω από την βιτρίνα μιας αξιοζήλευτης οικογένειας με δώδεκα παιδιά (δέκα αγόρια και δύο κορίτσια) υπήρχε ένας λαβύρινθος γεμάτος βιασμούς, δολοφονίες και παράνοια. Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Κόλκερ στο βιβλίο με τίτλο «Hidden Valley Road: Inside the Mind of an American Family», καταγράφει το χρονικό αυτής της τόσο παράξενης οικογενειακής ιστορίας. Μιας ιστορίας που ισοπεδώνει τα όρια της τρέλας καλπάζοντας στην σφαίρα της σχιζοφρένειας… - στο: protothema.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Ένα τεράστιο μουσικό όργανο που οργανοπαίχτης του είναι ο ωκεανός

June 2, 2020, 2:00 am

≫ Next: Ο Έξυπνος Χανς, το άλογο που έλυνε μαθηματικά

≪ Previous: Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep224

$

0

0

Το Wave Organ βρίσκεται σε μια προβλήτα στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο και κατασκευάστηκε το 1986. Ο καλλιτέχνης Peter Richards, σε συνεργασία με το Μουσείο επιστημών Exploratorium, δημιούργησε ένα ακουστικό γλυπτό που ενισχύει τους ήχους των κυμάτων στον κόλπο.

Η προβλήτα που βρίσκεται το όργανο κατασκευάστηκε από σκαλιστό γρανίτη και μάρμαρο από ένα κατεδαφισμένο νεκροταφείο. Τα παλιά και καλά επεξεργασμένα κομμάτια σχηματίζουν ακανόνιστα καθίσματα και ένα κάδο απορριμμάτων. Το ίδιο το όργανο αποτελείται από περισσότερους από 20 σωλήνες PVC και σκυρόδεμα που εκτείνονται στο νερό σε διάφορα βάθυ. Ο ήχος δημιουργείται από του κύματα που χτυπούν στα άκρα αυτών των σωλήνων. Όταν τα κύματα μπαίνουν μέσα, οι αγωγοί βγάζουν μια ρευστή μουσική: χαμηλές νότες που υποχωρούν και ρέουν με την κίνηση του ωκεανού και την αλλαγή της παλίρροιας.

Όπως συμβαίνει με τον ήχο που ακούγεται μέσα σε ένα κέλυφος -όταν μπαίνει συγκεκριμένος όγκος αέρα που αντηχεί σε μια συγκεκριμένη συχνότητα- το ίδιο συμβαίνει και στους σωλήνες του Wave Organ. Μόνο που το όργανο έχει μια σημαντική διαφορά. Οι στήλες του αέρα μέσα στους σωλήνες αλλάζουν συνεχώς καθώς το νερό κινείται μέσα και έξω, και καθώς αλλάζει το μήκος και ο όγκος της στήλης αέρα σε κάθε σωλήνα, ποικίλλει και το βήμα του ήχου που παράγει. Όσο μεγαλύτερη είναι η ένταση του αέρα, τόσο χαμηλότερος είναι ο ήχος. Όσο μικρότερος είναι ο όγκος του αέρα, τόσο υψηλότερος είναι ο ήχος.

Το όργανο που βρίσκεται σε έναν λιμενοβραχίονα έχει θέα προς την περιοχή της μαρίνας του Σαν Φρανσίσκο, στον ορίζοντα του κέντρου του Σαν Φρανσίσκο, στην περιοχή των λόφων του East Bay, στην πόλη Sausalito (7 χλμ από το Σαν Φρανσίσκο), το όρος Tamalpais, την προστατευόμενη τοποθεσία Πρεζίντιο, την Γέφυρα Γκόλντεν Γκέιτ και το ακρωτήρι Marin Headlands.

Η ακουστική του οργάνου είναι ενεργή μόνο στην παλίρροια και η μουσική ακούγεται καλύτερα γύρω από την παλίρροια.

από: atlas obscura

Ο Έξυπνος Χανς, το άλογο που έλυνε μαθηματικά

June 2, 2020, 2:30 am

≫ Next: Η ιστορία του παζλ και πως έγινε αγαπημένο χόμπι

≪ Previous: Ένα τεράστιο μουσικό όργανο που οργανοπαίχτης του είναι ο ωκεανός

$

0

0

Σε μια πλακόστρωτη αυλή που περιβάλλεται από πολυκατοικίες στο βόρειο τμήμα του Βερολίνου, ένα μικρό πλήθος είχε συγκεντρωθεί για να παρακολουθήσει έναν παλιό καθηγητή μαθηματικών να επιδεικνύει τη λαμπρότητα ενός από τους μαθητές του. Ο 60χροος καθηγητής στεκόταν περήφανος με ένα μαύρο καπέλο που κάλυπτε τα λευκά μαλλιά του. Στα αριστερά του, ήταν ο μαθητής του, ένα εντυπωσιακό Ρωσικό Τρότερ άλογο.



Για περισσότερο από μια δεκαετία, ο εκπαιδευτής Βίλχελμ φον Όστεν (Wilhelm von Osten), βοήθησε τον Clever Hans (Έξυπνο Χανς), το άλογο, να αναπτύξει μια σειρά γνωστικών δεξιοτήτων. Ο φον Όστεν έκανε μια ερώτηση, και ο Χανς απαντούσε, σωστά, κουνώντας το κεφάλι του, για "ναι"ή "όχι"ή έδειχνε αριθμούς με το πόδι του. Ο Έξυπνος Χανς μπορούσε να δείξει κατευθύνσεις γυρίζοντας το κεφάλι του, ξεχώριζε το "αριστερά"και το "δεξιά", αναγνώριζε τα χρώματα, διάβαζε την ώρα, αναγνώριζε τα τραπουλόχαρτα και κατανοούσε μεγάλο αριθμό διαφορετικών εννοιών. Ο Χανς, δεν μπορούσε απλά να μετρήσει, αλλά μπορούσε να κάνει πράξεις πέραν των βασικών.

Ο Βίλχελμ φον Όστεν

"Πόσο κάνει 2/5 συν 1/2;", ρώτησε ο φον Όστεν. Ο Χανς απάντησε με εννέα κτυπήματα, ακολουθούμενο από άλλα δέκα, για να δείξει ότι η απάντηση ήταν 9/10. "Ποια είναι η τετραγωνική ρίζα των 16;". Ο Χανς χτύπησε το πόδι του τέσσερις φορές. Μπορούσε να απαντήσει ακόμα και σε έξυπνα διατυπωμένες ερωτήσεις. "Έχω έναν αριθμό στο μυαλό μου. Αφαιρώ το 9 και έχω 3 ως υπόλοιπο. Ποιος είναι ο αριθμός που είχα στο μυαλό μου;". Δώδεκα πατημασιές.

Η ευφυΐα του Χανς δεν περιοριζόταν μόνο στα μαθηματικά. Το άλογο εξέπληττε τα πλήθη γράφοντας λέξεις και ονόματα ανθρώπων χτυπώντας το πόδι του. Ένα χτύπημα ήταν το"Α", δύο το "Β"και ούτω καθεξής.

Επίσης, ο Χανς είχε εξαιρετική μνήμη, και προφανώς είχε στο μυαλό του όλο το ημερολόγιο. Όταν κανείς τον ρωτούσε, "Αν η όγδοη ημέρα του μήνα είναι Τρίτη, ποια είναι η ημερομηνία για την επόμενη Παρασκευή;"εκείνος απαντούσε σωστά. Μπορούσε να αναγνωρίσει τόνους, ανθρώπους σε φωτογραφίες, να δείξει -με χτύπους του ποδιού του- την ώρα της ημέρας, ήξερε τα χρώματα και ούτω καθεξής. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, η διανοητική ανάπτυξη του Χανς ήταν παρόμοια με ένα παιδί 13 ή 14 ετών.

Όπως είναι φυσικό, η περίπτωση ο Χανς προκάλεσε την περιέργεια μεταξύ των ψυχολόγων, ζωολόγων και ειδικών διάφορων άλλων τομέων. Άλλωστε, ήταν μια εποχή που οι μελέτες σχετικά με τη γνώση των ζώων και τις διανοητικές τους ικανότητες ήταν ελάχιστες. Η γενική συναίνεση ήταν ότι τα ζώα ήταν ανίκανα να παρουσιάσουν ανθρωπομορφική νοημοσύνη.

Ενόψει της αυξανόμενης προσοχής των μέσων ενημέρωσης, το γερμανικό εκπαιδευτικό συμβούλιο διόρισε μια επιτροπή για να διερευνήσει τους επιστημονικούς ισχυρισμούς του φον Όστεν. Η επιτροπή αποτελούνταν από έναν κτηνίατρο, έναν διευθυντή τσίρκου, έναν αξιωματικό του ιππικού, καθηγητές σχολείου και τον διευθυντή των ζωολογικών κήπων του Βερολίνου. Μετά από εκτεταμένες εξετάσεις, το 1904, η επιτροπή κατέληξε ότι δεν υπήρχαν κόλπα σε όσα έκανε ο Χανς. Οι διανοητικές του ικανότητες ήταν πραγματικές.

Στη συνέχεια, η επιτροπή πέρασε την αξιολόγηση στον Oskar Pfungst, έναν νεαρό ψυχολόγο που εργαζόταν στο εργαστήριο του ατόμου που ήταν επικεφαλής της επιτροπής. Ο Pfungst σχεδίασε προσεκτικά μερικά πειράματα και άρχισε να εξετάζει τον Χανς.

