Ξωτικό

Η Hanako ήταν ένα κόκκινο κόι που έζησε από το 1751 περίπου μέχρι τις 7 Ιουλίου του 1977. Όλα αυτά τα χρόνια, η Hanako -που σημαίνει "κορίτσι των λουλουδιών"στα ιαπωνικά- ανήκε σε πολλούς, με τελευταίο ιδιοκτήτη των Δρ. Komei Koshihara.

Η ηλικία της καθορίστηκε εξετάζοντας τα λέπια της.

Η ηλικία ενός ψαριού υπολογίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως υπολογίζεται η ηλικία ενός δέντρου μετρώντας τους δακτυλίους του. Τα περισσότερα ψάρια έχουν δακτυλίους ανάπτυξης στα λέπια τους, γνωστά ως annuli (πληθυντικός). Αυτή η τεχνική χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση της ηλικίας της Hanako, που σημαίνει "κορίτσι των λουλουδιών", το παλαιότερο κόι του κόσμου, η οποία πέθανε το 1977 σε ηλικία 226 ετών.

Όταν η Hanako εξετάστηκε το 1966, ζύγιζε 7,5 κιλά και είχε μήκος 70 εκατοστά. Είναι το παλαιότερο γνωστό τεκμηριωμένο ψάρι κόι.

Μαζί με τις φάλαινες, τις χελώνες και τον σφηνόδοντα, τα ψάρια κόι είναι από τα μακροβιότερα σπονδυλωτά στη Γη.

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο τα υπεραιωνόβια κόι στην Ιαπωνία. Αυτό είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τα εν λόγω ψάρια έχουν κερδίσει τον θαυμασμό στην Ιαπωνία αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες που συμβάλλουν στη μεγάλη διάρκεια ζωής είναι το καθαρό νερό, η ισορροπημένη διατροφή και οι μεγάλοι κρύοι χειμώνες. Ο κρύος καιρός επιβραδύνει δραστικά τον μεταβολισμό του ψαριού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αυτά τα ψάρια μπορεί να τρώνε από πολύ λίγο έως καθόλου.

Λέπι της Hanako, Dr. Komei Koshihara

Δύο λέπια από διάφορα μέρη του σώματός της αφαιρέθηκαν με λαβίδα. Οι δακτύλιοι ανάπτυξης αναλύθηκαν επίπονα, για μια περίοδο δύο μηνών.

Στις 25 Μαΐου του 1966, ο Δρ Komei Koshihara έκανε μια εκπομπή σε όλη την Ιαπωνία για την ιστορία της Hanako. Εξήγησε ότι το κόι του πέρασε στην γιαγιά του από τους προγόνους της, το οποίο ανήκε στην οικογένεια από "παλιά χρόνια".

από: twisted sifter

Πάνω από 4 δεκαετίες αφότου φέρεται να τρομοκρατούσε την Καλιφόρνια, η αστυνομία συνέλαβε τον πρώην αστυνομικό Joseph DeAngelo ως τον θηρευτή, γνωστό ως "Golden State Killer"και "East Area Rapist".

Ο διαβόητος "δολοφόνος του Γκόλντεν Στέιτ" (Golden State Killer) απέφευγε τις αρχές για περισσότερο από 40 χρόνια, αλλά η αστυνομία είναι πεπεισμένη ότι πλέον έχει πιάσει αυτό που έψαχνε. Αν και πολλοί θα περίμεναν ένα τέρας, ο Τζόζεφ Τζέιμς Ντι Άντζελο (Joseph James DeAngelo) ήταν ένας φαινομενικά συνηθισμένος συνταξιούχος αστυνομικός που ζούσε κοντά στο Σακραμέντο μέχρι τον Απρίλιο του 2018.

Ο 74χρονος περιγράφτηκε από πρώην συνεργάτες του ως "τακτικός", παρά τη σοβαρή συμπεριφορά του και το ανύπαρκτο χαμόγελο. Λέγεται ότι ήταν σχολαστικός νοικοκύρης, με προσοχή στη λεπτομέρεια που ταιριάζει σίγουρα σε έναν πρώην αστυνομικό. Ξαφνικά, κατηγορήθηκε για ανείπωτα εγκλήματα.

Όπως αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ του HBO "I' ll Be Gone in the Dark" -το οποίο βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Michelle McNamara-, ο Golden State Killer διέπραξε τουλάχιστον 50 βιασμούς και 12 δολοφονίες σε όλη την Καλιφόρνια στις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Για πάνω από 40 χρόνια, δεν τον θεωρούσαν ύποπτο.

Ο Golden State Killer πρωτοεμφανίστηκε στην Βόρεια Καλιφόρνια ως ο "Βιαστής της Ανατολικής Περιοχής" (East Area Rapist), πριν μετακινηθεί νότια και γίνει παραγωγικός δολοφόνος, γνωστός ως "Original Night Stalker". Οι εισαγγελείς είναι πεπεισμένοι για την ενοχή του Ντι Άντζελο, με βάση στοιχεία DNA από τα θύματα και το πόμολο της πόρτας του υπόπτου.

Όπως όμως είναι φυσικό, παραμένουν μερικά ερωτήματα. Πώς μπόρεσε ένας συνταξιούχος και ηλικιωμένος οικογενειάρχης, και κάποτε ένστολος, να κρύψει ένα τόσο σκοτεινό παρελθόν; Είναι συντριπτικά τα στοιχεία εις βάρος του;

Τα πρώτα χρόνια

Ο Ντι Άντζελο γεννήθηκε το 1945 και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος των παιδικών του χρόνων στα προάστια του Σακραμέντο. Αργότερα, αφού η μητέρα του παντρεύτηκε έναν περιπλανώμενο οξυγονοκολλητή, μετακόμισε μαζί του στο Όμπερν. Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, ο Ντι Άντελο υπηρέτησε στο Ναυτικό για περίπου 22 μήνες και γύρισε ως παρασημοφορημένος βετεράνος. Από το 1968 ως το '70, παρακολούθησε μαθήματα σε ένα κολέγιο και ακολούθησε το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σακραμέντο το 1971. Το 1972, αποφοίτησε με πτυχίο ποινικής δικαιοσύνης.

Ένας γείτονάς του είπε ότι ο Ντι Άντζελο ήταν ευχάριστος και καθαρός στα νεανικά του χρόνια, αλλά είχε χάσει μέρος ενός δακτύλου του ενώ ήταν στον πόλεμο. Το 1973, παντρεύτηκε την Sharon Marie Huddle. Την ίδια χρονική περίοδο περίπου, φέρεται να ξεκίνησε είτε πρακτική άσκηση είτε εθελοντική εργασία στο αστυνομικό τμήμα της πόλης Ρόουζβιλ, αν και στο τμήμα, δεν βρέθηκαν στοιχεία για κάτι τέτοιο. Όμως, από το 1973 ως το '76, ο Ντι Άντζελο εργάστηκε σίγουρα ως αστυνομικός στο Έξετερ και στη συνέχεια, από το 1976 έως το '79, εργάστηκε στο αστυνομικό τμήμα του Όμπερν. Από εκεί παραιτήθηκε επειδή κατηγορήθηκε για κλοπή ενός σφυριού και απωθητικού σκύλου από ένα φαρμακείο. Όμως, πριν τον πιάσουν ως κλέφτη, φαινόταν να είναι τίμιος.

Ίσως, το ιστορικό του στην ποινική δικαιοσύνη, η γνώση των διαδικασιών έρευνας της αστυνομίας και η εμπειρία στο Βιετνάμ, απλά να βοήθησαν στο να βελτιώσει τις δεξιότητές του ως κατά συρροή δολοφόνου.

Τα εγκλήματα του "δολοφόνου του Γκόλντεν Στέιτ"

Ένα από τα υπνοδωμάτια που διέρρηξε ο Visalia Ransacker

Τα εγκλήματα του "Visalia Ransacker" (λεηλασίες στην πόλη Visalia) ξεκίνησαν το 1974, περίπου ένα χρόνο αφότου έπιασε δουλειά στο τμήμα στο κοντινό Έξετερ. Ο άγνωστος εγκληματίας χτυπούσε μέχρι το 1975 και εκτιμάται ότι διάρρηξε τουλάχιστον 100 σπίτια. Συνήθως, έκλεβε μικροαντικείμενα, ενώ δεν ασχολούνταν συνήθως με αντικείμενα μεγάλης αξίας. Το πρώτο από τα εγκλήματα καταγγέλθηκε την Τρίτη 19 Μαρτίου του 1974. Είχε πάρει 50 δολάρια, σε κέρματα, από κουμπαρά. Σιγά σιγά άρχισαν οι βανδαλισμοί, η καταστροφή γυναικείων εσωρούχων και η "αφαίρεση"μικρής αξίας αντικειμένων. Το ρεκόρ του ήταν 12 διαφορετικά περιστατικά, σε μια μέρα (Σάββατο 30 Νοεμβρίου του 1974). Ο τρόπος ήταν πάντα ο ίδιος: φορούσε γάντια (εξ ου και δεν βρήκαν ποτέ αποτυπώματα), επιχειρούσε να μπει από όλα τα παράθυρα, άφηνε ανοιχτά πολλαπλά σημεία διαφυγής και τοποθετούσε προειδοποιητικά αντικείμενα (πιάτα και μπουκάλια) στις πόρτες και τα πόμολα. Οι μάρτυρες μιλούσαν για έναν νέο λευκό άνδρα, γύρω στο 1,78 και στα 82 με 91 κιλά, σε καλή φυσική κατάσταση, αριστερόχειρα και εμμονικό με τα προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων του. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η εξέταση DNA. Ενώ αυτός ο εγκληματίας ήταν κυρίως γνωστός για τις διαρρήξεις του, πιστεύεται ότι ίσως ο Visalia Ransacker ήταν υπεύθυνος για έναν φόνο εκείνη την περίοδο.

Μέχρι το 1976, ο East Area Rapist τρομοκρατούσε την περιοχή του Σακραμέντο. Οι επιθέσεις συνέβαιναν συχνά σε μονοκατοικίες, όπου ζούσαν ανύπαντρες γυναίκες, κοντά σε πρακτικές οδούς διαφυγής. Ο μασκοφόρος έμπαινε από πριν στο σπίτι, αφού είχε παρακολουθήσει τα θύματά του για να θυμάται την ρουτίνα τους, και μέσα άφηνε σχοινιά για να τα χρησιμοποιήσει αργότερα. Επίσης, άδειαζε όπλα που έβρισκε μέσα στο σπίτι και ξεκλείδωνε συρόμενες γυάλινες πόρτες ή παράθυρα. Αφού ξυπνούσε τα θύματά του με ένα όπλο και έναν φακό στραμμένο στα πρόσωπά τους, τους έδενε σφιχτά τα χέρια. Πριν βιάσει επανειλημμένα τη γυναίκα, ξάπλωνε τον άνδρα μπρούμυτα και έβαζε πάνω στην πλάτη του πιάτα, απειλώντας ότι θα σκότωνε όλους όσους ήταν στο σπίτι αν άκουγε τον παραμικρό θόρυβο.

Αποτύπωμα παπουτσιού που έβρισκαν στις σκηνές του εγκλήματος

Μια φορά παραλίγο να τον πιάσουν, αλλά διέφυγε με ποδήλατο, η προτιμώμενη τακτική διαφυγής του. Οι επιθέσεις στην περιοχή φαίνεται να τελείωσαν το 1979. Εκείνη την εποχή, ο Visalia Ransacker και ο East Area Rapist -και τα δύο παρατσούκλια δόθηκαν από τον Τύπο- θεωρήθηκαν διαφορετικά άτομα.

Αλλά και η αστυνομία δεν έβλεπε κοινά σημεία. Δυστυχώς, όλοι θα συνδέονταν με την εμφάνιση του Original Night Stalker, το ψευδώνυμο που δόθηκε σε έναν φαινομενικά νέο δολοφόνο στη Νότια Καλιφόρνια το 1979. Αυτά τα περιστατικά, με κάποιους τρόπους, αντικατοπτρίζουν τις επιθέσεις του East Area Rapist αν και κατέληξαν με την κακοποίηση ή τον πυροβολισμό των θυμάτων. Τουλάχιστον 10 άτομα σκοτώθηκαν στα χέρια του Original Night Stalker.

Δεν ήταν αμέσως σαφές ότι οι τρεις αυτοί εγκληματίες ίσως ήταν το ίδιο άτομο. Όμως, σε πολλές από τις σκηνές των εγκλημάτων, ανακαλύφθηκαν δεσμά και αποτυπώματα παπουτσιών παρόμοιου μεγέθους. Εν τω μεταξύ, γινόντουσαν απειλητικά τηλεφωνήματα τόσο στα θύματα όσο και στην αστυνομία.

Ο Ντι Άντζελο και ο "δολοφόνος του Γκόλντεν Στέιτ"

Σκίτσο του Original Night Stalker από το FBI

Τρία χρόνια μετά από την τελευταία δολοφονία του Original Night Stalker, ο Ντι Άντζελο άρχισε να εργάζεται ως μηχανικός φορτηγών στο Ρόουζβιλ. Η 27χρονη καριέρα του εκεί έληξε μόνο με την αποχώρησή του το 2017, έναν χρόνο αφότου το FBI ανανέωσε τις προσπάθειές του να πιάσει τον άνδρα που πλέον ήταν γνωστός ως Golden State Killer.

Το 2016 το FBI ζήτησε βοήθεια για τη σύλληψη του Golden State Killer.

Από το 1983 ζούσε στο Citrus Heights, όπου μια γειτόνισσά του επιβεβαίωσε ότι ζούσε με μια κόρη και μια εγγονή. Η γειτόνισσα σοκαρίστηκε με τη σύλληψη, καθώς ήξερε τον Ντι Άντζελο ως "Joe", τον γέρο που έλεγε ότι η συνταξιοδότηση ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να πάει για ψάρεμα. Η ίδια είπε ακόμη ότι ο Joe ήταν φανατικός ποδηλάτης και ότι ήταν φυσιολογικός, "εκτός από το ότι είχε την ιδιομορφία να θυμώνει". Άλλοι γείτονες είδαν περισσότερο αυτήν την πλευρά του.

Ερευνώντας τους βιασμούς και τις δολοφονίες

Σε μια από τις σκηνές εγκλήματος βρέθηκε σπασμένη πορσελάνη

Μέχρι το 2001 -όταν οι εξετάσεις DNA επιβεβαίωσαν ότι ο East Area Rapist και ο Original Night Stalker συνδέονταν- η αστυνομία, με βάση τις περιγραφές των επιζώντων, είχε διάφορα σκίτσα του δράστη. Όλες αυτές τις δεκαετίες, μερικοί πιθανοί ύποπτοι αποδείχθηκαν αδιέξοδα. Είτε είχαν πεθάνει τη δεκαετία του 1980 πριν από τα τελικά εγκλήματα, είτε τους καθάρισαν, την δεκαετία του '90, οι εξετάσεις DNA.

Το 2018, με την πρόσφατη εμφάνιση υπηρεσιών γενεαλογίας που συνδυάζουν τεράστιες βάσεις δεδομένων DNA, οι αρχές μπόρεσαν να περιορίσουν αποτελεσματικά την έρευνά τους. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, το όνομα του Ντι Άντζελο εμφανίστηκε ως ένα από τα αποτελέσματα. Όταν οι ντετέκτιβ έλαβαν μέρος του DNA του από τη λαβή της πόρτας του αυτοκινήτου του, βρήκαν ότι ταιριάζει με στοιχεία DNA που υπήρχαν από την δεκαετία του 1970 και του '80.

Η δίκη

Ο Ντι Άντζελο κατηγορήθηκε για 13 δολοφονίας και πολλαπλές απαγωγές. Όμως, δεν κατηγορήθηκε για βιασμούς γιατί είχαν παρέλθει.

Αν και τα εγκλήματα συνέβησαν σε έξι κομητείες -Σακραμέντο, Σάντα Μπάρμπαρα, Όραντζ, Βεντούρα, Τουλάρε και Κόντρα Κόστα- ο Ντι Άντζελο θα δικαστεί για πολλαπλές δολοφονίες σε μία δίκη στο Σακραμέντο. Οι εισαγγελείς επιδιώκουν τη θανατική ποινή σε όλες τις κομητείες, εκτός από τις Τουλάρε και την Κόντρα Κόστα. Κατά την προδικαστική ακρόαση, ο δικαστής επέτρεψε τα αποδεικτικά στοιχεία του DNA και αποφάνθηκε υπέρ του αιτήματος της εισαγγελίας για πρόσθετο DNA από τον Ντι Άντζελο. Τον Ιανουάριο, η υπεράσπισή του υπέβαλε ένσταση αθωότητας, αλλά το δικαστήριο απέρριψε το αίτημά της για περισσότερο χρόνο ώστε να συγκεντρώσει αποδεικτικά στοιχεία προτού προχωρήσει η δίκη.

Λόγω της πανδημίας του COVID-19, η προκαταρκτική ακρόαση της 12ης Μαΐου έχει καθυστερήσει -πιθανότατα θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Ιουνίου, όταν αναμένεται να καταθέσουν περίπου 150 μάρτυρες.

από: ati

Στις 5 Ιουλίου του 2017, το SDO παρακολούθησε μια ενεργή περιοχή -μια περιοχή με έντονα και πολύπλοκα μαγνητικά πεδία- που περιστρέφονταν στον ήλιο. Η εικόνα δείχνει μια ανάμικτη προβολή της ηλιακής κηλίδας σε ορατό και ακραίο υπεριώδες φως, αποκαλύπτοντας φωτεινά πηνία που σχηματίζονται πάνω από την ενεργή περιοχή -σωματίδια που περιστρέφονται κατά μήκος γραμμών μαγνητικού πεδίου.

H NASA έδωσε στη δημοσιότητα ένα νέο timelapse με τίτλο "A Decade of Sun"και είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος.

ΜΕ τη χρήση 425 εκατομμυρίων εικόνων που συνέλαβε το διαστημόπλοιο Solar Dynamics Observatory (SDO) από όταν ξεκίνησε να παρακολουθεί τον ήλιο το 2010, η NASA δημιούργησε ένα timelapse του αστέρα στο οποίο, κάθε δευτερόλεπτο αντιπροσωπεύει μια μέρα.

Η τελική δημιουργία διαρκεί μια ολόκληρη ώρα, δείχνοντας κάθε μέρα του ήλιου μας μεταξύ τις 2 Ιουνίου του 2010 έως και την 2 Ιουνίου του 2020.

“From its orbit in space around Earth, SDO has gathered 425 million high-resolution images of the Sun, amassing 20 million gigabytes of data over the past 10 years,” explains NASA. “Compiling one photo every hour, the movie condenses a decade of the Sun into 61 minutes. The video shows the rise and fall in activity that occurs as part of the Sun’s 11-year solar cycle and notable events, like transiting planets and eruptions.”

Είναι ενδιαφέρον ότι, σε ορισμένα σημεία, υπάρχουν μερικά σκοτεινά καρέ. Αυτό, εξηγεί η NASA, είναι το αποτέλεσμα του περάσματος της Γης ή της Σελήνης μεταξύ του SDO και του ήλιου. Επίσης, υπάρχει μια "παρατεταμένη"διακοπή το 2016, η οποία προκλήθηκε από ένα τεχνικό πρόβλημα, η οποία χρειάστηκε μια εβδομάδα για να διορθωθεί από τη NASA.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα σχετικά με το βίντεο, μπορείτε να επισκεφθείτε τον ιστότοπο της NASAγια μια λεπτομερή εξήγηση της τεχνολογίας απεικόνισης στο SDO.

από: peta pixel

Φωτογραφία της ναζιστικής προπαγάνδας με παιδιά Ρομά. Η λεζάντα έγραφε, "Ακόμα και σε βροχερό καιρό και λάσπη, τα μικρά παιδιά περπατούν μισόγυμνα" - Τιρασπόλ, Ε.Σ.Σ.Δ., 4 Ιουνίου 1944

Κατά τη διάρκεια του Porajmos, οι Ναζί εξόντωσαν το 1/4 του πληθυσμού των Ρομά της Ευρώπης. Ωστόσο, αυτή η γενοκτονία έμεινε άγνωστη για δεκαετίες.

Κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος των Ρομά, οι Ναζί και οι σύμμαχοί τους σκότωσαν περίπου το 25% του συνολικού πληθυσμού των Ρομά της Ευρώπης. Αυτή η γενοκτονία, γνωστή ως Porajmos ("καταβροχθίζω"), ή Pharrajimos ("κόψιμο σε κομμάτια", "κατακερματισμός", "καταστροφή") ή Samudaripen ("μαζικοί φόνοι"), παραμένει μια από τις χειρότερες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν από τους Ναζί. Και χρειάστηκε να φτάσει το 1979 ώστε η γερμανική κυβέρνηση να ξεκινήσει αποζημιώσεις, ενώ το 2011 αποδόθηκαν επίσημες ημέρες μνήμης.

Μια μακρά ιστορία δίωξης εναντίον των Ρομά

Μια ομάδα κρατουμένων Ρομά λίγο μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέλζεκ - Πολωνία, 1940

Ακόμη και πριν από την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, οι Ρομά στην Ευρώπη είχαν ήδη αντιμετωπίσει δεκαετίες διώξεων. Μια εθνοτική ομάδα που προέρχεται από την Βόρεια Ινδία πριν από την πορεία τους προς την Ευρώπη πιθανότατα τον 14ο αιώνα, οι Ρομά ήταν πάντα ένας μεταναστευτικός λαός που αντιμετώπιζε συχνά τοπικές διώξεις οπουδήποτε κατέληγαν, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας.

Από το 1899 μέχρι την άνοδο των Ναζί το 1933, οι Γερμανοί νομοθέτες εισήγαγαν νόμους μετά από νόμους για να περιορίσουν τα δικαιώματα των Ρομά ελέγχοντάς τους, κρατώντας τους μακριά από δημόσιους χώρους και περιορίζοντας τα μέρη όπου μπορούσαν να εγκατασταθούν. Οι νόμοι τους απαγόρευαν να μπαίνουν σε πισίνες ή πάρκα και ολόκληρα τμήματα της χώρας ήταν εκτός ορίων γι'αυτούς. Η αστυνομία είχε το δικαίωμα να συλλάβει όποιον Ρομά ήθελε -ακόμα και όλους- χωρίς λόγο. Η επικρατούσα σκέψη ήταν ότι κάθε φορά που κάποιος Ρομά ήταν στην φυλακή, η χώρα ήταν ένα ασφαλέστερο μέρος.

Ο Ρόμπερτ Ρίτερ, στα δεξιά, το 1936, ενώ μιλάει με μια Ρομά - πηγή

Όταν δε οι Ναζί ανέβηκαν στην εξουσία, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο Χίτλερ άρχισε να στοχεύει τους Ρομά, όχι μόνο ως συγκροτημένες ομάδες ανθρώπων που έπρεπε να ελεγχθούν, αλλά ως μια "ανεπιθύμητη"φυλετική ομάδα που έπρεπε να περιοριστεί και να εξαλειφθεί. Το 1936, ο διευθυντής Ρόμπερτ Ρίτερ (Robert Ritter) του Κέντρου Έρευνας για τη Φυλετική Υγιεινή και τη Δημογραφική Βιολογία (Rassenhygienische und Bevolkerungsbiologische Forschungsstelle) άρχισε να ασχολείται με το "ζήτημα των τσιγγάνων". Αφού εξέτασε πολλούς Ρομά, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ομάδα είχε "εκφυλισμένο"αίμα κάτι που τους έκανε κίνδυνο για τη γερμανική φυλετική καθαρότητα. Επιπλέον, τους απείλησε να αποκαλύψουν τα μέρη τους, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα συγκεντρωτικό μητρώο με σχεδόν όλους τους Ρομά που ζούσαν στη Γερμανία, κάτι που θα διευκόλυνε μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα κατά των Ρομά.

Η απέλαση των Ρομά

Ένας Ρομά σε πειράματα για το αν το αλατόνερο μπορεί να είναι πόσιμο - Νταχάου, Γερμανία, 1944

Το 1936 -αφού αφαίρεσαν από τους Ρομά την υπηκοότητά τους, τη δυνατότητα να παντρεύονται Γερμανούς πολίτες και το δικαίωμα ψήφου- οι Ναζί άρχισαν να τους αποστειρώνουν, να τους συγκεντρώνουν και να τους στέλνουν σε άθλια στρατόπεδα και σε άλλες περιοχές όπου τους απομόνωναν.

Αρχικά, εκατοντάδες χιλιάδες Ρομά συγκεντρώθηκαν σε στρατόπεδα μεταφοράς και διατηρήθηκαν, χωριστά από άλλου πολίτες, σε δικές τους πόλεις. Ωστόσο, σύντομα, οι Ναζί ανάγκασαν μερικούς από αυτούς σε γκέτο μαζί με τους Εβραίους. Από εκεί, τους έστειλαν σε χώρους καταναγκαστικής εργασίας και στρατόπεδα θανάτου.

Το Porajmos είχε ξεκινήσει.