Για να αποκλείσει την πιθανότητα ότι ο φον Όστεν έδινε κρυφά τις απαντήσεις στον Χανς, απομάκρυνε τον καθηγητή και εξεπλάγη ευχάριστα όταν ο Χανς μπόρεσε να απαντήσει σωστά ακόμα και όταν ο φον Όστεν δεν ήταν αυτός που έκανε τις ερωτήσεις. Με την πιθανότητα της απάτης αποκλεισμένη, ο φον Όστεν άρχισε να εξετάζει αν το άλογο έπαιρνε ενδείξεις, άγνωστες σ'αυτόν που έκανε τις ερωτήσεις, διαβάζοντας μικρές αλλαγές στη συμπεριφορά, την στάση, τον τόνο κ.λπ. του ερωτώντος. Αμέσως, η ακρίβεια του Χανς μειώθηκε.

Ο Pfungst εξήγησε τη διαδικασία αυτής της δοκιμής:

"Ο κος φον Όστεν ψιθύρισε έναν αριθμό στο αυτί του αλόγου, έτσι ώστε κανείς από τους παρόντες να μην μπορεί να ακούσει. Έκανα το ίδιο και εγώ. Ζητήθηκε από τον Χανς να προσθέσει τους δύο αριθμούς. Δεδομένου ότι καθένας από τους πειραματιστές ήξερε μόνο τον δικό του αριθμό, το άθροισμα θα μπορούσε να είναι γνωστό μόνο στον Χανς. Κάθε τέτοια εξέταση επαναλήφθηκε αμέσως με το αποτέλεσμα να είναι γνωστό στους πειραματιστές. Σε 31 δοκιμές στις οποίες οι πειραματιστές δεν ήξεραν την απάντηση, 3 από τις απαντήσεις του αλόγου ήταν σωστές. Σε 31 δοκιμές στις οποίες ήξεραν την απάντηση, 29 από τις απαντήσεις του ήταν σωστές. Δεδομένου ότι οι τρεις σωστές απαντήσεις στις περιπτώσεις στις οποίες η διαδικασία ήταν άγνωστη ήταν προφανώς τυχαίες, τα αποτελέσματα αυτής της σειράς πειραμάτων δείχνουν ότι ο Χανς δεν μπορούσε να λύσει αριθμητικά προβλήματα".

Ο Pfungst διαπίστωσε επίσης ότι όταν ο ερωτών στεκόταν μακριά από το κανονικό από τον Χανς, το άλογο είχε πρόβλημα να απαντήσει σωστά στις ερωτήσεις. Ο ίδιος έγραψε:

"Η συνήθης απόσταση ήταν 1/4 με μισό μέτρο. Αυτό ισχύει για όλες τις δοκιμές που έχουν περιγραφεί μέχρι σήμερα. 70 δοκιμές που έγιναν με σκοπό την ανακάλυψη της επίδρασης της αλλαγής απόστασης έδειξαν ότι η αντίδραση του αλόγου στο συνηθισμένο σήμα της κεφαλής ήταν ακριβής σε απόσταση 3,5 μέτρων. Σε απόσταση 3,5 με 4 μέτρα, ξαφνικά σημειώθηκε πτώση 60-70% στον αριθμό των σωστών απαντήσεων. Σε απόσταση 4 με 4,5 μέτρων, μόνο το 1/3 των απαντήσεων ήταν σωστό και σε απόσταση πέρα από τα 4,5 μέτρα δεν υπήρχαν σωστές απαντήσεις. Οι περισσότερες από αυτές τις δοκιμών έγιναν παρουσία του κου φον Όστεν, ο οποίος είχε την εντύπωση ότι δοκιμάζαμε την ακρίβεια της ακοής του αλόγου, ενώ στην ουσία δοκιμάζαμε την ακρίβεια της αντίληψής του στις κινήσεις".

Σε κάθε δοκιμή που διεξήγαγε ο Pfungst, ο Χανς απέτυχε. Ακόμη και η μνήμη του -μερικοί άνθρωποι προσπάθησαν να εξηγήσουν την υποτιθέμενη νοημοσύνη του Χαν για τη μυϊκή μνήμη- βρέθηκε να είναι μέτρια, και ακατάλληλη ώστε να εκτελέσει τα όσα εκπληκτικά του είχαν ζητηθεί.

Αφού κατέστη προφανές ότι το άλογο εξαρτάται εξ ολοκλήρου από εξωτερικά ερεθίσματα του ερωτώντος, ο Pfungst άρχισε να παρατηρεί τους ερωτούντες για να καταλάβει τι είδους ενδείξεις έδιναν υποσυνείδητα. Ο ψυχολόγος αμέσως παρατήρησε ότι η αναπνοή, η στάση του σώματος και η έκφραση του προσώπου του ανθρώπου άλλαζαν ακούσια κάθε φορά που το άλογο χτυπούσε την οπλή του. Ο Pfungst παρατήρησε μια έντονη ένταση στους μυς του προσώπου και του λαιμού του ανθρώπου, καθώς το άλογο πλησίαζε την σωστή απάντηση. Μόλις έκανε το τελικό, σωστό χτύπημα, ξαφνικά, η ένταση απελευθερωνόταν. Αυτό έδινε μια ένδειξη στον Χανς ότι έπρεπε να σταματήσει.

Μόλις ο Pfungst έμαθε να διαβάζει αυτά τα ελάχιστα αντιληπτά στοιχεία τόσο καλά όσο ο Χανς, πραγματοποίησε περαιτέρω δοκιμές στις οποίες έπαιξε το ρόλο του αλόγου. Ζήτησε από υποκείμενα να επικεντρωθούν σε έναν συγκεκριμένο αριθμό. Έπειτα, έλεγε τις απαντήσεις παρατηρώντας μόνο τη γλώσσα του σώματος των ανθρώπινων υποκειμένων του. Ακόμα πιο απίστευτο ήταν ότι τα υποκείμενα φαινόταν ανίκανα να καταστείλουν αυτές τις λεπτές ενδείξεις, ακόμη και όταν το γνώριζαν.

Η έρευνα του Oskar Pfungst απέδειξε ότι ο Έξυπνος Χανς ήταν ένας εξαίρετος παρατηρητής που μπορούσε να διαβάσει τα μικροσκοπικά σήματα στο πρόσωπο του κυρίου του, και αυτή η ικανότητα υπερέβαινε κατά πολύ τον μέσο άνθρωπο. Όμως, η νοημοσύνη του, δεν ήταν καθόλου κοντά στην ανθρώπινη.

Τα συμπεράσματα του Pfungst, ότι οι ερευνητές μπορούν εν γνώσει τους να καθοδηγήσουν ένα θέμα, πλέον αναγνωρίζονται ευρέως στην έρευνα που περιλαμβάνει ανθρώπους και ζώα. Σήμερα είναι γνωστό ως "Clever Hans Effect". Το Clever Hans Effect έχει παρατηρηθεί σε σκύλους που μυρίζουν ναρκωτικά, όπου οι ενδείξεις από τον χειριστή μεταδίδονται στους σκύλους, με ψευδή αποτελέσματα.

Παρά την έκθεση του Pfungst, ο φον Όστεν συνέχισε να κάνει περιοδείες σε όλη τη Γερμανία με τον Χανς, έλκοντας πλήθη και έδινε παραστάσεις, χωρίς να χρεώνει ποτέ τίποτα. Ο ίδιος, πίστευε πραγματικά στην απαράμιλλη νοημοσύνη του Έξυπνο Χανς.

Ο φον Όστεν πέθανε το 1909. Ο Χανς άλλαξε ιδιοκτήτες αρκετές φορές, έως ότου το 1914, στις αρχές του Α'Παγκοσμίου Πολέμου, στρατολογήθηκε ως πολεμικό άλογο. Η μοίρα του είναι άγνωστη, αλλά μερικοί πιστεύουν ότι ο Χανς σκοτώθηκε εν δράσει το 1916.

από: amusing planet

Η ιστορία του παζλ και πως έγινε αγαπημένο χόμπι

June 4, 2020, 2:00 am

≫ Next: Λούκα Μανιότα: ο πορνοστάρ που σκότωσε και ατίμασε έναν άντρα...

≪ Previous: Ο Έξυπνος Χανς, το άλογο που έλυνε μαθηματικά

$

0

0

Η ολοκλήρωση ενός παζλ είναι ένας ιδανικός τρόπος για να ανακουφίσει κανείς το άγχος, να απασχολεί τα χέρια και το μυαλό του και να δημιουργήσει κάτι όμορφο.

Δείτε ακόμη:
Το μουσείο των γρίφων στην Ουλάν Μπατόρ της Μογγολίας
Ακόμα ένα πολύ δύσκολο παζλ
Το διάφανο παζλ
Συναρμολογήστε τα σπασμένα κομμάτια αυτού του παζλ και επιδιορθώστε το "Ατύχημα"
Το μεγαλύτερο παζλ του κόσμου με 27 θαύματα του πλανήτη μας

Αυτά τα περίπλοκα παιχνίδια αποτελούνται από εκατοντάδες ή και χιλιάδες μοναδικά αλληλοσυνδεόμενα κομμάτια και διατίθενται σε πολλά σχέδια και επίπεδα δυσκολίας. Καλλιτέχνες και κατασκευαστικές εταιρείες εξερευνούν συνεχώς τα όρια του παζλ, εφευρίσκοντας ασυνήθιστα και όμορφα παζλ.

Αν και τα παζλ θεωρούνται συχνά χόμπι, βασίζονται στην εκπαίδευση και τη διδασκαλία της γεωγραφίας.