Ναζί αστυνομικοί κάνουν έλεγχο σε καραβάνι Ρομά - Renningen, Γερμανία, 1937

Το Porajmos

Απέλαση Ρομά - Asperg, Γερμανία, 22 Μαΐου 1940

Τον Δεκέμβριο του 1942, όταν ο διοικητής των ΕςΕς Χάινριχ Χίμλερ υπέγραψε διαταγή που ζητούσε να υποχρεωθούν όλοι οι Ρομά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξεκίνησε η γενοκτονία. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι Ναζί σκόπευαν να εξοντώσουν τα περίπου 1 εκατομμύριο Ρομά που ζούσαν στην Ευρώπη. Σύντομα, οι αρχές σε όλη την ελεγχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη συγκέντρωσαν κάθε Ρομά που μπορούσαν να βρουν, τους έβγαλαν από τα γκέτο και τα κέντρα κράτησης και τους έσυραν σε στρατόπεδα θανάτου. Εκεί, τους δηλητηρίαζαν με αέρια κατά δεκάδες χιλιάδες, όπως και πολλά άλλα θύματα του Ολοκαυτώματος. Ωστόσο, στα ελεγχόμενα από τους Ναζί μέρη της Σοβιετικής Ένωσης, οι αρχές υιοθέτησαν μια πιο άμεση προσέγγιση. Τα Einsatzgruppen, οι Ναζιστικές Μονάδες Ειδικής Δράσης, τα γνωστά Τάγματα Θανάτου, πήγαιναν από χωριό σε χωριό, σφαγιάζοντας όποιον Ρομά έβρισκαν. Μόνα αυτοί, σκότωσαν περίπου 8.000 άτομα.

Παιδιά Ρομά σε στρατόπεδο μεταφοράς - Rivesaltes, Γαλλία, 1941-1942

Ανθρώπινα πειράματα

Η περιοχή των Ρομά στο γκέτο Λοτζ. Οι Ρομά χωρίστηκαν από το υπόλοιπο γκέτο με ένα συρματόπλεγμα - Λουζ, Πολωνία, 1942

Οι Ρομά που επέζησαν και έφτασαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πριν τους σκοτώσουν, υπέστησαν ιδιαίτερα σκληρό βασανισμό.

Για παράδειγμα, οι Ναζί χρησιμοποίησαν εκτενώς τους Ρομά στα διαβόητα ιατρικά τους πειράματα. Ο διαβόητος Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε φέρεται να έκανε συνεχώς πειράματα σε παιδιά Ρομά. Τα δωροδοκούσε με γλυκά και παιχνίδια, τους έλεγε να τον αποκαλούν "θείο Μένγκελε"και στη συνέχεια, τα παρέσερνε σε θαλάμους αερίου ή, ακόμη χειρότερα, στο εργαστήριό του, όπου έκανε τρομακτικά πειράματα πάνω τους.

Μια ομάδα Ρομά κατευθύνεται προς την εκτέλεσή τους - Σερβία, 1941-1943

Μία από τις χειρότερες ιστορίες προέρχεται από μια Εβραία τρόφιμο του Άουσβιτς, η οποία ήταν μάρτυρας της βάναυσης παραμόρφωσης και του θανάτου δύο τετράχρονων δίδυμων Ρομά, του Guido και της Ina.

"Τα είχαν ράψει μεταξύ τους, πλάτη με πλάτη, σαν Σιαμαία"», είπε. "Οι πληγές τους μολύνθηκαν και έβγαζαν πύον. Ούρλιαζαν μέρα-νύχτα. Τότε, οι γονείς τους -θυμάμαι το όνομα της μητέρας ήταν Stella- κατάφεραν να βρουν μορφίνη και σκότωσαν τα παιδιά τους για να σταματήσουν τα δεινά τους".

Μια μη αναγνωρισμένη γενοκτονία

Οι φυλακισμένοι, μερικοί Ρομά, εκτελούνται σε μαζικούς τάφους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς - Γιασένοβατς, Κροατία, 1942-1943

Είτε λόγω "πειραματισμού", μαζικών εκτελέσεων, είτε αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Ναζί και οι συνεργάτες τους σκότωσαν περίπου 220.000 Ρομά -αν και κάποιες λιγότερο αποδεκτές εκτιμήσεις έφτασαν τον αριθμό στο 1,5 εκατομμύριο, ένα ποσό που είναι απίθανο να είναι αλήθεια, μιας και υπερβαίνει τη γενική συναίνεση ως προς τον αριθμό των Ρομά στην Ευρώπη πριν από τον Porajmos.

Σε αντίθεση με άλλους επιζώντες του Ολοκαυτώματος, οι επιζώντες Ρομά δεν έλαβαν καμία αναγνώριση ή αποζημίωση για τα δεινά που είχαν υποστεί. Στην πραγματικότητα, ακόμη και μετά τη τέλος των Ναζί το 1945, ο ρατσισμός ενάντια στους Ρομά έκανε πολλούς να ισχυριστούν ότι δεν αξίζουν αποκατάσταση για τη γενοκτονία.

Ρομά κρατούμενοι δίπλα σε πτώματα δικών τους - Târgu Frumos, Ρουμανία, 3 Ιουλίου 1941

Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Δυτικής Γερμανίας και οι Σύμμαχοι δεν αναγνώρισαν τους Ρομά ως θύματα φυλετικών διώξεων, εμπόδισαν τις εκκλήσεις για αποζημίωση και διατήρησαν τη θέση ότι οι Ναζί τους είχαν στοχεύσει λόγω των "εγκληματικών και κοινωνικών τους στοιχείων".

Επαναλαμβανόμενα, τα θύματα της γενοκτονίας των Ρομά δεν έλαβαν ούτε την προσοχή, ούτε καν τη βασική ανθρώπινη συμπάθεια που δόθηκε στα θύματα του Ολοκαυτώματος στο σύνολό του. Τελικά, το 1979, το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο της Δυτικής Γερμανίας αναγνώρισε ότι το Porajmos ήταν μια γενοκτονία με φυλετικά κίνητρα και έτσι επέτρεψε στους Ρομά να δικαιούνται επίσημες αποζημιώσεις. Όμως, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πολλοί από τους επιζώντες είχαν ήδη πεθάνει.

Ρομά κρατούμενοι αναγκάζονται να ξεφορτώσουν μια αμαξοστοιχία θανάτου γεμάτη πτώματα - Târgu Frumos, Ρουμανία, 1 Ιουλίου 1941

Επίσης, χρειάστηκαν σχεδόν 70 χρόνια για να λάβουν τα θύματα του Porajmos το είδος της δημόσιας αναγνώρισης που δόθηκε σε άλλες ομάδες θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Το 2011 τα θύματα των Ρομά έλαβαν αναγνώριση στην ετήσια ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος στη Γερμανία και τον επόμενο χρόνο, στήθηκε τελικά και μνημείο.

Ωστόσο, μέχρι τότε, εκατοντάδες χιλιάδες θύματα αγνοήθηκαν ή ξεχάστηκαν σχεδόν εντελώς από τον κόσμο των μη Ρομά. Αν και το 1/4 του πληθυσμού τους είχε εξαφανιστεί μέσα σε λίγα μόλις χρόνια -και ήταν ένας διαρκής στόχος διακρίσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη, ακόμη και μετά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο- χρειάστηκαν σχεδόν 7 δεκαετίες για να λάβουν την αναγνώριση που τους άξιζε.

από: ati

Γρεγολίμανο, η ομορφότερη αμμόγλωσσα της Εύβοιας

Βόρεια Εύβοια. Ένα μέρος που στο άκουσμα του φαντάζεσαι όμορφες και εξωτικές παραλίες και μικρά όμορφα και γραφικά χωριουδάκια.
Ποιές είναι όμως αυτές οι άγνωστες και εξωτικές παραλίες της που όμοιας ομορφιάς τους πολύ δύσκολα θα συναντήσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα και όχι μόνο.
Στάση πρώτη: Παραλία Μύλος. Γιάλτρα. Μια εκπληκτική και γραφική αμμουδιά με σήμα κατατεθέν τον γραφικό ανεμόμυλο που κυριαρχεί στην μέση της παραλίας. Λόγω του ότι αυτή η παραλία βρίσκεται εντός ενός μικρού και πεντακάθαρου από άποψης νερών και ακτών κόλπου είναι ιδανικός για θαλάσσια σπορ όπως θα δείτε και στο βίντεο μας.
Στάση δεύτερη: Γρεγολίμανο. Ίσως η ομορφότερη και πιο εντυπωσιακή αμμόγλωσσα της Ελλάδας. Μπορεί ο ΕΟΤ να επέλεξε την Μεγάλη Άμμο στο Μαρμάρι προκειμένου να εκπροσωπήσει την χώρα μας στην φετινή διαφημιστική καμπάνια για τον τουρισμό όμως όπως θα δείτε και εσείς μέσα από το βίντεο μας η αμμόγλωσσα της Χρυσής Ακτής στο Γρεγολίμανο είναι πραγματικά ίσως η ομορφότερη και πιο εντυπωσιακή όχι μόνο της Εύβοιας αλλά ολόκληρης της Ελλάδας . Ένα τοπίο άκρως εξωτικό παροιμιώδης ομορφιάς που όμοια της συναντάς μόνο στο εξωτερικό. Χρυσή άμμος και καταγάλανα νερά δημιουργούν ένα παραμυθένιο τοπίο και η εικόνα Up'ο ψηλά είναι καθηλωτική.

Φονέας. Η πανέμορφη παραλία της Μεσσηνιακής Μάνης που ήταν κάποτε το λημέρι ενός φονιά

Μια από της 10 ομορφότερες παραλίες της Πελοποννήσου είναι αυτή του Φονέα σύμφωνα με τους παγκόσμιους τουριστικούς και ταξιδιωτικούς οδηγούς και όχι άδικα.
Η παραλία του Φονέα είναι τόσο ξεχωριστή και συνάμα εκπληκτικά όμορφη όσο και το όνομα της. Είναι μία από τις πιο γνωστές «άγνωστες» παραλίες της Δυτικής Μάνης, καθώς βρίσκεται καλά «κρυμμένη» στο τέλος ενός μονοπατιού, ανάμεσα στα δέντρα. Βρίσκεται πολύ κοντά στην παραλία Δελφίνια, μόλις 4 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Καρδαμύλης, στο δρόμο προς Λακωνία.
Η παραλία του Φονέα, όπου καταλήγει και το γνωστό Φαράγγι του Φονέα ή αλλιώς χαράδρα της Νούπαντης, η οποία αρχίζει να σχηματίζεται από το Μοναστήρι της Βαϊδενίτσας και καταλήγει μετά από περίπου 8 χιλιόμετρα στην κρυστάλλινη παραλία, είναι ένας αγαπημένος προορισμός για τους ντόπιους της περιοχής αλλά και για τους επισκέπτες της Μεσσηνίας.
Για το όνομα της υπάρχουν διάφοροι θρύλοι, ένας από τους πιο διαδεδομένους κάνει λόγο για έναν πειρατή που ναυάγησε κάποτε στην παραλία και βρήκε καταφύγιο στην σπηλιά της. Μέχρι να καταφέρει να επισκευάσει το ναυαγισμένο πλοίο του, σκότωνε περαστικούς για να τους ληστέψει, κι έτσι έμεινε στην τοπική παράδοση ως ο «Φονέας».

Ταξιδεύοντας στα τυρκουάζ νερά του καταπράσινου Αγκιστρίου

Ακριβώς απέναντι από το κεντρικό λιμάνι της Αίγινας, υπάρχει ένα καταπράσινο νησί, για την ακρίβεια το τρίτο νησί σε αναλογία πρασίνου στην Ελλάδα, το οποίο για πολλά χρόνια παρέμενε στη σκιά της μεγάλης του «αδερφής».
Στα χρόνια του Ομήρου είχε την ονομασία Κεκρυφάλεια, δηλαδή «στολισμένη κεφαλή» και στα κείμενά του εμφανίζεται σαν σύμμαχος της Αίγινας στον Τρωικό Πόλεμο. Μαζί λοιπόν με την Αίγινα αλλά και τα γύρω νησιά αποτέλεσαν το Βασίλειο του μυθικού Βασιλιά Αιακού, γιου του Δία και της νύμφης Αίγινας.
Η τωρινή του ονομασία αποδόθηκε στο νησί για έναν και μόνο λόγο… εξ΄ αιτίας της φυσικής του ομορφιάς οι ταξιδιώτες γοητεύονταν και «αγκιστρώνονταν» για πάντα στο νησί…
Και ενώ πολλοί γνωρίζουν την ύπαρξή του Αγκιστρίου, λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν το αρχαιολογικό ενδιαφέρον που παρουσιάζει, μιας και σε όλη τη δυτική του πλευρά, λίγο πιο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχουν βυθισμένες αρχαιότητες, ενώ μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η Απόνησος, μια θαυμάσια καταπράσινη περιοχή στα νοτιοδυτικά του νησιού.
Άξιο αναφοράς είναι και η ονομασία «πράσινο νησί» που του αποδόθηκε το 2011 από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Πρόκειται για έναν ανερχόμενο προορισμό του Σαρωνικού, μόλις μια ώρα από το λιμάνι του Πειραιά, ο οποίος προσφέρεται για μονοήμερες αλλά και ολιγοήμερες αποδράσεις, με απίστευτη φυσική ομορφιά, φιλόξενους ανθρώπους, καταγάλανα δροσερά νερά, πανέμορφες αμμουδερές οικογενειακές παραλίες, αλλά και έντονη νυχτερινή ζωή, για όσους το επιθυμούν αλλά και το αντέχουν ταυτόχρονα.
Τα δύο φυσικά λιμάνια του, αυτό της Σκάλας αλλά και του Μεγαλοχωρίου, καλωσορίζουν με τα αμμουδερά καταγάλανα νερά τους όλους τους επισκέπτες που τα προσεγγίζουν. Δύο ακόμα οικισμοί, το Μετόχι αλλά και τα Λιμενάρια αποτελούν όλη την «περιουσία» του νησιού, που σίγουρα όμως θα αποζημιώσουν τους επισκέπτες, όχι μόνο με το φυσικό κάλλος τους, μα κυρίως με την προσεγμένη τουριστική υποδομή και την ευχάριστη φιλοξενία των κατοίκων του.
Όσο για την ακτογραμμή του νησιού με τους δαντελωτούς όρμους, άλλους γεμάτους με ολόχρυση άμμο και άλλους με σμιλεμένα από τη θάλασσα βράχια, αποτελεί μια ευχάριστη θαλάσσια διαδρομή που καλεί σαν σύγχρονη «σειρήνα» τον επισκέπτη σε μια μόνιμη εξάρτηση από τον παράδεισο που δημιουργούν και που σίγουρα θα τον «αγκιστρώσουν» για μια ολόκληρη ζωή…

Το επικίνδυνο μα και πολύτιμο βουνό της Αττικής με τα απύθμενα χάσματα - Αφανή ορύγματα Γραμματικού

Η πινακίδα γράφει: "Προσοχή! Κίνδυνος! Αφανή ορύγματα"και αυτό σημαίνει ότι ένα βήμα μπορεί να είναι... μοιραίο.
Πετάμε πάνω από το βουνό της Αττικής που ...καλύτερα είναι να το βλέπουμε μόνον από ψηλά καθώς ο περίπατος σ'αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνος. Το βάθος του κεντρικού φρέατος αγγίζει τα 100 μέτρα!
Στις αρχές και μέχρι τα μέσα του προηγούμενο αιώνα σ'αυτό το μέρος παραγόταν ένα εξαιρετικά πολύτιμο μέταλλο, ο σίδηρος.
Διαβάζουμε σχετικά στο "urbanspeleology.blogspot.com": Τα ιταλικής κατασκευής μεταλλεία σιδήρου του Γραμματικού ανήκαν στην οικογένεια Σούτσου, ενώ η μαρτυρία ενός ντόπιου ηλικιωμένου μάς αναφέρει και κάποια Αγγλική Εταιρεία. Ξεκίνησαν να λειτουργούν γύρω στο 1880 διαθέτοντας ατελείωτου μήκους γαλαρίες σε διάφορα επίπεδα, βαθιά κάθετα φρέατα, γέφυρες, ενώ το δίκτυο της σιδηροδρομικής γραμμής που ξεκινούσε από την τοποθεσία, έφτανε -σύμφωνα με διαφορετικές πηγές- μέχρι Ραμνούντα, ως το Σέσι ή και τον Λιμνιώνα, μεταφέροντας το μετάλλευμα στα πλοία.
Η συστηματική λειτουργία των εγκαταστάσεων πρέπει να εγκαταλείφθηκε γύρω στο 1920, καθώς η λειτουργία τους κρίθηκε ασύμφορη. Κατά άλλους, λειτούργησαν μέχρι και το 1930, ενώ οι ντόπιοι διηγούνται ότι στα χρόνια της κατοχής (1940) από τη σιδηροδρομική γραμμή, εκτός από μετάλλευμα, φυγαδεύτηκαν άνθρωποι και περιουσίες. Επομένως, βάσει των μαρτυριών, τα μεταλλεία ίσως χρησιμοποιήθηκαν περιστασιακά και κατά τις δεκαετίες 1920, 1930, 1940, ενώ λειτουργούσαν τακτικά τη δεκαετία του 1910, κάτι που πιστοποιείται και από χαραγμένες επιγραφές στον πυθμένα ενός μεγάλου πηγαδιού των εγκαταστάσεων, όπου αποδεικνύεται η παρουσία ανθρώπων εκεί σίγουρα μέχρι και το 1914".

Σαν σε νησί, χωρίς πλοίο: Στην πόλη που θυμίζει νησί κάνεις μπάνιο (και) στο ποτάμι

φωτογραφία: greekcitytravel

φωτογραφία: areti_kalafati

Αν σου έλεγε κανείς πως στην καρδιά της Αιτωλοακαρνανίας υπάρχει μια πόλη-στολίδι που θυμίζει νησί, μάλλον δεν θα τον πίστευες.
Η διάσημη Ναύπακτος με τις υπέροχες παραλίες, τα γραφικά καλντερίμια και το υπέροχο Κάστρο είναι το μέρος που φέτος, περισσότερο από ποτέ, θα έχει την τιμητική του. Ο λόγος; Το γεγονός πως θα χρειαστεί απλά να μπεις στο αυτοκίνητό σου για να φτάσεις σε λίγες ώρες, χωρίς να αναμειχθείς με κόσμο, καράβια και συνωστισμό. Όπως είπαμε και παραπάνω, τι καλύτερο για ένα μέρος σα νησί, χωρίς να χρειαστεί να μπεις σε πλοίο; - στο: ethnos.gr

Μόλυβος: Το όμορφο χωριό της Λέσβου

Στο βόρειο τμήμα της Λέσβου και σε απόσταση 60 χλμ. από την πρωτεύουσα, Μυτιλήνη βρίσκεται το ωραιότερο – για τους περισσότερους - χωριό του νησιού. Ο λόγος για τον Μόλυβο ή Μήθυμνα που εντυπωσιάζει τον επισκέπτη διατηρώντας επιβλητικό το γενοβέζικο κάστρο του, το οποίο «στεφανώνει» τον οικισμό και θεωρείται ένα από τα καλύτερα διατηρημένα κάστρα στην ανατολική Μεσόγειο. - στο: newsbeast.gr

Ροζ «καταιγίδα» στην Χαλκιδική

Εδώ και αρκετά χρόνια φλαμίνγκο μεταναστεύουν στον Άγιο Μάμα, ο υγροβιότοπος του οποίου είναι ενταγμένος στο πανευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας των ειδών και των ενδιαιτημάτων τους Natura 2000. - στο: gr.euronews.com

Αχέροντας Ποταμός: οι μυθικές Πύλες του Άδη

Ο ξακουστός ποταμός που ενώνει τρεις νομούς της σύγχρονης Ελλάδας έλαβε από την αρχαιότητα μυθικές διαστάσεις. Φημολογούνταν ότι ήταν το πέρασμα των νεκρών για τον Κάτω Κόσμο, κάτι που επιβεβαιώνει και η ιστοριογραφία της εποχής.
Πλέον, έχει μετατραπεί σ’ έναν παγκόσμιο πόλο έλξης για όσους τουρίστες περνούν τον χρόνο τους στην ηπειρωτική Ελλάδα. Αποτελεί έναν «must» προορισμό για τον αναδυόμενο «σκοτεινό τουρισμό», που ιδιαίτερα στο εξωτερικό τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης. - στο: maxmag.gr

Η αιμοδιψής Κύπρια πεθερά που έγινε επεισόδιο στο Deadly Women

H τρομακτική ιστορία της Στυλλού Χριστοφή που ως νύφη σκότωσε την πεθερά της και ως πεθερά τη νύφη της, σόκαρε ακόμα και το cast της διάσημης σειράς. - στο: oneman.gr

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

"Έχεις το δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός. Ό,τι πεις μπορεί και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σου στο δικαστήριο. Έχεις δικαίωμα για δικηγόρο. Αν δεν αντέχεις οικονομικά έναν δικηγόρο, θα σου οριστεί. Καταλαβαίνεις τα δικαιώματα που μόλις σου διάβασα; Με αυτά υπόψη, επιθυμείς να μου μιλήσεις;"

Όλο και κάποια αμερικάνικη ταινία ή σειρά θα έχετε δει στην οποία, κατά τη διάρκεια κάποιας σύλληψης, οι αστυνομικοί αναφέρουν τα πιο πάνω δικαιώματα στον συλληφθέντα, τα οποία, στις ΗΠΑ είναι γνωστά ως "προειδοποίηση Μιράντα" (Miranda warning) και είναι το αποτέλεσμα της δίκης του Ανώτατου Δικαστηρίου εναντίον του Μιράντα στην Αριζόνα το 1966.

Τρία χρόνια πριν, μια 18χρονη γυναίκα από το Φοίνιξ ανέφερε στην αστυνομία ότι είχε απαχθεί, την είχαν μεταφέρει στην έρημο και την βίασαν. Η γυναίκα μπόρεσε να δώσει λεπτομέρειες σχετικά με το αυτοκίνητο που οδήγησε ο απαγωγέας της. Αυτές οι λεπτομέρειες έφεραν την αστυνομία στον Ερνέστο Μιράντα. Αν και η γυναίκα δεν μπόρεσε να τον ταυτοποιήσει στη αναγνώριση, η αστυνομία τον συνέλαβε, τον ανέκρινε και τελικά, ο Μιράντα υπέγραψε ομολογία.

Ο Ernesto Miranda

Αργότερα, ο Μιράντα είπε ότι αναγκάστηκε να ομολογήσει επειδή δεν ενημερώθηκε ποτέ για το συνταγματικό του δικαίωμα να μην πει τίποτα. Η υπόθεσή του έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο το 1966. Εκεί, αποφασίστηκε ότι τίποτα από όσα "ομολόγησε"ο Μιράντα δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του επειδή δεν είχε εκπαιδευτεί σωστά για τα δικαιώματά του. Αμέσως μετά από τη δίκη, η "προειδοποίηση Μιράντα"έγινε υποχρεωτικό μέρος των συλλήψεων.

Ωστόσο, αυτή η απόφαση δεν ήταν δημοφιλής σε όλους. Ένας από αυτούς ήταν ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος ήταν κατά της ανάγνωσης των δικαιωμάτων, καθώς πίστευε ότι η ενημέρωση των εγκληματιών για τα δικαιώματά τους θα έκανε την αστυνομία λιγότερο αποτελεσματική.

Τι απέγινε ο Μιράντα;
Το 1967, η δίκη επαναλήφθηκε χωρίς την ομολογία, αλλά αποδείχθηκε ότι οι ένορκοι δεν την χρειαζόντουσαν για να τον καταδικάσουν. Ο Μιράντα καταδικάστηκε σε φυλάκιση έως και 20 χρόνια, αλλά βγήκε το 1972. Για λίγο, έβγαζε τα προς το ζην υπογράφοντας "κάρτες Μιράντα", κάτι μικρές κάρτες με τις απαιτούμενες λέξεις τυπωμένες πάνω τους, και τις πουλούσε για 1,50 δολάριο. Έμεινε εκτός φυλακής λιγότερο από τέσσερα χρόνια, καθώς σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ενός καβγά σε ένα μπαρ στο Φοίνιξ το 1976 σε ηλικία 36 ετών.

από: mental floss

Η Ayrton ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε το μετάλλιο Χιούζ (Hughes Medal) για την έρευνά της στον τομέα της ενέργειας, αλλά η Βασιλική Εταιρεία αρνήθηκε την ένταξή της.

Μαθηματικός, εφευρέτης και φίλη της Μαρί Κιουρί, η Χέρθα Αϊρτόν ήταν ειλικρινής υποστηρίκτρια των δικαιωμάτων των γυναικών στην επιστήμη και στις εκλογές. Ο ανεμιστήρας της διέλυσε τις τοξικές αναθυμιάσεις από τα χαρακώματα του Α'Παγκοσμίου Πολέμου και η έρευνά της σχετικά με τη λειτουργία των λαμπτήρων στο Λονδίνο της απέφερε το πρώτο μετάλλιο Χιούζ που απονεμήθηκε ποτέ σε γυναίκα. Αν και οι εφευρέσεις της εντυπωσίασαν τους συνομηλίκους της και έσωσαν τις ζωές των στρατιωτών, λίγοι από τους συναδέλφους της υποστήριξαν τις προσπάθειές της για την ισότητα των γυναικών κατά τη διάρκεια της ζωής της.