Η ιστορία των παζλ

Το παζλ του John Spilsbury "Europe divided into its kingdoms, etc." (1766) - πηγή

Τα πρώτα εμπορικά παζλ αναπτύχθηκαν γύρω στο 1760 από τον Βρετανό χαρτογράφο και χαράκτη John Spilsbury. Ο Spilsbury έδεσε έναν ευρωπαϊκό χάρτη σε σκληρό ξύλο και χρησιμοποίησε ένα πριόνι για να κόψει κατά μήκος των συνόρων των χωρών. Αυτά τα πρωτότυπα ονομάστηκαν "χάρτες που έχουν τεμαχιστεί"και χρησιμοποιήθηκαν ως εκπαιδευτικά εργαλεία για να διδάξουν γεωγραφία στα παιδιά.

Βλέποντας ότι τα πρώτα παζλ ήταν ευπρόσδεκτα, ο Spilsbury ξεκίνησε μια επιχείρηση και παρήγαγε παζλ με οκτώ γεωγραφικά θέματα: τον κόσμο, την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, την Αμερική, την Αγγλία και την Ουαλία, την Ιρλανδία και τη Σκωτία. Αυτά τα πρώτα παζλ ήταν δημοφιλή σε εύπορα νοικοκυριά, συμπεριλαμβανομένης της βρετανικής βασιλικής οικογένειας.

Η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση του 19ου και του 20ού αιώνα βελτίωσε σημαντικά τη διαδικασία δημιουργίας παζλ. Οι εξελίξεις στις λιθογραφικές τεχνικές εκτύπωσης επέτρεψαν στους κατασκευαστές παζλ να μεταφέρουν εκτυπώσεις υψηλότερης ποιότητας σε ξύλινες επιφάνειες. Και αντί να χρησιμοποιούν σκληρό ξύλο (όπως το μαόνι) για την παραγωγή παζλ, οι κατασκευαστές άρχισαν να χρησιμοποιούν κόντρα πλακέ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το υλικό να είναι πιο ελαφρύ, πιο προσιτό και πιο εύκολο στο να κοπεί. Επιπλέον, η εφεύρεση των ποδοκίνητων πριονιών επέτρεψε στους κατασκευαστές να δημιουργήσουν πιο περίπλοκα κομμάτια με γρήγορο ρυθμό.

Στα αγγλικά, η ονομασία των παζλ είναι "jigsaw puzzle"και η λέξη "jigsaw", που σημαίνει σέγα, ένα είδος πριονιού, αναφέρεται στα εξειδικευμένα πριόνια που χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή τους, αν και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ τέτοιο πριόνι και ο όρος έγινε συνηθισμένος μετά από δεκαετίες.

Αύξηση στη δημοτικότητα

Ξύλινο παζλ κομμένο με το χέρι - πηγή

Όταν η Μεγάλη Ύφεση έπληξε την Αμερική το 1929, τα παζλ γνώρισαν τεράστια αύξηση σε δημοτικότητα. Αντί να παράγονται ξύλινα παζλ, οι αμερικανικές εταιρείες άρχισαν να παράγουν μαζικά παζλ από χαρτόνι χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνική κοπής. Αυτό μείωσε δραστικά το κόστος τους. Σε μια εποχή που οι περισσότερες οικογένειες δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις ακριβότερες ψυχαγωγικές δραστηριότητες, τα παζλ παρείχαν μια ανακυκλώσιμη μορφή ψυχαγωγίας.

Στην πραγματικότητα, επειδή τα παζλ ήταν τόσο φθηνά στην παραγωγή, χρησιμοποιήθηκαν και ως μέσο διαφημιστικών εικόνων. Μέχρι τη δεκαετία του 1900, τα παζλ από χαρτόνι ήταν το κυρίαρχο προϊόν και τα παλιά ξύλινα παζλ έγιναν σπάνια και υψηλής ποιότητας προϊόν.

Πώς φτιάχνονται σήμερα

Ένα παζλ χωρίς εικόνα

Σήμερα, η παραγωγή παζλ είναι πλήρως εκσυγχρονισμένη και εξαιρετικά μεταβλητή. Οι περισσότεροι κατασκευαστές κολλούν την επιθυμητή εικόνα σε ένα φύλλο χαρτονιού, το οποίο στη συνέχεια τροφοδοτείται σε μια μηχανή που δημιουργεί τα αλληλοσυνδεόμενα κομμάτια πιέζοντας προς τα κάτω με ακριβείς, χαλύβδινες λεπίδες. Άλλες εταιρείες χρησιμοποιούν πιο προηγμένη τεχνολογία, όπως λέιζερ, για τη δημιουργία των κομματιών. Η αντοχή της κοπής με λέιζερ επιτρέπει επίσης την ευκολότερη χρήση ενός πιο ανθεκτικού υλικού, όπως ξύλο ή ακρυλικού.

Λόγω αυτού, εμφανίζονται μοναδικά και μη συμβατικά παζλ.

Η δημοτικότητα τω παζλ αναζωπυρώθηκε το 2020 λόγω του κοροναϊού. Η πανδημία και το lockdown που συνέβη παγκοσμίως έκανε τον κόσμο να περιορίσει τις δραστηριότητές στο σπίτι του. Όποτε, μια καλή λύση ήταν τα παζλ. Με το ενδιαφέρον για το παλιό χόμπι συνεχώς αυξανόμενο, έκανε τους σχεδιαστές να αρχίσουν να δημιουργούν διάφορα, πρωτότυπα παζλ.

Geode της Nervous System

Επιπλέον, το ρεκόρ για το μεγαλύτερο παζλ στον κόσμο φαίνεται να καταρρίπτεται τάχιστα. Δείτε το παρακάτω βίντεο για να δείτε την ολοκλήρωση του μεγαλύτερου παζλ στον κόσμο, με 42.000 κομμάτια.



από: my modern met

Λούκα Μανιότα: ο πορνοστάρ που σκότωσε και ατίμασε έναν άντρα...

June 4, 2020, 2:30 am

≫ Next: Λίβια: ένα ισπανικό εξκλάβιο μέσα στην Γαλλία

≪ Previous: Η ιστορία του παζλ και πως έγινε αγαπημένο χόμπι

$

0

0

Και που μοιράστηκε το βίντεο online.



Ο Λούκα Μανιότα (Luka Magnotta) βιντεοσκόπησε τον εαυτό του να σκοτώνει τον Lin Jun και μοιράστηκε το βίντεο online. "Μου έδωσε απλά μια παράξενη ενέργεια. Απλά, κάτι συνέβη στο μυαλό μου", δήλωσε αργότερα.

Από μια βαλίτσα έβγαινε μια απαίσια μυρωδιά. Ήταν εκεί για μέρες. Ο επιστάτης την είχε προσέξει κάθε φορά που σκούπιζε στο στενό πίσω από το κτήριο. Μέχρι τότε, κατάφερε να την αγνοήσει, αλλά η μυρωδιά που έβγαινε από αυτήν όλο και χειροτέρευε. Ήταν μια πνιγμένη, νοσηρή δυσωδία, σαν ένα ψητό που είχε μείνει να σαπίσει.

Τίποτα όμως δε θα μπορούσε να τον προετοιμάσει γι'αυτό που θα έβρισκε μέσα της: τον κομμένο κορμό ενός άνδρα.

Τα υπόλοιπα μέρη του νεκρού βρέθηκαν καθ'όλη τη διάρκεια της άνοιξης του 2012, αλλά όχι κοντά στο διαμέρισμα στο Μόντρεαλ. Το αριστερό πόδι βρέθηκε σε ένα δέμα της Καναδικής Ταχυδρομικής Υπηρεσίας που εστάλη στα γραφεία του πρωθυπουργού του Καναδά. Το δέμα με το αριστερό χέρι βρέθηκε πριν καταλήξει στο Φιλελεύθερο Κόμμα. Κανείς όμως δεν μπόρεσε να σταματήσει το πακέτο με την δεξιά πλευρά του σώματος πριν αυτά φτάσουν στους προορισμούς του, που ήταν δύο δημοτικά σχολεία, γεμάτα παιδιά, στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολομβίας. Και στα δύο σχολεία, η μέρα ξεκίνησε με το άνοιγμα των πακέτων.

Οι αρχές δεν χρειάστηκαν πολύ ώρα για να καταλάβουν ποιος το είχε κάνει. Εξάλλου, ο Λούκα Μανιότα είχε βιντεοσκοπήσει την δολοφονία. Είχε ανεβάσει ένα βίντεο 11 λεπτών με τον ίδιο να κόβει σε κομμάτια τον Lin Jun στην ιστοσελίδα bestgore.com ώστε να το δει όλος ο κόσμος.

Το μυστήριο λοιπόν δεν ήταν "ποιος"το είχε κάνει, αλλά "γιατί"το είχε κάνει.

Eric Newman, το αγόρι που θα γινόταν Λούκα Μανιότα



Ο Μανιότα γεννήθηκε ως Eric Newman στο Οντάριο το 1982. Το νέο όνομά του το είχε επιλέξει ο ίδιος. Ήταν ένα είδος επαναδημιουργίας για να καθαρίσει κακές αναμνήσεις.