Κόρη ενός Πολωνού ωρολογοποιούς, η Χέρτα γεννήθηκε το 1854 ως Φίμπι Σάρα Μαρκς (Phoebe Sarah Marks). Είχε φυσικό χάρισμα στα μαστορέματα, κάτι που της απέφερε το -οικογενειακό- ψευδώνυμο "Beautiful Genius" (Όμορφη Ιδιοφυΐα). Στα επτά της, ο πατέρας της πέθανε και άφησε τη μητέρα της στην φτώχεια με οκτώ μικρά παιδιά. Ωστόσο, η μητέρα της αναγνώρισε τα πνευματικά ταλέντα της κόρης της και έτσι, όταν προέκυψε η ευκαιρία για την Χέρτα να πάει στο Λονδίνο και να ζήσει με τη θεία της που διεύθυνε ένα σχολείο, η μητέρα της της έστειλε. Σπούδασε μαθηματικά, λατινικά, γαλλικά και μουσική. Στα 16 της ήταν υποχρεωμένη να αρχίσει να εργάζεται ως εσωτερική νταντά για να στείλει χρήματα στην οικογένειά της.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου -σε μια συνάντηση σουφραζετών- η Χέρτα γνώρισε την Barbara Leigh Smith Bodichon, μια εξέχουσα εκπαιδευτικό, καλλιτέχνιδα και ιδρύτρια του Κολεγίου Γκίρτον για γυναίκες στο Κέμπριτζ. Η Bodichon βοήθησε την Χέρτα να μπει στο κολέγιο για να σπουδάσει μαθηματικά. Εκείνη την εποχή απέκτησε το παρατσούκλι "Hertha"από ένα ποίημα του Άλτζερνον Τσαρλς Σουίνμπερν. Ενώ ήταν φοιτήτρια και με τη βοήθεια της Bodichon, η Hertha υπέβαλε διπλώματα ευρεσιτεχνίας για αρκετές εφευρέσεις, συμπεριλαμβανομένων ενός διαχωριστικού γραμμών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από καλλιτέχνες και σχεδιαστές για να χωρίσουν γραμμές σε ίσα μέρη ή να κλιμακώσουν σχέδια, και έναν σφυγμογράφο που μπορούσε να καταγράψει τον σφυγμό. Σε όλη τη ζωή της, υπέβαλε 26 διαφορετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ρεκόρ επιτευγμάτων από γυναίκες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν οι άλλοι.

Αφού αποφοίτησε, άρχισε να δουλεύει διδάσκοντας μαθηματικά. Επίσης, εγγράφηκε σε νυχτερινά μαθήματα στο τεχνικό κολέγιο Finsbury και, τον επόμενο χρόνο, παντρεύτηκε τον καθηγητή ηλεκτρολόγων μηχανικών, Ουίλιαμ Έντουαρντ Αϊρτόν (William Ayrton), ο οποίος έγινε συνεργάτης της.

Ο Ουίλιαμ θαύμαζε τα ταλέντα της συζύγου του και κάποτε είπε σε έναν φίλο του ότι "εσύ και εγώ είμαστε ικανοί άνθρωποι, αλλά η Χέρτα είναι ιδιοφυΐα". Σε αντίθεση με τις καταστάσεις της εποχής και την απόρριψη ορισμένων από τους συναδέλφους του, ο Ουίλιαμ υποστήριξε τις επιστημονικές επιδιώξεις της γυναίκας του. Μάλιστα, δημιούργησε ένα εργαστήριο για αυτήν στον τελευταίο όροφο του σπιτιού τους. Αν και το ζευγάρι μοιράστηκε πολλά πνευματικά ενδιαφέροντα, ο Ουίλιαμ πρόσεχε να μην συνεργαστεί μαζί της σε ορισμένα από τα έργα της, ώστε να διασφαλίσει ότι δε θα στερούνταν την πίστη της για το έργο της.

Ο σφυγμογράφος

Παρ'όλα αυτά, η Χέρτα αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια της ζωής της για να λάβει αναγνώριση για τα επιτεύγματά της, δηλώνοντας κάποτε ότι "τα λάθη είναι γνωστό ότι δύσκολα σκοτώνονται, αλλά ένα λάθος που αποδίδει σε έναν άνδρα αυτό που στην πραγματικότητα ήταν έργο μιας γυναίκας έχει περισσότερες ζωές από μια γάτα".

Το 1893, η Χέρτα ανέλαβε ένα έργο από τον Ουίλιαμ ο οποίος διερευνούσε τα αίτια ενός συριγμού που προερχόταν από το ηλεκτρικό τόξο το οποίο, εκείνη την εποχή, τροφοδότησε τους λαμπτήρες στο Λονδίνο. Η Χέρτα ήταν η πρώτη που κατάλαβε ότι ο θόρυβος οφειλόταν στην διαδικασία της λειτουργίας του.

Το έργο της στο ηλεκτρικό τόξο τράβηξε την προσοχή και τον θαυμασμό των σύγχρονων επιστημόνων. Το 1899, ήταν η πρώτη γυναίκα που προσκλήθηκε να δώσει άρθρο στο Ίδρυμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη μέλος του ιδρύματος. Μίλησε για τα ευρήματά της στο Διεθνές Συνέδριο Γυναικών στο Λονδίνο και στο Ηλεκτρονικό Συνέδριο στο Παρίσι. Οι εμφανίσεις της έπεισαν την Βρετανική Ένωση για την Προώθηση της Επιστήμης να συμπεριλάβει γυναίκες σε επιστημονικές επιτροπές.

Όμως, ακόμη και με όλη αυτή την επιτυχία, αντιμετώπισε εμπόδια. Το 1901, το άρθρο της για το ηλεκτρικό τόξο παρουσιάστηκε στην Βασιλική Εταιρεία, δια αντιπροσώπου έναν άντρα, μιας και δεν επιτρεπόταν η είσοδος στις γυναίκες. Το 1902, το όνομά της υποβλήθηκε για να ενταχθεί στην Βασιλική Εταιρεία, αλλά απορρίφθηκε με την πλειοψηφία των ψήφων, επειδή, τα μέλη ήταν "της γνώμης ότι οι παντρεμένες δεν είναι μπορούν να επιλεχθούν να γίνουν μέλη της Βασιλικής Εταιρείας".

Αυτή η απόφαση διατηρήθηκε και μετά, όταν το 1906, έγινε η πρώτη γυναίκα -και μόλις η δεύτερη μέχρι σήμερα- της απονεμήθηκε το Μετάλλιο Χιούζ για την έρευνά της στον τομέα της ενέργειας.

Αυτή η άρνηση της Εταιρείας να την δεχτεί ως μέλος της έκανε μια καλή φιλία. Την ίδια περίοδο, αρνήθηκαν την είσοδο της Μαρί Κιουρί στην Γαλλική Ακαδημία Επιστημών (Académie des Sciences), παρόλο που είχε ήδη κερδίσει ένα βραβείο Νόμπελ στη Φυσική και θα κέρδιζε ακόμη ένα στη Χημεία. Όταν πρότειναν στην Κιουρί να γίνει μέλος της Academie in Nature, η Χέρτα έγραψε μια επιστολή στα μέλη για λογαριασμό της Κιουρί ζητώντας "ίση μεταχείριση της πνευματικής εργασίας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το φύλο".

Ενωμένες από την απόρριψη και με ούσες φυσικοί και χήρες φυσικών (ο Ουίλιαμ πέθανε το 1908), οι δύο γυναίκες έγιναν γρήγορα φίλες και πέρασαν τα καλοκαίρια τους μαζί με τα παιδιά τους στην ακτή του Χάμπσαϊρ. Σύμφωνα με πληροφορίες, η Χέρτα έπεισε την Κιουρί να συμμετάσχει στο κίνημα των σουφραζετών και να υπογράψει το διεθνές αίτημα για την απελευθέρωση των Βρετανίδων σουφραζετών που είχαν φυλακιστεί και ήταν σε απεργία πείνας το 1912.

Σκίτσο από το δημοσιευμένο άρθρο της Χέρτα Αϊρτόν που δείχνει πώς δημιουργούν τα κύματα κυματισμούς στην άμμο

Αυτά τα ταξίδια στην ακτή του Χάμπσαϊρ ενέπνευσαν το επόμενο μεγάλο έργο της Χέρτα, που ήταν σχετικό με τις κυματισμοί στην άμμο και το νερό. Ενδιαφέρθηκε για τη δυναμική των εμφανίσεων των κυματισμών στην άμμο της παραλίας. Το 1910, σε ένα άρθρο της για το θέμα δημοσιεύθηκε από την Βασιλική Εταιρεία, αν και δεν την είχαν αποδεχτεί ακόμη ως μέλος. Το άρθρο, ενώ πιστώθηκε σε αυτήν, αναφέρεται ότι "παρουσιάστηκε από τον αείμνηστο καθηγητή Ουίλιαμ Αϊρτόν. Ακόμα και μετά το θάνατο, οι άντρες λάμβαναν πίστωση για το έργο των γυναικών.

Αργότερα, η Χέρτα ανέπτυξε τη θεωρεία της στην εφεύρεσή της για τον "ανεμιστήρα Αϊρτόν", ο οποίος χρησιμοποίησε τις αρχές της κίνησης των κυμάτων για να καθαρίσει το δηλητηριώδες αέριο από τα χαρακώματα του πολέμου. Η χρήση τοξικών αερίων ως όπλα ήταν συνηθισμένη στις πρώτες μέρες του Α'Παγκοσμίου Πολέμου. Αρχικά, ο ανεμιστήρας της δεν επιλέχθηκε, αλλά, όταν αποδείχθηκε χρήσιμος, κατασκευάστηκαν 104.000 κομμάτια που τους διένειμαν στα χαρακώματα. Αργότερα, στηρίχτηκε στη θεωρία της για να χαράξει στρατηγικές για την απομάκρυνση επιβλαβών αερίων από ορυχεία και υπονόμους.

Την ίδια στιγμή που το σπίτι της ήταν εργαστήριο, ήταν επίσης και το "κέντρο της προσπάθειας των σουφραζετών". Το 1906, προσχώρησε στην Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών (Women's Social and Political Union) και συμμετείχε σε πορείες και διαδηλώσεις με την κόρη της, Barbara. Ενώ συμμετείχε σε μια πορεία στην Ντάουνινγκ Στριτ, και ήταν μαζί την Έμελιν Πάνκχερστ (Emmeline Pankhurst) της επιτέθηκε ένας αστυνομικό. Το 1913, ανέλαβε γυναίκες που έκαναν απεργία πείνας στη φυλακή και τις θεράπευσε.

Το 1914, διπλασίασε την υποστήριξή της στο κίνημα. Δώρισε μέρος της κληρονομιάς της από την μέντορά της Bodichon (100 λίρες που το 2019 ισοδυναμεί με 11.625 λίρες), για να σχηματίσει τις Ενωμένες Σουφραζέτες (United Suffragists), στις οποίες συμμετείχαν και άνδρες. Έγινε αντιπρόεδρος και η κόρη της γραμματέας.

Η υποστήριξη της Χέρτα στις γυναίκες δεν περιοριζόταν μόνο στο κίνημα των σουφραζετών. Ήταν μια ειλικρινής φωνή για τα δικαιώματα των γυναικών στην επιστήμη. Σύμφωνα με τη νεκρολογία της το 1923, "Πίστευε ότι οι γυναίκες ήταν από φύση τους εφευρετικές και πρωτότυπες, και ότι αυτές οι ιδιότητες, μαζί με την ικανότητα για υπομονετική εργασία, που καθολικά τους επιτρέπεται να είναι δική τους, είναι κατάλληλες για την επιστημονική εργασία". Αγωνίστηκε για αυτήν την αρχή κάθε μέρα της ζωής της.

Και όπως σημείωσε η νεκρολογία της, "ήταν καλή γυναίκα, παρά το γεγονός ότι είχε στενή σχέση με την επιστημονική έμπνευση".

από: massivesci.com

Το μεγαλείο ενός ιστορικού νησιού από ψηλά

Οι Σπέτσες είναι από τα ομορφότερα και πιο κοσμοπολίτικα νησιά του Αργοσαρωνικού. Το ιστορικό αυτό νησί πήρε το όνομά του από τους Ενετούς, αφού το ονόμασαν "Ίζόλα ντι Σπέτζια", που σημαίνει νησί των αρωμάτων, λόγω των πολλών λουλουδιών που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί.
Περιβάλλεται από μικρά γραφικά νησάκια, όπως η Σπετσοπούλα, το Μικρό Μπούρμπουλο ή Πετροκάραβο και ο Άγιος Ιωάννης.
Την περίοδο 1821-1832, οι Σπέτσες έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση. Οι Σπετσιώτες πρώτοι ύψωσαν τη σημαία της Επανάστασης την 2η και 3η Απριλίου του 1821, με μεγάλη τελετή και κανονιοβολισμούς, ενώ κατά τον σύγχρονο της Επανάστασης Ομηρίδη Σκυλίτση, αυτό έγινε στις 26 Μαρτίου. Ο σπετσιώτικος στόλος, αποτελούμενος από εμπορικά πλοία σπετσιωτών, πήρε μέρος σε μεγάλο αριθμό ναυμαχιών, όπως της Αρμάτας.
Σήμερα το νησί των Σπετσών, γιορτάζει το ιστορικό αυτό γεγονός με το φεστιβάλ της Αρμάτας, το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο την δεύτερη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Το μεγάλο αυτό φεστιβάλ, συμπεριλαμβάνει θεατρικές παραστάσεις, πολιτιστικές εκθέσεις καθώς και μουσικές παραστάσεις και κλιμακώνεται με την αναπαράσταση της Ναυμαχίας των Σπετσών και την πυρπόληση ομοιώματος της τουρκικής ναυαρχίδας και ρίψη πυροτεχνημάτων μπροστά στο νέο λιμάνι του νησιού.

Το θρυλικό κατόρθωμα του Λάμπρου Κατσώνη στον πανέμορφο όρμο του Αγίου Νικολάου στην Τζια

Στη θάλασσα του Αιγαίου και σε πολύ μικρή απόσταση από τις ακτές του Λαυρίου βρίσκεται η Κέα, γνωστή και ως Τζια [...]. Στο στενό αυτό πέρασμα, που πλέον αποκαλείται «το στενό του Λάμπρου Κατσώνη», την Άνοιξη του 1790, ο θρυλικός θαλασσομάχος, ιππότης του ρωσικού Τάγματος του Αγίου Γεωργίου, Λάμπρος Κατσώνης, εκμεταλλευόμενος το χαμηλό του ύψος, επιχείρησε και πέρασε με επιτυχία το πλοίο του στην «ανοιχτή» θάλασσα... - περισσότερα: mixanitouxronou.gr

Η NASA σας δείχνει τα ηλιοβασιλέματα των πλανητών

Μία νέα προσομοίωση της NASA σας δείχνει πως θα βλέπατε τα ηλιοβασιλέματα αν ήσασταν στην Αφροδίτη, στον Άρη, στον Ουρανό και στον Τιτάνα. - στο: iguru.gr

Ο Κομήτης NEOWISE

Είναι ορατός και μέσα από την Αθήνα σήμερα τα ξημερώματα, με φόντο την Πεντέλη. Ο κομήτης αυτός είναι ορατός με γυμνό μάτι προς τον βορειοανατολικό ορίζοντα, λίγη ώρα πριν το ξημέρωμα αυτές τις μέρες - φωτογραφία: Christos Doudoulakis

Ενας καταρράκτης, αληθινή όαση δροσιάς μόλις 25 λεπτά από Αθήνα

Είναι ένας από τους ελάχιστους καταρράκτες της Αττικής που έχουν νερό όλο το χρόνο, ενώ - ανάλογα με τις βροχές - ο καταρράκτης αλλάζει μορφή. Τι κι αν το φυσικό περιβάλλον έχει υποστεί μεγάλη καταστροφή; Ο καταρράκτης Βαλανάρη αποτελεί μια υπέροχη επιλογή για αναψυχή κοντά στην Αθήνα, αλλά και έναν ιδανικό τόπο για βόλτα στη φύση με παιδιά που δεν απέχει περισσότερο από 25 λεπτά από την πόλη. Βρίσκεται στην περιοχή του Ντράφι, νότια της Πεντέλης, λίγα μέτρα κάτω από την Λεωφόρο Αχαιών. Στη μέση περίπου της μεγάλης ευθείας της λεωφόρου ξεκινάει ένας μικρός, κατηφορικός χωματόδρομος που μετά από 100 μέτρα καταλήγει στον καταρράκτη. - στο: huffingtonpost.gr, φωτογραφία: naturagraeca.com

Πολυλίμνιο: Η κρυμμένη όαση της Μεσσηνίας -Πεζοπορία και βουτιές σε παγωμένα νερά

Η Μεσσηνία είναι ένας τόπος γεμάτος ομορφιές. Από την Κορώνη μέχρι την Καρδαμύλλη, ο επισκέπτης μαγεύεται από τις ομορφιές. Ανάμεσά στους τόπους που ξεχωρίζουν είναι και το Πολυλίμνιο. - στο: iefimerida.gr

Γέφυρες Μπέλεϋ: Η ιστορία των 96 σιδερένιων «Lego» στην Ελλάδα

Μπορεί να κατασκευάστηκε πολύ νωρίτερα αλλά η παλιά αμαξιτή τρίτοξη γέφυρα στο Μπουραζάνι της Ηπείρου συνδέθηκε στενά με τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι μόνο για έναν λόγο. Ξημέρωνε η 28η Οκτωβρίου του 1940, όταν ο ελληνικός στρατός προσπάθησε να την ανατινάξει, για να εμποδίσει την είσοδο των Ιταλών στη χώρα, όμως λόγω αφλογιστίας των εκρηκτικών, η πολυπόθητη έκρηξη δεν έγινε και ο στρατός τελικά απώθησε τους εισβολείς πίσω στην Αλβανία. Στις 8 Οκτωβρίου του 1944, οι Γερμανοί, οπισθοχωρώντας, ανατίναξαν την ίδια γέφυρα, με το ελληνικό κράτος να επισκευάζει αργότερα το κεντρικό τόξο της. Η χαριστική βολή ήρθε το 1947 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, λίγες μέρες πριν από τη μάχη της Κόνιτσας, όταν η γέφυρα ανατινάχτηκε από τους αντάρτες. Στη θέση της εγκαταστάθηκε το 1948 μία από τις πρώτες -αν όχι η πρώτη στην Ελλάδα- μεταλλικές γέφυρες τύπου Μπέλεϋ, που έκαναν διάσημο το όνομα του κατασκευαστή τους κατά τον Β'Παγκόσμιο Πόλεμο. - στο: athensvoice.gr

5 ζώα που εξαφανίστηκαν τον τελευταίο αιώνα

Παρακάτω ακολουθεί ένα αφιέρωμα σε 5 ζώα που εξαφανίστηκαν από τον πλανήτη τον τελευταίο περίπου αιώνα. Η ρύπανση του πλανήτη από την ανθρώπινη δραστηριότητα, το ανελέητο κυνήγι από λαθροθήρες αλλά και οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής οδήγησαν αρκετά είδη στον αφανισμό, ενώ πολλά είναι κι όσα αντιμετωπίζουν έντονα το φάσμα της οριστικής εξαφάνισης. - στο: maxmag.gr

Έβλεπες το πρόσωπό της παντού: Η γυναίκα που έπαιξε σε 173 ελληνικές ταινίες και δεν μίλησε ποτέ

Η Βίκυ Ιακωβίδου ήταν μια από τις πιο αναγνωρίσιμες παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου που είδαμε σε 173 ελληνικές ταινίες. Έμφαση στο… είδαμε καθώς τη φωνή της δεν την ακούσαμε σχεδόν ποτέ. Έβλεπες το πρόσωπό της παντού: Η γυναίκα που έπαιξε σε 173 ελληνικές ταινίες και δεν μίλησε ποτέ. Βλέπετε η Ιακωβίδου δεν ήταν καν ηθοποιός, αλλά ενδυματολόγος, που έμπαινε στις ταινίες ως κομπάρσος για…να το διασκεδάσει! Μιλάμε ασφαλώς για την πιο διάσημη κομπάρσο του ελληνικού κινηματογράφου, που έγινε φίλη με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής. - στο: menshouse.gr

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Το Μπύσινγκεν, Büsingen am Hochrhein στα γερμανικά, είναι μια γερμανική πόλη με ελβετικό χαρακτήρα. Και αυτό γιατί, αυτή η μικρή πόλη στον Ρήνο, περιβάλλεται εξ ολοκλήρου από την Ελβετία. Αυτό κάνει την πόλη ενκλάβιο, και όπως πολλά άλλα ενκλάβια, το Μπύσινγκεν έχει αφομοιώσει τα ήθη και έθιμα της χώρας στην οποία βίσκεται.

Δείτε ακόμη:
Vennbahn, ο σιδηρόδρομος που δημιούργησε ένα παράξενο πρόβλημα συνόρων
10 μέρη παγιδευμένα σε παράξενες συνοριακές διαφορές

Οι κάτοικοι της πόλης μιλούν ελβετικά και προτιμούν να χρησιμοποιούν τα ελβετικά φράγκα αντί για το ευρώ. Στην πραγματικότητα, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980, το Μπύσινγκεν δεν είχε αποδεχτεί καν το γερμανικό μάρκο. Το ταχυδρομείο της πόλης δεχόταν μόνο ελβετικά φράγκα ακόμη και για γερμανικά γραμματόσημα. Αν και τα παιδιά πηγαίνουν σε γερμανικό σχολείο, πολλοί μαθητές του γυμνασίου καταλήγουν να σπουδάζουν στην άλλη πλευρά των συνόρων. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης εργάζονται σε κοντινές ελβετικές πόλεις και πληρώνονται σε ελβετικά φράγκα -κάτι που εξηγεί την προτίμηση στο νόμισμα της χώρας. Ακόμη και η ηλεκτροδότηση της πόλης προέρχεται από την Ελβετία. Ωστόσο, οι κάτοικοι πληρώνουν φόρους στην Γερμανία καθώς, τεχνικά, είναι Γερμανοί πολίτες.

Η διττότητα είναι παντού στο Μπύσινγκεν. Οι κάτοικοι μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε δύο ταχυδρομικούς κώδικες, ενώ οι πάροχοι τηλεφώνου από τις δύο χώρες ανταγωνίζονται μεταξύ τους για πελάτες, όπως και οι ασφαλιστικές εταιρείες. Στα σπίτια και τα ξενοδοχεία υπάρχουν τόσο γερμανικές όσο και ελβετικές πρίζες. Μάλιστα, η πόλη διαθέτει δύο αστυνομικές δυνάμεις. Αν κάποιος ταραχοποιός συλληφθεί στην πόλη, μπορεί να δικαστεί είτε σε γερμανικό δικαστήριο είτε σε ελβετικό, ανάλογα με το ποια αστυνομία ενεπλάκη στη σύλληψη.

Πώς βρέθηκε όμως η πόλη σε αυτήν την παράξενη θέση;

Όλα ξεκίνησαν το 1693, με μια οικογενειακή διαμάχη. Εκείνη την εποχή το Μπύσινγκεν ήταν υπό τον έλεγχο ενός αυστριακού φεουδαρχικού άρχοντα, του Eberhard Im Thurn. Ο Eberhard ανήκε σε προτεσταντική οικογένεια, αλλά μετά από μια διαμάχη με τον πάστορα της πόλης, κατηγορήθηκε ότι ήταν κρυφοκαθολικός. Σύντομα, απήχθη από τα ξαδέλφια του και παραδόθηκε στις ελβετικές αρχές στο Σαφχάουζεν. Ο Eberhard, προτού επιστρέψει στο Μπύσινγκεν σωματικά και ψυχικά δαρμένος, πέρασε έξι χρόνια σε ένα μπουντρούμι. Αμέσως μόλις επέστρεψε, ασπάστηκε τον καθολικισμό. Η απαγωγή και φυλάκισή του στην γειτονική Ελβετία σχεδόν οδήγησε σε έναν πόλεμο μεταξύ Αυστρίας και Ελβετίας. Λίγες δεκαετίες αργότερα, όταν η Αυστρία πούλησε τα εδάφη στο ελβετικό καντόνι της Ζυρίχης, κράτησε το Μπύσινγκεν από πείσμα. Τελικά, σαν μέρος της αυστριακής αυτοκρατορίας, απορροφήθηκε από τη Γερμανία και έγινε γερμανικό έδαφος.

Όμως, οι κάτοικοι της πόλης δεν ήθελαν να είναι Γερμανοί και, το 1918, πραγματοποίησαν δημοψήφισμα για να αποφασίσουν ποια πλευρά να επιλέξουν. Το επιβλητικό 96% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της προσάρτησης στην Ελβετία, αλλά επειδή η χώρα δεν μπορούσε να προσφέρει κάποιο έδαφος στη Γερμανία ως αντάλλαγμα, η Γερμανία αρνήθηκε και η πόλη παρέμεινε γερμανική.

Τα σύνορα Γερμανίας-Ελβετίας διέρχονται από αυτό το εστιατόριο

Τελικά, το 1967, το Μπύσινγκεν σύναψε επίσημη τελωνειακή ένωση με την Ελβετία, καθιστώντας την τη μόνη γερμανική επικράτεια που δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και επομένως δεν εφαρμόζονται εκεί οι οικονομικοί κανονισμοί της ΕΕ. Αυτό έκανε την πόλη φορολογικό καταφύγιο. Όταν οι κάτοικοι αγοράζουν αγαθά από την ΕΕ και τα εξάγουν στο Μπύσινγκεν, μπορούν να απαιτήσουν επιστροφή του φόρου που κατέβαλαν. Οι αγορές που πραγματοποιούνται στην πόλη υπόκεινται σε ελβετικό φόρο, ο οποίος είναι πολύ χαμηλότερος από τους γερμανικούς. Επίσης, οι κάτοικοι του Μπύσινγκεν δεν πληρώνουν φόρο ιδιοκτησίας.

Από την άλλη, ο φόρος εισοδήματος είναι υψηλότερος από τις γειτονικές ελβετικές πόλεις, γεγονός που κάνει πολλούς νέους να φεύγουν από το Μπύσινγκεν για την Ελβετία. Όμως, μόλις κάποιος συνταξιοδοτηθεί, η κατάσταση αντιστρέφεται. Οι συνταξιούχοι, όπως και στην υπόλοιπη Γερμανία, πληρώνουν ελάχιστους ή και καθόλου φόρους. Έτσι, για πολλούς Ελβετούς, η πόλη είναι το ιδανικό μέρος για συνταξιοδότηση.

Όσο για τους ίδιους τους κατοίκους της πόλης, πολλοί πιστεύουν ότι η ζωή θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν η πόλη ήταν ελβετική -κάτι που είναι απίθανο να συμβεί. Οπότε, απλά προσποιούνται ότι είναι Ελβετοί, χρησιμοποιούν την ελβετική σημαία και γιορτάζουν τις ελβετικές γιορτές.

από: amusing planet

Η αφίσα της σειράς ντοκιμαντέρ του Netflix - πηγή

Και η δολοφονημένη Τάμι Τζο Αλεξάντερ που παρέμεινε αγνώστου ταυτότητας επί τρεις δεκαετίες.

Καθώς οι ομολογίες του κατά συρροή δολοφόνου Χένρι Λι Λούκας (Henry Lee Lucas) άρχισαν να εκτυλίσσονται, η αστυνομία άρχισε να σκέφτεται σοβαρά ότι δεν ήταν υπεύθυνος για τα περισσότερα από τα υποτιθέμενα εγκλήματά του. Συμπεριλαμβανομένης και της Τάμι Τζο Αλεξάντερ (Tammy Jo Alexander) το 1979.

Στις 10 Νοεμβρίου του 1979, ένας αγρότης ανακάλυψε το σώμα μιας έφηβης σε ένα χωράφι καλαμποκιών στην κωμόπολη Caledonia της Νέας Υόρκης. Το σώμα βρέθηκε με ένα τραύμα στο κεφάλι από πυροβολισμό και ένα ακόμη στην πλάτη. Το θύμα δεν είχε ταυτότητα, αλλά τα ρούχα της ήταν ανέγγιχτα. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983, συνελήφθη στο Τέξας κάποιος Χένρι Λι Λούκας. Όντας ύποπτος για μια υπόθεση δολοφονίας τοπικά -που δεν είχε καμία σχέση με την Αλεξάντερ-, μετά από λίγες μέρες, ο Λούκας ομολόγησε ότι σκότωσε το υποτιθέμενο θύμα του. Όμως, αφού ομολόγησε τη μια δολοφονία, ομολόγησε και άλλη, και άλλη, και πάει λέγοντας. Σύντομα, οι Texas Rangers "καθάρισαν"περισσότερες από 200 υποθέσεις με βάση τις ομολογίες του Λούκας.

Μία από τις ομολογίες του αφορούσε την υπόθεση της Τάμι Αλεξάντερ, η οποία παρέμεινε αγνώστων λοιπών στοιχείων μέχρι τον Ιανουάριο του 2015. Καθώς οι ομολογίες του Λούκας γινόντουσαν όλο και πιο παράλογες, η αστυνομία άρχισε να μην πιστεύει ότι ήταν υπεύθυνος για τα περισσότερα από τα εικαζόμενα εγκλήματά του, συμπεριλαμβανομένης και της δολοφονίας της Αλεξάντερ.

Ενώ η Τάμι ήταν πράγματι νεκρή και ο Λούκας ήταν πράγματι ένοχος για μερικές δολοφονίες, ένα ερώτημα βασάνιζε την αστυνομία: Ποιος την σκότωσε πραγματικά;

Η Τάμι Τζο Αλεξάντερ

Αφίσα που έψαχνε πληροφορίες σχετικά με τη δολοφονία της Τάμι Αλεξάντερ.

Η Τάμι ήταν είχε μια στενάχωρη παιδική ηλικία, που έζησε μεταξύ ανάδοχων οικογενειών, το σπίτι της γιαγιάς της και με μια πολύ προβληματική μητέρα στη γενέτειρά της το Brooksville της Φλόριντα. Σύμφωνα με την New York Daily News, η Αλεξάντερ, όταν ήταν μόλις 15 χρονών, ήταν έμπειρη στο να κάνει ώτο στοπ. Ενώ δούλευε ως σερβιτόρα σε ένα καφέ στάσης φορτηγών, συχνά διένυε αποστάσεις με φορτηγατζήδες μεγάλων αποστάσεων.

"Τραβούσε τους ανθρώπους", δήλωσε η φίλη της από το σχολείο Laurel Nowell, αναφέροντας την δραστήρια προσωπικότητά της και το χαμόγελό της.

Το 1978, η Nowell και η Αλεξάντερ το έσκασαν μαζί. Οι 15χρονες κατόρθωσαν να φτάσουν μέχρι το Λος Άντζελες, αλλά τελικά οι γονείς της Nowell τις γύρισαν και τις δύο πίσω. Η Nowell έμαθε από την αδερφή της Αλεξάντερ, την Pamela Dyson, ότι, το 1979, η Τάμι το έσκασε ξανά. Αυτή την φορά όμως, δεν γύρισε ποτέ. Η Dyson πίστεψε ότι η Τάμι το έσκασε για να ξεφύγει από τη μίζερη ζωή της. Αργότερα, η Dyson περιέγραψε τη μητέρα της ως "φωνακλού και τσούλα". Σύμφωνα με τον φίλο της Αλεξάντερ στο σχολείο, η Τάμι έφυγε από το Brooksville για πάντα την άνοιξη του 1979. Αυτό ήταν μόλις λίγους μήνες πριν βρεθεί νεκρή στα 16 της, σε ένα χωράφι καλαμποκιού, πάνω από 1.000 μίλια μακριά από το σπίτι.

Η ανακάλυψη του σώματός της

Σκίτσο της "Caledonia Jane Doe"πριν αναγνωριστεί επισήμως

Τον Νοέμβριο του 1979, το σώμα μιας νεαρής γυναίκας βρέθηκε στην κωμόπολη Caledonia της Νέας Υόρκης, περίπου 23 μίλια νοτιοδυτικά του Ρότσεστερ. Βρέθηκε φορώντας ένα καρό πουκάμισο, σκούρο κοτλέ παντελόνι και ένα κόκκινο αντιανεμικό με μια ετικέτα που έγραφε "Auto Sports Products, Inc". Είχε δολοφονηθεί με ένα 38αρι. Ο δολοφόνος, την πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι, την τράβηξε στο χωράφι από το δρόμο και την πυροβόλησε ξανά στην πλάτη. Δεν είχε όμως πάνω της τίποτα για να ταυτοποιηθεί. Οι ντετέκτιβ πάλεψαν πολύ για να μάθουν ποια ήταν. Για χρόνια, ήταν γνωστή ως "Caledonia Jane Doe", και στη συνέχεια απλά ως "Cali Doe". Οι αρχές συνέχισαν να ερευνούν την υπόθεσή της.

Το πτώμα της έδινε κάποιες ενδείξεις στην αστυνομία. Από τις γραμμές μαυρίσματος του μαγιό της, οι αρχές μπορούσαν να πουν ότι είχε ταξιδέψει στην φθινοπωρινή Νέα Υόρκη από κάπου με ζεστό κλίμα. Εξέτασαν τη γύρη στο σώμα της για να διαπιστώσουν ότι πιθανώς μεγάλωσε σε ένα μέρος όπως η Νότια Καλιφόρνια ή η Φλόριντα. Ωστόσο, από το μπρελόκ στην ζώνη της πωλούνταν σε στάσεις στον αυτοκινητόδρομο της Νέας Υόρκης, ήταν σαφές ότι ταξίδεψε πρόσφατα στην περιοχή. Όταν η αστυνομία έψαξε στην περιοχή, έμαθαν ότι το μυστηριώδες κορίτσι είχε σταματήσει για φαγητό στις 8:30 μ.μ. το προηγούμενο βράδυ στην κοντινή Lima. Είχε για παρέα έναν άγνωστο άντρα. Μάρτυρες περιέγραψαν τον άγνωστο ως λευκό, με ύψος 172 με 175 εκατοστά, με σγουρά μαλλιά και γυαλιά.

Σκίτσο του αγνώστου που είδαν να ταξιδεύει με την Τάμι Αλεξάντερ πριν από την δολοφονία της

Η Marge Bradford, η σερβιτόρα τους εκείνη τη νύχτα, αναρωτήθηκε, "Γιατί να αγοράσεις σε κάποιον φαγητό και να τον σκοτώσεις 45 λεπτά αργότερα και να τον πετάξεις σε ένα χωράφι;". Η αστυνομία είχε την ίδια απορία και έλπιζε να βρει τον υπεύθυνο για αυτό το φρικτό έγκλημα. Όμως, για τα επόμενα 35 χρόνια, λίγα ανακαλύφθηκαν για την "Cali Doe".

Τελικά, το 2015, το θύμα αναγνωρίστηκε ως η Τάμι Τσο Αλεξάντερ -χάρη στην αδελφή της, έναν φίλο από το σχολείο και μια online κοινότητα ερασιτεχνών ντετέκτιβ. Μόλις η αστυνομία επιβεβαίωσε την ταυτότητα του θύματος με τεστ DNA, ο επόμενος στόχος ήταν να βρουν ποιος την σκότωσε. Ενώ ο επιβεβαιωμένος κατά συρροή δολοφόνος Χένρι Λι Λούκας είχε ομολογήσει το 1984 την δολοφονία της, οι αστυνομία είχε έναν πολύ καλό λόγο να τον αμφισβητήσει.

Ο "Καθ'Ομολογίαν Δολοφόνος"

Ο Χένρι Λι Λούκας στην φυλακή της πολιτείας Williamson το 1979.

Ενώ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Χένρι Λι Λούκας ήταν δολοφόνος -μάλιστα το 1960 είχε σκοτώσει και τη μητέρα του- παραμένει ασαφές ποιος ήταν ο αληθινός αριθμός θυμάτων του λόγω της αναξιόπιστης φύσης των ομολογιών του.

Μετά τη σύλληψή του το 1983, ο Λούκας ισχυρίστηκε ότι σκότωσε περισσότερους από 600 ανθρώπους, μαζί με τον συνεργάτη του, Ottis Toole. Αρχικά, πολλές από τις ομολογίες του Λούκας φαινόταν αξιόπιστες, και αυτό γιατί φάνηκε να γνωρίζει συγκεκριμένες λεπτομέρειες για τις υποθέσεις, κάτι που κανείς άλλος δεν ήξερε. Τελικά όμως, οι ομολογίες έγιναν πολύ καλές για να είναι αληθινές. Η αστυνομία άρχισε να θεωρεί ότι ο Λούκας δεν ήταν ο δράστης πίσω από όλες τις δολοφονίες που υποστήριζε. Ίσως, προσπαθούσε απλά να φτιάξει το όνομά του.

Όλα άρχισαν να ξετυλίγονται όταν η αστυνομία παρατήρησε ότι οι "λεπτομέρειες"που προσέφερε ο Λούκας μπορούσαν να βρεθούν στις φωτογραφίες από τις σκηνές των εγκλημάτων που του έδειχναν κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων. Οι αρχές άρχισαν να διαχωρίζουν τους ισχυρισμούς του και κατέληξαν σε ένα τρομακτικό συμπέρασμα. Παρά το γεγονός ότι οι Texas Rangers είχαν "εκκαθαρίσει" 213 υποθέσεις με βάση τις ομολογίες του, περισσότερα στοιχεία άρχισαν να υποδεικνύουν ότι ο Λούκας δεν είχε διαπράξει πολλά από τα εικαζόμενα εγκλήματα. Με βάση στοιχεία, όπως τα χιλιόμετρα στο αυτοκίνητό του και αξιόπιστες πηγές που εξηγούσαν το που πραγματικά βρισκόταν, οι ανακριτές έπρεπε να αγνοήσουν εκατοντάδες από τις ομολογίες του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποκαλύφθηκε αργότερα ότι ορισμένα μέλη των αρχών που είχαν ανατεθεί στον Λούκας τον έδιναν κρυφά μαρτυρίες και του έκαναν ερωτήσεις καθ'υπόδειξη.

Σήμερα, είναι γενικά αποδεκτό ότι ο Λούκας διέπραξε πολύ λιγότερες από 600 δολοφονίες, παρόλο που οι ειδικοί εξακολουθούν να μην μπορούν να καθορίσουν τον ακριβή αριθμό. Ένας κατήγορος τον Λούκας δήλωσε ότι πίστευε ότι ο δολοφόνος είχε σκοτώσει από τρία έως δωδεκάδα άτομα.

Μπορεί η Τάμι Αλεξάντερ να είναι ένα από αυτά;

Ο Χένρι Λι Λούκας συνοδευόμενος από την αστυνομία.

Ίσως να μη μάθουμε ποτέ ποιος σκότωσε την Τάμι Αλεξάντερ. Η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη μέχρι και σήμερα. Ενώ ο Χένρι Λι Λούκας ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία, δεν υπάρχει τρόπος για την αστυνομία να επιβεβαιώσει αν λέει την αλήθεια. Μέχρι σήμερα, η μόνη "απόδειξη"που τον συνδέει με το έγκλημα ήταν η ομολογία του -η οποία αργότερα αποφασίστηκε ότι δεν είναι αξιόπιστη. Και, φυσικά, το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για δεκάδες άλλες δολοφονίες που υποτίθεται ότι είχε διαπράξει.

Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι ο άντρας που είχαν δει να τρώει με την Αλεξάντερ λίγο πριν από το θάνατό της είχε μια ασαφή ομοιότητα με τον Λούκας. Υποθετικά, θα μπορούσε να είναι αυτός που φορούσε γυαλιά για μεταμφίεση. Θα μπορούσε όμως να ήταν και κάποιος που έμοιαζε μ'αυτόν.

Ένας πρώην σερίφης που διερεύνησε την υπόθεση πιστεύει ότι ο δολοφόνος της πιθανότατα ήταν ο σαδιστής δολοφόνος Κρίστοφερ Ουάιλντερ (Christopher Wilder), ο οποίος απήγαγε και βίασε 12 γυναίκες και δολοφόνησε 8. Δεδομένου ότι ο Ουάιλντερ ήταν οδηγός αυτοκινήτων αγώνων, ήταν γνωστό ότι πολλοί που ασχολούνταν με αυτό το χόμπι αγόραζαν προϊόντα "Auto Sports Products", την ίδια μάρκα που βρέθηκε στο μπουφάν που φορούσε η Αλεξάντερ όταν πέθανε. Όμως, ο Ουάιλντερ σκοτώθηκε ενώ μάλωνε με έναν αστυνομικό το 1984. Οπότε πέθανε πριν καν τον ρωτήσουν για την "Cali Doe".

Το 2016, ελέγχθηκαν δείγματα DNA από τρεις διαφορετικούς άνδρες έναντι ενός ανδρικού γενετικού δείγματος που βρέθηκε στα ρούχα της Τάμι. Αν και όλοι οι άνδρες είχαν γνωρίσει την Αλεξάντερ και θεωρούνταν "πρόσωπα ενδιαφέροντος", το δείγμα από τα ρούχα δεν ταίριαζε με κανέναν.

Ακόμα και σήμερα, οι ερευνητές εξακολουθούν να λαμβάνουν χιλιάδες πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση, χωρίς όμως σαφής απαντήσεις για το ποιος σκότωσε την έφηβη. Όμως, η αδερφή της εξακολουθεί να ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ο πραγματικός δολοφόνος.

από: ati

Η τυπική τράπουλα των 52 καρτών -54 με τα τζόκερ- δεν είναι παγκόσμια.

Η περίπλοκη καταγωγή των πανταχού παρών τραπουλών.

Δείτε ακόμη:
Κάποτε, κάποιοι έβαλαν και πέμπτη φυλή στις τράπουλες
Αλήθειες και μύθοι για την τράπουλα Ταρώ
Το Μυστήριο της Τράπουλας

Οι τράπουλες, ανάλογα με το ποιον ρωτήσει κανείς, θα πει ότι ξεκίνησαν γύρω στον 9ο αιώνα, ή τον 11ο ή τον 13ο, και εξαπλώθηκαν επειδή όλοι κατάλαβαν αμέσως πόσο διασκεδαστικά ήταν τα διάφορα παιχνίδια με αυτές.

Έχουν όμως και πολλά μυστήρια. Τα βασικά πράγματα που κανείς δεν ξέρει για τα τραπουλόχαρτα είναι πολλά. Για παράδειγμα, δεν είναι καταγεγραμμένες ιστορικά.

Στη σημερινή εποχή, υπάρχει ένα κυρίαρχο είδος τράπουλας: ο γνωστός των 52 χαρτιών, με τέσσερις φυλές και δύο χρώματα. Αυτή όμως, δεν είναι η μόνη τράπουλα. Υπάρχουν τράπουλες με φυλές κουδούνια και βελανίδια και ξίφη, κάρτες που είναι κυκλικές ή πολύ ψηλές και λεπτές, τράπουλες με περισσότερα από 100, ή λιγότερα από 25 φύλλα.

Ακόμα και τα παιχνίδια που παίζονται με μια τράπουλα αποτελούν μυστήριο.

Εικονογράφηση του 1843 από την Κίνα που δείχνει μια γυναίκα να παίζει με τράπουλα

Το πιο βασικό ερώτημα στην ιστορία των τραπουλών -ποιος και πού επινοήθηκαν- δεν έχει οριστική απάντηση. "Υπάρχουν διάφορες θεωρίες", λέει ο Peter Endebrock, ιστορικός παιγνίων, μελετητής και συλλέκτης από τη Γερμανία. "Προέρχονται από την Ασία, αυτό είναι ξεκάθαρο, αλλά από πού ακριβώς και πώς ήρθαν στην Ευρώπη, δεν είναι ξεκάθαρο". Οι ιστορικοί παιγνιοχάρτων υποθέτουν γενικά ότι τα τραπουλόχαρτα κατάγονται είτε από την Κίνα, είτε από την Περσία, ίσως από την Ινδία -αλλά και πάλι, η τεκμηρίωση είναι σπάνια.

Ορισμένες πηγές αναφέρουν το κινέζικο παιχνίδι yezi ge, που μεταφράζεται σε "παιχνίδι φύλλων", ως το πρώτο παιχνίδι με χαρτιά. Υπάρχουν αναφορές ότι το yezi ge παιζόταν ήδη από το 800 μ.Χ.. Ωστόσο, μια μελέτη το 2009 διαπίστωσε ότι δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα "φύλλα"ήταν χαρτιά και υποθέτουν ότι παιζόταν με ζάρια, όπως και άλλα κινέζικα παιχνίδια της εποχής. Στην πραγματικότητα, μέχρι τον 15ο αιώνα, την εποχή δηλαδή που τα παιγνιόχαρτα άρχισαν να παίζονται παγκοσμίως, κανείς δεν είχε προτείνει ότι το yezi ge μπορεί να ήταν τέτοιο παιχνίδι. Η ίδια μελέτη αναφέρει ένα αστυνομικό αρχείο του 1294 ως το πρώτο αρχείο παιγνιοχάρτων και στο οποίο αναφέρεται ότι μερικοί τζογαδόροι από την κινεζική επαρχεία Σαντόνγκ συνελήφθησαν και κατασχέθηκαν τα χαρτιά και τα τυπογραφικά τους. Στην συγκεκριμένη αναφορά δεν είναι σαφές αν οι τζογαδόροι έπαιζαν κάποιο παιχνίδι. Σε διάφορα μουσεία στον κόσμο υπάρχουν κομμάτια περγαμηνής σε μέγεθος χαρτιών που χρονολογούνται γύρω στον 13ο αιώνα, αλλά δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα αν ήταν πραγματικά τραπουλόχαρτα ή απλά κομμάτια περγαμηνής που μοιάζουν με τραπουλόχαρτα.

Τμήμα τράπουλας από τα μέσα του 13ου αιώνα από την Αίγυπτο

Η παλαιότερη πλήρης τράπουλα που είναι γνωστή σήμερα ονομάζεται Cloisters Deckκαι έχει πάρει το όνομά της από το μουσείο στο οποίο ταυτοποιήθηκε και χρονολογείται. Είναι από τα τέλη του 15ου αιώνα, πιθανότατα φτιάχτηκε στην περιοχή της Βουργουνδίας στην Ολλανδία και μοιάζει με τα σύγχρονα πρότυπα. Διαθέτει 52 κάρτες με τέσσερις φυλές, με αριθμούς και φιγούρες. Μια άλλη διάσημη παλιά τράπουλα είναι η τράπουλα των Μαμελούκων, που βρίσκονται στο Μουσείο του Τοπ Καπί στην Κωνσταντινούπολη. Δεν είναι πλήρης και χρονολογείται περίπου στο 1500. Μερικά από τα χαρτιά της είναι πιθανώς πολύ νεότερα, καθώς φαίνεται ότι κάποιος πήρα από κάποια άλλη για να αντικαταστήσει μερικά που έλειπαν.

Οι περισσότερες πηγές συμφωνούν ότι τα τραπουλόχαρτα εμφανίστηκαν ξαφνικά, κάποια στιγμή, στην Ευρώπη, πριν από τις γνωστές τράπουλες. Ο Michael Dummett, φιλόσοφος, ακαδημαϊκός και ένας από τους ιδρυτές της Διεθνούς Εταιρείας Παιγνιόχαρτων δηλώνει ότι αυτό συνέβη το τελευταίο τέταρτο του 1300, στην εποχή της αλληλεπίδρασης μεταξύ της χριστιανικής Ευρώπης και των ισλαμικών δυνάμεων, λόγω των Σταυροφοριών. "Όταν οι στρατιώτες δεν έχουν κάτι να κάνουν, τις περισσότερες φορές δηλαδή, τι κάνουν; Σήμερα παίζουν βιντεοπαιχνίδια, αλλά τότε, έπαιζαν χαρτιά", λέει η Emilia Maggio, ιστορικός, μεταφραστής και μέλος του συμβουλίου της εταιρείας.

Φαίνεται πιθανό, αν και δεν είναι αποδεδειγμένο, ότι οι τράπουλες εισήχθησαν στην Ευρώπη μέσω των συνοριοφυλάκων κατά τη διάρκεια των Σταυροφοριών. Για παράδειγμα, η τράπουλα των Μαμελούκων είναι πανομοιότυπη με τις σύγχρονες ισπανικές κάρτες.

Όπως και αν έφτασαν στην Ευρώπη οι τράπουλες, οι Ευρωπαίοι τις λάτρεψαν. Στην αρχή, ήταν κυρίως για τους πλούσιους, μιας και ήταν ζωγραφισμένες στο χέρι και ήταν εξαιρετικά περίτεχνες, με εξωτικές βαφές και όμορφα σχέδια. Για παράδειγμα, η τράπουλα των Μαμελούκων είναι τόσο καλά διακοσμημένη που είναι δύσκολο να πει κανείς ποιο χαρτί είναι ποιο. Ακόμη και πριν από την τυπογραφεία του Γουτεμβέργιου, άλλα, λιγότερο εξελιγμένα πιεστήρια κατάφεραν να δημιουργήσουν τράπουλες. Κανείς δεν ξέρει πόσες διαφορετικές τράπουλες έχουν δημιουργηθεί σε χώρες ή και περιοχές της Ευρώπης.

Χαρτιά από την Cloisters Deck, από τον 15ο αιώνα

Η τράπουλα Cloisters έχει ως θέμα το κυνήγι, το οποίο ήταν αρκετά κοινό -κυνηγετικά σκυλιά, ελάφια κ.ά.. Κάποιες τράπουλες είχαν φυλές που εκπροσωπούσαν τις μεγάλες οικογένειες της Ευρώπης. Όμως, μέχρι τα τέλη του 15ου αιώνα, με το τυπογραφείο και τη δημοτικότητα των τραπουλών, ο σχεδιασμός και η διάταξη άρχισαν να τυποποιούνται. Δεν υπήρχε όμως ένα κυρίαρχο πρότυπο -τουλάχιστον όχι ακόμα. Χρησιμοποιήθηκαν τέσσερις διαφορετικοί τύποι ευρέως: ο γερμανικός, ο ελβετικός, ο γαλλικός και ο λατινικός (χρησιμοποιείται στην Ισπανία και την Ιταλία). Αυτά, οριοθετούνται από τα τέλη του 1400 και μετά. Υποτίθεται ότι η λατινική ήρθε πρώτη, μιας και είναι σχεδόν ίδια με εκείνη των Μαμελούκων, και την ακολούθησαν η ελβετική, η γερμανική και τέλος, η γαλλική.

Η τράπουλα των Μαμελούκων, καθώς και οι σύγχρονες στην Ιταλία και την Ισπανία, αποτελούνται συνήθως από 40 χαρτιά -7 αριθμημένα και 3 φιγούρες-, αν και υπάρχουν και με 48 ή 52. Χωρίζονται σε τέσσερις φυλές: Κύπελλα, νομίσματα, σπαθιά και μπαστούνια (η τελευταία μερικές φορές αποκαλείται ραβδιά ή ρόπαλα). Μια τράπουλα 40 χαρτιών έχει, για κάθε φυλή, κάρτες αριθμών, από το 1 ως το 7, και τρία φύλλα με πρόσωπα. Τα πρόσωπα είναι ο fante (φάντης), ο cavallo (ιππότης) και ο re (βασιλιάς) (οι λέξεις είναι ιταλικές).