"Όταν ήταν μικρός, είπε ότι του είχαν συμβεί άσχημα πράγματα", δήλωσε η Nina Arsenault, μια από τους λίγους φίλους του Μανιότα. Τον πείραζαν τόσο πολύ όλα αυτά, που ήθελε να χτυπήσει το πρόσωπό του, είπε η Arsenault. Είναι δύσκολο να πει κανείς τι τον βασάνιζε τόσο πολύ. Ίσως ήταν ότι οι γονείς του τον εγκατέλειψαν στα 10 του και τον άφησαν να ζήσει με τη σκληρή και αυταρχική γιαγιά του. Ή, θα μπορούσε να ήταν κάτι από τα εφηβικά του χρόνια, όταν ήταν νέος και αμφιφυλόφιλος σε μια μικρή πόλη του Οντάριο, κάτι που δεν ήταν εύκολο. Ή, ίσως να ήταν απλά τρέλα. Άλλωστε ο Μανιότα είχε κληρονομήσει παρανοϊκή σχιζοφρένεια από τον πατέρα του και στα 18 του είχε αρχίσει να ακούει φωνές. Ό, τι και αν ήταν αυτό, ο Μανιότα είχε κάνει τα πάντα για να σβήσει τον Eric Newman. Είχε αλλάξει ολόκληρο το πρόσωπό του μέσω πλαστικών επεμβάσεων και έγινε συνοδός και πορνοστάρ.

Ακόμη και η οικογένειά του ανησυχούσε. Όπως είπε η θεία του αργότερα, "Ήταν μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί".

Ο θάνατος του Lin Jun

Ο Lin Jun

Ο Lin Jun απλά ήθελε έναν φίλο. Ήταν ένας 33χρονος φοιτητής από την Κίνα. Την άνοιξη του 2012 δεν είχε κλείσει ακόμη χρόνο που ζούσε στο Μόντρεαλ. Όταν ο -τότε- 29χρονος Μανιότα ήρθε σε επαφή μαζί του, χάρηκε που είχε έναν φίλο. "Ήθελε να βρει κάποιον με κάτι κοινό", είπε αργότερα ένας από τους φίλους του Jun. "Δεν του άξιζε αυτό".

Ο Μανιότα ισχυρίστηκε ότι οι δυο τους συναντήθηκαν τη νύχτα της 24ης Μαΐου, όταν ο Jun ανταποκρίθηκε σε μια διαφήμιση, την οποία ο πρώτος είχε δημοσιεύσει ελπίζοντας να βρει κάποιον που θα τον ενδιέφερε το σεξ και ο σαδομαζοχισμός. Εκείνο το βράδυ, στις 9 μ.μ., ο Jun έστειλε ένα τελευταίο μήνυμα σε έναν φίλο. Την επόμενη φορά που τον είδαν ήταν σε βίντεο, που είχε ανεβεί στο bestgore.com την επόμενη μέρα, με τον τίτλο "1 Lunatic 1 Ice Pick".

Όπως έδειχνε το βίντεο, ο Jun ήταν γυμνός και δεμένος σε ένα κρεβάτι. Με την μουσική να ακούγεται από ηχεία, ο Μανιότα τον έκοβε με έναν παγοκόφτη και ένα μαχαίρι κουζίνας. Στη συνέχεια, τον κακοποίησε σεξουαλικά και τον διαμέλισε, ενώ παράλληλα άφησε ένα σκυλί να δαγκώσει στο σώμα και -όπως λέγεται- να φάει κομμάτια (η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι ο κανιβαλισμός είναι εμφανής σε μια εκτεταμένη έκδοση του βίντεο που εξέτασε).

Μια ιστορία τρέλας



Ο Μανιότα ερευνούνταν για φρικαλεότητες για περισσότερο από ένα χρόνο πριν σκοτώσει τον Jun. Μια ομάδα ανιχνευτών του internet συνεργαζόταν μέσω του Facebook για να πιάσει τον Μανιότα επειδή είχε ανεβάσει ένα βίντεο με τον ίδιο να σκοτώνει ζώα. 1,5 χρόνο πριν σκοτώσει τον Jun, ο Μανιότα είχε ανεβάσει ένα άλλο βίντεο με τίτλο "1 Boy 1 Kittens", στο οποίο έπνιγε δύο γατάκια σε πλαστική σακούλα που κλείνει αεροστεγώς. Έκτοτε, οι ανιχνευτές είχαν μαζέψει αρκετά για να τον πιάσουν. Είχαν τραβήξει metadata από τα βίντεό του, βρήκαν στοιχεία για το πού κρυβόταν και τα μοιράστηκαν με την αστυνομία για να τον σταματήσουν πριν σκοτώσει κάποιον. Δεν ήταν δύσκολο να τον εντοπίσουν. Είχε κάνει τα πάντα για να κάνει αισθητή την παρουσία του στο διαδίκτυο. Είχε δημιουργήσει σελίδες στην Wikipedia για τον εαυτό του δύο φορές, είχε δημιουργήσει ψεύτικες σελίδες οπαδών του και διέδιδε φήμες ότι έβγαινε με την Καναδή κατά συρροή δολοφόνο Κάρλα Χομόλκα. Οι ανιχνευτές που κυνηγούσαν τον Μανιότα πίστευαν ότι σκότωσε τα γατάκια για να τραβήξει την προσοχή. "Υπάρχει ένας άγραφος κανόνας στο Διαδίκτυο. Ο Κανόνας Μηδέν. Δεν πειράζεις γάτες", είπε ένας από τους ανιχνευτές. Ένας άλλος πρόσθεσε, "Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γίνει κανείς διάσημος από το να τα βάλει με γάτες;".

Όταν όμως οι ανιχνευτές επικοινώνησαν με την αστυνομία, δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Το κυνήγι του Μανιότα

Ο Μανιότα σε φωτογραφία της γερμανικής αστυνομία στο Βερολίνο, Ιούνιος 2012

Όταν ανέβηκε το βίντεο με την δολοφονία του Jun και επιβεβαιώθηκε ότι ήταν αυθεντικό, η αστυνομία άρχισε να κυνηγάει τον δολοφόνο. Όταν ο υπάλληλος στο κτήριο του Μανιότα βρήκε τον κορμό και ταυτοποιήθηκε το θύμα, η αστυνομία έλεγξε τις κάμερες ασφαλείας των κτηρίων και είδε το θύμα και τον δολοφόνο να μπαίνουν στο κτήριο λίγο πριν τη δολοφονία. Σύντομα, η αστυνομία έφτασε στο διαμέρισμά του στο κτήριο, όπου βρέθηκε αίμα στο στρώμα, στην μπανιέρα, στο ψυγείο και αλλού. Ο ίδιος δεν ήταν εκεί αλλά είχαν τον δολοφόνο τους. Όταν δε, ταίριαξαν τα τμήματα που είχε στείλει με τον κορμό, η αστυνομία γνώριζε τι είχε απογίνει το θύμα.

Στο σημείο αυτό, ο Μανιότα είχε φύγει στο Παρίσι, με το όνομά του, επιτρέποντας εύκολα στις αρχές να ακολουθήσουν τα ίχνη του. Μετά, πήγε με λεωφορείο στο Βερολίνο. Όμως, η αστυνομία συνέχισε την καταδίωξή του και σύντομα θα τον έπιανε. Τον βρήκαν σε ένα internet café στο Βερολίνο στις 4 Ιουνίου. Την ώρα εκείνη, ο Μανιότα έψαχνε τον εαυτό του στο διαδίκτυο, απολαμβάνοντας την φήμη του.

Ο κόσμος ενός δολοφόνου



"Κάτι με έκανε να το κάνω. Μου έδωσε μια παράξενη ενέργεια", δήλωσε ο Μανιότα σε έναν ψυχίατρο ενώ περίμενε να ξεκινήσει η δίκη του. "Απλά, κάτι συνέβη στο μυαλό μου".

Ο Μανιότα είπε ότι ήταν εραστής του Lin Jun. Ένα βράδυ που ήταν μαζί, ένα μαύρο αυτοκίνητο που ήταν απ'έξω του γέννησε την πεποίθηση ότι ο Lin Jun ήταν μυστικός πράκτορας. "Δέσ'τον. Κόψ'τον", άκουσε μια φωνή να του λέει, είπε. "Κάν'το. Είναι από την κυβέρνηση". Στη συνέχεια, αφού τον έσφαξε και τον έκοψε, άκουσε τις φωνές να του λένε, "Δώσ'τον πίσω στην κυβέρνηση" (γι'αυτό και τα δέματα).

Φυσικά είναι δύσκολο να πει κανείς αν ο Μανιότα λέει την αλήθεια. Οι λεπτομέρειες και η οργάνωση των εγκλημάτων, δήλωσε ένας άλλος ψυχίατρος, δείχνουν ότι "μόνο αποδιοργανωμένη σκέψη δεν είχε". Άλλοι αναλυτές δήλωσαν ότι διέπραξε εν γνώσει του το έγκλημα για την προσοχή και ότι, γι'αυτόν, το πρόβλημα ήταν απλά ότι "η αρνητική προσοχή είναι καλύτερη απ'ό, τι καμία προσοχή".

Τον Δεκέμβριο του 2014, οι ένορκοι έκριναν τον Μανιότα ένοχο σε όλες τις κατηγορίες και τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη.

Μια τιμωρία που, για την οικογένεια του Lin Jun, δεν θα είναι ποτέ αρκετή.

πηγή

Πρόσφατα, το Netflix παρήγαγε ένα ντοκιμαντέρ τριών επεισοδίων, με τίτλο "Don't F**k With Cats: Hunting an Internet Killer" (Κάτω τα Χέρια από τις Γάτες: Το Κυνήγι του Δολοφόνου), για τον Μανιότα και την ομάδα που τον εντόπισε.

από: ati

---

Λίβια: ένα ισπανικό εξκλάβιο μέσα στην Γαλλία

June 5, 2020, 2:00 am

≫ Next: Σκότωσαν τη σύζυγό του και έκαψαν το σπίτι του...

≪ Previous: Λούκα Μανιότα: ο πορνοστάρ που σκότωσε και ατίμασε έναν άντρα...

$

0

0

Μια πινακίδα καλωσορίσματος σε ένα δρόμο προς την Λίβια

Βαθιά μέσα στα Πυρηναία, περιτριγυρισμένη από την γαλλική επικράτεια, η μικρή πόλη Λίβια είναι ο φθόνος των Καταλανών και αυτό γιατί, εδώ και 350 χρόνια, η πόλη είναι ανεξάρτητη από την Ισπανία, κάτι για το οποίο αγωνίζεται η Καταλονία τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον.



Χωρισμένη από την Ισπανία με έναν διάδρομο μήκους ενός μιλίου, η ανεξαρτησία της Λιβίας είναι κάτι περισσότερο από φυσική. Όταν η Καταλονία διενήργησε δημοψήφισμα ανεξαρτησίας το 2017 για να αποφασίσει σχετικά με τη μοίρα της πλουσιότερης περιοχής της χώρας, η ισπανική κυβέρνηση την κήρυξε αντισυνταγματική και έστειλε δυνάμεις να εμποδίσουν τους πολίτες να ψηφίσουν. Μόνο η Λίβια σώθηκε. Εκατοντάδες τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία σε διάφορες πόλεις της Καταλονίας. Όμως, η ατμόσφαιρα στα Λίβια την ημέρα των εκλογών ήταν εορταστική.

Η Λίβια ήταν ένας σημαντικός ρωμαϊκός οικισμός και η αρχαία πρωτεύουσα της Σερδάνια μέχρι τα πρώτα χρόνια του Μεσαίωνα. Το 1659, μετά από περισσότερες από δύο δεκαετίες πολέμου, η Γαλλία και η Ισπανία κατέληξαν σε μια ειρηνευτική συμφωνία, τη Συνθήκη των Πυρηναίων, σύμφωνα με την οποία όλα τα ισπανικά "χωριά"βόρεια των Πυρηναίων έπρεπε να παραδοθούν στη Γαλλία. Όμως, η Ισπανία κράτησε τη Λίβια, επισημαίνοντας ότι η Λίβια ήταν πόλη και όχι χωριό και έτσι, εξαπάτησε την Γαλλία. Τα γύρω χωριά έγιναν μέρος του γαλλικού βασιλείου, αλλά η Λίβια έμεινε στην Ισπανία και έγινε εξκλάβιό της στην Γαλλία. Σήμερα, ο δήμος των 5 τετραγωνικών μιλίων συνδέεται με την υπόλοιπη Ισπανία με έναν στενό, "ουδέτερο"δρόμο δύο λωρίδων, ο οποίος διοικείται τόσο και από τις δύο χώρες ανά έξι μήνες.

Το να περιβάλλεται από τη γαλλική επικράτεια έδωσε στην πόλη ορισμένα τακτικά πλεονεκτήματα, όπως το να διεξάγει το δημοψήφισμα της ανεξαρτησίας χωρίς να υπάρχει πρόβλημα. Την ημέρα του δημοψηφίσματος, όταν η Ισπανία έκλεισε το Διαδίκτυο σε όλη την Καταλονία, ο δήμαρχος της Λίβια αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη γαλλική σύνδεση, ώστε να μπορέσει να γίνει η ψηφοφορία. Για κάθε περίπτωση, πήραν τα ψηφοδέλτια στη Γαλλία για να τα μετρήσουν.

Οι κάτοικοι της Λίβια διατηρούν εδώ και καιρό μια ισχυρή αίσθηση ανεξαρτησίας. Σε όλη την πόλη υπάρχουν καταλανικές σημαίες.

Επίσης, απολαμβάνει μια συμβιωτική σχέση με τους Γάλλους γείτονές της. Η πόλη μοιράζεται ένα νοσοκομείο με τη Γαλλία, καθώς και πολλές άλλες δημοτικές υπηρεσίες που διαχειρίζονται και χρηματοδοτούνται από κοινού από τις δύο χώρες. Οι Γάλλοι έλκονται στο ισπανικό εξκλάβιο λόγω του πλούτου του και επειδή τα πράγματα είναι φθηνότερα εκεί. Η πόλη δεν έχει δασμούς και έτσι έχει γίνει τακτικό εμπορικό κέντρο για τους γύρω Γάλλους χωρικούς.

Το Esteve Pharmacy, το παλαιότερο φαρμακείο της Ευρώπης, που σήμερα είναι μουσείο

Ωστόσο, υπάρχουν και μειονεκτήματα. Η επίλυση απλών ζητημάτων, όπως η παροχή νερού και η συντήρηση του δρόμου μπορεί να διαρκέσει πολύ, διότι υπάρχει διπλάσια γραφειοκρατία. Μια από αυτές διήρκεσε 40 χρόνια. Αρχικά, η Λίβια είχε δύο πηγές νερού, οι οποίες, και οι δύο, ήταν ακανόνιστες. Το 1973, υπήρξε συμφωνία για να επιτραπεί η πόλη να συνδεθεί με μια τρίτη πηγή και ήταν έτοιμη να υπογραφεί. Ωστόσο, λόγω της γραφειοκρατίας της Μαδρίτης, το ζήτημα καθυστέρησε για 49 χρόνια.

Η απάθεια της Μαδρίτης απέναντι στη Λίβια είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η υποστήριξη για ανεξαρτησία από την Ισπανία είναι ισχυρή στην πόλη. Χάρη στην ιστορία της, κάθε χρόνο, χιλιάδες άνθρωποι από τη Γαλλία και την ηπειρωτική Ισπανία επισκέπτονται τη Λίβια, επιτρέποντάς να απολαμβάνει οικονομική ευημερία. Επίσης υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορείτε να δει κανείς εκεί, όπως το κάστρο του 15ου αιώνα, ένα χιονοδρομικό κέντρο και το παλαιότερο φαρμακείο της Ευρώπης.

από: amusing planet

Σκότωσαν τη σύζυγό του και έκαψαν το σπίτι του...

June 5, 2020, 2:30 am

≫ Next: Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep225

≪ Previous: Λίβια: ένα ισπανικό εξκλάβιο μέσα στην Γαλλία

$

0

0

... Και τότε, ο Liver-Eating Johnson τους κυνήγησε και τους έφαγε!



Ενώ έψαχνε για εκδίκηση, ο Liver-Eating Johnson κέρδισε το τρομερό παρατσούκλι του και έσπειρε φόβο στις καρδιές –και τα συκώτια– των εχθρών του.

Λένε ότι το όνομά του ήταν John Jeremiah Garrison Johnston, αλλά μάλλον κανείς δεν τον αποκαλούσε έτσι. Ο άνθρωπος των βουνών της Άγριας Δύσης ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο που κέρδισε. Μπορεί να γεννήθηκε ως John Jeremiah Garrison Johnston, αλλά πέθανε ως "Liver-Eating" (Που τρώει συκώτι) Johnson.

Πριν γίνει ο Liver-Eating Johnson

Ο Liver-Eating Johnson πέρασε 25 χρόνια αναζητώντας εκδίκηση για το θάνατο της συζύγου του

Σύμφωνα με τον μύθο, ο Liver-Eating Johnson γεννήθηκε το 1824 στο Little York του Νιου Τζέρσι, αν και δεν έζησε πολύ εκεί. Στις αρχές του Αμερικανικό-Μεξικανικύ πολέμου, έφυγε για να καταταγεί στο Ναυτικό.

Ωστόσο, δεν πέρασε πολύ καιρό σαν ναυτικός. Όταν χτύπησε έναν αξιωματικό -άγνωστο αν το έκανε σκόπιμα ή τυχαία- έφυγε και έγινε ερημίτης. Για να αποφύγει τις αρχές, άλλαξε το όνομά του σε John Johnson (χωρίς το 't') και πήγε δυτικά, μακριά από τις ρίζες του και από οποιονδήποτε τον έψαχνε.

Παρόλο που έφευγε απ'όσους τον γνώριζαν, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς έναν άνθρωπο σαν τον Liver-Eating Johnson να χάνεται μέσα στο πλήθος εύκολα. Είχε ύψος περίπου 1,80 μέτρα και ζύγιζε 118 κιλά με σχεδόν καθόλου σωματικό λίπος. Με το μέγεθος και τη δύναμή του, κουβαλούσε ξύλα για εργασίες σε ναυπηγούς.

Ενώ βρισκόταν στο Alder Gulch της Μοντάνα, γνώρισε την μελλοντική σύζυγό του, η οππία ήταν μέλος της ινδιάνικης φυλής Flathead. Ζούσαν μαζί σε μια ξύλινη καλύβα, που έφτιαξε μόνος του, και σύντομα η σύζυγός του έμεινε έγκυος. Φαινόταν ότι τελικά, ο Johnson θα είχε μια καλή ζωή.

Και τότε χτύπησε η καταστροφή.

Ένα ταξίδι εκδίκησης

Ομάδα Ινδιάνων Crow

Κάποια στιγμή το 1847, σκοτώθηκε η σύζυγος του Liver-Eating Johnson.

Μια μέρα, ενώ εκείνος έλλειπε, μια ομάδα Ινδιάνων Crow επιτέθηκε στο σπίτι του, σκότωσε τη σύζυγό του και έκαψε ολοσχερώς το σπίτι του. Τυφλωμένος από την οργή, ο Johnson υποσχέθηκε να βρει και να σκοτώσει κάθε μέλος της φυλής Crow παίρνοντας εκδίκηση.