Οι γερμανικές τράπουλες αποτελούνται συνήθως από 32 ή 36 φύλλα, με τέσσερις φυλές: φύλλα, κουδούνια, βελανίδια και καρδιές. Η ελβετική τράπουλα έχει 36 φύλλα σε τέσσερις φυλές, με τα τριαντάφυλλα αντί των φύλλων. Καμία από τις τρεις τράπουλες δε χωρίζει τις φυλές σε χρώμα. Μόνο η γαλλική το κάνει αυτό. Επίσης, η γερμανική διαφέρει στη σύνθεσή της. Τα 32 φύλλα των τεσσάρων φυλών αποτελούνται από χαρτιά με αριθμούς, από το 7 ως το 10, ενώ οι κάρτες με φιγούρες είναι οι unter (κατώτερος αξιωματικός), ober (ανώτερος αξιωματικός), könig (βασιλιάς) και ass (άσος). Τα ίδια χαρτιά είναι και στην ελβετική τράπουλα.

Αναπαραγωγή μερικών χαρτιών της τράπουλας Mamluk και δίπλα, ο σημερινός βαλές

Η γαλλική τράπουλα είναι μακράν η πιο δημοφιλής τράπουλα στον κόσμο. Ακόμη και σε χώρες με δικά τους πρότυπα, όπως η Ιταλία και η Γερμανία, ο κόσμος χρησιμοποιεί την γαλλική τράπουλα. Αποτελείται από 52 χαρτιά, με τέσσερις φυλές -τριφύλλια (trèfles), καρό (carreaux), πίκες (piques) και καρδιές (coeurs)-, σε δύο χρώματα (κόκκινο και μαύρο). Η δημοτικότητά της οφείλεται στο ότι οι φυλές είναι τα πιο εύκολα για σχεδίαση. Επίσης, είναι η αγαπημένη των πιο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων των τελευταίων δύο αιώνων: της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ. Τέλος, χρησιμοποιείται για μερικά από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια στον κόσμο, όπως το μπριτζ και το πόκερ.

Αυτές οι τέσσερις τράπουλες είναι οι πιο διαδεδομένες στη Δύση, αλλά δεν είναι οι μοναδικές -και δεν αναφερόμαστε σε τράπουλες για συγκεκριμένα παιχνίδια όπως το Uno ή τις ταρώ.

Μιας και ο λόγος για την τράπουλα ταρώ, οι ερευνητές, ειδικά ο Dummett, έχουν βάλει στόχο να την απομυθοποιήσουν. Οι τράπουλες ταρώ ήρθαν αργότερα από τις άλλες και αποτελούνταν από νέα φύλλα που προστέθηκαν στα υπάρχοντα, πρώτα στην Ιταλία στα μέσα του 1400, όπου ονομάστηκαν "κάρτες θριάμβου" (triumph cards) -αργότερα ονομάστηκαν "ατού" (trump). Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, δεν είχαν σχεδιαστεί για να λένε το μέλλον, αλλά για μερικά διασκεδαστικά νέα παιχνίδια, εκδοχές των οποίων εξακολουθούν να παίζονται μέχρι και σήμερα. Τα παιχνίδια ταρώ είναι περίπλοκα, όπως το μπριτζ. Η αποκρυφιστική τάση της χαρτομαντείας χρονολογείται από τα τέλη του 1700 και οφείλεται σε έναν Γάλλο πάστορα που πίστευε (εντελώς λανθασμένα αλλά πολύ σοβαρά) ότι τα χαρτιά ήταν μια επιτομή της αρχαίας αιγυπτιακής σοφίας που μεταβιβάστηκε από τον Θωθ, τον αιγυπτιακό θεό της γνώσης (ο Ερμής ο Τρισμέγιστος των αρχαίων Ελλήνων). Ο πάστορας παρείχε μηδενική τεκμηρίωση των απόψεών του και οι μελετητές είναι αρκετά πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχει καμία αλήθεια στα λεγόμενά του. Όμως, οι κάρτες ταρώ είναι περίτεχνες, οπότε η χαρτομαντεία απογειώθηκε.

Όπως και να έχει, υπάρχουν πολλές τράπουλες εκτός Ευρώπης. Στην Ιαπωνία διοργανώνονταν αγώνες που χρησιμοποιούσαν βαμμένα κοχύλια. Η αλληλεπίδραση με τους Πορτογάλους εμπόρους, πριν από την περίοδο της απομόνωσης της Ιαπωνίας, εισήγαγε τα τραπουλόχαρτα, τα οποία τελικά εξελίχθηκαν σε πιο "ιαπωνικά". Ένα παιχνίδι, το uta-garuta, είναι ένα παιχνίδι για το οποίο έχουν γραφτεί κλασικά ποιήματα. Οι νεότερες εκδόσεις των ιαπωνικών τραπουλών περιλαμβάνει την hanafuda, δηλαδή "κάρτες λουλουδιών", που έχουν 12 φυλές με λουλούδια, μία για κάθε μήνα, και 48 φύλλα. Όταν ιδρύθηκε η Nintendo πουλούσε τράπουλες hanafuda και, στην πραγματικότητα, ακόμη το κάνει.

Ιαπωνική τράπουλα hanafuda

Στην Κίνα, η τράπουλα "money-suited"πιστεύεται από ορισμένους ότι είναι ο πρόγονος των τεσσάρων ισλαμικών και ευρωπαϊκών τραπουλών. Διαθέτει 38 χαρτιά με τέσσερις φυλές, τα οποία βασίζονται στα χρήματα: νομίσματα, σειρές νομισμάτων, μυριάδες σειρές και δεκάδες μυριάδες. Στην Κίνα υπάρχουν πολλές τράπουλες και ορισμένα παιχνίδια που δεν παίζονταν με χαρτιά -όπως το ντόμινο και το κινεζικό σκάκι- μετατράπηκαν σε χαρτιά.

Η Ινδία έχει το δικό της παλαιότερο στυλ παιγνιοχάρτων, αν και είναι πολύ λιγότερο τυποποιημένες από άλλες τράπουλες. Οι περισσότερες, αν και όχι όλες -που ονομάζονται ganjifa στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και ganjapa στην πολιτεία Ορίσα- είναι κυκλικές. Τα σχέδια, ο αριθμός και οι φυλές ποικίλλουν -από 8 ως 12 φυλές και από 48 ως 120 χαρτιά. Μερικές έχουν τυπωθεί σε κυκλικό ινδικό στιλ, αλλά με γαλλικές φυλές και σχέδια.

Υπάρχουν πολλές, μικρότερες ή πρόσφατα εξαφανισμένες τράπουλες. Μια τέτοια είναι η τράπουλα των Γαλικιανών Εβραίων, οι οποίοι έφτιαξαν τα δικά τους χαρτιά για να μην χρησιμοποιούν τα ευρωπαϊκά με τις χριστιανικές εικόνες. Η τράπουλα του παιχνιδιού kvitlech, ένα παιχνίδι που μοιάζει με το μπλακ τζακ, περιλαμβάνει 24 φύλλα.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες πίσω από τις φυλές στην μοντέρνο τράπουλα

Κανείς δεν ξέρει πως και γιατί αναπτύχθηκαν οι συγκεκριμένες φυλές στις ευρωπαϊκές τράπουλες. Ίσως προορίζονταν να δείξουν την αριστοκρατία και την αγροτιά (καρό και μπαστούνια). Ίσως την ειρήνη και τον πόλεμο (καρδιές και σπαθιά). Οι φιγούρες στην γαλλική τράπουλα παρίσταναν ή αναφέρονταν και συνεπώς πήραν τα ονόματα ηρώων της μυθολογίας ή προσωπικοτήτων της παγκόσμιας ιστορίας, οι οποίοι, πλέον, είναι καθορισμένοι/ καθιερωμένοι. Οι τέσσερις βασιλείς είναι ο Καρλομάγνος (ρήγας κούπα), ο Ιούλιος Καίσαρας (ρήγας καρό), ο Μέγας Αλέξανδρος (ρήγας σπαθί) και ο Δαβίδ (ρήγας μπαστούνι). Οι τέσσερις ντάμες είναι η Αθηνά Παλλάδα (ντάμα μπαστούνι), η Ιουδήθ (η Εβραία που σκότωσε τον Ολοφέρνη), η νεράιδα Αρζίν και η Ραχήλ, ενώ οι τέσσερις βαλέδες είναι ο Έκτορας (βαλές καρό), ο Λάνσελοτ, ο Οζιέ και ο Λαϊρ.

Η παλαιότερη γνωστή ελληνική τράπουλα χρονολογείται στο 1822 και οι τέσσερις ρηγάδες απεικονίζονται με τις μορφές των Αλέξανδρου Υψηλάντη, Οδυσσέα Ανδρούτσου, Γεωργάκη Ολύμπιου και Γεωργίου Καντακουζηνού. Η αμέσως επόμενη, χρονικά, ελληνική τράπουλα, που είναι και η πιο γνωστή (δεδομένου ότι εθεωρείτο η παλαιότερη σωζόμενη) τυπώθηκε το 1829 στην Ουγγαρία, ήταν δέσμη γαλλικού τύπου και είχε ως φιγούρες τις εικόνες των ηρώων της Επανάστασης του 1821. Συγκεκριμένα οι φιγούρες αυτές είναι των Καποδίστρια (Ρήγας κούπα), Κουντουριώτη (Ρήγας σπαθί), Μαυροκορδάτου (Ρήγας καρό), Υψηλάντη (Ρήγας μπαστούνι), Ελλάδας (Ντάμα κούπα), Αθηνάς (Ντάμα καρό), Καρτερίας (Ντάμα μπαστούνι), Μιαούλη (Βαλές κούπα), Κολοκοτρώνη (Βαλές σπαθί), Μπότσαρη (Βαλές καρό) και Κανάρη (Βαλές μπαστούνι). Τα 11 αυτά σωζόμενα φύλλα μπορεί κάποιος να δει στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο των Αθηνών.

από: atlas obscura, με πληροφορίες από el.wikipedia.org

Το Musée Fragonard άνοιξε το 1766 και στεγάζει τα έργα και τις συλλογές του καλλιτέχνη της ιατρικής και ανατόμου Ονορέ Φραγκονάρ.

Ο Ονορέ Φραγκονάρ (Honoré Fragonard) ήταν -πρώτα απ'όλα- ανατόμος. Ήταν καθηγητής στην πρώτη κτηνιατρική σχολή στη Λυών της Γαλλίας, όπου τον διόρισε προσωπικά ο Λουδοβίκος ΙΕ'. Όμως, όταν ο κόσμος αναφέρει το όνομά του, δεν είναι οι δεξιότητές του που έρχονται στο μυαλό. Ο Φραγκονάρ ήταν ένα είδος καλλιτέχνη καθώς συνδύαζε τα πάθη του σε ένα μακάβριο χόμπι. Ήταν γλύπτης, αλλά αντί να χρησιμοποιεί γύψο ή πηλό, για πρώτη ύλη, χρησιμοποιούσε πτώματα. Έφτιαχνε μοντέλα με σκοπό τη διδασκαλία της εσωτερικής ανατομίας για να δείχνει τη λειτουργία των ανθρώπων ιστών και οργάνων. Αυτού του είδους τα οπτικά βοηθήματα δεν ήταν κάτι το νέο εκείνη τη στιγμή. Στην τελική, η μελέτη της ανατομίας είχε αυξητική τάση. Ωστόσο, ενώ οι συνάδελφοί του καθηγητές έφτιαχναν τα μοντέλα τους από κερί, κεραμικά και γύψο, ο Φραγκονάρ έφτιαχνε τα δικά του από πραγματικά ανθρώπινα σώματα και αποκαλούσε τα μακάβρια γλυπτά του "écorchés", δηλαδή "οι γδαρμένοι".

Αριστερά, το σώμα ενός λάμας. Δεξιά, ανθρώπινο κρανίο

Η ειρωνεία ήταν ότι ο Φραγκονάρ ήταν χειρουργός με μια τάση προς την καλλιτεχνία. Όμως, ήταν ο ξάδερφός του, ο Γάλλος ζωγράφος Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ (Jean-Honoré Fragonard), που έγινε διάσημος στον κόσμο της τέχνης.

Η θητεία στην κτηνιατρική σχολή

Τα σώματα τριών παιδιών, που πέθαναν από φυσικές αιτίες

Ο Φραγκονάρ πέρασε έξι χρόνια στην κτηνιατρική σχολή, γδέρνοντας εκατοντάδες πτώματα, τόσο ζώων, όσο και ανθρώπων, εκθέτοντας και διατηρώντας τη δομή των μυών και των οστών τους. Σκοπός του ήταν να τα πουλήσει σε άλλα πανεπιστήμια ως εκπαιδευτικά ανατομικά μοντέλα. Φαίνεται όμως ότι, μερικές φορές, έχανε τους στόχους του. Φαίνεται ότι δημιούργησε πολλά από τα μοντέλα του καθαρά για καλλιτεχνικούς λόγους. Έκανε ανατομία σε δύο πτώματα την εβδομάδα και έτσι ανέπτυξε τεχνικές που οδήγησαν στην ικανότητα να δίνει αυθαίρετες στάσεις στις δημιουργίες του.

Μοντέλα ανατομίας αλόγων

Αφού έγδερνε τα σώματα, για να συντηρήσει, είχε μια μυστική συνταγή, αλλά δεν την αποκάλυψε ποτέ. Υπάρχουν μερικές θεωρίες, μια εκ των οποίων περιλαμβάνει την αποστράγγιση αίματος, ένα ζεστό λουτρό, λίπος προβάτου, ρητίνη πεύκου και αιθέρια έλαια. Μια άλλη θεωρία εμπλέκει ένα eau-de-vie, δηλαδή αλκοόλ, αναμεμιγμένο με πιπέρι και βότανα. Και οι δύο όμως περιλαμβάνουν έγχυση, στις φλέβες, τους βρογχικούς σωλήνες και τις αρτηρίες, κεριού ή ζωικού λίπους (στέαρ) αναμεμιγμένο με τερεβινθέλαιο. Πιθανότατα, το τελικό στάδιο περιελάμβανε την αποξήρανση και το βερνίκωμα των υποκειμένων.

Σκελετοί αλόγων

Όπως μπορεί κανείς να φανταστεί, τα μοντέλα του Φραγκονάρ άρχισαν να ανησυχούν τους Παριζιάνους. Ο επικεφαλής της σχολής διέδωσε την φήμη -ήσυχα- ότι ο εκκεντρικός επιστήμονας ήταν τρελός και τον απέλυσε από το σχολείο. Από τότε, όλα δείχνουν ότι ο Φραγκονάρ είχε διαύγεια και δεν ήταν τρελός. Πέθανε σε ηλικία 66 ετών.

Η συλλογή του Musée Fragonard

Ανθρώπινοι σκελετοί διαφόρων μεγεθών

Μόνος πλέον, ο Φραγκονάρ συνέχισε να δημιουργεί écorchés και να τα πουλάει σε ιδιώτες. Λέγεται ότι, κατά τη διάρκεια της ζωής του, δημιούργησε πάνω από 700 από αυτές τις παράξενες δημιουργίες.

"Ο Καβαλάρης της Αποκάλυψης", που ο Φραγκονάρ εμπνεύστηκε όταν είδε το έργο του Άλμπρεχτ Ντύρερ

Σήμερα, το Musée Fragonard d'Alfortστο Παρίσι διαθέτει 20 écorchés. Ίσως, το πιο συγκλονιστικό από όλα είναι ένα με τίτλο "Καβαλάρης της Αποκάλυψης". Διαθέτει έναν πλήρως γδαρμένο άνθρωπο πάνω σε επίσης γδαρμένο άλογο ενώ, ανθρώπινα έμβρυα ιππεύουν έμβρυα προβάτων και αλόγων. Την εποχή που έφτιαξε αυτό το αλλόκοτο έργο, μερικοί έλεγαν ότι, στην πραγματικότητα, ο ιππέας ήταν η νεκρή αρραβωνιαστικιά του, αλλά αυτές οι φήμες αργότερα αποδείχθηκαν αναληθείς.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι σύγχρονη του Φραγκονάρ είναι η διάσημη Μαρί Τισό, του γνωστού μουσείου Madame Tussauds.

Το μουσείο στεγάζει την προσωπική συλλογή τερατουργημάτων του Φραγκονάρ. Ανάμεσα στους γδαρμένους ανθρώπους και ζώα, θα βρει κανείς και το "μωρό γοργόνας" -ένα έμβρυο με παραμόρφωση στο πόδι- και παράξενα δείγματα ζώων.

Συλλογή ζώων με δύο κεφάλια

από: ati

Ένα παλιό, βαθύ πηγάδι, που συνδέεται με μια θαυματουργή, θεϊκή διάσωση και τον προστάτη άγιο της Μαδρίτης.

Στη Μαδρίτη, εκεί που κάποτε ήταν το σπίτι της οικογένειας ευγενών Βάργκας, όπου δούλευε ως υπηρέτης ο Άγιος Ισίδωρος (San Isidro Labrador) και η σύζυγός του Μαρία, λίγα έχουν απομείνει. Για την ακρίβεια, μόνο ένα πηγάδι του 12ου αιώνα. Οι αρχαιολογικές έρευνες μεταξύ του 1989 και του 1997 αποκάλυψαν το δάπεδο του κτιρίου, ένα νεκροταφείο και αυτό το πηγάδι, στο οποίο βρέθηκαν ισπανικά-μουσουλμανικά κεραμικά από τον 10ο και τον 11ο αιώνα. Σήμερα είναι μέρος του Museo San Isidro, το οποίο καλύπτει την ιστορία της πόλης.

Ο Άγιος Ισίδωρος και η Αγία Μαρία - πηγή

Ο θρύλος λέει ότι μια μέρα, ενώ ο Άγιος Ισίδωρος δούλευε στα χωράφια, η Μαρία φρόντιζε τον γιο τους και εκείνος έπεσε στο πηγάδι. Σύμφωνα με ένα βιβλίο του 1790 για τη ζωή του Αγίου Ισίδωρου, "Γονάτισαν και οι δύο δίπλα στο πηγάδι ζητώντας από τον Κύριο, η Αγία Μητέρα του να τους παρηγορήσει στην οδύνη τους. Καθώς προσεύχονταν, η στάθμη του νερού στο πηγάδι ανέβηκε, μέχρι που έφτασε στο κράσπεδο. Πάνω του, στην επιφάνεια, ήταν το παιδί καθισμένο, ζωντανό και χαμογελαστό και έπαιζε με το νερό".

Το Museo de San Isidro - πηγή

Η αυλή του παλατιού - πηγή

Σήμερα, το κτίριο είναι μια ανακατασκευή ενός άλλου, που κατεδαφίστηκε το 1972. Αυτό το κτίριο ήταν ένα παλάτι του 16ου αιώνα που χτίστηκε πάνω από το πρώτο. Μέχρι το 1986, όταν αποκτήθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της Μαδρίτης, ανήκε σε διάφορους ευγενείς.

πηγή

Στοιχεία της αρχικής κατασκευής περιλήφθηκαν στην αποκατάσταση, συμπεριλαμβανομένου του παρεκκλησίου του Αγίου Ισίδωρου του 16ου αιώνα, το οποίο συνδέεται με το παλιό διαμέρισμα που ζούσε μαζί με τη σύζυγό του. Το σημερινό μουσείο, που ονομάστηκε από τον προστάτη άγιο της πόλης, καλύπτει την ιστορία της πόλης και εμφανίζει αντικείμενα από την Παλαιολιθική περίοδο έως τη Σύγχρονη Εποχή.

από: atlas obscura

Το 2020, προβλήθηκε η ταινία με τίτλο True History of the Kelly Gang (Νεντ Κέλι: Ο Νο. 1 Καταζητούμενος) -που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αυστραλού Peter Carey, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται ελάχιστα στην πραγματική ιστορία της Συμμορίας του Κέλι- με τους Τζορτζ ΜακΚάι (Νεντ Κέλι), Τσάρλι Χάναμ, Ράσελ Κρόου (Χάρι Πάουερ), κ.ά. - πηγή

Για τους Αυστραλούς εποίκους, ο Νεντ Κέλι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας σκληρός και ψυχρός δολοφόνος που σκότωσε τρεις αστυνομικούς, έπιασε ομήρους πάνω από 60 άτομα και έσπειρε τον τρόμο στη Βικτώρια της Αυστραλίας. Όμως, για τους φτωχούς Ιρλανδούς μετανάστες, αποτελούσε σύμβολο αντίστασης.

Στις 28 Ιουνίου του 1880, η αστυνομία πίστευε ότι είχε πιάσει επιτέλους τον παράνομο Νεντ Κέλι (Ned Kelly). Ήταν περικυκλωμένος σε ένα ξενοδοχείο στη μικρή πόλη Γκλένρουαν της Βικτώριας, αν και είχε ομήρους. Όμως, ο Κέλι είχε έναν άσο στο μανίκι του, και παρόλο που δε θα τον έσωζε, τον έπαιξε. Είχε κλέψει μερικά σιδερένια άροτρα και τα είχε διαμορφώσει σε μια προσωρινή πανοπλία για την τελευταία του επίθεση.

Τις πρώτες πρωινές ώρες, με την κάλυψη της ομίχλης, ο Κέλι σύρθηκε έξω από το ξενοδοχείο για να πλευρίσει την αστυνομία και, οπλισμένος μόνο με ένα πιστόλι, βγήκε από το δάσος και άρχισε να τους πυροβολεί. Η αυστραλιανή εφημερίδα The Age ανέφερε ότι "τον χτύπησαν πολλά πυρά, αλλά πάντα σηκωνόταν και, χτυπώντας το στήθος του και γελώντας, τους πυροβολούσε". Οι αστυνομικοί που είδαν το συμβάν πίστευαν ότι έβλεπαν μια οπτασία, μια εμφάνιση του διαβόλου ή του μπαμπούλα των Αυστραλών, του Bunyip. Τελικά, η αστυνομία βρήκε το αδύνατο σημείο του και τον πυροβόλησε στα πόδια του, που δεν προστατεύονταν, αφού όμως ο Κέλι πέταξε το κράνος από το κεφάλι του διοικητή.

Η ιστορία του παράνομου Νεντ Κέλι μπορεί να είναι γνωστή στους περισσότερους Αυστραλούς, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο, η ιστορία του λεγόμενου Αυστραλού Ρομπέν των Δασών, είναι σχετικά άγνωστη.

Η οικογένεια του Κέλι πήγε στην Αυστραλία όπως πολλοί άλλοι μετανάστες που είχαν καταλήξει εκεί εκείνη την εποχή. Το 1842, ο πατέρας του στάλθηκε σε μια αποικία φυλακής στην Αυστραλία μετά από την καταδίκη του για κλοπή δύο γουρουνιών στην Ιρλανδία. Όταν αποφυλακίστηκε, ο πατέρας του εγκαταστάθηκε στην πολιτεία της Βικτώριας και παντρεύτηκε την κόρη του εργοδότη του. Ο Νεντ ήταν ο τρίτος γιος αυτής της ένωσης. Η οικογένεια ήταν επιλογής, δηλαδή είχαν ταξιδέψει στην Βικτώρια για να διεκδικήσουν γη που θα τους έδινε το Στέμμα. Ωστόσο, μέχρι το 1850, πολλές μεγάλες εκτάσεις γης σε πολλά μέρη της Αυστραλίας είχαν ήδη διεκδικηθεί από καταληψίες-έποικους που είχαν φτάσει νωρίτερα εκεί και είχαν βγάλει μεγάλα κέρδη από αυτή.

Η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο ομάδων καθόρισε πολλά από τα κοινωνικά προβλήματα της Αυστραλίας τις επόμενες δεκαετίες.

Στην Βικτώρια, η οικογένεια του Κέλι μπήκε στο στόχαστρο της αστυνομίας, λόγω του παρελθόντος του πατέρα του Νεντ, αλλά και της ιδιότητάς τους ως οικογένεια επιλογής.

Το 1866, ο πατέρας του Κέλι τιμωρήθηκε με έξι μήνες καταναγκαστικής εργασίας για παράνομη κατοχή κρυμμένου ταύρου. Λίγο μετά από την αποφυλάκισή του, ήπιε μέχρι θανάτου. Μετά από τον θάνατό του, ο Νεντ έγινε ο κουβαλητής της οικογένειας και γρήγορα στράφηκε στην εγκληματική ζωή για να τους στηρίξει. Ξεκίνησε να ληστεύει και να κλέβει, κάτι που εξόργισε την αστυνομία, καθώς δεν μπορούσαν να τον καταδικάσουν για τα εγκλήματά του.

Η φωτογραφία της αστυνομίας του Νεντ Κέλι όταν ήταν 15

Στα 16 του έγινε συνεργός του Χάρι Πάουερ (Harry Power), ενός ήδη διάσημου παράνομου της αυστραλιανής υπαίθρου. Υπό την καθοδήγηση του Πάουερ, ο Νεντ έμαθε πώς να είναι επιτυχημένος παράνομος. Ωστόσο, συνελήφθη με τον Πάουερ και για ένα μικρό διάστημα παρέμεινε στην φυλακή.

Όταν αποφυλακίστηκε, γύρισε στους παλιούς εγκληματικούς του τρόπους.