Με καλό εξοπλισμό, το κυνήγι και η εκδίκηση ήταν εύκολο πράγμα για το Liver-Eating Johnson. Όχι μόνο κυνήγησε και σκότωσε τους Crow, αλλά έβγαλε από τον κάθε ένα άνδρα το συκώτι του και το έφαγε.

Το συκώτι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους Ινδιάνους Crow, καθώς πίστευαν ότι είναι απαραίτητο για να μπουν στη μετά θάνατον ζωή. Βγάζοντας και τρώγοντας τα συκώτια τους, ο Liver-Eating Johnson, όχι μόνο τερμάτισε την εδώ ζωή τους, αλλά και την μετά θάνατον.

Ο θρύλος λέει ότι ο Johnson σκότωσε, έγδαρε και έφαγε τα συκώτια από πάνω από 300 Ινδιάνους Crow. Σύντομα, το όνομά του προκαλούσε τρόμο, και όχι μόνο στους Crow. Ακόμη και η αναφορά του ονόματός του προκαλούσε πανικό.

Μετά από την εκδίκηση

Άγαλμα του Liver-Eating Johnson στον τάφο του στο Old Trail Town του Cody στο Wyoming Γουαϊόμινγκ

Οι φήμες λένε ότι ενώ ήταν έψαχνε εκδίκηση, ο Johnson απήχθη από μια ομάδα Ινδιάνων πολεμιστών Blackfoot οι οποίοι σκόπευαν να τον πουλήσουν στους Crow.

Τον ξεγύμνωσαν μέχρι τη μέση, τον έδεσαν με δερμάτινους ιμάντες, και τον άφησαν σε μια σκηνή με έναν φύλακα μέχρι να συναντήσουν τους Crow. Παρά το γεγονός ότι ήταν δεμένος, ο Johnson κατάφερε να απελευθερωθεί και να ξεφύγει. Πριν φύγει στο δάσος, χτύπησε τον φύλακα, του αφαίρεσε το τριχωτό της κεφαλής (σκαλπ) και του έκοψε το ένα πόδι, το οποίο αργότερα έφαγε.

Κατά έναν θαυμαστό τρόπο, ο Johnson συνάντησε έναν κυνηγό, παλιό του συνεργάτη, που τον βοήθησε να φτάσει στο σπίτι του.

Περίπου 25 χρόνια αφότου ξεκίνησε να πάρει εκδίκηση, κατά έναν άγνωστο τρόπο, ο Liver-Eating Johnson χόρτασε την δίψα του για αίμα και έκανε ειρήνη με τους Crow.

Ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η εκεχειρία τους θα μπορούσε να οφείλεται στην αυξανόμενη βία μεταξύ των φυλών. Χάρη στην επικείμενη απειλή του πολέμου, οι φυλές συγκρούονταν μεταξύ τους και έκαναν συμμαχίες. Ίσως, η ειρήνη του Johnson ήταν μέρος αυτού.

Η μετέπειτα ζωή

Η αφίσα της ταινίας Jeremiah Johnson με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ - πηγή

Μετά από την ειρήνη με τους Crow, ο Liver-Eating Johnson κατετάγη στον στρατό το 1864 και τον επόμενο χρόνο αποστρατεύτηκε τιμητικά. Έπειτα, μετακόμισε στο Coulson της Μοντάνα και διορίστηκε αναπληρωτής σερίφης. Αργότερα έγινε αστυνόμος στην πόλη Red Lodge της Μοντάνα.

Έβγαζε τα προς το ζην κάνοντας διάφορες δουλειές. Εργάστηκε ως ναύτης, στρατιώτης, κυνηγός, κυνηγός, οικοδόμος, χρυσοθήρας, πωλητής ουίσκι και ξεναγός. Τελικά, κατέληξε σε έναν οίκο βετεράνων στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια και θάφτηκε σε νεκροταφείο βετεράνων στο Λος Άντζελες στις 21 Ιανουαρίου 1900.

Όμως, η ιστορία του Liver-Eating Johnson δεν τελειώνει εδώ.

Το 1974, μια ομάδα 25 γυμνασιόπαιδων έκαναν μια εκστρατεία για να επιστρέψει το σώμα του Johnson από το Λος Άντζελες στο Cody του Γουαϊόμινγκ.

Η εκστρατεία τους ήταν επιτυχής και οι μαθητές διοργάνωσαν μια τελετή εκταφής και ταφής. Ο ηθοποιός Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος έπαιξε μια φανταστική έκδοση του Liver-Eating Johnson στην ταινία Jeremiah Johnson (Τζερεμία Τζόνσον, ο αλύγιστος) του 1972, ήταν ο νεκροπομπός του σώματος του Johnson κατά τη διάρκεια της ταφής.

Σήμερα, ο Johnson αναπαύεται στο Cody, στην Άγρια Δύση, όπου έζησε και κέρδισε το διάσημο παρατσούκλι του.

από: ati

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep225

June 7, 2020, 2:30 am

≫ Next: Ένα παζλ με την φωτογραφία του φεγγαριού από την NASA

≪ Previous: Σκότωσαν τη σύζυγό του και έκαψαν το σπίτι του...

$

0

0

Άγιος Νικόλαος Ανάβυσσου



Η παραλία βρίσκεται στα δυτικά της φαρδιάς λωρίδας άμμου που ενώνει την Αττική με το νησάκι, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Στα ανατολικά του δημιουργείται ένας απάνεμος κόλπος, ιδανικό απάγκιο για τις ψαρόβαρκες και τα σκάφη που δένουν εκεί.


Μία παράξενη εκκλησία στην Αρκαδία με ανορθόδοξη αρχιτεκτονική



Συνδυάζοντας αρχαιότροπους ρυθμούς με στοιχειά βυζαντινών επιρροών στην αρχιτεκτονική του, ο ναός της Αγίας Φωτεινής στη Μαντίνεια συγκαταλέγεται στους πιο παράξενους παγκοσμίως, ενώ πρόκειται για την πιο ιδιαίτερη εκκλησία σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Συναντάται απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο της Μαντίνειας, στην Αρκαδία, και είναι αφιερωμένη στην Αγία Φωτεινή, καθώς αντικατοπτρίζει την σχέση της Αρκαδίας με το φως. Πιο συγκεκριμένα, το Λύκαιο όρος σημαίνει φωτεινό, ενώ το ίδιο ισχύει και για το όνομα Λυκάων, που είναι ο οικιστής της Αρκαδίας. - στο: newsbeast.gr


Καλόγεροι, τα απρόσιτα νησιά στην καρδιά του Αιγαίου όπου ζούσαν αποκλεισμένοι μοναχοί και οι πειρατές έκρυβαν την λεία τους



Ανατολικά βρίσκεται η Χίος στα 27 μίλια, νοτιοδυτικά, η Άνδρος στα 23, δυτικά, το Κάβο ντ’ Όρο στα 33, στο βοριά, η Σκύρος στα 46 και τέλος βορειοανατολικά τους βρίσκονται τα Αντίψαρα στα 24 μίλια.
Βρίσκονται στη μέση του Αιγαίου και χτυπιούνται ανελέητα από τα κύματα και τους θυελλώδεις ανέμους. Σπάνια η ηρεμία και η μπονάτσα.
Τα δύο νησιά, όπως και τα περισσότερα στο ελληνικό πέλαγος είναι ηφαιστειογενή. Κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν ως στόχος από διάφορους στόλους, γι’ αυτό και σήμερα υπάρχουν πάνω τους πολλά θραύσματα από οβίδες. - στο: mixanitouxronou.gr


Τριχωνίδα, η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας

Στον νομό Αιτωλοακαρνανίας λίγα χιλιόμετρα μακριά απο το Αγρίνιο δεσπόζει η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της Ελλάδος. Μεταξύ των επαρχιών του Μεσολογγίου και Τριχωνίδας, νότια του Παναιτωλικού όρους και βόρεια του όρους Αρακύνθου εκτείνεται από τα ανατολικά προς τα δυτικά και συνδέεται δυτικά με τη γειτονική λίμνη Λυσιμαχία. Έχει επιφάνεια 95,8 τετραγωνικά χιλιόμετρα , μέγιστο μήκος 21,5 χλμ. και μέγιστο βάθος 58 μ. Η λίμνη Τριχωνίδα θεωρείται από τις καθαρότερες λίμνες της χώρας. Υπόγεια ρεύματα, οι ασβεστούχοι βάλτοι και καλαμώνες που τη περιβάλουν συμβάλουν στη διατήρηση της καθαρότητας του νερού. - στο: maxmag.gr


Βίλα Λεβίδη: Η ιστορία του «πύργου με τα 70 δωμάτια»

Η ακμή και η παρακμή του αρχοντικού όπου γυρίστηκαν κάποιες από τις σπουδαιότερες ταινίες της Finos Films - στο: athensvoice.gr


Μια δροσερή -εικονική- βουτιά στο Μουσείο Υποβρύχιας Τέχνης στην Αυστραλία

φωτογραφία

φωτογραφία

φωτογραφία

Ο Μεγάλος Κοραλλιογενής Ύφαλος και η Σειρήνα του Ωκεανού που αλλάζει χρώματα.
Το Μουσείο Υποβρύχιας Τέχνης (MOUA) που βρίσκεται στον κοραλλιογενή ύφαλο Great Barrier Reef της Αυστραλίας ολοκληρώθηκε και παρουσιάζει σε φιλότεχνους δύτες γλυπτά έργα του Jason deCaires Taylor. - στο: huffingtonpost.gr