Τελικά αναγκάστηκε να γίνει φυγάς μιας και, αυτός και ο αδελφός του πυροβόλησαν έναν αστυνομικό που είχε πάει στο σπίτι τους για να τους συλλάβει για κλοπή αλόγων. Οι δυο τους υποχώρησαν στους λόφους γύρω από το οικογενειακό τους σπίτι στην Βικτώρια και ενώ η αστυνομία τους έψαχνε, δεν μπόρεσε να τους βρουν μιας και τα δυο αδέρφια ήξεραν καλά την περιοχή. Μάλιστα, οι δύο τους έστησαν ενέδρα σε τρεις αστυνομικούς, ενώ εκείνοι τους έψαχναν στο πυκνό δάσος. Όταν ο ένας από αυτούς έπιασε το όπλο του, ο Κέλι τον πυροβόλησε. Τα αδέρφια πήραν όμηρο έναν άλλο αστυνομικό και έπεσαν πάνω σε άλλους δύο, τους οποίους σκότωσαν επειδή δεν παραδόθηκαν. Ωστόσο, ο όμηρός τους πήρε το άλογο των νεκρών συντρόφων του και κατάφερε να τους ξεφύγει.

Μέσα στην πανοπλία του, ο Κέλι κάνει την τελική επίθεση στην αστυνομία

Ενώ τα δύο αδέρφια κρυβόντουσαν, τους βρήκαν και ενώθηκαν μαζί τους δύο φίλοι τους, ο Joe Byrne και ο Steve Hart. Οι τέσσερίς τους έστησαν μια συμμορία, γνωστή αργότερα ως "Kelly Gang"και άρχισαν να ληστεύουν τράπεζες και μάλιστα, κατέλαβαν ένα αστυνομικό τμήμα.

Εν μέρει, η αστυνομία αντέδρασε και τους επικήρυξε με αμοιβή 8.000 λίρες και συνέλαβε 23 φίλους και συμπαθούντες προς αυτούς χωρίς λόγο. Τα αντίποινα της αστυνομίας και η γενική στάση απέναντί τους έκανε πολλούς Αυστραλούς να ταυτιστούν με τον Κέλι. Ήταν πολλοί αυτοί που είδαν την αστυνομία ως διεφθαρμένη, που προστάτευε τη λεγόμενη "Squattocracy"των καταπατητών και να κάνει διακρίσεις εναντίον των φτωχών επίλεκτων. Μάλιστα, το 1879, ο Κέλι δημοσίευσε το "Jerilderie Letter", μια επιστολή 56 σελίδων όπου αιτιολόγησε τις ενέργειές του και ταύτισε τον αγώνα του με τους καταπιεσμένους Ιρλανδούς καθολικούς και τους φτωχούς της Βικτώριας.

Μέσω της επιστολής, ο Κέλι κέρδισε τη θέση του ως λαϊκός ήρωας. Όμως, την επομένη χρονιά θα γινόταν μύθος.

Το 1880, ο Κέλι εξακολουθούσε να είναι φυγάς. Πρόσφατα είχε σκοτώσει τον Aaron Sherritt, έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας τον οποίο υποψιαζόταν ότι ενημέρωνε για τις κινήσεις του την αστυνομία. Μετά από αυτήν την δολοφονία, ήταν σίγουρος ότι η αστυνομία θα έστελνε ενισχύσεις με το τρένο για να τον συλλάβει. Προβλέποντας αυτήν την κίνηση, ο Κέλι και η συμμορία του κατέλαβαν τη μικρή πόλη Γκλένρουαν και ανάγκασαν τους τοπικούς εργάτες του σιδηροδρόμου να καταστρέψουν τις ράγες κοντά στην πόλη. Η συμμορία κρατούσε τους 62 κατοίκους της πόλης ομήρους στο ξενοδοχείο της πόλης, όπου τους άφησαν να πίνουν και να παίζουν.

Ωστόσο, ένας από τους ομήρους προειδοποίησε την αστυνομία, η οποία κατέβηκε στην πόλη και περικύκλωσε το ξενοδοχείο.

Η περίφημη πανοπλία του Κέλι στην Βιβλιοθήκη της Βικτώρια. Το κράνος, ο θώρακας, η πλάτη και οι επωμίδες φέρουν 18 σημάδια. Δίπλα της, το τουφέκι του Κέλι και μία από τις μπότες του.

Αν και η συμμορία ήταν περικυκλωμένη, ο Κέλι είχε ένα τελευταίο κόλπο: μια μεταλλική πανοπλία ικανή να αποτρέπει τις σφαίρες.

Τις πρώτες ώρες της 28ης Ιουνίου του 1880, ο Κέλι φόρεσε την πανοπλία και με την πρωινή ομίχλη για κάλυψη, βρέθηκε κρυφά πίσω από τις θέσεις της αστυνομίας. Ξαφνικά, εμφανίστηκε από πίσω τους και άρχισε να πυροβολεί με δύο πιστόλια. Κινούνταν ήρεμα, από δέντρο σε δέντρο, καθώς οι σφαίρες εκτρέπονταν από την πανοπλία του. Πριν οι αστυνομικοί προσέξουν ότι τα πόδια του ήταν απροστάτευτα, τραυμάτισε πολλούς από αυτούς. Τον πυροβόλησαν στα πόδια και στη βουβωνική χώρα μέχρι που έπεσε στο έδαφος, ανίκανος να κινηθεί.

Ο Κέλι την ημέρα πριν από την εκτέλεσή του

Έπειτα, ακολούθησε έφοδος των αστυνομικών στο ξενοδοχείο για να συλλάβουν ή να σκοτώσουν τα άλλα μέλη της συμμορίας, παρά την παρουσία ομήρων στο κτίριο. Κατά τη διάρκεια των πυροβολισμών, η αστυνομία πυροβόλησε πολλούς πολίτες, τραυματίζοντας αρκετούς και σκότωσε δύο από αυτούς, ένα εκ των οποίων ήταν ένα 11χρονο παιδί. Τα άλλα μέλη της συμμορίας σκοτώθηκαν στην επιδρομή.

Ο Κέλι καταδικάστηκε και απαγχονίστηκε τέσσερις μήνες αργότερα. Αντιμετώπισε τον θάνατό με γενναιότητα και λίγο πριν το τέλος φέρεται να είπε, "Έτσι είναι η ζωή". Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι τα τελευταία του λόγια ήταν, "Ε, λοιπόν, υποθέτω ότι φτάσαμε και σε αυτό". Το κρανίο του ακόμη δεν έχει βρεθεί.

Έγινε λαϊκός ήρωας για πολλούς από τους καταπιεσμένους αγρότες της Αυστραλίας, οι οποίοι είχαν ελάχιστα δικαιώματα στη γη και ζούσαν μέσα στη φτώχεια, και αναπόσπαστο κομμάτι της αυστραλιανής κουλτούρας. Η ιστορία του αποτέλεσε το θέμα της πρώτης αφηγηματικής ταινία μεγάλου μήκους στον κόσμο, της The Story of the Kelly Gangτου 1906.

από: atiκαι mixanitouxronou.gr

Πτήση πάνω από τους διάσημους αμμόλοφους της Καβάλας με τα πολύχρωμα νερά

Θεωρείται μια από τις δέκα καλύτερες παραλίες της χώρας - στο: mixanitouxronou.gr

Ο απέραντος τιρκουάζ παράδεισος Πεταλιοί Εύβοιας

Απολαύστε μια μαγευτική πτήση πάνω από τον παράδεισο του Νοτίου Ευβοικού, μόλις 2 ώρες από την Αθήνα, τους Πεταλιούς.
Οι Πεταλιοί είναι νησιωτικό σύμπλεγμα που βρίσκεται στον νότιο Ευβοϊκό κόλπο. Ανήκουν στον δήμο Καρύστου της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας. Το σύμπλεγμα περιλαμβάνει 10 νησιά τα οποία είναι όλα ακατοίκητα. Στο κοντινό παρελθόν όμως, διατηρούσαν έναν μικρό πληθυσμό η Μεγαλόνησος και το Χερσονήσι τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα νησιά του συμπλέγματος. Τα υπόλοιπα νησιά του συμπλέγματος είναι τα Αβγό, Λαμπερούσα, Λουλούδι, Μακρονήσι, Ποντικόνησο, Πράσο, Τράγος και Φούντι. Η συνολική έκταση του συμπλέγματος είναι περίπου 22,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Οι Πεταλιοί την εποχή της τουρκοκ ρατίας ανήκαν στον Ομέ ρ πασ ά της Καρύστου και φιλοξενούσαν το χαρέμ ι του.
Τα νησάκια μαγεύουν με την πολυχρωμία των νερών και τις εξωτικές παραλίες που δε θυμίζουν σε τίποτα τις άλλες παραλίες της περιοχής του νότιου Ευβοϊκού.

Ανάβατος Χίος, Ο Μυστράς του Αιγαίου

Ο Ανάβατος, ο μεσαιωνικός οικισμός της κεντρικής Χίου ερειπωμένος σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα χωριά-μνημεία του νησιού. Απέχει 20 χλμ από την πόλη και πήρε το όνομά του από τη δύσβατη θέση του.
Η ίδρυσή του στην κορυφή ενός απόκρημνου βραχώδους λόφου, ύψους 450 μέτρων, ανάγεται στην πρωτοβυζαντινή περίοδο, όπως φαίνεται από τα νομίσματα που βρέθηκαν εκεί. Η αρχική εγκατάσταση έγινε για στρατιωτικούς και αμυντικούς λόγους. Στα γενουατικά χρόνια (1346-1566) διευρύνθηκε στο πλάτωμα της κορυφής και τειχίστηκε. Η τειχισμένη ακρόπολη, το Παληό Χωριό, κατά τον Γ. Ζολώτα, ήταν πυκνά δομημένη και διαιρούνταν σε τέσσερεις συνοικίες. Από τα κτίσματα διατηρούνται η πύλη εισόδου, στη μοναδική πρόσβαση από τα βόρεια, ερείπια πύργων και σπιτιών και δύο μεγάλα κτήρια της Τουρκοκρατίας, ο δίκλιτος ναός του Παλαιού Ταξιάρχη και το «Τριώροφο κτήριο», ελαιοτριβείο στο ισόγειο, διδακτήριο στον πρώτο όροφο, όπου ενσωματώθηκε και η παλιά δεξαμενή, και επάνω, στον δεύτερο όροφο, ο ναός των Εισοδίων της Θεοτόκου. Ο οικισμός κατά τον 16ο αιώνα επεκτάθηκε και έξω από το τείχος, στο Μεσοχώρι. Εκτείνεται βορειοανατολικά στην πλαγιά και διασχίζεται από δύο κύριους δρόμους και άλλους μικρότερους, στους οποίους βλέπουν τα σπίτια. Αυτά είναι στενομέτωπα με όροφο, κτισμένα από γκρίζα πέτρα και οριζόντιο ξύλινο δώμα, προσαρμοσμένα στο απότομα κεκλιμένο έδαφος. Κατά την περίοδο αυτή κτίστηκε έξω από τον οικισμό και ο κοιμητηριακός ναός του Αγίου Γεωργίου. Μετά τις φοβερές σφαγές του 1822 και τον καταστρεπτικό σεισμό του 1881, το χωριό ερημώθηκε και οι λιγοστοί κάτοικοι που σώθηκαν έκτισαν στους πρόποδες, στα τέλη του 19ου αιώνα, το Νέο Χωριό, όπου δεσπόζει η νεότερη εκκλησία του Ταξιάρχη. Ο Ανάβατος δεμένος με ιστορία και θρύλους, από τις πειρατικές επιδρομές και τις βαρβαρότητες των Οθωμανών το 1822, όταν οι γυναίκες για να μην πέσουν στα χέρια τους τραγουδώντας έπεσαν στο βάραθρο, στέκεται σήμερα περήφανος «Μυστράς του Αιγαίου», όπως αποκαλείται, μαγεύοντας τους επισκέπτες του.

Καπτάν Ισμαήλ Χακί: Το απόκοσμο τούρκικο ναυάγιο γερμένο σε κατάλευκη άμμο, στην άκρη της Ελλάδας

Πετάμε πάνω από ένα απόκοσμο μα και πανέμορφο τοπίο. Ένα τούρκικο εμπορικό πλοίο, το Καπτάν Ισμαήλ Χακί έχει βυθιστεί κοντά σε ένα από τα πιο επικίνδυνα ακρωτήρια της Ελλάδας, το Κάβο Μαλιά ή Ακρωτήριο Μαλέας. Το σημείο όπου έχει "γείρει"για πάντα είναι σκεπασμένο από κατάλευκη άμμο, αποδίδοντας ένα βαθύ τιρκουάζ χρώμα που δίνει ένα μαγευτικό αποτέλεσμα στο ήδη ιδιαίτερο σκηνικό.
Όπως γράφει ο κ. Κώστας Λαδάς: «Στον κόλπο της Αγίας Μαρίνας, κοντά στο Κάβο Μαλιά, στη Λακωνία, βορειοανατολικά του ακρωτηρίου Ζόβολο βρίσκεται βυθισμένο το φορτηγό πλοίο “Kaptan Ismail Hakki”. Ένα καράβι 30 μέτρων που μετέφερε 578 τόνους σιδηρομετάλλευμα και ένα αυτοκίνητο εποχής. Το πλοίο, για αγνώστους λόγους μέχρι σήμερα, βυθίστηκε στις 30 Ιανουαρίου 1978, σχεδόν 100 μέτρα από την ακτή, σε βάθος 12 μέτρων. Ανήκε στην εταιρεία Deval Shipping Group και πήρε το όνομα του από τον δεύτερο ιδιοκτήτη της εταιρείας Ισμαήλ Χακί ο οποίος, όταν ανέλαβε την εταιρεία, το 1952, έφερε μια σύγχρονη εποχή στον τουρκικό εμπορικό στόλο, μετατρέποντας όλα τα ατμόπλοια της εταιρείας του, σε ντίζελ. Πιθανόν, το “Kaptan Ismail Hakki” να ήταν το πρώτο τουρκικό που μετατράπηκε σε ντιζελοκίνητο.
Η ιστορία αναφέρει πως χάρη στη παρατηρητικότητα ενός βοσκού ο οποίος βρισκόταν ακριβώς εκείνη την ώρα στην Αγία Μαρίνα, δεν υπήρξαν θύματα, από το ναυάγιο.
Ο βοσκός άναψε φωτιές στη μοναδική αμμώδη παραλία της περιοχής, ώστε να κατευθύνει εκεί τους ναυαγούς, σώζοντας τους έτσι από τη πρόσκρουση τους στα βράχια του Καβομαλλια. Οι ναυαγοί ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς το βοσκό για τη σωτηρία τους, χάρισαν τη βάρκα τους στους αγρότες της περιοχής.
Σήμερα προσφέρει ένα εξαιρετικό θέαμα τόσο από αέρος όσο και για κατάδυση

Το πρώτο αντίγραφο για την αποκρυπτογράφηση του Enigma

Ένας μεταπτυχιακός φοιτητής στο University of Cambridge, ο Hal Evans, δημιούργησε το πρώτο πλήρως λειτουργικό αντίγραφο ενός κυκλομέτρου – ένα μηχάνημα που κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 από Πολωνούς μαθηματικούς για να βοηθήσει στην αποκρυπτογράφηση μυστικών μηνυμάτων που έστειλαν οι Γερμανοί μέσω της μηχανής κρυπτογράφησης Enigma. - στο: iguru.gr

Ο κομήτης Neowise συναντάει τα Μετέωρα!

φωτογραφία: Κωνταντίνος Εμμανουηλίδης

Η παραλία πίσω από το βράχο του Παλαμηδίου

Η Καραθώνα είναι ιδιαίτερα δημοφιλής
Στο Ναύπλιο, εκτός από την παραλία της Αρβανιτιάς που βρίσκεται σχεδόν μέσα στην πόλη, ντόπιοι κι επισκέπτες επιλέγουν συχνά για το μπάνιο τους την Καραθώνα, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση, μόλις λίγα χιλιόμετρα έξω. - στο: newsbeast.gr

Η ιστορία του θεάτρου της Επιδαύρου

Όταν ακούω Επίδαυρος, στο μυαλό μου έρχονται εικόνες και καταστάσεις από τα εφηβικά μου χρόνια μέχρι τώρα. Στην Επίδαυρο έχω πάει με λεωφορείο, με οτοστόπ και με Ι.Χ. Έχω μείνει στο Xenia Επιδαύρου, έχω κοιμηθεί με sleeping bag στο ύπαιθρο, έχω κάνει έρωτα, έχω φάει από τις καντίνες… Μέχρι και με την Isabelle Huppert έχω πάει να δω παράσταση… - στο: nikosonline.gr

Πομάκοι: Οι άλλοι Έλληνες της Ροδόπης

Οι Πομάκοι είναι μία μουσουλμανική πληθυσμιακή ομάδα που μιλάει μία βουλγαρική διάλεκτο με τουρκικά στοιχεία. Η διάλεκτος αυτή χρησιμοποιείται στην οροσειρά της Ροδόπης αλλά και στη Βουλγαρία. Έχει δικό της λεξικό αλλά δεν χρησιμοποιεί κάποιο αλφάβητο. Οι γλωσσολόγοι την αναφέρουν ως παλαιοσλαβική, αρχαία βουλγαρική ή εκκλησιαστική σλαβική. Σε αυτήν χρησιμοποιούνται πολλές τουρκικές λέξεις, εξαιτίας της τουρκικής παρουσίας στα Βαλκάνια.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το όνομα Πομάκος προέρχεται από την ελληνική λέξη ιππομάχος. (Οι στρατιώτες που αποτελούσαν το ιππικό του Μεγ. Αλεξάνδρου). Αυτό, όμως, είναι τελείως λανθασμένο. Επίσης, άλλες εκδοχές που υπάρχουν, και αυτές είναι αβάσιμες, το συνδέουν με την ονομασία αρχαίας θρακικής πόλης ή με την λέξη πομάξ που δηλώνει τον πότη ή την ελληνική λέξη απόμαχος.
Η λέξη Πομάκος δεν είναι αρχαία λέξη. Η προέλευσή της είναι από το βουλγαρικό ρήμα Πομάγκαμ που σημαίνει βοηθάω και την τουρκική κατάληξη ακ. Στη Δυτική Θράκη, οι περισσότεροι αποκαλούν τους εαυτούς τους: Pomak Türkleri, δηλαδή Πομακότουρκοι. Είναι για τους Τούρκους το «Πομάκος» μια υποδιαίρεση της υπάρχουσας φυλής, όπως είναι για τους Έλληνες ο Βλάχος, ο Αρβανίτης.
Το βέβαιο είναι πως οι Πομάκοι είναι Βουλγαρόφωνοι και μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα. - στο: maxmag.gr

Το πρώτο πλωτό ξενοδοχείο: Ο περίπλους ενός τουριστικού θαύματος, που κατέληξε στη Βόρεια Κορέα

Η ιστορία αυτού του ξενοδοχείου δεν μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε τουριστικό θέρετρο έχει υπάρξει στον κόσμο.
Σχεδιάστηκε στη Σουηδία, κατασκευάστηκε στην Σιγκαπούρη και ενώ προοριζόταν για πολυτελείς διακοπές ανοιχτά της Αυστραλίας, κατέληξε στην κομμουνιστική Βόρεια Κορέα. - στο: iefimerida.gr

Quiz για ελληνικά γνωστά τραγούδια

Τι σημαίνει η λέξη «ζαβαρακατρανέμια», ποιο δίσκο του Αλκίνοου Ιωαννίδη απέρριπταν οι δισκογραφικές, ποιο τραγούδι απογείωσε τον Καφάση; - στο: mixanitouxronou.gr

Μενίδι ή Αχαρναί; Τεκελή ή Σίνδος; 4.981 μετονομασίες οικισμών σε μια βάση δεδομένων

Η εκάστοτε ενσωμάτωση νέων εδαφών στο ελληνικό κράτος πυροδότησε νέα κύματα μετονομασιών με πιο ισχυρό αυτό που ακολούθησε τους Βαλκανικούς πολέμους. Πώς και γιατί άλλαξαν όνομα 4.981 οικισμοί στην Ελλάδα.
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα settlement-renames.eie.gr - στο: news247.gr

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά των σημαντικότερων πόλεων της αρχαιότητας, αρχικά, στα ελληνιστικά βασίλεια και έπειτα στα ρωμαϊκά εδάφη της Ανατολής είναι οι μεγάλες λεωφόροι. Τέτοιες λεωφόροι υπήρχαν όπως είναι φυσικό στην ίδια τη Ρώμη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, αλλά αυτοί της Ανατολής είναι συνήθως μεγαλύτεροι και πολλοί από αυτούς βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.

Ο μεγαλύτερος απ'όλους, και πιθανώς ο πρώτος που κατασκευάστηκε, είναι αυτός που πλαισιώνει την Αντιόχεια με μήκους περίπου 2.275 μέτρων. Δυστυχώς όμως, σήμερα, δεν έχει απομείνει τίποτα από αυτόν.

Από τους τρεις καλύτερα διατηρημένους, της Εφέσου, της Παλμίρας και της Απάμειας, ο τελευταίος ίσως είναι αυτός με τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά σήμερα, καθώς παραμένουν πολλοί από τους στύλους του.

Η Απάμεια (Qalaat al Madiq ή Afamiyya, σήμερα) είναι ο αρχαιολογικός χώρος μιας πόλης που βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Ορόντη. Το 300 π.Χ., στα ερείπια της αρχαιότερης περσικής πόλης Φαρνάκης (την οποία επανίδρυσε ο Αντίγονος Α'Μονόφθαλμος το 307 π.Χ. σε Πέλλα), ο Σέλευκος Νικάτωρ έχτισε την πόλη με το όνομα Απάμεια, τιμώντας έτσι τη γυναίκα του Απάμα.

Ήδη, από εκείνα τα χρόνια, κατασκευάστηκε μια λεωφόρος με περιστύλιο, το οποίο καταστράφηκε το 115. Στις 13 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, ένας σεισμός μεγέθους 7,5 συγκλόνισε την κοντινή πόλη της Αντιόχειας και τα περίχωρά της. Η Απάμεια και άλλες πόλεις καταστράφηκαν εντελώς.

Ο Τραϊανός διέταξε την άμεση ανοικοδόμηση, ξεκινώντας από το επιβλητικό περιστύλιο, η κατασκευή του οποίου κάλυψε ολόκληρο τον 2ο αιώνα. Η λεωφόρος είναι προσανατολισμένη στον άξονα Βορρά-Νότου της πόλης. Από την βόρεια πύλη της πόλης, εκτείνεται περίπου για 2 χιλιόμετρα, σε ευθεία γραμμή, προς τη νότια πύλη.

Μετά από περίπου 1.500 μέτρα, την διασταύρωνε ο άλλος κύριος άξονας της πόλης, η "decumanus maximus" (κύρια οδός με κατεύθυνση εξ Ανατολών προς Δυσμάς), μια διασταύρωση που σημειωνόταν με δύο τριπλές καμάρες. Γύρω από τη λεωφόρο με το περιστύλιο βρισκόντουσαν τα κύρια κτίρια της πόλης: τα λουτρά, η αγορά, το νυμφαίο, η βασιλική και ο ναός της Τύχης.

Ο εσωτερικός δρόμος είχε πλάτος 20,79 μέτρα και ήταν πλακόστρωτος με μεγάλες πολυγωνικές πέτρες. Οι πλευρικοί στύλοι -ύψους 9 μέτρων και διαμέτρου σχεδόν 1 μέτρου- είχαν απόσταση μεταξύ τους 6,15 μέτρα και ήταν πάνω σε τετράγωνες βάσεις ύψους μισού μέτρου και 1,24 μέτρων σε κάθε πλευρά. Τα διαφορετικά διακοσμητικά μοτίβα των στύλων αποδίδονται σε διαφορετικές περιόδους κατασκευής, τις πιο επίπεδες στην εποχή του Τραϊανού και τις κυματοειδείς σπείρες του Αντωνίνου του Ευσεβή. Οι στοές κάτω από το περιστύλιο ήταν διακοσμημένες με μεγάλα ψηφιδωτά.

Ορισμένοι συγγραφείς πιστεύουν ότι η μνημειώδης λεωφόρος διακοπτόταν από τα καταστήματα και τους πάγκους που βρισκόντουσαν μεταξύ των στύλων, τα οποία, σε πολλές περιπτώσεις, επεκτείνονταν στο πεζοδρόμιο. Ίσως για αυτόν τον λόγο, στην εποχή του Ιουστινιανού, αποκαταστάθηκαν ορισμένα τμήματα της κιονοστοιχίας και ο εσωτερικός δρόμος μειώθηκε στα 12 μέτρα, προσθέτοντας ένα πεζοδρόμιο πλάτους περίπου 4 μέτρων σε κάθε πλευρά. Όπως και να έχει, παρέμεινε μια από τις μεγαλύτερες λεωφόρους στον ρωμαϊκό κόσμο.

Η πόλη έφτασε να κατοικείται από 500.000 κατοίκους, σύμφωνα με μια αναθηματική στήλη, μετά από μια απογραφή το 6 μ.Χ.. Τον 6ο αιώνα, η Απάμεια καταστράφηκε από τον Χοσρόη Α'της Περσίας και ξαναχτίστηκε, εν μέρει, μετά από την μουσουλμανική κατάκτηση της Συρίας το 638. Το οριστικό της τέλος ήρθε το 1152 λόγω ενός άλλου σεισμού.

Αναπαράσταση του Μεγάλου Περιστυλίου της Απάμειας στο Μουσείο της Πεντηκονταετίας στις Βρυξέλλες

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Έλληνες ονόμαζαν την Απάμεια "κιβωτό", πιθανώς λόγω του άφθονου πλούτου της. Από τον 3ο αιώνα, η πόλη άρχισε να κερδίζει χρήματα με την εικόνα της Κιβωτού του Νώε, καθώς, φαίνεται ότι οι Χριστιανοί της πόλης πίστευαν ότι εκεί είχε αράξει η Κιβωτός.

από: amusing planet

Αν πιστέψουμε την ομολογία του πριν από την βίαιη εκτέλεσή του, τότε ο Peter Niers έσφαξε 544 άτομα, 24 από τα οποία ήταν έγκυες γυναίκες που τις σκότωσε για τα έμβρυά τους.

Ο θρύλος του Peter Niers μπορεί να είναι λιγότερο γνωστός από εκείνους του Βλαντ Γ'Τσέπες, του γνωστού Βλαντ Παλουκωτή ή Κόμη Δράκουλα, ή της Ελισάβετ Μπάτορι, αλλά δεν είναι λιγότερο τρομακτικός. Λεγόταν ότι ο Niers ήταν μετρ της μαύρης μαγείας και μπορούσε να γίνει αόρατος και να μεταμορφωθεί σε γάτα, σκύλο ή κατσίκα. Αυτές τις δυνάμεις, έλεγαν, τις απέκτησε μέσω του κανιβαλισμού εμβρύων, των οποίων τα χέρια και πόδια φύλαγε σε μια δερμάτινη θήκη κάθε στιγμή. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που ο Γερμανός ληστής θεωρήθηκε ως ένας από τους χειρότερους κατά συρροή δολοφόνους της ιστορίας.

Αυτή είναι η ιστορία του Μπαμπούλα του Μεσαίωνα.

Τα πρώτα χρόνια

Η εξέγερση των αγροτών στην Γερμανία, που ξεκίνησε το 1525, οδήγησε σε μια μακρά περίοδο αναταραχής και χάους

Ο Niers γεννήθηκε σε μια οικογένεια αγροτών στην Γερμανία τον 16ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια του απόγειου της σκλαβιάς, ο Niers είδε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες της ανεξέλεγκτης ταξικής προκατάληψης. Χωρίς αμφιβολία, οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης και η μεταχείριση της αγροτικής τάξης ήταν καταλύτης για την μετέπειτα κοινωνιοπάθειά του.

Το παραλήρημα των δολοφονιών του Niers συνέβη μετά από μια εξέγερση των αγροτών που ξεκίνησε το 1525 σε όλη τη χώρα. Η εξέγερση, που είναι γνωστή ως Πόλεμος των Χωρικών, ήταν η μεγαλύτερη εξέγερση στην Ευρώπη μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση. Στρατιές αγροτών κατέλαβαν τα κάστρα των πλούσιων γαιοκτημόνων, τα μοναστήρια και τις πόλεις. Αποτέλεσμα της εξέγερσης ήταν να αυξηθούν τα ποσοστά εγκληματικότητας στη Γερμανία. Από αρχεία που σώθηκαν, φαίνεται ότι, μεταξύ των δεκαετιών του 1570 και του '90, οι δολοφονίες αποτελούσαν το 11 με 15% των εγκλημάτων στην χώρα.

Από αυτό το σκηνικό βίας και χάους ξεπρόβαλε ο Peter Niers.

Τα εγκλήματα των ληστών

Οι συμμορίες ληστών, πολλοί από τους οποίους ήταν εξεγερμένοι χωρικοί, είχαν σαν αρχηγούς από αντι-ήρωες, όπως ο Ρομπέν των Δασών, μέχρι σατανικούς, κατά συρροή δολοφόνους, όπως ο Peter Niers

Όπως είναι φυσικό, η εξέγερση δημιούργησε ένα εχθρικό περιβάλλον στο οποίο περιπλανιόντουσαν ομάδες ληστών.

Ο Niers δημιούργησε την δική του συμμορία στην πόλη της Αλσατίας στην Γαλλία (τότε ανήκε στην Γερμανία), μια πόλη που ήταν στο επίκεντρο της σύγκρουσης. Πιστεύεται ότι ο Niers εμπνεύστηκε από τον επίσης δολοφόνο Martin Stier, έναν βοσκό και δολοφόνο που οργάνωσε 48 βοσκούς σε συμμορία. Ο Stier και η συμμορία του έλεγαν ότι είχαν φτάσει μέχρι την Ολλανδία. Μετά από μια εγκληματική καριέρα 22 χρόνων, ο Stier εκτελέστηκε το 1572, όχι όμως πριν γίνει ο μέντορας του Niers.

Ο Niers και η συμμορία του τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο της Ευρώπης για πολλά χρόνια κλέβοντας και δολοφονώντας ταξιδιώτες σε απομακρυσμένες οδούς. Η συμμορία χωρίστηκε για να κάνει μικρότερες επιθέσεις ή συσπειρώνονταν για να κάνουν μεγαλύτερες. Τελικά, η συμμορία αποθρασύνθηκε και άρχισε να μπαίνει σε πόλεις και χωριά για να δολοφονήσει, να βιάσει και να επιτεθεί στους πολίτες για τα αγαθά τους. Η συμμορία ταξίδεψε εκατοντάδες χιλιόμετρα στη νότια Γερμανία, στη δυτική Γαλλία, στη Ρηνανία και στη Βαυαρία. Το εκτεταμένο δίκτυο της συμμορίας επέκτεινε τις ιστορίες των επιθέσεων της σε ολόκληρη την Ευρώπη και δημιούργησε τον θρύλο του Peter Niers και των εγκλημάτων του, τα οποία είναι γνωστά μέχρι και σήμερα.

Πρώτη σύλληψη και κατηγορίες για κανιβαλισμό και μαύρη μαγεία

Το εξώφυλλο της έβδομης έκδοσης του Malleus Maleficarum, η οποία τυπώθηκε στην Κολωνία το 1520. Η "Σφύρα Κακοποιών", το "Σφυρί Μαγισσών"ή "Hexenhammer"είναι η πιο γνωστή και σημαντική πραγματεία σχετικά με τον διωγμό των μαγισσών που προήλθε από την υστερία κατά των μαγισσών στη διάρκεια της Αναγέννησης. Αποτελεί ένα περιεκτικό εγχειρίδιο κυνηγού μαγισσών, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Γερμανία το 1487 και γνώρισε επανειλημμένες επανεκδόσεις σε όλη την Ευρώπη. Έπαιξε βασικό ρόλο στις δίκες μαγισσών στην Ευρώπη για πάνω από 200 χρόνια. - πηγή

Το 1577, ο Niers και μέλη της συμμορίας του συνελήφθησαν για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια εγκλημάτων. Τους είχε καταδώσει ένα από τα μέλη της συμμορίας, οπότε ο Niers συνελήφθη και βασανίστηκε. Σύμφωνα με πληροφορίες, ομολόγησε 75 φόνους, μερικοί από τους οποίους εξηγούσαν αρκετές αγνοούμενες γυναίκες. Με κάποιον τρόπο, ο Niers κατόρθωσε να ξεφύγει από την πρώτη του φυλάκιση και να αποφύγει την εκτέλεση. Σύντομα, οι ιστορίες του έφθασαν στα λαϊκά επίπεδα του τρομακτικού. Άρχισαν να κυκλοφορούν φυλλάδια, βιβλία και τραγούδια γι'αυτόν που περιείχαν ιστορίες κανιβαλισμού, τελετουργίες μαύρης μαγείας και υπερφυσικές ικανότητες. Σύμφωνα με μια συλλογή φυλλαδίων του Johann Wick -ενδεχομένως του πρώτου δημοσιογράφου του εγκληματολογικού-, ο δολοφόνος κάλεσε τον διάβολο στο δάσος κοντά στην πόλη Pflazburg στην Λορένη της Γαλλίας, και απέκτησε τις δυνάμεις του για να ολοκληρώσει τα εγκλήματά του. Οι ίδιες ιστορίες υποστήριζαν ότι πριν από την εκτέλεση του, ο Stier εκπαίδευσε τον Niers στην τέχνη της μαύρης μαγείας. Ο Wick, ο οποίος ακολουθούσε στενά τα εγκλήματα των Niers και Stier, μεταξύ του 1577 και του 1583, δημοσίευσε τρία φυλλάδια για τον Niers που αποκάλυψαν την ανηθικότητά του.

Οι ιστορικοί ανέφεραν ότι όσοι Γερμανοί ασχολούνταν με την μαύρη μαγεία εκείνη την εποχή πίστευαν ότι τα κεριά από δέρμα και λίπος εμβρύων τους έκαναν αόρατους και αποκτούσαν άλλες υπερφυσικές δυνάμεις. Επίσης, ο μύθος έλεγε ότι ο κανιβαλισμός εμβρύων μπορούσε να δώσει σε κάποιον τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε κορμό, πέτρα ή ζώο. Πιστεύεται ότι, όντας μαύρος μάγος, ο Niers απέκτησε την ορμή για παιδοκτονία. Λέγεται ότι χρησιμοποίησε το δέρμα βρεφών για να φτιάξει κεριά που του επέτρεψαν να μπαίνει σε σπίτια χωρίς να τον καταλαβαίνουν. Πίστευαν ότι έχει κόψει τα χέρια και τα πόδια των βρεφών, έβγαζε τις καρδιές τους και τις έτρωγε. Επίσης, λέγεται ότι ο ίδιος είχε παραδεχτεί ότι είχε κόψει τα στήθη νεαρών κοριτσιών που είχε σκοτώσει.

Στη διάρκεια της καριέρας του, λέγεται ότι ο Niers συχνά άλλαζε εμφάνιση για να μην τον πιάσουν. Μεταξύ αυτών των μεταμφιέσεων ήταν ως λεπρός, ως κατσίκα και ως στρατιώτης. Όσο όμως και αν μεταμορφωνόταν, ποτέ δεν άφηνε κάποια πράγματα. Ήταν γνωστό ότι πάντα έφερε μαζί του "χρήματα, δύο οπλισμένα πιστόλια και ένα μεγάλο σπαθί". Στο ένταλμα σύλληψής του το 1579, περιγράφεται ως "μάλλον γέρος", με κυρτά δάχτυλα και μια ουλή στο πηγούνι του.

Τελικά, το 1581, η καριέρα του Niers ως κατά συρροή δολοφόνος θα έφτανε σε ένα αποτρόπαιο τέλος.

Ο κατάλληλος θάνατος μιας αχρείας ζωής

Μέχρι τη στιγμή της σύλληψής του, ο Niers ήταν διάσημος σε ολόκληρη τη χώρα. Προσπάθησε να κρυφτεί σε κοινή θέα. Σταμάτησε σε ένα κατάλυμα στο Νόιμαρκτ και ζήτησε από έναν ντόπιο πανδοχέα να φυλάξει την δερμάτινη θήκη του για να μπορέσει να πάει σε ένα λουτρό.

Αυτό αποδείχθηκε η ανατροπή του.

Καθώς ο Niers απολάμβανε το μπάνιο του, οι κάτοικοι της πόλης προκάλεσαν τον πανδοχέα να ανοίξει την δερμάτινη θήκη. Μέσα της βρήκαν στεγνές καρδιές και χέρια εμβρύων. Συνειδητοποιώντας ότι αυτά ήταν αντικείμενα ενός μαύρου μάγου, οι κάτοικοι γνώριζαν σε ποιον ανήκαν. Ο Niers πιάστηκε εύκολα στο λουτρό -προς έκπληξη των αρχών. Πολλοί πίστεψαν ότι ο Niers συνελήφθη τόσο εύκολα επειδή δεν είχε μαζί του τα μαγικά του αντικείμενα, τα οποία πίστευαν ότι τον έκαναν αόρατο. Ο Niers παραδόθηκε και ομολόγησε 544 δολοφονίες, μεταξύ των οποίων και 24 έγκυες γυναίκες.

Οι εκτελεστές του Νόιμαρκτ έδωσαν στον Niers μια γεύση των πράξεών του θανατώνοντας τον πολύ βίαια.

Επί τρεις ημέρες, ο Niers βασανίστηκε. Την πρώτη ημέρα, έγδαραν την σάρκα του και έριξαν καυτό λάδι στις πληγές του. Την δεύτερη ημέρα, άλειψαν με λίπος τα πόδια του και τον κρέμασαν πάνω από αναμμένα κάρβουνα, σε μια προσπάθεια να τον ψήσουν ζωντανό. Τέλος, την τρίτη μέρα, τον έδεσαν στο τροχό των βασανιστηρίων, την περίφημη μεσαιωνική συσκευή βασανιστηρίων, έναν μεγάλο τροχό που σχεδιάστηκε για να σπάσει τα κόκαλα και/ ή να συνθλίβει τον καταδικασμένο.

Με κάποιο τρόπο, ακόμα και όταν ο τροχός συνέθλιψε το σώμα του, ο Niers δεν είχε πεθάνει. Τελικά, για να πεθάνει, χρειάστηκε ο εκτελεστής του να του κόψει τα άκρα.

Πραγματικότητα ή λαογραφία;

Εικονογράφηση του 15ου αιώνα, που απεικονίζει έναν λυκάνθρωπο να τρώει ένα παιδί

Ο συνδυασμός λαϊκής, σύγχρονης λαογραφίας και το πέρασμα του χρόνου έχουν καταστήσει μερικώς αναξιόπιστες τις λεπτομέρειες της ζωής και των εγκλημάτων του Niers.

Τα εγκλήματά του και ο θάνατός του θα μπορούσαν να είναι υπερβολικά. Ο διαχωρισμός των γεγονότων από τον μύθο στην ιστορία του Niers είναι ακόμη πιο περίπλοκος λόγω των αναφορών δύο συγχρόνων του, κατά συρροή δολοφόνων, των Christman Genipperteinga και Peter Stumpp. Λέγεται ότι ο Genipperteinga σκότωσε 964 ανθρώπους και εκτελέστηκε στον τροχό. Ο Stumpp πίστευε ότι ήταν λυκάνθρωπος και λέγεται ότι έφαγε 14 παιδιά. Όπως και ο Niers, ήταν γνωστός ότι είχε κάνει συμφωνία με τον διάβολο. Με βάση τον παραφουσκωμένο αριθμό θυμάτων, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ο Genipperteinga είναι ένας φανταστικός συνδυασμός του Niers και παρόμοιων δολοφόνων της εποχής.

Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν λογαριασμοί που να υποστηρίζουν ότι ο Niers ήταν ψεύτικος και επειδή ο αριθμός των θυμάτων του φαίνεται αποδεκτός, αυτός ο μπαμπούλας του Μεσαίωνα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας από τους πιο παραγωγικούς κατά συρροή δολοφόνους όλων των εποχών.

από: ati

Οι James και Margaret Reed επέζησαν της αποστολής μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους

Το Donner Party ήταν μια ομάδα Αμερικανών πρωτοπόρων που μετανάστευσαν στην Καλιφόρνια, με ένα κονβόι αμαξών, από τα Μεσοδυτικά. Λόγω μιας σειράς ατυχημάτων, πέρασαν τον χειμώνα του 1846-1847 στην χιονισμένη οροσειρά της Σιέρα Νεβάδα. Μερικοί από τους αυτούς, για να επιβιώσουν, κατέφυγαν στον κανιβαλισμό, τρώγοντας όσους είχαν πεθάνει λόγω πείνας και ασθενειών. Επιβίωσαν πάνω από 40 άτομα.

Την άνοιξη του 1847, η τελευταία ομάδα διάσωσης έφτασε τελικά στους απελπισμένους εναπομείναντες του Donner Party. Πεινασμένοι και οδηγημένοι στον κανιβαλισμό, αφού τα χιονιά παγίδευαν το κονβόι τους σε ένα χιονισμένο πέρασμα της Σιέρα Νεβάδα, οι επιζώντες μετέφεραν στους διασώστες τους τις τρομερές ιστορίες της δοκιμασίας τους. Σύμφωνα με έναν διασώστη, υπήρχαν ανθρώπινοι σκελετοί "σε κάθε είδος ακρωτηριασμού. Ένα απεχθές και φρικτό θέαμα που δεν είχα δει ποτέ".

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ορεινός οικισμός στην Καλιφόρνια έγινε γνωστός ως "Cannibal Camp" (κατασκήνωση Κανίβαλων) και η παρακείμενη λίμνη που έγινε το μέρος της τελικής τους ανάπαυσης μετονομάστηκε σε "Donner Lake".

Οι επιζώντες, με τα σημάδια της εμπειρίας τους βαθιά χαραγμένα μέσα τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, συνέχισαν τη ζωή τους, με τον Τύπο να τους θυμίζει συνεχώς την τραγωδία τους, ενώ και οι εφιάλτες τους δεν τους άφηναν σε ησυχία.

Η καταστροφή του Donner Party

Οι κορμοί των δέντρων που έκοψαν τα μέλη της ομάδας δείχνουν πόσο ψηλά είχε φτάσει το χιόνι

Τον Απρίλιο του 1846, 10 οικογένειες και κάμποσοι εργένηδες ξεκίνησαν ένα ταξίδι προς τα δυτικά από το Ιλινόις μέσω των Μεγάλων Πεδιάδων. Περίπου 87 μετανάστες -αν και οι πηγές διαφέρουν για τον ακριβή αριθμό- ενώθηκαν για να κάνουν μια δήθεν πιο σύντομη -αν και μη δοκιμασμένη- διαδρομή προς την Καλιφόρνια. Μεταξύ τους ήταν ο επιχειρηματίας από το Ιλλινόις James Reed, η οικογένεια Murphy, η οικογένεια Breen και η οικογένεια Donner, με έδρα και το Ιλινόις.

Ο θανατηφόρος συνδυασμός των καθυστερήσεων του ταξιδιού και του δύσκολο εδάφους απομόνωσε το καραβάνι των 79 αμαξών στα βουνά της Σιέρα Νεβάδα -όπου οι χιονοπτώσεις έφτασαν τα 22 πόδια. Οι προμήθειες μειώθηκαν και οι ταξιδιώτες οδηγήθηκαν σε λιμό. Αρχικά, έφαγαν τα ζώα και τα σκυλιά τους. Έπειτα, έβρασαν προβιές και κουβέρτες και έφτιαξαν μια ζελατινώδη σούπα.

Τους επόμενους μήνες, σχεδόν τα μισά μέλη της ομάδας πέθαναν. Τον Δεκέμβριο του 1846, 15 μέλη προσπάθησαν να περάσουν το πέρασμα για να φέρουν βοήθεια, αλλά, 12 ημέρες αργότερα, στράφηκαν στον κανιβαλισμό για να επιβιώσουν. Ορκίστηκαν να τρώνε μόνο κάποιον συγγενή.

Όταν τελικά την επόμενη άνοιξη τους έφτασαν οι αποστολές διάσωσης, βρήκαν στοιχεία για φόνο και κανιβαλισμό.

Από τα σχεδόν 90 μέλη που είχαν ξεκινήσει από το Ιλινόις, μόνο περίπου 45 έφτασαν στην Καλιφόρνια. 21 μέλη είχαν φαγωθεί.

Τι συνέβη στους νεότερους επιζώντες της ομάδας

Πρωτοπόροι που διασχίζουν τον ποταμό Χάμπολντ στη Δυτική Νεβάδα

Από τους 45 επιζώντες, τα 32 ήταν παιδιά.

Το 1847, η 12χρονη Patty Reed που επέζησε, έγραψε στην ξαδέρφη της, "Μαίρη, δε σου έχω γράψει ούτε τα μισά από τα προβλήματα που είχαμε, αλλά σου έγραψα αρκετά για να ξέρεις πόσο δύσκολα ήταν". Δυσοίωνα, πρόσθεσε, "Δόξα τω Θεώ, περάσαμε όλοι... [ήμασταν] η μόνη οικογένεια που δεν φάγαμε ανθρώπινη σάρκα".

Είκοσι χρόνια μετά από την τραγωδία, μια εφημερίδα ανατύπωσε τα λεγόμενα μιας άλλης από τους επιζώντες της ομάδας, όπως τα είπε το 1847.

"Δε θα ξεχάσω ποτέ το χειρόγραφο της επιστολής", έλεγε ο συντάκτης. "Τα δάκρυα του φτωχού κοριτσιού ήταν παντού, περιγράφοντας τα βάσανα των γονέων της που λιμοκτονούσαν, του θανάτου τους, και της σάρκας τους που εφοδίασε με τροφή τα παιδιά τους που λιμοκτονούσαν! Φρικτό, φρικτό!".

Επειδή πολλοί από τους επιζώντες ήταν παιδιά, και ως εκ τούτου ορφανά, οι νέες γυναίκες και οι έφηβοι αναγκάστηκαν να παντρευτούν για να επιβιώσουν. Η Mary Murphy, σε ηλικία 13 ετών, έμεινε ορφανή μιας και οι γονείς της χάθηκαν στην όχθη της λίμνης στο χιονισμένο πέρασμα της Σιέρα Νεβάδα. Μόλις τρεις μήνες μετά από τη διάσωσή της, και χωρίς άλλη επιλογή, παντρεύτηκε έναν βίαιο άντρα. Το 1847, έγραψε, "Ελπίζω ότι δε θα ζήσω πολύ, γιατί είμαι κουρασμένη από αυτόν τον ενοχλητικό κόσμο και θέλω να πάω στη μητέρα μου". Αφού επέζησε από τον πρώτο, βίαιο γάμο της, η Murphy παντρεύτηκε τον Charles Covillaud, έναν ανθρακωρύχο που ίδρυσε την πόλη Marysville στην Καλιφόρνια, την οποία είχε ονομάσει προς τιμή της.

Όπως και η Murphy, η 20χρονη Mary Graves έμεινε επίσης ορφανή και, μόλις τρεις μήνες μετά τη διάσωσή της, αναγκάστηκε να παντρευτεί. Τον επόμενο χρόνο, ο σύζυγός της, Edward Pyle, δολοφονήθηκε. "Μακάρι να μπορούσα να κλάψω, αλλά δεν μπορώ. Αν μπορούσα να ξεχάσω την τραγωδία, ίσως να ήξερα πώς να κλαίω ξανά", είπε η ίδια.

Η αμφιλεγόμενη ιστορία του επιζώντα Lewis Keseberg

Ο Lewis Keseberg κατηγορήθηκε για κανιβαλισμό, δολοφονία και κλοπή

Τον Μάρτιο του 1847, όταν η τρίτη ομάδα διάσωσης έφτασε στη λίμνη Donner, οι διασώστες ανακάλυψαν ότι ο Γερμανός μετανάστης Lewis Keseberg, ο οποίος ταξίδευε με την οικογένειά του, είχε φάει δύο παιδιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι διασώστες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τον Keseberg και τέσσερις ακόμη επιζώντες της ομάδας στη λίμνη, καθώς δεν μπόρεσαν να τους μεταφέρουν όλους με ασφάλεια. Όμως, όταν στις 17 Απριλίου επέστρεψαν, ο Keseberg ήταν μόνος, έχοντας φάει τους υπόλοιπους συντρόφους του.

Τον Απρίλιο, κατά τη διάσωση του, ο Keseberg φέρεται επίσης να παραδέχθηκε ότι κανιβάλησε το σώμα της Tamsen Donner, της συζύγου του George Donner, παρόλο που ήταν σχετικά υγιής και είχε μείνει πίσω με τον σύζυγό της που ήταν πολύ άρρωστος για να ταξιδέψει. Όμως, οι φήμες έλεγαν ότι ο Keseberg την σκότωσε για να την φάει. Πολλοί έλεγαν ότι ο Keseberg καυχιόταν ότι είχε φάει ανθρώπινη σάρκα και είπε σε μερικούς ότι το συκώτι της Tamsen "ήταν ότι πιο γλυκό είχε δοκιμάσει ποτέ". Την δεκαετία του 1870, ένας συγγραφέας που ερεύνησε το σκάνδαλο ανακάλυψε ότι ο Keseberg ζούσε μέσα στην φτώχεια και σε απόγνωση. Η φήμη του ήταν βασανιστήριο γι'αυτόν και τον εξοστράκισε, αφήνοντας τον χήρο και να φροντίζει τις δύο κόρες του με διανοητική αναπηρία.

Ο ίδιος συγγραφέας κανόνισε την επανασύνδεση δύο επιζώντων της ομάδας, την Eliza Donner, η οποία ήταν τεσσάρων χρονών όταν η μητέρας της την έστειλε με μια ομάδα διάσωσης, και τον Keseberg, τον άνδρα που κατηγορούνταν για τη δολοφονία της μητέρας της. Στην επανένωσή τους, ο Keseberg έπεσε στα γόνατα και ορκίστηκε ότι δεν σκότωσε την μητέρα της -αν και δε αρνήθηκε ότι την έφαγε. Η Eliza τον συγχώρεσε, αν και πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Keseberg ήταν ο απάνθρωπος δολοφόνος που έλεγαν οι φήμες.

Η ιστορία της Eliza Donner

Το Donner Pass στα 1870

Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, η Eliza Donner ήταν μια από τους τελευταίους επιζώντες της ομάδας που διασώθηκε από τη λίμνη Ντόνερ. Η ίδια και οι αδελφές της, που επέζησαν και αυτές, μεγάλωσαν μαζί στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, μέχρι το 1861, όταν παντρεύτηκε τον Sherman Otis Houghton, τον χήρο και ακόμη ενός επιζώντα της ομάδας. Ο Houghton έγινε δήμαρχος του Σαν Χοσέ και μέλος οτυ κογκρέσου των ΗΠΑ. Η Eliza έγραψε ένα βιβλίο για την κατάρρευση της ομάδας. Το 1911, εξέδωσε το The Expedition of the Donner Party and Its Tragic Fate.