Όταν το Πολυτεχνείο ήταν… εξοχικό κέντρο για τους Βαυαρούς

Το αμπέλι του Τούρκου ιδιοκτήτη που μετατράπη σε χώρο αναψυχής με την επωνυμία «Παυσίλυπον» και αργότερα επωλήθη στην Ελένη Τοσίτσα - στο: taathinaika.gr


Enfield 8000: Το ηλεκτρικό αυτοκίνητο που ήταν δίπλα στον Μητσοτάκη και εντυπωσίασε -Φτιαχνόταν στη Σύρο στα 70s

Παρόλο που οι «ρίζες» του μοντέλου είναι βρετανικές, έφερε ελληνική υπογραφή, καθώς ιδιοκτήτης της κατασκευάστριας εταιρείας ήταν ο εφοπλιστής Γιάννης Γουλανδρής, ενώ την ευθύνη για το project είχε αναλάβει ένας Έλληνας μηχανικός, απόφοιτος του ΜΙΤ, ο Κωνσταντίνος Αδρακτάς.
Συνολικά κατασκευάστηκαν 120 Enfield 8000 στη Σύρο. - στο: iefimerida.gr


«Τέλεια» εγκλήματα στην Ελλάδα: Ακόμη αναζητούνται οι ένοχοι

Είναι μια φράση που λέγεται συχνά, από χείλη προτρέχοντα συνήθως. Είναι τέσσερις λέξεις που ακούγονται να έχουν τη δύναμη και τη δραστικότητα μιας σφαίρας, που όμως το διαμέτρημά τους είναι ασταθές· ποιες είναι αυτές; «Δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα». Και όμως υπάρχει! - στο: ethnos.gr


Στα άδυτα ενός θεσμού

Ιδρύθηκε πριν από 143 χρόνια στο πρότυπο των κλειστών clubs του Λονδίνου. Φέρει τη σφραγίδα μιας σπάνιας αστικής παράδοσης και θεωρείται μέχρι και σήμερα μια από τις πιο ακριβοθώρητες διευθύνσεις της πρωτεύουσας.
Έχει πίσω της ιστορία σχεδόν ενάμιση αιώνα. Μέλη της υπήρξαν 29 πρωθυπουργοί. Η έδρα της βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας, στην οδό Πανεπιστημίου, ωστόσο ελάχιστοι σημερινοί Αθηναίοι μπορούν να την αναγνωρίσουν. Παραμένει ο μόνος κοσμικός οργανισμός που δεν εγγράφει μέλη γένους θηλυκού. Και πιθανότατα είναι το μοναδικό μέρος στη χώρα όπου νεότεροι πολιτικοί με πιο αντισυμβατικό ενδυματολογικό κώδικα θα ήταν πιθανότατα υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουν· έστω και για λίγο. Στην Αθηναϊκή Λέσχη επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε όσους κυρίους φορούν κοστούμι και γραβάτα. - στο: kathimerini.gr


Δεν πιστεύουμε πλέον στα μάτια μας: Η μεγάλη κοινωνική απειλή των deepfakes

Κανένα από τα εικονιζόμενα πρόσωπα δεν υπάρχει. Οι φωτογραφίες δημιουργήθηκαν μέσω deepfake τεχνολογίας

Εδώ και καιρό, η άνοδος των “fake news” συντηρεί τον φόβο ότι ζούμε πλέον σε έναν κόσμο «μετα-αλήθειας». Η εξάπλωση των ρεαλιστικών πλην ψεύτικων βίντεο όπου επώνυμοι και μη εμφανίζονται να λένε και να κάνουν πράγματα που ποτέ δεν είπαν ή έκαναν, απειλεί να κατοχυρώσει αυτόν τον φόβο ως νέα πραγματικότητα.
Το ποσοστό του deepfake περιεχομένου στο διαδίκτυο αυξάνεται διαρκώς με ραγδαίους ρυθμούς.
Τον περασμένο μήνα, στην διάρκεια της προβολής της πολύ δημοφιλούς παγκοσμίως σειράς ντοκιμαντέρ The Last Dance για τον Μάικλ Τζόρνταν και τους Chicago Bulls, έκανε πρεμιέρα στην Αμερική μια τηλεοπτική διαφήμιση της ασφαλιστικής εταιρείας State Farm στην οποία εμφανιζόταν οπτικό υλικό του 1998 με έναν αναλυτή του αθλητικού δικτύου ESPN ο οποίος έκανε απίστευτα ακριβείς προβλέψεις για το έτος 2020.
Μεγάλο μέρος του κοινού είχε μείνει εμβρόντητο και η διαφήμιση κατέληξε να είναι μια από τις πολυσυζητημένες των τελευταίων ετών. Τελικά, φανερώθηκε ότι το υλικό δεν ήταν αυθεντικό αλλά προϊόν εξαιρετικά πειστικής τεχνολογίας τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ). - στο: lifo.gr


Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Ένα παζλ με την φωτογραφία του φεγγαριού από την NASA

June 9, 2020, 2:00 am

≫ Next: J. Marion Sims, ο "πατέρας της σύγχρονης γυναικολογίας"που πειραματιζόταν σε σκλάβες

≪ Previous: Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep225

$

0

0

Πολλοί καλλιτέχνες βρίσκουν άπειρη έμπνευση στο διάστημα. Οι εικόνες από τον ουρανό έχουν εμπνεύσει πολλά ενδιαφέρονται παζλ, συμπεριλαμβανομένης μιας φωτογραφία του φεγγαριού.



Με σκοπό την 50ή επέτειο από την εκτόξευση του Απόλλων 11, ένα παζλκαλεί τους επίδοξους αστροναύτες να εξερευνήσουν τον φυσικό δορυφόρο της γης. Με 1.000 μικροσκοπικά κομμάτια και περίπλοκη στρογγυλή σιλουέτα, σίγουρα θα ευχαριστήσει τους λάτρεις του είδους.

Αυτό που κάνει αυτό το παζλ ακόμη πιο συναρπαστικό είναι η πηγή της εικόνας. Τραβηγμένη από τη NASA, η φωτογραφία είναι -προς το παρόν- η πιο καθαρή εικόνα του φεγγαριού που υπάρχει και -ίσως- μια φωτογραφία που δε θα ήθελε κανείς να χάσει.

της: four point puzzles

J. Marion Sims, ο "πατέρας της σύγχρονης γυναικολογίας"που πειραματιζόταν σε σκλάβες

June 9, 2020, 2:30 am

≫ Next: Το ταξίδι μιας εξαιρετικής παγόδας από νεφρίτη

≪ Previous: Ένα παζλ με την φωτογραφία του φεγγαριού από την NASA

$

0

0

Στα 1840, ο Δρ Τζέιμς Μάριον Σιμς (James Marion Sims) τελειοποίησε τις χειρουργικές του ικανότητες χειρουργώντας μαύρες σκλάβες χωρίς αναισθησία.



Στην δεκαετία του 1840 και του '50, ένας χειρουργός από την Αλαμπάμα, ο Τζέιμς Μάριον Σιμς, πραγματοποίησε με επιτυχία την πρώτη χειρουργική επέμβαση για να διορθώσει μια κατάσταση που είχε απομόνωνε αρκετές γυναίκες μετά από έναν τοκετό. Επίσης, ανακάλυψε το εργαλείο που χρησιμοποιεί κάθε γυναικολόγος σήμερα: τον διαστολέα. Για αυτές τις συνεισφορές και πολλά άλλα, ο Σιμς ονομάστηκε "πατέρας της σύγχρονης γυναικολογίας".

Όμως ο τρόπος που ο Μάριον Σιμς έφτασε να κατοχυρώσει με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας τις πειραματικές χειρουργικές επεμβάσεις και τα εργαλεία του έχει διερευνηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, καθώς πειραματιζόταν με μαύρες σκλάβες.

Οι ιατρικές ανακαλύψεις του

Το Sims Speculum, που αρχικά βασίστηκε σε ένα λυγισμένο κουτάλι

Γεννημένος το 1813, ο Σιμς παρακολούθησε την ιατρική σχολή στην Φιλαδέλφεια πριν εγκατασταθεί στην Αλαμπάμα για να ασκήσει την ιατρική το 1835.

Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν τον ενδιέφεραν οι "ασθένειες των γυναικών". Κάποτε έγραψε, "Αν υπάρχει κάτι που μισούσα, ήταν η εξέταση των οργάνων της γυναικείας λεκάνης". Όμως, το 1845, ένας ιδιοκτήτης σκλάβων τον κάλεσε για να βοηθήσει μια 18χρονη σκλάβα του, την Anarcha, η οποία υπέφερε από 72 ώρες τοκετού. Ο Σιμς ξεγέννησε με επιτυχία το μωρό και ανακάλυψε ότι ο δύσκολος τοκετός άφησε στην Anarcha μια κατάσταση που ονομάζεται φλεβοκογχικό συρίγγιο (Vesicovaginal fistula, VVF).