Πώς κάποιες οικογένειες δεν έχασαν κανένα μέλος;

Η 28η σελίδα του ημερολογίου του Patrick Breen, όπου κατέγραφε τις παρατηρήσεις του στα τέλη Φεβρουαρίου 1847. Γράφει, "Η κα Murphy είπε χθες ότι σκέφτηκε να ξεκινήσει να τρώει τον Milt. Δεν το έχω κάνει ακόμα, είναι λυπηρό" - πηγή

Μόνο δύο οικογένειες επέζησαν από την ομάδα χωρίς να χάσουν ούτε ένα μέλος: οι Breen, οι οποίοι αρνήθηκαν να μοιραστούν τις προμήθειές τους με άλλους, και οι Reed.

Αφού ο James Reed μαχαίρωσε και σκότωσε ένα άλλο μέλος της ομάδας, η ομάδα τον απέβαλε και κατάφερε να περάσει το Donner Pass, προτού τα χιονιά παγιδεύσουν την οικογένειά του και τους υπόλοιπους πρωτοπόρους. Στο Sutter's Fort στην Καλιφόρνια, ο Reed συγκέντρωσε χρήματα για μια αποστολή διάσωσης, της οποίας ηγήθηκε. Η αποστολή διάσωσης επανένωσε τον James με τη σύζυγο και τα τέσσερα παιδιά του, και εγκαταστάθηκαν στο Σαν Χοσέ, όπου αρκετοί δρόμοι έχουν πάρει τα ονόματα από τα τα μέλη της οικογένειάς του.

Οι αρνητές του κανιβαλισμού

Ο Jean Baptiste Trudeau, που σαν έφηβος και μέλος της ομάδας, αργότερα αρνήθηκε τις αναφορές περί κανιβαλισμού

Μετά από τη διάσωσή τους, οι επιζώντες της ομάδας έγιναν διάσημοι και έπειτα... διαβόητοι. Αν και μερικοί λίγοι αρνήθηκαν τις ιστορίες περί κανιβαλισμού, τουλάχιστον οκτώ επιζώντες παραδέχτηκαν οι ίδιοι ότι έφαγαν ανθρώπινη σάρκα.

Το 1884, ο Jean Baptiste Trudeau είπε στην Eliza Donner ότι δεν είδε προσωπικά κάποιον κανιβαλισμό. Όμως, το 1847 ο Trudeau είχε ομολογήσει στους διασώστες ότι είχε φάει ανθρώπινη σάρκα. Μάλιστα, οι διασώστες ισχυρίστηκαν ότι τον είχαν δει να κουβαλάει ένα ανθρώπινο πόδι.

Όταν το 1879 ο C.F. McGlashan δημοσίευσε μια ιστορία για την ομάδα, ο σύζυγος ενός από τα κορίτσια Donner ισχυρίστηκε ότι τα περί κανιβαλισμού που έλεγε το βιβλίο ήταν ψεύδη και υπέβαλε μήνυση. Όμως, ένας δικαστής επέτρεψε τη δημοσίευση του βιβλίου.

Παρά τα βάσανά τους, πολλοί επιζώντες εγκαταστάθηκαν στην Καλιφόρνια και άφησαν πίσω τον χειμώνα του 1846 και του '47.

από: ati

Ο Γιοάχιμ Γκέοργκ Κρολ, ο οποίος έγινε γνωστός και ως Ruhrkannibale (Κανίβαλος του Ρουρ) ή και Duisburger Menschenfresser (Ανθρωποφάγος του Ντούισμπουργκ), τρομοκράτησε την Δυτική Γερμανία για πάνω από 20 χρόνια και ο οποίος έτρωγε τη σάρκα των θυμάτων του επειδή "το κρέας ήταν ακριβό".

Αν και δεν είναι τόσο γνωστός όσο, για παράδειγμα, ο Τεντ Μπάντι, τα εγκλήματα του Γιοάχιμ Κρολ είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, ανατριχιαστικά. Η μακάβρια λίστα δολοφονιών του αποτελείται από 14 γνωστά θύματα, αν και οι αρχές πιστεύουν ότι σκότωσε ακόμη περισσότερους. Σαν να μη φτάνει αυτό, ο Γερμανός κατά συρροή δολοφόνος ισχυρίστηκε ότι ήταν κανίβαλος καθώς έτρωγε μέρη των θυμάτων του για να εξοικονομήσει χρήματα, επειδή "το κρέας ήταν ακριβό", όπως δήλωσε. Ο Κρολ, επί δύο δεκαετίες, απέφευγε τη σύλληψη, ενώ όλα αυτά τα χρόνια συνελήφθησαν έξι άλλοι άνθρωποι για δικά του εγκλήματα. Η φρικτή δράση του θα τελείωνε οριστικά όταν βούλωσε μια κοινόχρηστη τουαλέτα με τα εντόσθια ενός από τα θύματά του, οδηγώντας στη σύλληψή του.

Μεγαλώνοντας φτωχός στη ναζιστική Γερμανία

Ως παιδί ουρούσε τη νύχτα το κρεβάτι του και κακοποιούσε σεξουαλικά ζώα

Ο Κρολ γεννήθηκε το 1933 την εποχή της ανόδου του ναζιστικού κόμματος στη Γερμανία. Όντας ο μικρότερος από οκτώ παιδιά, θεωρήθηκε "αδύναμος". Η συνεχής υποβάθμιση από την οικογένεια και την κοινότητά του, σε συνδυασμό με την ασταθή ανατροφή κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, πιθανότατα συνέβαλαν στα μετέπειτα εγκλήματά του ως ενήλικας.

Σαν παιδί ουρούσε συχνά το κρεβάτι του, κάτι που του προκάλεσε εξευτελισμό. Επίσης, αναφέρονταν συχνά ότι κακοποιούσε σεξουαλικά ζώα. Τόσο η ενούρηση όσο και η σκληρότητα των ζώων αποτελούν συστατικά της "Macdonald Triad" (Τριάδα ΜακΝτόναλντ), ένα σύνολο συμπεριφορών (κακομεταχείριση/ βασανισμός ζώων, πυρομανία και ακράτεια κατά την διάρκεια του ύπνου, πέραν της ηλικίας των πέντε ετών) της παιδικής ηλικίας που δείχνουν βίαιες τάσεις στην μετέπειτα ζωή τους.

Όπως πολλές άλλες οικογένειες στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένειά του υπέφερε από ακραία φτώχεια και πείνα. Ο πατέρας του, στρατιώτης του γερμανικού στρατού, συνελήφθη ως αιχμάλωτος πολέμου από τον ρωσικό στρατό και πιστεύεται ότι πέθανε κατά τη διάρκεια του πολέμου, αφήνοντας τον ίδιο και τα επτά αδέλφια του με τη μητέρα τους. Το 1948, ο Γιοάχιμ εγκατέλειψε το σχολείο γιατί έπρεπε να επαναλάβει αρκετές τάξεις πολλές φορές. Στα 15 του, με εκπαίδευση τέταρτης τάξης, και παλεύοντας να παρακολουθήσει το σχολείο, η κατάσταση επιδεινώθηκε λόγω των διακοπών που επέφερε ο πόλεμος. Αργότερα, κατόπιν εξετάσεων IQ που υποβλήθηκε, οι γιατροί αποκάλυψαν ότι είχε δείκτη 78, ενώ ορισμένες αναφορές ισχυρίζονται ότι δεν ήξερε ανάγνωση. Όταν εγκατέλειψε το σχολείο, ο Κρολ άρχισε να εργάζεται ως αγρότης και σύντομα άρχισε τις δολοφονίες.

Η αρχή των φόνων

Ενώ εργαζόταν ως αγρότης, είπε ότι όταν βοηθούσε στον να σκοτωθούν τα ζώα του αγροκτήματος, ξύπνησαν οι δολοφονικές φαντασιώσεις του. Όταν δε, είδε να σφάζουν ένα γουρούνι, "ξύπνησε η λίμπιντό του".

Σαν νέος προσπάθησε να έχει μια ρομαντική σχέση με μια άγνωστη γυναίκα. Είπε ότι ένιωθε άβολα και ανεπαρκής σεξουαλικά με τις γυναίκες και περιέγραψε τη μόνη σεξουαλική του επαφή με μια γυναίκα ως "αποτυχία". Το διεστραμμένο μυαλό του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι έπρεπε να έχει σεξουαλικές επαφές με "κάποιον που δεν μπορούσε να παραπονεθεί για την απόδοσή του".

Το 1955, καθώς μεγάλωνε η εμμονή του με το θάνατο, πέθανε η μητέρα του. Τα αδέλφια του χωρίστηκαν και έχασαν επαφή. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο Κρολ έκανε την πρώτη του δολοφονία.

Στις 8 Φεβρουαρίου του 1955, ταξίδεψε στο χωριό Walstedde. Εκεί, δολοφόνησε την 19χρονη Ίρμγκαρντ Στρελ (Irmgard Strehl). Την στραγγάλισε μέχρι θανάτου, έπειτα την βίασε και την ξεκοίλιασε. Μαζί με τους βιασμούς των θυμάτων μετά από το θάνατό τους, έχει αναφερθεί ότι ο Κρολ αυνανιζόταν με τα σώματα. Όταν επέστρεφε στο σπίτι του μετά από μια δολοφονία, ικανοποιούνταν ξανά μόνος του με μια λαστιχένια κούκλα του σεξ, συχνά, στραγγαλίζοντας κάποια παιδική κούκλα.

Ο Κρολ σε αναπαράσταση ενός από τους φόνους για την αστυνομία

Αργότερα, ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι, μετά από την πρώτη του δολοφονία, οι δολοφονικές του τάσεις υποχώρησαν για τέσσερα χρόνια. Ωστόσο, οι αρχές πιστεύουν ότι ήταν υπεύθυνος για αρκετές δολοφονίες μεταξύ του 1955 και του 1959, δηλαδή το κενό απραγίας που δήλωσε.

Η επόμενη γνωστή δολοφονία του έγινε στις 16 Ιουνίου του 1959, όταν δολοφόνησε την 24χρονη Κλάρα Φρίντα Τέσμερ (Klara Frieda Tesmer) στο Ρήνο. Η δολοφονία της ήταν ίδια με εκείνη της Στρελ. Μόνο που αυτήν την φορά, ο Κρολ άρχισε θα γινόταν με το σήμα κατατεθέν του γίνει κανιβαλισμού του. Αφαίρεσε κομμάτια της σάρκας της Τέσμερ από τους γλουτούς και τους μηρούς της, τα τύλιξε και τα μετέφερε στο σπίτι του για να τα μαγειρέψει για δείπνο. Για τη δολοφονία της Τέσμερ συνελήφθη ένας ντόπιος, ο Heinrich Ott, ο οποίος απαγχονίστηκε ενώ περιμένει να δικαστεί. Εν τω μεταξύ, ο Κρολ παρέμενε ελεύθερος.

Πώς απέφευγε τη σύλληψη

Η κουζίνα του Κρολ, όπου η αστυνομία βρήκε ένα κομμένο χέρι να μαγειρεύεται στον φούρνο

Όσοι μελέτησαν την ψυχολογία του Κρολ σημειώνουν ότι η αυτογνωσία του και οι μεθοδικοί τρόποι επιλογής των θυμάτων δείχνουν ότι είχε υψηλότερο IQ από αυτό που προαναφέρθηκε (78). Όπως και άλλοι κατά συρροή δολοφόνοι, ο Κρολ ταξίδευε σε διάφορες πόλεις για να αναζητήσει τα θύματά του. Δολοφονούσε κυρίως γυναίκες και κορίτσια, αλλά δεν κολλούσε σε μια ηλικιακή ομάδα ή "τύπο"όπως κάνουν συχνά άλλοι δολοφόνοι. Μάλιστα, το 1965, δολοφόνησε έναν άντρα, τον Χέρμαν Σμιτς (Hermann Schmitz). Εκείνο το βράδυ, ο Κρολ είχε ταξιδέψει στο Grossenbaum και κατασκόπευσε τον Σμιτς και την αρραβωνιαστικιά του, την Marion Veen, που έκαναν σεξ στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου τους σε μια απομονωμένη περιοχή. Ο Κρολ παρέσυρε τον Σμιτς έξω από το αυτοκίνητο, κουνώντας τα χέρια του σαν να ζητούσε βοήθεια. Στη συνέχεια, τον μαχαίρωσε επανειλημμένα και έπειτα σχεδίαζε να σκοτώσει και να βιάσει την Veen. Αντ'αυτού, η Veen πέρασε στη θέση του οδηγού και οδήγησε κατά πάνω του, ο οποίος απέφυγε το όχημα και έφυγε. Η Veen, αν και είδε καλά τον Κρολ, η περιγραφή της δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα. Ο Κρολ συνέχιζε να παραμένει ασύλληπτος.

Ο Κρολ δεν έκοβε πάντα σάρκα από τα θύματά του, κάτι που μπέρδευε περισσότερο την αστυνομία και πίστευε ότι κάθε δολοφονία ήταν διαφορετική. Προτίμησε να παίρνει σάρκα μόνο από θύματα που θεωρούσε ιδιαίτερα μικρά και τρυφερά. Επιπλέον, την ίδια εποχή, στην Δυτική Γερμανία, δρούσαν και άλλοι δολοφόνοι που τραβούσαν την προσοχή της αστυνομίας. Στα χρόνια πριν αρχίσει τις δολοφονίες ο Κρολ, ο Werner Boost, ο "Δολοφόνος των Ζευγαριών", δολοφόνησε ζευγάρια από τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Πιστεύεται ότι ο Boost και πολλοί άλλοι ύποπτοι δολοφόνοι τράβηξαν την προσοχή της αστυνομίας από τον Κρολ. Ακόμα χειρότερα, ενώ ο Κρολ δολοφονούσε, πέντε άλλοι άνδρες, μαζί με τον Heinrich Ott, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για τις δικές του δολοφονίες. Όπως ο Ott, ένας από αυτούς τους άνδρες αυτοκτόνησε. Ένα ακόμη ενοχλητικό στοιχείο των δολοφονιών του Κρολ ήταν το κίνητρο πίσω από τον κανιβαλισμό. Πολλοί κανίβαλοι κατά συρροή δολοφόνοι, όπως ο Άλμπερτ Φις (Albert Fish), έχουν το σεξουαλικό κίνητρο να τρώνε τη σάρκα του θύματός τους ή να το βλέπουν ως τρόπαιο. Ο Κρολ το έκανε επειδή, όπως είπε αργότερα, "το κρέας ήταν ακριβό".

Η σύλληψη

Καθ'όλη τη διάρκεια της δίκης, ο Κρολ έκρυβε το πρόσωπό του

Τα κανιβαλιστικά εγκλήματα του Γιοάχιμ Κρολ σταμάτησαν στις 3 Ιουλίου του 1976. Εκείνη την ημέρα, απήγαγε την 4χρονη Μάριον Κέτνερ (Marion Kettner) σε ένα πάρκο. Λίγο αργότερα, ένας γείτονας ρώτησε τον Κρολ αν ήξερε τι εμποδίζει τους σωλήνες στην κοινόχρηστη τουαλέτα του κτηρίου. Όταν απάντησε, "εντόσθια", ο γείτονας γέλασε. Όταν όμως κοίταξε την τουαλέτα και είδε μικροσκοπικά ανθρώπινα όργανα, επικοινώνησε αμέσως με την αστυνομία. Μόλις η αστυνομία μπήκε στο διαμέρισμα του Κρολ βρήκε το διαμελισμένο σώμα της μικρής Μάριον. Μέρη του σώματός της βρισκόταν στο ψυγείο, ένα χέρι μαγειρευόταν στον φούρνο και τα εντόσθιά της έφραζαν τα υδραυλικά. Η αστυνομία αφαίρεσε την κοινόχρηστη τουαλέτα και βρήκε το συκώτι, τους πνεύμονες, τα νεφρά και την καρδιά της.

Ο Κρολ συνελήφθη αμέσως, παραδέχθηκε ότι δολοφόνησε την Κέτνερ και έδωσε πληροφορίες στην αστυνομία για 13 ακόμη δολοφονίες, συμπεριλαμβανομένων των δολοφονιών των Στρελ και Τέσμερ. Ομολόγησε επίσης ότι επιδόθηκε και σε κανιβαλισμό. Ενώ ήταν στη φυλακή, συνεργάστηκε οικειοθελώς με την αστυνομία, πεπεισμένος ότι θα τον υπέβαλαν σε μια εγχείριση που θα θεράπευε τις ανθρωποκτονικές ορμές του και θα τον αποφυλάκιζαν. Μετά από αρκετά χρόνια φυλάκισης, κατηγορήθηκε για οκτώ δολοφονίες και μία απόπειρα δολοφονίας σε μια δίκη που συνεχίστηκε για 151 ημέρες. Τον Απρίλιο του 1982, αντί να λάβει τη θεραπεία που ήθελε, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

Πέθανε στη φυλακή το 1991 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 58 ετών.

Το Χρυσό Γάντι

πηγή

Το 2019 προβλήθηκε η δραματική ταινία "Der Goldene Handschuh" (Χρυσό Γάντι) σε σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν, μια προσαρμογή του μυθιστορήματος του Heinz Strunk που αφηγείται την ιστορία ενός άλλου Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου, του Fritz Honka, ο οποίος δολοφόνησε τέσσερις γυναίκες μεταξύ του 1970 και του 1975, και έκρυψε μέρη του σώματός τους στο διαμέρισμά του. Η ταινία πήρε το όνομά της από την παμπ στην περιοχή με τα κόκκινα φώτα του Αμβούργου, όπου ο αλκοολικός Χόνκα συνάντησε τα θύματά του.

από: ati

Διάπλους του Ισθμού της Κορίνθου

και

Η ιστορία της διώρυγας της Κορίνθου

Η διώρυγα της Κορίνθου ενώνει τον Σαρωνικό με τον Κορινθιακό κόλπο, στη θέση του Ισθμού της Κορίνθου, λίγο ανατολικότερα από την πόλη της Κορίνθου. Κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1880- 1893 και είναι έργο του Έλληνα μηχανικού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη. - στο: nikosonline.gr

Η Βενετία της Ελλάδας

Ο οικισμός Πόρτο Ύδρα, η Βενετία του Αργοσαρωνικού, βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή/ακτή, που ξεκινά από τον Γαλατά και τελειώνει στο Πόρτο Χέλι, η οποία έχει γνωρίσει τα τελευταία χρόνια θεαματική ανάπτυξη. Διοικητικά υπάγεται στον Δήμο Ερμιόνης Αργολίδος.
Ο οικισμός ξεκίνησε να χτίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και συνεχίζει να επεκτείνεται ακόμα και σήμερα.
Το όραμα ενός πραγματικά πολύ εμπνευσμένου ανθρώπου, του Νίκου Κωνσταντινίδη, μετέτρεψε έναν τόπο χωρίς ιδιαίτερο φυσικό κάλος, σε επίγειο παράδεισο. Πράγματι, τα πανέμορφα πλωτά κανάλια, μοναδικά στον ελλαδικό χώρο, διασχίζουν τον οικισμό σε μήκος 3,5 χιλιομέτρων.
Σήμερα στον οικισμό υπάρχουν 330 ιδιόκτητες βίλες, όλες πνιγμένες στο πράσινο και τα πολύχρωμα λουλούδια. Η κάθε μια έχει την δική της «προσωπικότητα», συνθέτοντας έτσι ένα αρμονικό σύνολο.

Παραλία ΚΑΠΕ Σούνιο

Η παραλία με τα 99 σκαλοπάτια που σε ταξιδεύει σε Ελληνικό νησί

Eurobulker-X το ναυάγιο "μεσαριά"του Ευβοϊκού που αρνείται να βουλιάξει

Την 1η Σεπτεμβρίου 2000 στην περιοχή Λευκαντί της Χαλκίδας κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που συνέβη με το φορτηγό πλοίο Eurobulker X.
Κατά την διάρκεια φόρτωσης φορτίου τσιμέντων το πλοίο κόπηκε στα δύο με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας Ουκρανός ναυτικός και να τραυματιστούν άλλα τέσσερα μέλη του πληρώματος.

Κούνια από ύψος 100 μέτρων στα χρώματα του ουράνιου τόξου

Η ψηλότερη κούνια στον κόσμο τοποθετήθηκε και είναι ανοιχτή για το κοινό στην επαρχία Γιουνιάνγκ της νοτιοδυτικής Κίνας.
Ηγιγαντιαία κούνια που κρέμεται από μια ημικυκλική σιδερένια κατασκευή βαμμένη στα χρώματα του ουράνιου τόξου, πιστοποιήθηκε από το Guinness World Records.
Βρίσκεται στο χείλος ενός βράχου εξασφαλίζοντας εκπληκτική θέα για όσους τολμήσουν να τη χρησιμοποιήσουν.
Η κάμαρα έχει ύψος 100 μέτρα στο ψηλότερο σημείο, το σημείο εκτόξευσης βρίσκεται στα 108 μέτρα, ενώ η τελική ταχύτητα αγγίζει τα 130 χιλιόμετρα την ώρα.

Κουφονήσια: Η πιο φυσική «ιδιωτική» πισίνα που έχετε δει ποτέ

Ο γαλαζοπράσινος παράδεισος στα Κουφονήσια φημίζεται για τις ελάχιστες αλλά ονειρικές ακρογιαλές με τα κρυστάλλινα, σαν ψεύτικα νερά του Αιγαίου και τις χρυσαφένιες αμμώδεις εκτάσεις να μαγεύουν με την αφοπλιστική ομορφιά τους.
Η πυξίδα στο Πάνω Κουφονήσι, λοιπόν, δείχνει ανατολικά και ο προορισμός σας είναι ένα μαγικό μέρος, που δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είναι αληθινό.
Πρόκειται για την πιο φυσική «ιδιωτική» πισίνα που έχετε δει ποτέ, που δεν είναι άλλη από την Πισίνα, όνομα και πράγμα, μια μικροσκοπική φυσική πισίνα ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. - από: newsbeast.gr

Free your mind

Η νέα τοιχογραφία των street artists Meiz και Think στο 16ο Δημοτικό Σχολείο Κορυδαλλού, απέναντι από την ανακαινισμένη πλατεία Ελευθερίας. - από: athensvoice.gr

Ο άγνωστος ύφαλος του Σαρωνικού κοντά στο Λαγονήσι

Κατάδυση στον πολύχρωμο βυθό με τα κοράλλια και τους σπόγγους
Ένας μικρός άγνωστος ύφαλος με άγρια ομορφιά, ζει στο βυθό του Σαρωνικού, μόλις 5 ναυτικά μίλια από την ακτή του Λαγονησίου. - στο: mixanitouxronou.gr

Πίρι και Ορούτς Ρέις: Οι οθωμανοί θαλασσοπόροι που παραμένουν απειλές στο Αιγαίο

Θα μπορούσε να είναι τεστ ηλικίας: «Εσύ ποιο Ρέις θυμάσαι στο Αιγαίο; Το Πίρι ή το Ορούτς;» Φυσικά το θέμα καθ'αυτό είναι πολύ σοβαρό, όμως ας λύσουμε την απορία που πιθανώς έχετε πολλοί: Ποιοι ήταν αυτοί οι «ρέις», που ονομάζουν οι Τούρκοι τα ερευνητικά τους πλοία από αυτούς και τι σχέση είχαν μεταξύ τους; - στο: cnn.gr

Μέχρι την επόμενη εβδομάδα...

Ένα κόι ηλικίας 226 χρόνων

Joseph James DeAngelo, ο κύριος ύποπτος μιας μυστηριώδους υπόθεσης δολοφονιών

Ένα 10ετές timelapse του ήλιου που αποτελείται από 425 εκατομμύρια εικόνες

Porajmos: το ξεχασμένο και άγνωστο ολοκαύτωμα των Ρομά

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep229

"Έχεις το δικαίωμα να παραμείνεις σιωπηλός", ο Miranda πίσω από την "Miranda Warning"

Hertha Ayrton, η μαθηματικός που καθάρισε τα χαρακώματα του Α'Παγκοσμίου Πολέμου από τα δηλητηριώδη αέρια

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep230

Μπύσινγκεν, η μικρή πόλη που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο χώρες

Ο "Καθ'Ομολογίαν Δολοφόνος"που ισχυρίστηκε ότι σκότωσε 600 γυναίκες

Οι τράπουλες του κόσμου στο πέρασμα των χρόνων

Μουσείο Φραγκονάρ, το μακάβριο μουσείο που είναι γεμάτο με γδαρμένους ανθρώπους και διαμελισμένα ζώα

Το Πηγάδι του Θαύματος στην Μαδρίτη

Η ιστορία του θρυλικού ληστή Νεντ Κέλι

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep231

Το Μεγάλο Περιστύλιο της Απάμειας στην Συρία

Peter Niers, ο κανίβαλος και μάγος του Μεσαίωνα που ίσως είναι ο πιο παραγωγικός κατά συρροή δολοφόνος - Μέρος 1ο

Οι επιζώντες της καταραμένης αποστολής Donner Party - Μέρος 2ο

Η ιστορία του Γερμανού κατά συρροή δολοφόνου και κανιβάλου Γιοάχιμ Κρολ - Μέρος 3ο

Μερικά πράγματα που βρήκα στο διαδίκτυο αυτή την εβδομάδα: Se5, Ep232