Αυτά τα συρίγγια ήταν συνηθισμένα σε γυναίκες που είχαν δύσκολες γέννες και είναι τρύπες που σχηματίζονται μεταξύ του κόλπου και της ουροδόχου κύστης και έχει ως αποτέλεσμα την ακράτεια. Κάποτε θεωρούνταν αδύνατο να θεραπευτεί.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Σιμς πραγματοποίησε 30 πειραματικές επεμβάσεις στην Anarcha για να θεραπεύσει την κατάστασή της. Όταν τα κατάφερε, θεράπευσε την Ευγενία του Μοντίχο ή και Μοντίγιο, την τελευταία βασίλισσα των Γάλλων, σύζυγο του Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'. Στη συνέχεια, και άλλοι ιδιοκτήτες σκλάβων κάλεσαν τον Σιμς για να θεραπεύσει τους σκλάβους τους. Τότε, ανέπτυξε ένα νέο σύστημα: Αγόρασε αυτούς τους ασθενείς -ο Σιμς δεν είχε ποτέ σκλάβους ο ίδιος- με σκοπό τον χειρουργικό πειραματισμό.

Αργότερα, έγινε αρκετά διάσημος και άνοιξε ιδιωτική κλινική στη Νέα Υόρκη, όπου είχε πλούσιους, λευκούς πελάτες. Στην εποχή του, έγινε διάσημος χειρουργός και εφηύρε τον διαστολεά, ένα εργαλείο που όλοι οι γυναικολόγοι χρησιμοποιούν σήμερα για να εξετάσουν τον κόλπο.

Το 1855, άνοιξε το πρώτο Νοσοκομείο Θηλέων της χώρας στην Νέα Υόρκη.

Οι μαύρες γυναίκες και τα παιδιά πίσω από τα επιτεύγματά του

Η μοναδική απεικόνιση της Lucy, της Anarcha και της Betsey, από τον Robert Thom για τη σειρά "Great Moments in Medicine"

Ο Σιμς κατέγραψε τα ονόματα μερικών από τις γυναίκες που ξεγέννησε ως υποκείμενά του: Anarcha, Lucy και Betsey. Οι ταυτότητες των άλλων έχουν εξαφανιστεί. Και οι τρεις από αυτές τις γυναίκες ήταν νέες μητέρες που έπασχαν από ανίατα συρίγγια. Και όλες χρησίμευσαν στα πειράματά του.

Ο Σιμς κάλεσε "περίπου δώδεκα γιατρούς"να παρακολουθήσουν τα πειράματά του στη Lucy, μια έφηβη που είχε γεννήσει πρόσφατα. "Όλοι οι γιατροί ... συμφώνησαν ότι ήμουν κοντά σε μια μεγάλη ανακάλυψη, και ο καθένας από αυτούς ενδιαφερόταν να με δει να χειρουργώ", έγραψε ο ίδιος. Στη Lucy, έκανε μια χειρουργική επέμβαση διάρκειας μίας ώρας χωρίς αναισθησία. "Το φτωχό κορίτσι, γονατισμένη, έκανε την επέμβαση με μεγάλο ηρωισμό και γενναιότητα", έγραψε ο Σιμς. "Η αγωνία της ήταν ακραία"και αρρώστησε με πυρετό μέσα σε λίγες μέρες μετά από την επέμβαση. "Νόμιζα ότι θα πεθάνει", παραδέχθηκε ο γιατρός. Χρειάστηκαν μήνες για να ανακάμψει. Εν τω μεταξύ, μεταξύ του 1845 και του 1849, ο Σιμς πραγματοποίησε 30 χειρουργικές επεμβάσεις στην Anarcha για να την θεραπεύσει, όλες χωρίς αναισθησία.

Όταν δημιούργησε τον διαστολέα, από ένα κουτάλι, το δοκίμασε πρώτα στην Betsey. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εξέτασης, ο Σιμς φώναξε, "Είδα τα πάντα όπως κανείς δεν τα έχει ξαναδεί".

Όμως, ακόμη και πριν ή μετά τα πειράματά του στις σκλάβες, χειρίστηκε απάνθρωπα και παιδιά μαύρων. Ο Σιμς δεν πίστευε ότι οι μαύροι μπορούσαν να αισθάνονται ή να σκέφτονται τόσο έξυπνα όσο οι λευκοί και έτσι, χρησιμοποιούσε το εργαλείο ενός τσαγκάρη για να ξεκολλήσει τα οστά των παιδιών και να χαλαρώσει τα κρανία τους για εξέταση.

Η ηθική της συγκατάθεσης και της άρνησης της αναισθησίας

Άγαλμα του Σιμς από τα τέλη του 19ου αιώνα. Αρχικά εκτέθηκε στο Bryant Park και αργότερα μεταφέρθηκε στο Central Park. Το 2018, αφαιρέθηκε.

Ο Σιμς ισχυρίστηκε ότι όλα τα υποκείμενά του έδιναν τη συγκατάθεσή τους για τα πειράματά του. Λέγεται ότι υποσχέθηκε σε έναν ιδιοκτήτη σκλάβων, "αν μου δώσεις την Anarcha και την Betsey για τα πειράματα, συμφωνώ να μην πραγματοποιήσω κανένα πείραμα ή καμία εγχείριση σε καμία από αυτές που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή τους". Επίσης, έχει γράψει ότι, πριν κάνει κάποια εξέταση, ρωτούσε τα υποκείμενά του και εκείνα "συναινούσαν πρόθυμα". Οι σκλάβες μπορούσαν μόνο να συναινέσουν.

Ο Σιμς πραγματοποίησε και πειραματικές χειρουργικές επεμβάσεις σε σκλάβες χωρίς αναισθητικό, παρόλο που, συνήθως, χρησιμοποιούσε αναισθητικό, επί πληρωμή, σε λευκούς ασθενείς στο Νοσοκομείο Θηλέων της Νέας Υόρκης. Όπως και άλλοι γιατροί του 19ου αιώνα, ο Σιμς υπέθεσε ότι οι μαύροι είχαν υψηλότερες ανοχές στον πόνο από τους λευκούς και ως εκ τούτου, δεν χρειάζονταν αναισθητικό για τις εξαιρετικά δυσάρεστες χειρουργικές επεμβάσεις. Όσοι υπερασπίζονται τις επιλογές του, επισημαίνουν ότι το αναισθητικό ήταν κάτι νέο το 1840 και σπάνια χρησιμοποιήθηκε στις ΗΠΑ. Όταν ο Σιμς μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1850, τότε μόνο η θεραπεία έγινε πιο κοινή.

Ωστόσο, ο Σιμς αρνούνταν τακτικά την αναισθησία σε γυναίκες για χειρουργικές επεμβάσεις συριγγίου, ακόμη και αφού είχε γίνει άμεσα διαθέσιμη. Το 1857, είπε στην Ιατρική Ακαδημία της Νέας Υόρκης ότι οι επεμβάσεις συριγγίων "δεν είναι αρκετά επώδυνες για να δικαιολογήσουν μια αναισθησία".

Όταν κάποιος ασθενής του πέθαινε μετά από εγχείρηση, σπάνια αναλάμβανε την ευθύνη. Αντ'αυτού, κατηγορούσε "τη νωθρότητα και την άγνοια των μητέρων τους και των μαύρων μαιών".

Ο Τζέιμς Μάριον Σιμς δεν έβλεπε κανένα πρόβλημα στον τρόπο με τον οποίο έκανε τα πειράματά του. Πράγματι, οι σύγχρονοι ερευνητές θαυμάζουν την χαλαρότητα στον τόνο του ενώ κατέγραφε τις ενοχλητικές πρακτικές του. Όπως το έθεσε ένας γιατρός, ήταν ίσως απλά "προϊόν της εποχής του".

Η φήμη του

Το άγαλμα του Σιμς πριν μετεγκατασταθεί στο νεκροταφείο Greenwood στο Μπρούκλιν

Οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφισβητούν την κληρονομιά του Σιμς.

Οι υπερασπιστές του υποστηρίζουν ότι ήταν ένας άντρας της εποχής του ο οποίος, παρ'όλα αυτά, είχε τη συγκατάθεση και θεράπευσε τους ασθενείς του. Το 1978, το American Journal of Obstetrics and Gynecology αναγνώρισε ότι "τα τρία πρώτα θέματά του δε θα μπορούσαν ποτέ να ανεχθούν τον πόνο και τη δυστυχία των επαναλαμβανόμενων επεμβάσεων αν δεν ήταν σκλάβοι". Ωστόσο, κατέληξε, "Μακροπρόθεσμα, είχαν λόγο να ευγνωμονούν τον Σιμς". Το 1981, το Journal of South Carolina Medical Association τον επαίνεσε επειδή δημιούργησε μια νέα χειρουργική επέμβαση "σχεδόν με ένα μαγικό ραβδί". Το 2006, ένας χειρουργός του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον τον υπερασπίστηκε, γράφοντας, "Ο Σιμς ήταν αφοσιωμένος και συνειδητοποιημένος γιατρός που έζησε και εργάστηκε σε μια κοινωνία σκλάβων".

Όμως, την ίδια χρονιά, το Πανεπιστήμιο της Αλαμπάμα στο Μπέρμιγχαμ απομάκρυνε τον Σιμς από την παρουσίαση των "Ιατρικών γιγάντων της Αλαμπάμα". Το 2018, η Νέα Υόρκη αφαίρεσε το άγαλμα του Σιμς από το Σέντραλ Παρκ και το μετέφερε στον τάφο του σε νεκροταφείο του Μπρούκλιν. Επίσης, ο δήμος αντικατέστησε την αρχική πινακίδα που ανέφερε μόνο τα ιατρικά επιτεύγματα του Σιμς. Στη θέση της, η νέα πινακίδα αναγνωρίζει το ρόλο των Betsey, Lucy, Anarcha και άλλων γυναικών στην ιστορία της ιατρικής.

από: ati